Επιστολή του Βουλευτού ΠΑΣΟΚ Ιωαννίνων Μιχάλη Παντούλα, προς τον Πρύτανη του Ε. Μετσόβιου Π.

Προς: Τον Πρύτανη του Ε.Μ.Π. κ. Κων. Μουτζούρη

Κύριε Πρύτανη,
Σε συνέχεια της παρέμβασής μου κατά την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Μέτσοβο με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης του πρώτου έτους του εκεί λειτουργούντος Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και της μετέπειτα συνομιλίας που είχα μαζί σας, επιτρέψτε μου να σας θέσω και γραπτώς τις απόψεις μου για το θέμα της απόδοσης στην αγγλική γλώσσα της επίσημης ονομασίας του Ιδρύματός σας.
Σύμφωνα με όσα αναγράφονται στην ιστοσελίδα του, το Ίδρυμα του οποίου έχετε την τιμή να προΐστασθε ονομάστηκε “Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο” προς τιμή των μεγάλων ευεργετών του, γενέτειρα των οποίων υπήρξε το Μέτσοβο.
Κατά έναν παράδοξο, όμως, τρόπο στον τίτλο, που αυτό χρησιμοποιεί διεθνώς, δεν υπάρχει η λέξη “Μετσόβιο”. Η διεθνής ονομασία του είναι “National Technical University of Athens” (συντετμημένα NTUA), ονομασία την οποία χρησιμοποιεί και στο διαδίκτυο.

Η λέξη “Μετσόβιο” εξαφανίστηκε, ωσάν το Ίδρυμά σας να επιδιώκει την απαξίωση ή ενοχοποίηση εννοιών όπως η ευποΐα και η ευεργεσία.

Αντιθέτως, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών η επίσημη ονομασία του “Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών” συμπίπτει απολύτως με την αγγλική μετάφραση “National and Kapodistrian University of Athens”.

Κύριε Πρύτανη,
Στο ενημερωτικό φυλλάδιο, που εξέδωσε το Ίδρυμά σας για το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών που λειτουργεί στο Μέτσοβο, αναγράφεται ότι η ίδρυσή του “αποτελεί επιστροφή μέρους του χρέους του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου προς την πατρίδα των ιδρυτών και μεγάλων ευεργετών του”.

Εάν ως χρέος νοείται η ηθική υποχρέωση που πρέπει να αισθάνεται εσαεί ο ευεργετηθείς έναντι του ευεργέτη του, είμαι βέβαιος ότι η παρέμβασή σας θα είναι άμεση για την επαναφορά της λέξης “Μετσόβιο” στον τίτλο που αυτό χρησιμοποιεί διεθνώς, ώστε να αποκατασταθεί η ιστορική μνήμη του Ιδρύματός σας, μνήμη για την οποία είμαι βέβαιος ότι η ακαδημαϊκή του κοινότητα αισθάνεται υπερήφανη.

Με τιμή Μιχάλης Χρ. Παντούλας
(αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Γιάννη Ντούρου)

Με ποιά διαδικασία οι υποψήφιοι των πανελλήνιων εξετάσεων, θα "βλέπουν" το γραπτό τους

Δηλώσεις της Γενικής Γραμματέως του ΥΠΕΠΘ Νίκης Γκοτσοπούλου

Εκδίδεται άμεσα, εντός της εβδομάδας, η υπουργική απόφαση που ορίζει την ακριβή διαδικασία για τον τόπο, τον τρόπο και το χρόνο της διαδικασίας που οι υποψήφιοι θα μπορούν να έχουν πρόσβαση στα τετράδια. Σας γνωστοποιώ εκ των προτέρων ότι θα οριοθετείται μία προθεσμία, ένα χρονικό όριο. Αυτό που σκεφτόμαστε είναι ενδεχομένως όλο το μήνα Σεπτέμβριο όπου οι υποψήφιοι θα κάνουν αιτήσεις στις Διευθύνσεις στα σχολεία τους, όπου εκεί θα δηλώνουν στην αίτησή τους ποια τετράδια και ποια μαθήματα θέλουν να δουν.
Όλο το μήνα Σεπτέμβριο, στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας, θα μπορούν να κάνουν τις αιτήσεις σχετικά με την πρόσβαση στα τετράδια και στα μαθήματα που επιθυμούν. Θα τα συγκεντρώνουν οι Διευθύνσεις και θα αποστέλλουν το αίτημα στο Υπουργείο, το Υπουργείο αφού θα κάνει την καταγραφή και αφού θα συγκεντρώνει και θα ξέρει που είναι σε ποια βαθμολογικά κέντρα είναι τα τετράδιά τους, θα αποστέλλεται φωτοτυπημένο το τετράδιο στην αρμόδια Διεύθυνση.
Εκεί λοιπόν θα καλείται ο μαθητής, κατά τόπους δηλαδή, δε θα έρχονται στην Αθήνα, κατά τόπους θα καλείται ο μαθητής ο οποίος θα μπορεί να δει το τετράδιο μόνος ή συνοδευόμενος από γονέα, χωρίς κινητό τηλέφωνο που θα μπορεί να φωτογραφήσει το τετράδιο, θα μπορεί όμως να κρατήσει σημειώσεις από το τετράδιό του και θα κοιτάει εκεί τη βαθμολογία και των Καθηγητών και του πρώτου και του δεύτερου και του αναβαθμολογητή όπου υπάρχει, επομένως θα έχει εικόνα και ο ίδιος.
Προσοχή. Ότι έχουμε πρόσβαση στο τετράδιο, δε σημαίνει μετά δικαίωμα αναβαθμολόγησης, γιατί η αναβαθμολόγηση έχει ήδη γίνει. Όπου δηλαδή προέκυψε πρόβλημα τώρα, μεταξύ πρώτου και δεύτερου, έγινε αυτομάτως γιατί το προβλέπει η νομοθεσία πολύ ορθώς, ότι αναγκαστικά πρέπει να γίνει αναβαθμολόγηση, δεν μπορεί να υπάρχει διάσταση απόψεων πάνω από δύο βαθμούς.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Μία διευκρίνιση, μιλήσατε για "φωτοτυπία", άρα δε θα μπορούν να βλέπουν το πρωτότυπο, ένα το κρατούμενο. Ένα δεύτερο κρατούμενο, θα μπορούν να έχουν έστω ένα αντίγραφο του γραπτού τους; Γιατί μπορεί να υπάρχει κάποια..

Ν. ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: Λοιπόν προσέξτε, ο νόμος λέει για "επίδειξη των τετραδίων".
Στην επίδειξη σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο κάθε υποψήφιος, φανταστείτε να παίρνει το τετράδιο στο σπίτι του, να αρχίσουν τα φροντιστήρια να κάνουν αναλύσεις των απαντήσεων και να κρίνονται και όλα να είναι στον αέρα. Ένα αυτό.
Δεύτερον λέμε φωτοτύπηση του τετραδίου του πρωτότυπου κι όταν λέμε φωτοτύπηση μιλάμε ότι είναι ακριβές αντίγραφο, δε μιλάμε ότι βγάζουμε μια φωτοτυπία και το στέλνουμε. Ακριβές αντίγραφο, που σημαίνει όλα τα δημόσια έγγραφα που φεύγουν και η δική μου υπογραφή και του Υπουργού ακριβές αντίγραφο είναι.
Γιατί φοβόμαστε, στέλνουμε τα τετράδια και προσέξτε, κατά την αποστολή αν χάθηκε το τετράδιο το πρωτότυπο, το έκλεψε κάποιος εκεί που θα σταλεί, θα χάσουμε όλα τα πρωτότυπα τετράδια των υποψηφίων κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, ας πούμε το πήρε ο άλλος επιτόπου ο υποψήφιος και το έσκισε.
Δεν μπορούμε να χάσουμε τα πρωτότυπα τετράδια, τα οποία σας λέω ότι κρατώνται στις αρμόδιες Διευθύνσεις, δεν καταστρέφονται δηλαδή, κρατώνται ένα χρόνο και μετά όταν ξεκινήσει η διαδικασία των επόμενων πανελλαδικών καταστρέφονται τα τετράδια.
Επομένως, δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε τα τετράδια των υποψηφίων να αποστέλλονται και να χαθούν κατά τις αποστολές και για οποιονδήποτε λόγο να μην τα έχουμε, γιατί όντως μπορεί κάποιος αύριο να πει "θέλω το τετράδιό μου" και να έχει πάει στα Δικαστήρια για οποιονδήποτε λόγο.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Δεν προβλέπεται καμία απολύτως διαδικασία ένστασης ούτε σε ακραίες περιπτώσεις;

Ν. ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: Όχι, όχι δεν υπάρχει και να σας πω γιατί δεν υπάρχει ούτε σε ακραία..

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Με συγχωρείτε, να πω κάτι ακραίο τώρα που το σκέφτηκα… αν κάποιος ανακαλύψει ότι το γραπτό που έχει το όνομά του είναι κάποιου άλλου; Ότι δεν είναι δικά του τα γράμματα;

Ν. ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: Ωραία, αυτό εάν συμβεί, μπορεί να προσφύγει. Κάνει μία αίτηση εκείνη την ώρα στη Διεύθυνση, δηλώνει αυτό και ανακινείται όλος ο μηχανισμός. Δε θα αφορά μόνο τον υποψήφιο, θα αφορά και το Υπουργείο αυτό το πράγμα εάν συμβεί.
Μπορεί, υπάρχει περίπτωση και θα το ξέρουν αυτό οι κύριοι και οι κυρίες, ότι στο τετράδιο, όντως γράφουν τα στοιχεία τους με ονοματεπώνυμο και μπορεί κάποιος όντως να πει ότι "δεν είναι δικό μου αυτό ότι σας το πλαστογράφησε".
Επιτόπου λοιπόν το δηλώνει, αυτό που προβλέπει μετά η διοικητική δικονομία, κάνει υπεύθυνη δήλωση, το καταγράφει εκεί η Διεύθυνση, το αποστέλλει στο Υπουργείο, το τσεκάρει το Υπουργείο γιατί μία στο εκατομμύριο μπορεί και να ευσταθεί αυτό που λέμε εμείς.
Δηλαδή όλα εξετάζονται εκείνη την ώρα, αλλά ο νόμος δεν προβλέπει ότι μπορεί κάποιος να αλλάξει τη βαθμολογία, γιατί φανταστείτε τότε ότι θα τιναχτεί όλο το σύστημα στον αέρα. Θα αλλάζουν οι μοριοδοτήσεις, θα αλλάζει η εισαγωγή των υποψηφίων, θα αλλάζουν τα πάντα.
Αυτό που λέτε ενδεχομένως να συμβεί μετά το καινούριο σύστημα που θα έχουμε, που θα προκύψει από τον εθνικό διάλογο, αν όντως πάμε σε εξετάσεις δυο φορές το χρόνο, αν όντως ευσταθήσουν όλα αυτά, που θα είναι άλλος τελείως ο τρόπος διεξαγωγής.
Αυτός ο τρόπος διεξαγωγής είναι σαφώς καταγεγραμμένος από το Νομοθέτη και δεν αφήνει περιθώρια και παραθυράκια για τίποτα, ούτε για παρερμηνείες, ούτε αν τυχόν κάποιος πει έτσι, ούτε να αναβαθμολογήσουν, δηλαδή τα έχει τόσο πολύ αυστηρώς καταγεγραμμένα που δεν αφήνει να παρερμηνευτεί καμία ασάφεια, είναι ξεκάθαρος.
.................................................................................................................................

Φέτος, όπως είναι γνωστό η βαθμολόγηση των γραπτών έγινε χωρίς υπογραμμίσεις των λαθών από τον πρώτο βαθμολογητή (κόκκινο στυλό) και τον δεύτερο βαθμολογητή (πράσινο στυλό), γεγονός που απαιτεί αυξημένη προσοχή, υπευθυνότητα από τον βαθμολογητή, και σίγουρα αρκετά περισσότερο χρόνο σκυμένο πάνω από το γραπτό, και ειδικά σε μέτρια γραπτά με όχι καλά γράμματα, εξηγήσεις, σχήματα, αρκετά λάθη, και όλα αυτά με μικρή αποζημίωση ανά γραπτό, γύρω στο 1,5 ευρώ.
Αξίζουν συγχαρητήρια στους βαθμολογητές που πάλεψαν με τα γραπτά και με τον εαυτό τους, να δώσουν ακριβοδίκαια βαθμολογία.
Οι αναβαθμολογήσεις κυμάνθηκαν περίπου στα περυσινά ποσοστά, με εξαίρεση ίσως της Ιστορίας.
Φαίνεται τα μη υπογραμμισμένα με κόκκινο στυλό γραπτά, έκαναν τους βαθμολογητές πιο υπεύθυνους, γεγονός που δεν εκτιμάται από τ0 ΥΠΕΠΘ, που μάλλον πονηρά σκεπτόμενο, αποφάσισε τη μη "έγχρωμη" βαθμολόγηση, μια και είχε κατά νού να επιτρέψει (κατόπιν δικαστικής απόφασης) να μπορεί να "βλέπει" ο υποψήφιος το γραπτό του.
Τώρα, αν το να "βλέπει" έγινε μια ασπρόμαυρη φωτοτυπία, με δυο ή τρεις βαθμούς έτερον εκάτερον.
Να σκεφθώ μόνο τι θα ακούγαμε, αν τυχόν ο πρώτος βαθμολογητής είχε κοκκινίσει ανύπαρκτα λάθη, ή αν ο δεύτερος βαθμολογητής διαφωνούσε με τις κόκκινες διορθωσεις του πρώτου.
Φυσικά αν κάποιος από τους δυο βαθμολογητές δεν είχε προσέξει κάτι, δεν νομίζω να υπήρχε υποψήφιος που θα αναφωνούσε:
Βρήκα και άλλο λάθος!
Ένα όμως γεγονός που περνάει κάθε χρόνο απαρατήρητο και στοιχίζει πολλά σε υποψηφίους και οικογένειες, είναι η επιτρεπόμενη διαφορά βαθμολογίας όσο ανεβαίνουμε προς το άριστα 20 να μην επιτρέπεται να είναι πάνω από 0,5 άντε 1 μονάδα, έναντι 2 που είνια τώρα,
γιατί άλλο γραπτό που βαθμολογήθηκε με 13 και 15 από τους δύο βαθμολογητές και άλλο γραπτό με 18 και 20 από τους δυο βαθμολογητές.
Δεν μπορεί θα είναι 19 με 20 ή 18 με 19, για να μην πω 19,5 με 20 ή 18 με 18,5.

Η νέα εποχή των κβαντικών υλικών.

ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΕΣ
Η εποχή των υλικών και η χώρα μας…

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ Β. ΜΑΣΣΑΛΑΣ* στον τοπικό Πρωϊνό Λόγο

Η προκλητική δήλωση: «Πολιτισμός=Χρήση νέων Υλικών» ίσως δημιουργήσει κάποια παρεξήγηση. Μια τέτοια θεώρηση έχει μόνο το νόημα ότι, ο ανθρώπινος πολιτισμός στην ιστορία του έχει ταυτιστεί με την ανακάλυψη, τη συστηματική εκμετάλλευση και τη χρήση νέων υλικών.
Οι κύριες περίοδοι της πολιτιστικής προόδου στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους χαρακτηρίζονται, από το τι υλικά χρησιμοποίησε ο άνθρωπος, στην προσπάθειά του να διευρύνει τους πόρους του και να υποτάξει τις δυνάμεις της φύσης, με σκοπό να αναβαθμίσει την ποιότητα της ζωής του, δηλαδή να δημιουργήσει πολιτισμό. Για παράδειγμα, την Παλαιολιθική, τη Μεσολιθική και τη Νεολιθική εποχή τον πολιτισμό του ανθρώπου τον χαρακτηρίζει η χρήση εργαλείων από πέτρα.
Η επόμενη περίοδος είναι εκείνη όπου ο άνθρωπος ανέπτυξε την ικανότητα να αξιοποιεί τα αρκετά μαλακά και εύπλαστα υλικά βασισμένα στο χαλκό (εποχή του Χαλκού). Η εποχή αυτή διήρκεσε μέχρι τότε που ο άνθρωπος άρχισε να μαθαίνει την τεχνολογία του σιδήρου, ενός υλικού που είναι πιο ανθεκτικό και ευέλικτο από το χαλκό ( εποχή του Σιδήρου).

Οι αλλαγές αυτές δεν ήταν τυχαίες, ούτε οφείλονταν σε τυχαίες ανακαλύψεις: για να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος το σίδηρο χρειάστηκε να μάθει να θερμαίνει τα υλικά σε θερμοκρασίες πάνω από 1500-βαθμούς Κελσίου, ώστε να μπορεί να ξεχωρίσει, δια της τήξεως, το σίδηρο από τα πετρώματα, όπου είναι αναμεμιγμένος. Η τεχνολογία αυτή έδωσε τη δυνατότητα στις κοινωνίες που την τελειοποίησαν να προοδεύσουν και να επικρατήσουν…
Είναι ενδιαφέρον ότι, ο Όμηρος στην Ιλιάδα αναφέρει πως ο Ήφαιστος κατασκεύασε μια καλύτερη ασπίδα για τον Αχιλλέα, αναμιγνύοντας χαλκό, ψευδάργυρο, χρυσό και ασήμι. Φαίνεται ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι γνώριζαν πολλά για τα διάφορα μέταλλα και κράματα!
Η εποχή του Σιδήρου διήρκεσε (και διαρκεί) μέχρι σήμερα…μιας και ο σύγχρονος πολιτισμός βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη χρήση αυτού του μετάλλου και τα παράγωγά του.
Στην πραγματικότητα, όμως, μια νέα εποχή όσον αφορά στη χρήση υλικών άρχισε το 19ο-αιώνα, με την αξιοποίηση σχεδόν κάθε πρώτης ύλης που υπάρχει στη φύση, ως υλικού για πρακτικές εφαρμογές (Διαφωτισμός: με την πρόοδο της γνώσης και των επιστημών, ο άνθρωπος θα καταστεί «κύριος και κάτοχος της φύσης», αφού θα μπορεί να χρησιμοποιεί τη γνώση, για να παρέχει χρήσιμα γι’ αυτόν αποτελέσματα). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το καουτσούκ, από το οποίο κατασκευάστηκαν τα πρώτα συμπαγή ελαστικά προϊόντα.
Το 1907 αρχίζει η βιομηχανία των συνθετικών πολυμερών με την παρασκευή του βακελίτη (η εποχή μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «εποχή των Πολυμερών»).
Τους δύο τελευταίους αιώνες, ο άνθρωπος κατάφερε να αναπτύξει τέτοιες τεχνολογίες, ώστε να μπορεί να αξιοποιήσει κάθε υλικό που προσφέρει η φύση.
Τις τελευταίες μάλιστα δεκαετίες του 20ου –αιώνα, ο άνθρωπος κατάφερε να κατασκευάσει και νέα υλικά που δεν υπάρχουν στη φύση, που του έδωσαν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει τα τεχνολογικά θαύματα του σύγχρονου πολιτισμού.
Το δεύτερο ήμισυ του 20ου –αιώνα θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς ως «εποχή των Τεχνητών Υλικών».
Όπως είναι γνωστό, όλα τα υλικά, τεχνητά ή μη, τόσο στην παρασκευή όσο και στη χρήση τους είχαν μακροσκοπική μορφή, δηλαδή είχαν διαστάσεις το ελάχιστον της τάξης του χιλιοστού.
Σήμερα, με βάση τη χρήση των υλικών, βρισκόμαστε στην αρχή ενός νέου πολιτισμού. Η νέα περίοδος θα μπορούσε να ονομαστεί ως «εποχή των Κβαντικών Υλικών».
Ζούμε την αρχή μιας πραγματικής επανάστασης, όσον αφορά στη δημιουργία και χρήση νέων υλικών, όπου τα υλικά δεν είναι μόνο τεχνητά, με την έννοια ότι δεν βρίσκονται από μόνα τους στη φύση, αλλά και έχουν δημιουργηθεί με μεθοδικό τρόπο άτομο προς άτομο!
Η σημερινή επανάσταση καθορίζεται από την ικανότητα του ανθρώπου να χτίζει υλικά αρχίζοντας από τα βασικά κβάντα της δομής τους, τα άτομα. Το γεγονός αυτό μας επιτρέπει να σκεφτούμε ότι, ο άνθρωπος θα μπορέσει να χτίσει υλικά με οποιεσδήποτε ιδιότητες (γεγονός που θα είναι εφικτό αν δεν αντικρούει τους νόμους της φύσης).
Έτσι δεν θα είναι ανάγκη να περιμένουμε από τη φύση να δημιουργήσει π.χ. διαμάντια, υποβάλλοντας τον άνθρακα σε τρομακτικές πιέσεις και θερμοκρασίες, αλλά θα έχουμε τη δυνατότητα να παράγουμε σκληρότερα υλικά στο εργαστήριο, χτίζοντάς τα άτομο προς άτομο.
Αν και η επανάσταση αυτή βρίσκεται ακόμη στην αρχή, υπάρχουν παραδείγματα παρασκευής τέτοιων υλικών που μας επιτρέπουν να πιστεύουμε ότι η νέα πραγματικότητα δεν είναι μακριά…Τα ελάχιστα υλικά τέτοιων προδιαγραφών που έχουν δημιουργηθεί στο εργαστήριο χρησιμοποιούνται σε εφαρμογές υψηλής τεχνολογίας, π.χ. μικροεπεξεργαστές ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον;
Τι μπορεί να κάνει η χώρα μας;
Ποιος ο ρόλος των επιστημόνων των υλικών σε μια εποχή αειφόρου οικονομίας;
Ποια η στρατηγική των πανεπιστημιακών τμημάτων υλικών;
Η σύγχρονη τεχνολογία βασίζεται σε υλικά με εξαιρετικά αυστηρές προδιαγραφές. Για παράδειγμα, έχουν παρασκευαστεί:
α) τεχνητοί μονοκρύσταλλοι τεράστιας αντοχής σε υψηλές θερμοκρασίες και τάσεις, β) υλικά με μεγάλη ευελιξία μορφοποίησης (πλαστικά),
γ) ημιαγωγοί και μονωτές,
δ) υλικά που χρησιμοποιούνται σε βιολογικές εφαρμογές, π.χ. τεχνητά μέλη, υπόστρωμα για την ανάπτυξη νέων ιστών που να μην αποβάλλονται από τον οργανισμό,….
Ο μόνος δρόμος που θα μας οδηγήσει σε νέα υλικά είναι εκείνος της συστηματικής έρευνας στο ατομικό επίπεδο.
Η παραγωγή και διακίνηση ενέργειας σε μορφές που να μην βλάπτουν το περιβάλλον θα είναι μια από τις τεχνολογικές επιταγές του μέλλοντος.
Προς το παρόν, δεν υπάρχουν υλικά που να ικανοποιούν αυτές τις ανάγκες με πρακτικό και οικονομικό τρόπο.
Φωτοβολταϊκά υλικά, για παραγωγή ενέργειας από την ηλιακή ακτινοβολία και υπεραγώγιμα υλικά, για την οικονομική μεταφορά της ηλεκτρικής ενέργειας, αποτελούν δύο παραδείγματα όπου οι πρόσφατες έρευνες έχουν κάνει τεράστια πρόοδο, αλλά βασικά επιστημονικά ερωτήματα παραμένουν ακόμη αναπάντητα.
Ένα τελευταίο παράδειγμα είναι τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν ως ειδικά φάρμακα με τρόπο που δεν βλάπτουν τον ανθρώπινο οργανισμό, γιατί θα έχουν τη δυνατότητα να στοχεύουν σε συγκεκριμένα κύτταρα ή συγκεκριμένες παθογόνες πρωτεϊνες χωρίς να προσβάλλουν τα παραπλήσια κύτταρα ή ιστούς, όπως επίσης και τα βιολογικά εργαστήρια σε νανορομπότ (νανοτεχνολογία).
Τα υλικά που σχολιάστηκαν δεν υπάρχουν στη φύση, δηλαδή από μόνα τους δεν είναι σταθερά ως μακροσκοπικά συστήματα.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να δημιουργηθούν από τα θεμελιώδη τους στοιχεία, άτομο προς άτομο.
Ό, τι σχολιάστηκε αποσκοπεί να δώσει μια εικόνα για τις σύγχρονες κατευθύνσεις στον τομέα της επιστήμης των υλικών.
Εκείνο που πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού είναι: τι μπορεί και πρέπει να κάνει η χώρα μας για να μην χάσει την ευκαιρία να συμπορευτεί με τις έμπειρες κοινωνίες σε μια επανάσταση που η συμμετοχή της θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξή της;
Προς την κατεύθυνση αυτή είναι ανάγκη να τεθούν τα θεμέλια ώστε να αναπτυχθεί η επιστημονική και τεχνική υποδομή της χώρας με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι σε θέση να ανταποκριθεί ευέλικτα στις ανάγκες της τεχνολογίας του μέλλοντος.
Στις σημερινές συνθήκες υπάρχει μια πρωτοφανής συγκυρία που πρέπει να την αξιοποιήσει η χώρα μας, αφού για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της δεν έχει μεγάλα μειονεκτήματα συγκριτικά με άλλες χώρες για να αναπτυχθεί σε κάποιο τομέα. Ο λόγος είναι απλός: η επανάσταση στη δημιουργία νέων υλικών βασίζεται κυρίως στην παραγωγή και εκμετάλλευση της γνώσης και όχι σε δυσεύρετη βιομηχανική ή τεχνολογική υποδομή ή ακόμη στην ύπαρξη φυσικών πόρων.
Η γνώση είναι ένας τομέας στον οποίο η χώρα μας μπορεί άνετα να συναγωνιστεί άλλες χώρες, λόγω του πλούσιου ανθρώπινου δυναμικού της.
Ο τρόπος ανταπόκρισής της σ’ αυτή την επανάσταση είναι η εξασφάλιση των απαραίτητων προϋποθέσεων: οικονομικοί πόροι, ανθρώπινο δυναμικό, εθνικός σχεδιασμός.
Οι επιστήμονες των υλικών πρέπει να δημιουργήσουν ένα «Forum υλικών» που θα καθορίσει τη στρατηγική της χώρας στο δυναμικό αυτό επιστημονικό κλάδο.
Από μια στρατηγική θα προκύψουν οι τομείς προτεραιότητας και οι θέσεις απασχόλησης των νέων επιστημόνων.
Μάλιστα, σε μια προοπτική μετάβασης από την οικονομία της μεγέθυνσης στην οικονομία της αειφορίας οι επιστήμονες των υλικών έχουν καταλυτικό ρόλο (επανάχρηση, ανακύκλωση, οικονομία υλικού…).
Ο ακαδημαϊκός χώρος των υλικών έχει ευθύνη για την ενημέρωση, «τι σηματοδοτεί η εποχή των υλικών», για την εκπαίδευση σε συμβατούς με την οικονομία μας τομείς και εκείνους που ανοίγουν νέους δρόμους, αλλά και για τον εισηγητικό ρόλο προς την πολιτεία για προσανατολισμό της σε επενδύσεις που μπορούν να ενισχύσουν τις επιχειρηματικές δράσεις, την αειφορία, τα πλεονεκτήματα και το κύρος της κοινωνίας μας.
Θα ήταν μεγάλο ολίσθημα, η χώρα που γέννησε το Δημόκριτο να βρεθεί ουραγός και όχι πρωτοπόρος στην προσπάθεια του ανθρώπου να χτίσει άτομο προς άτομο τα υλικά που χρειάζεται για τον πολιτισμό του μέλλοντος…

* O Καθηγητής Χρήστος Β. Μασσαλάς είναι Πρόεδρος ΔΕ του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και Πρόεδρος του Συμβουλίου Ανώτατης Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης (π. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων).

Το χρυσωρυχείο της σκοτεινής ύλης στη Νότια Ντακότα.

Υπόγεια επιστήμη
To βαθύτερο πείραμα του κόσμου αναζητά τη φευγαλέα σκοτεινή ύλη



Περίπου 1,5 χιλιόμετρο κάτω από τους λόφους της Νότια Ντακότα, οι εργασίες κατασκευής ξεκίνησαν στο βαθύτερο υπόγειο εργαστήριο του κόσμου, το οποίο θα προσπαθήσει να ανιχνεύσει τα μυστηριώδη σωματίδια της σκοτεινής ύλης που κατακλύζει αόρατη το Σύμπαν.

Το εργαστήριο θα καταλάβει ένα μικρό τμήμα του Χρυσωρυχείου Χόμστεϊκ, το οποίο έκλεισε το 2001 έπειτα από 125 χρόνια λειτουργίας. Επιστήμονες, πολιτικοί και πολλοί ακόμα αξιωματούχοι παρέστησαν στην τελετή θεμελίωσης τη Δευτέρα.

Το πρώην ορυχείο, με στοές που φτάνουν σε βάθος 2.440 μέτρων, είναι ιδανικό για πειράματα σωματιδιακής φυσικής, καθώς είναι μονωμένο από την κοσμική ακτινοβολία που θα «έπνιγε» τους ανιχνευτές σωματιδίων.

Το πρώτο πείραμα για τη μελέτη της σκοτεινής ύλης θα είναι ο Μεγάλος Υπόγειος Ανιχνευτής Ξένου (LUX), μια δεξαμενή που χωράει 300 κιλά υγροποιημένου αέριου ξένου, μιας ουσίας τρεις φορές βαρύτερης από το νερό.

Μέσα στη δεξαμενή, οι επιστήμονες θα προσπαθήσουν να εντοπίσουν ίχνη από την πρόσκρουση φευγαλέων σωματιδίων που αλληλεπιδρούν ελάχιστα με την ύλη που γνωρίζουμε και αναμένεται να προσφέρουν πολύτιμα στοιχεία για τη σύσταση της σκοτεινής ύλης.

Η σκοτεινή ύλη πιστεύεται σήμερα ότι αντιστοιχεί στο ένα τέταρτο της συνολικής μάζας του Σύμπαντος. Είναι αόρατη, αφού δεν εκπέμπει ούτε ανακλά την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, και πιθανότατα δεν αποτελείται καν από άτομα.

Οι φυσικοί συμπεραίνουν την ύπαρξή της μόνο από έμμεσα στοιχεία: η βαρύτητα της κανονικής ύλης δεν είναι αρκετή για να εξηγήσει το σχηματισμό και τις κινήσεις των γαλαξιών. Πρέπει, επομένως, να υπάρχουν μεγάλες ποσότητες αόρατης μάζας.

Μέσα στο Χρυσωρυχείο Χόμστεϊκ είχε λειτουργήσει και το πείραμα που επιβεβαίωσε τη δεκαετία του 1960 την ύπαρξη των ηλιακών νετρίνων, σωματιδίων που διαπερνούν ολόκληρη τη Γη χωρίς να συναντήσουν σχεδόν καμία αντίσταση. Οι φυσικοί Ρέι Ντέιβις και Τζον Μπάκολ τιμήθηκαν το 2002 με το βραβείο Νόμπελ για την επιβεβαίωση της ύπαρξής τους.

Εκτός από το εργαστήριο του Μεγάλου Υπόγειου Ανιχνευτή Ξένου, οι επιστήμονες ελπίζουν τώρα να κατασκευάσουν δύο ακόμα βαθύτερα εργαστήρια, για τα οποία όμως δεν έχει εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση από το Κογκρέσο.

Το σύνολο της εγκατάστασης θα μπορούσε να τεθεί σε λειτουργία το 2016 με κόστος γύρω στα 550 εκατ. δολάρια.

Στα πειράματα θα συμμετάσχουν αρκετά ερευνητικά ιδρύματα, μεταξύ άλλων τα πανεπιστήμια Brown και Case Western Reserve.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press

Παγκύπριες Εξετάσεις 2009: Βαθμολογίες, Αποτελέσματα.

Βλέπω ότι μέσω Google φτάνετε στο μικρό κελλάρι αναζητώντας βαθμούς, αποτελέσματα κλπ από τις παγκύπριες εξετάσεις.
ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ στην ιστοσελίδα της Υπηρεσίας Εξετάσεων του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου.
Το μικρο κελλαρι πρωτίστως ενδιαφέρεται για στατιστικά στοιχεία στη Φυσική (τρίωρο) των παγκύπριων εξετάσεων και επιθυμεί σχόλια από την Κύπρο στην αντίστοιχη ανάρτηση πιο κάτω.

Τώρα για τον κόπο σας που ήρθατε ως εδώ:

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ - ΚΑΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Μπανταλά κι ξουπαρμένα, Σν Αθήνα γνωρίστκι με τα Κόμματα, σε γιαννιώτκη τοπολαλιά.

ΖOΟM... στην Hπειρωτική παράδοση

Γράφει: Κούλα Τζαλμακλή-Χατζηγιάννη στον τοπικό "Πρωϊνό Λόγο"

Έρχονταν τα χαμπέρια απʼ όξω και τα τσανάκια με τις πίτες...

Μεγάλωσε η Τουλίτσα τς Πίπς, είχε μπει και σε μια δημόσια υπηρεσία, κι ήταν μια χαρά κοπέλα, καλόκαρδη κι όμορφη… αλλά μπαντάλω…
Ότʼ έλεγε η μαμά, πάει, σκόλασε, ήταν νόμος και θρησκεία… Μεταξύ τους, από τότε που ζιούσε ακόμα η κυραμάνα, είχαν βγάλει το συμπέρασμα,… πως η Ξανθίππη ήταν η εξυπνότερη γυναίκα που υπήρχε… Ήταν, ποιος είπε όχι αφού είχε καταφέρει να ορκίζονται οι θυγατέρες της… στʼ όνομά της… ενώ ο κόσμος όλος είχε πάρει χαμπάρ, τι σιαϊτάνης ήταν… και κουμπώνονταν στις κουβέντες τους σαν ήταν μπροστά η Ξανθίππη η σκασμένη…
Όσο περνούσε ο καιρός όλο και λιγότερο βλέπαμαν την Πίπʼ. Είχε εγκατασταθεί για τα καλά… όξω!..
Αγροτική ζωή και το μέγα έλεος…
Μʼ αρέει… μʼ αρέει, μας έλεγε όταν έμπαινε μέσα σε ώρα ανάγκης.
Εδώ κάθονταν οι κοπέλες, η μία δούλευε κι η άλλη τελείωνε γυμνάσιο, και τα κατάφερναν μια χαρά μοναχές τους, ήταν.. νʼκουκυρώνες ονομαστές… τις είχαν ψήσει η κυραμανούλα τους κι η μανούλα τους…
Πολλές φορές φωνάζαμαν για μισμέρ… Τς τσιούπρις και μάθαμαν πως η Τουλίτσα μας είχε αίσθημα όξω… στο χωριό δηλαδή…
Ήταν ένα καλό παιδί… απʼ αλλού, ήταν δάσκαλος στο χωριό και συμπάθησε πολύ την Τουλίτσα… και σαν πάντρευαν την αδερφή τους… ίσια, θʼ αρραβώνιαζαν… χαρήκαμαν πως να το πούμε…
Αλλά μας έζωσαν και τα φίδια, όταν μας είπε το μπανταλό η Τουλίτσα – πως η …μαμά, συμπαθεί πολύ τον Παύλο και τον φροντίζει καλύτερα από τη μάνα του… Αμάν… είπαμαν… Έβγαιναν όξω οι τσιούπρις, τις Κυριακές… πήγαινε ο Παυλάκης στο χωριό του, να δει τα γονκά του, κι ήταν όλα καλά.
Ο.Κ. που λέν στο Αμέρικα…
Εδώ, στα Γιάννινα, είχε ένα εμπορικό κι ο μεγαλύτερος αδερφός του Παύλου και το δούλευε με όρεξη… Κι ήταν κι ομορφόπαιδο… κι ολίγον τι… λέρα, που λέγαμαν εδώ.
Εδώ, στο μαγαζί της λέρας, έρχονταν όλα τα χαμπέρια κι οι παραγγελίες και τα καλάθια …απʼ όξω! Έστελνε η μαμά απʼ όλα τα καλά, στις τσιούπρες εδώ… Ψωμί ζυμωτό, κότες έτοιμες για μαγείρεμα, αβγά, πατάτες, λάχανα, όσπρια, τυρί, τραχανά, γκδώνια… όλα τα καλά, κάθε εποχής…
Όταν έστελνε εκείνες τις μοσκόπιτες τις διάφορες… έγραφε και στο σημείωμα «δώστε στο παιδί, το τσιανακούλι…» Που πήγαινε να πει… να πάει η Τουλίτσα στο εμπορικάκι το εμαγέ σκεύος, με ξεχωριστή πίτα… για τη λέρα τον αδερφό!.. Η μαμά, αγγάρευε κάποιον χωριανό που έμπαινε μέσα με λεωφορείο της γραμμής – ΙΧ δεν είχαν ακόμα οι φτωχοί θνητοί… και του παράγγελνε να το αφήσει στο μαγαζί του αδερφού λέρα – που έπαιζε το ματάκι του προς όλες τις κατευθύνσεις… και για όλες, τις ηλικίες γυναικών (έτσι πιάνουν οι καλοί επαγγελματίες…).
Λοιπόν, πήγαιναν μια απʼ τις τσιούπρες… να δουν… αν έστειλε τίποτα η μαμά, και όταν είχαν το καλάθι με το ραμμένο πανί, για σκέπασμα… Τʼ άνοιγαν εκείγιαγια, και έβγαζαν την πίτα… του παιδιού λέρα… Το οποίο έκανε χίλιες τζιριτζαντζούλες στην Τουλίτσα – που ήταν η όμορφη…
Μια μέρα, η Τουλίτσα έφαγε σε μας και μεσʼ το καταμεσήμερο, σηκώθηκε να πάει… απʼ το παιδί μην είχε στείλει η μαμά κανά καλάθ… Τέτοια ώρα θα πας της είπα – είναι κλειστή η αγορά…
«Α, ικεί κάθτι κι ου Νίκους… εχʼ κι ένα δουμάτιου του μαγαζί… κι χαλέ… κι μπʼγαδ… κι ουβουρό πίσου…»
Όπα, είπα, όπα λέω… οργανωμένος ο τσίφτης μας.
Έπρεπε να πω τον λόγο μου και της τον είπα… «Μη πας τέτοια ώρα και θα σε δουν να ρουπώνς σε μπεκιάρʼ ανθρούπο και τι άνθρωπο… και σʼ βγάλουν κανά όνουμα... και μαθʼ κι ου Παύλους…».
Και το μπανταλό μου είπε, πως της είπε η μαμάαα… τέτοια ώρα να παν!.. Θεέ και Κύριε, τό ʽκανε πάλι το θάμα της η Πίπ;
Κράτησε το δάσκαλο για έχος της... και πασάριζε στον ατσίδα τον καταστηματάρχη την όμορφη μεν, αλλά χαμόρ γκασά (εβραϊκό) Τουλίτσα… Ζαλοβροντίστκαμαν οι θκιες τους όλες εδώ… και ρωτιώμασταν τι θα κάνουμε… Τι να κάνουμε… Αποφασίσαμαν να τις αφήσουμε να κόψουν το λαιμό τους… Ούτε με την Πιπʼ είχαμαν όρεξη να τα βάλουμε, ούτε τα κούτσουρά της θα παραδέχονταν ορμήνεια…
Όπως ήταν φυσικό, η Τουλίτσα ονειροπάρθηκε κι άλλο, και μού ʽρχονταν να μου πει πως ου Νίκος.. της είπε έτσι, της είπε αλλιώς… και ρώταγε κι όλας…
«Τί ήθελε να πει μʼ αυτό πʼμου είπε… λες να μʼ θελʼ κι αυτός… ποιον λες να πάρου; Ποιος είνʼ καλύτερος, ου δάσκαλους ή ου έμπουρους;».
Βρεθήκαμαν σε πολύ δύσκολη θέση όλες οι θκιες εδώ… Τι να πούμε; Εσείς τι θα λέγαταν;
Γιʼ αυτό τις αφήσαμαν να σκυλοφαγωθούν μεταξύ τους… σαν ζήτησε ο δάσκαλος μετάθεση… κι ο έμπορας δε ματάνοιξε την πόρτα μεσημέργιάτκα στη ξώπαρμα την Τουλίτσα…
Του Παύλου, του κόπηκε βέβαια και το Τσιανακούλι με την πίτα, αλλά ξεσάλωσε η Ξανθίππη η λάμια.. Έβγαλε άλλη φάμπρικα… «Μʼ κρένουν τς τσιούπρις…». Ποιος σου τις κρένει; (που θα πει… κουτσομπολεύουν) ρωτούσαμαν εμείς με δίκαια απορία, γιατί πράγματι κανένας δεν είχε χεστεί να νοιαστεί για της Ξανθίππης τα κατορθώματα προς το παρόν βέβαια.
Δεν έφτανε η Ξανθίππη να κλαίγεται που της παίρνουν στα στόματά τους… τις κοπέλες της… άρχισαν κι οι μπανταλές το ίδιο τροπάριο! Μας κρένουν τʼμαμά… Λέγαμαν, ματαλέγαμαν εμείς πως δεν ακούσαμαν τίπουτα!.. Τίποτα αυτές… έβγαλαν τα μάτια τς μοναχές τς!..
Πες, πες αυτές… άρχισαν να ρωτάν κάποιοι ορεξάτοι... και κάτι μαθεύτηκε, δηλαδή πως: ο καψοδάσκαλος – το καλό παιδί – είχε βρει το μπελιά του... από την ίσως πενθερά του κιαρατά… Όλο μʼ ένα τσιανάκι στο χέρι… πήγαινε το κάτιτί… στο παιδί!.. Όλο κάτι ρούχα απλωμένα… του παιδιού, είχε στου σκνί!.. Όλο κάτι να ξιτʼνάξ τα σκʼτια τʼ πιδιού, και να κουβαλίσʼ ξύλα για τʼσόμπα... κι όλο τέτοια μπανταλά και ξουπαρμένα… είναι να μη τα κρίνʼ ο κοσμάκης του χωριού;
Με τι να διαβεί η έρμʼ η μέρα; Και τούτος εδώ ο μορφονιός δεν θʼ άνοιγε το στοματάκι τʼ να πει στον αδερφούλη τʼ …Την Κυριακή που αντάμωναν στο πατρικό τους… πως.. η Τσιούπρα που είχε στο νου τʼ και για καλό σκοπό, ο δάσκαλος αδερφός… κόπιαζε τα μεσʼμέρια που ήταν κλειστή η αγορά... και ξεκολιμό δεν είχε… ως που άνοιγε η αγορά, και παραπέρα ακόμα;
Έτσι κάπως θα ήταν τα πράγματα και πάει το ευτυχές γεγονός που καρτεράγαμαν όλοι μας… καλόκαρδα γιατί θέλαμαν να ξεφύγουν κάπως από τον κλοιό της λάμιας… Σιγά μην ξέφευγαν τα κούτσουρα…
Η Φανίτσα, σαν σκόλασε το Λύκειο, πήγε στην Αθήνα στο θείο τους.. να μάθει τέχνη, δεν τα ʽπαιρνε και πολύ τα έρμα τα γράμματα.
Εκεί γνωρίστηκε με τα Κόμματα – μʼ ένα καλό και χʼσο παιδί απʼ τα μέρη μας… Κι έκαναν όνειρα για έναν βίο ανθόσπαρτο στα Γιάννινα.. μαζί με τη μαμά!!! Μαμά άκουγε ο Δήμος και μαμά νόμιζε κάποια σαν τη δική του την αγιόψʼχ..! Όσο κράτησε η μνηστεία τους… κράταγε κι η Ξανθίππη το στόμα της κλειστό… και μάζευε ράμματα για τη γούνα του – κατά πως λέμε…
Ξέρετε εκείνο το μουσελέ... που ρώτησαν το λαγό που τον έγδερναν… «Τι σού ʽμελλε να πάθεις καψωλαγέ.. πως είσαι; πονάς;…» κι ο λαγός απάντησε «από σώγαμπρος… καλύτερα είμαι…». Γδάρσιμο κανονικό από την Πίπʼ, περίμενε το φτωχό κι ήσυχο και φιλότιμο και κουλτουριάρικο και άτυχο παλικάρι.. Και το ζώο η Φανίτσα ένα μονάχα είχε να του πει… «Μη στενοχωράς τʼ μαμά…»
(Συνεχίζεται)

Νάτην και η συνέχεια

Είδε κι απόειδε το σόι κι αρχίνσαν τα προξενιά...
Καλά, παντρεύτηκε η Φανίτσα ...και το πρόκοψε!.. Δηλαδή, ο καψαρός ο σώγαμπρος τα πρόκοψε...
Γλυκό ψωμί δεν έφαγε και δροσερό δεν έπιε, ως σύζυγος της μπαντάλως, που ρώταγε την μαμά... για όλα όσα αφορούν ένα ζεύγος!..
Αν ήταν δυνατόν να πει η Ξανθίππη κάτι σωστό για την ευτυχία τους... Με τ’ όνομά του, δεν τον φώναξε, ποτέ!... ΄
Ισύ, πού είσι ή κοίτα δω να σπω – όταν έδινε τις διαταγές...
Ως και της Τουλίτσας, της κακοφαίνονταν που του μίλαγε έτσι και της είπε μια φορά ...«μη τ’ κρενς έτσ’ τι σούκανι;». Όχι που θα τούκρινε καλύτερα το τέρας.
«Να λέει κι ευχαριστώ που τον μπάσαμαν στου σπίτ’ μας του βρασμένου ποια θα τουν ζιούγουνι η χαμέν’ η θκη μας είπι μη σουθούν οι άντρις κι μας κουβάλτσι τον τικνιφέγκου (και τ’ βρασμένο και το τιπνιφέγκο θα πει κάτι σαν μισή μερίδα).
Κι έτσι περνούσε η ζωή τους, πολύ ευχάριστα των τριών γυναικών και σα γδαρμένου λαγού, το καψωγαμπρού!
Την Τουλίτσα την όμορφη και προικισμένη και υπάλληλο την έτρεμαν, δηλαδή, έτρεμαν τη μαμά, επειδή ήξερε ο κόσμος όλος πως η μαμά ήθελε σώγαμπρους για τς τσιούπρις...
«Τι τάχουμε τα σαράϊα για ρήμαγμα» έλεγε. Ποια σαράϊα, μουρή ζουρλή, δεν τόλμησε να της πει κανείς μας!
Να της πει να τσακιστεί να πάει να κάτσει μονίμως στο χωριό και να κάτσουν κι οι τσιούπρις μοναχές τους με τους άντρες τους να δουν προκοπή
Πολλοί την ήθελαν την καψαρή την Τουλίτσα και μάζευαν μουσιή κι έφευγαν εξ αιτίας της μαμάς. Παντρεύτηκαν τσιούπρις που είχαν μανούλες καλοπάζαρες, που δέχονταν βίζδις και δεν κατάφερνε η Τουλίτσα να παντρευτεί;
Αμ’ έτσ’ είναι...
Άλλο οι καλοπάζαρες κι άλλο οι λάμιες των παραμυθιών εξ απαλών ονύχων –που λέει ο λόγος ο σωστός...
Είδε κι απόειδε το σόι κι αρχίνσαν τα προξενειά, μέχρι στη Γερμανία!.. Είπαν, το σόι, πως αν είναι μακριά το ζευγάρι δεν θα τόφτανε εύκολα η χάρη της και θάτρωγε το ζευγάρι, ψωμί ειρηνικό, που λέμε.
Να μην τα πολυλογώ, βρέθηκε γαμπρός στη Γερμανία! Στα μέτρα της Τουλίτσας ταμάμ... και ψλός και πρέποιος και με γραμματάκια αντάξια της υπαλλήλου, και σε καλή φάμπρικα της Ντόϊτσλαντ, και στα χρόνια ...αλλά ήταν ολίγον τι χήρος ο καψαρός, αλλά άνευ τέκνων ...ευτυχώς! «Χήρους!..».
Να μας λείπεται, είπε τον λόγο της η μαμά... Δέστε τον πρώτα και να δει κι αυτός την Τουλίτσα, μπορεί να μην του αρέσει του Γερμανού! είπαν οι προξεντάδις.
«Τι κάν’; να μην τ’ αρέσ’ η τσιούπρα μ; να τσακστεί να τουν δούμι ιμείς πρώτα ...αν μας κάν’...».
Της έκανε της μαμάς κι είπε το ναι... ΗΠΗΜ!.. Ήταν κάτι σαν ηθοποιός του Χόλυγουντ ο σκασμένος ο μεσήλιξ! Κι η Τουλίτσα μια χαρά ήταν, κι ας είχε ψωμώσει τσιότσιο... Κανονίστηκαν όλα εύκολα.
Χαρά εμείς όλοι να φύγει η κοπέλα, να δει προκοπή και να γλυκοσιαλίσουν κατά πως λέμε... κι όχι σαν τούτο το ζευγάρι της Φανίτσας και του Δήμου του ανέσοτου τ’ αρρουστχιάρ’... τ’ τέτχιου, τ’ πάντʼχιου...
Πού τάβρισκε, η γαϊδούρα, όλα εκείνα τα πνόμια (επώνυμα). Δεν τσακίζονταν τώρα να πολυπάει και όξω στο χωριό δηλαδή ...είχε μεγαλώσει για τα καλά είσι έλεγε... δεν της πήγαινε το στόμα να πει γέρασα, μούκανε την τσιουπροπούλα ακόμα!..
Άσε που ήθελε να βγάζει την ψχή του φτωχού Δήμου. Κι η μπαντάλω του, να λέει «αγιά μωρ’ ...να μη τς κρέν’ κι αυτός ...η μαμά είνι βασανζμέν’ γυναίκα... να την πιτάξουμι;...».
Ούτε είπε μια φορά – το ζώο – πως φταίει, η μανούλα της, που ήταν εξ απανέκαθεν λυσσιασμέν’.
Ναι, αλλά ο καψω-Δήμος όλο και κάτι ενοχλήσεις είχε, όλο κι έβανε το χέρι στην καρδούλα του σανάρχιζε η Πίπ – χωρίς αιτία κι αφορμή – να βγάζει τα γλωσσίδια της, σαν οχιά και να πετάει το φαρμάκι της στα μούτρα του φτωχούλη...
Πόσες φορές είπε στη μπαντάλω του, να ματαγυρίσουν στην σκασμένη την Αθήνα, να ματαπιάκουν φτου κι απ’ την αρχή... Που ήθελε ν’ ακούσει η Φανίτσα και που επέτρεπε η μαμά. Κι όσο πέρναγαν και τα χρόνια και δεν έκαναν και παιδιά ...χαντούμ και χαντούμ ...τον ανεβοκατέβαζε τον πόβερο Δήμο. Κι εμείς, την σιχαθήκαμαν τη λάμια, γιατί ξέραμαν πως η Φανίτσα είχε περάσει ...άτιμη περιτονίτιδα, εύκολα γεννάς κατόπ;
Πάνω σ’ αυτή την κατάσταση ...βήκι το τυχερό της Τουλίτσας. Τοιμάζονταν για γάμο η Τουλίτσα με τον χήρο ηθοποιό, έστω και σε φάμπρικα της Γερμανίας... έστω κι από χωριό.
Βαριά τόφερνε η Ξανθίπ’ που ...μάνα της, αυτή κι η Φανίτσα δεν πήραν άντρα ...Αθηναίο, τώρα κι η Τουλίτσα το ίδιο;
Τουλάχιστον, ετούτος δεν ήταν μσή μερίδα ...σαν το χτικιάρκο τς αλνής τς ξουπαρμένς... π’ τουν κρατάει ακόμα... τακούγαμαν αυτά, εμείς, και θέλαμαν να την βάλουμε κάτω κει να της πατήσουμι το λαρύγγι, πατάμε τα φίδια που δεν μας φταίν’ σε τίποτα... κι αφήνουμε την Πίπʼ!..
Τουλάχιστον, λέγαμαν κι εμείς, να φύγει η μία, από τα χέρια της λάμιας... να μην αρχίσει και τρώγεται και με τούτο το γαμπρό ...και δεν ξέραμαν πως θ’ αντιδρούσε ετούτος...
Πάνω στις ετοιμασίες, τις όποιες τέλος πάντων... έριξε το σπόρο της η λάμια...
«Η μαμά, λέει, νάρθει μαζί μας στη Γερμανία, να μας βάλει σε σειρά του ν’κουκυργιό...» πρότεινε το ξώπαμα η μελλόνυμφη ...
«Τ’ είν’ αυτά π’λες ...νιόπαντροι και να πάρουμε την πεθερά μαζί; πού ακούστηκε;
Κι ύστερα μια χαρά έχω το νοικοκυριό μ’ εκεί. Το φροντίζει μια πατριώτ’σα μ, με την πληρωμή μ’...».
Κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους ...ο ηθοποιός μας...
Είχαν κανονίσει και το τραπέζι ακόμα να το κάνουν σε κάποιο κέντρο που το είχε ένας πατριώτης του ηθοποιού κι έκανε ξουτκό ψ’τό αρνί και κοκορέτσι.
Όλα καλά κι ωραία κι είχαμαν κανονίσει κι εμείς όλοι ...με τι μέσον θα πηγαίναμαν παραόξω που ήταν το κέντρο – δεν είχαν βλέπετε όλοι τότε ρόδες!..
Όμως πάνω κει στις τελευταίες μέρες πριν απ’ το γάμο ...παίρνει ο γαμπρός ο ηθοποιός ο χήρος ...ένα τηλεφώνημα από τη Γερμανία πως τον απόλυσαν από τη φάμπρικα!..
Έτσι τους είπε, πως τους είπαν στο τηλέφωνο που τον ζήτησαν, ένα βραδάκι, εκεί, μπροστά σ’ όλους και κουβέντιαζε και χτυπιόνταν κι έλεγε: ποιος; γιατί; πότε; τι να κάνω τώρα; και διάφορα επιφωνήματα πόνου και θλίψης!..
Πληροφόρησε τον άνθρωπο που του τηλεφωνούσε πως «έρχομαι το πρωί».
Ο ηθοποιός δεν ματαφάνηκε στην πατρίδα, έστειλε μια επιταγή για τα έξοδα που γίνηκαν, όμως και μεις όλο ντροπή καταλάβαμαν πως η λυσσιάρα δεν κρατήθηκε και τάριξε του ηθοποιού κι εκείνος πήρε τέτοια λαχτάρα πούγινε καπνός!..
Αφήστε το τι γίνκε κατόπ’... δε μολογιούνται.
Την πλήρωσε ο φτωχούλης Δήμος με τον χαμό που γένονταν καθημερινά για το χάσιμο του ηθοποιού της φάμπρικας και του λιμπίσματος της λάμιας Ξανθίππης, δεν βάσταξε η καρδούλα του, ο νέος Δήμος πέθανε, ο νέος Δήμος πάει ...κατά το δημώδες άσμα.
Ραχμέτ’ νάχει η ψυχή της Πίπς, ακόμα, ζει και βασιλεύει και γέρασαν οι τσιούπρες της πριν της ώρας τους, από χρόνια πριν.
Ευτυχώς έδωσαν το χαράπατο αντιπαροχή κι είναι σπιτονοικοκυρές σε κάτι διαμερίσματα κι έχουν και τρων και συνεχώς λεν, μας κρέν’ ου κόσμους ...μας κρέν’!..
Αμήν.

Η εφεβρετική διμοσιογραφεία, ο Ερντογάν έκατσε σπίτι.

Για τον Ερντογάν που δεν ήρθε, έλα όμως που τον είδαν κανά δυό έγκυρες εφημερίδες δίπλα στον Καραμανλή, στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης.

Το εφεβρετικό πεδί

Ένα πεδί, πολύ μικρό, δια να προτοτυπήση,
«Άγιος Βασίλης έρχετε,» βγήκε να τραγουδήση.
Χριστός γενάτε, σκέθφικε, το ξέρουν όλες κι όλοι,
θα έμαθαν πως τίκτετε εν Βυθλεέμ τη πόλει.

Παραμονήν σηκόθικε, ημέραν Χριστουγένων
φόρεσεν το πουλόβερ του, καλώς κουκουλωμένον
κε πεζών του τριγώνου του, έκανε φασαρεία,
«Άγιος Βασίλης έρχετε από την Κεσαρεία.»

Ο κόσμος θοριβήθικε κε όλοι απορούσαν,
«που έμαθες πως έρχετε;» κε τον φιλοδωρούσαν
κε το πεδί επέμενε «από την Καισαρία
και λέγουν, κατεφθίνετε σ’ αρχόντισσα Κυρία.»

Βγήκαν στις πόρτες οι γριές: «Για πες μας, παλικάρι,
Βαστά εικόνα κε χαρτί, χαρτί κε καλαμάρη;»
Αφτό επιβεβέωνεν: «Βεβέως κε βαστά.»
Κι έπεφταν εις απόγνωσιν με χέρια κρεμαστά.

Δημιουργούσε το πεδί πολάς αναστατόσεις.
«Κρίμα στους κόπους», έλεγαν, «κε κρίμα στις ζυμώσεις,
τόσον πολύ χριστόψωμον θα πάγη πεταμένον,
γρήγορα Βασιλόπιτας! Φύγαν των Χριστουγέννων.»

Σε λίγο όμως το πεδί, ήρχισεν να φοβάται,
κι έβγαλε παράρτημα, λέγων «Χριστός γενάται,
η διάδοσις ήτο ψεβδής κε ας το μάθουν όλοι,
Χριστός γενάτε σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη»

Ανέπνεφσαν οι άνθρωποι, αγάλοντο αι γραίε .
«Έλα να λάβης κουραπιέ, δραστύριέ μας νέε.
Να είσε πάντοτε καλά, πεδάκι μου να ζήσης,»
Κε το πεδί τους έλεγε «…χαίρετε ολ’ η φύσις»

Μ’ αφτό το κόλπο ο μικρός, επέρναγε θαβμάσια
κε λέγων το παράρτημα, εκέρδιζεν διπλάσια.
Κε καμαρόνων οι γονείς, θαυμάζοντας το γιό των,
τον έστελναν Πρωτοχρονιά κε έψαλε των Φώτων.

Έγραφε ο Γιάννης Παρασκευόπουλος στην Ελευθεροτυπία της 29ης Δεκ. 2007
…ΕΦΕΥΡΕΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ
Μέρες που είναι παραδίδομεν εις την κρίσιν του κοινού το χριστουγεννιάτικο ποίημα του μεγαλειώδους Μποστ, αφιερωμένο εξαιρετικά στη μεγαλοσχήμονα εφευρετική δημοσιογραφία που, αφού βγάλει μια κιτρινιάρικη είδηση και προσποριστεί όλα τα οφέλη, ενόψει επικείμενης διάψευσης, σπεύδει πρώτη να επανορθώσει εκδίδοντας διορθωτικό παράρτημα, αποκαθιστώντας την αλήθεια και ξανακερδίζοντας λεφτά και εντυπώσεις.

Σχολικές εξετάσεις με το πενάκι του Κώστα Μητρόπουλου.

Μπαστούνια στα Μαθηματικά ε; Για ρίχτα μου για τη Χημεία...

Τα ψυχρά στατιστικά των πανελληνίων 2007, 08, 09.

Statistika 09

View more OpenOffice documents from pefkounar.

Ζούν οι "ήρωες" των παιδικών μας χρόνων;

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το εξαιρετικό ακριτικό blogspot ΛΙΓΑΠΟΛΑ)

Διαβάζοντας το άρθρο της προηγούμενης ανάρτησής μου για τον Ταρζάν πέρασαν από το μυαλό μου ένα σωρό ήρωες των παιδικών μου χρόνων .

Θέλησα να τους δω με τη ματιά του ενήλικα πλέον για να ερμηνεύσω και εκείνη τη μοναδική εμπειρία των παιδικών μου χρόνων, όταν τέτοια εποχή (μόλις έκλειναν τα σχολεία) αραχτοί πάνω στα κλαδιά της τεράστιας μουριάς της θείας μου ή ακουμπισμένοι στο κανάτι του κάρου στο σπίτι του φίλου μου Τάσου κάτω από την παχιά σκιά ενός δένδρου – δε θυμάμαι τι ακριβώς ήταν- διαβάζαμε τα κόμικς της εποχής.

Όταν κατάφερναν οι μανάδες μας να μας μαζέψουν από τις ρεματιές και τις αλάνες για να μας γλυτώσουν από τις οχιές και την αφόρητη ζέστη, εκεί ήταν το καταφύγιό μας. Ταξιδεύαμε και συμμετείχαμε νοερά στις περιπέτειες των μικρών μας ηρώων μέχρι να μας μαζέψουν, σαν έπεφτε η νύχτα, στο σπίτι.

Δεν είχαμε τηλεόραση τότε.

Ο «Μικρός ήρως» , ο «Μικρός Σερίφης», ο «Μπλέκ», ο «Ταρζάν» , ο «Σεραφίνο» ήταν οι αγαπημένοι μου.

Κυκλοφορούσαν κι’ άλλα : «Μίκυ Μάους» , «Τιραμόλα», «Γκαούρ-Ταρζάν» , «Όμπραξ», «Μάσκα» κ.λ.π. , αλλά δεν με συγκινούσαν ιδιαίτερα. Τα διάβαζα όταν ξέμενα από τα άλλα .

Ότι αγόραζε ο καθένας έκανε κύκλο σε όλους της παρέας.

Ένα αγοράζαμε καμιά δεκαριά διαβάζαμε. Ο ορισμός της κοινοκτημοσύνης στα μέσα της παιδικής μας επιμόρφωσης.
Οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων άφησαν τη σφραγίδα τους στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και τις πολιτικές μας καταβολές;

Ποιες αξίες και τι ιδανικά μας ενέπνευσαν ο Γιώργος Θαλάσσης, o Τζιμ Άνταμς (Δημήτρης Αδαμόπουλος), ο Μπλέκ, ο Ταρζάν; Πόση κατανόηση για τους περιθωριακούς και πεινασμένους της κοινωνίας μας , μας έδωσε ο ταλαίπωρος Σεραφίνο;

Τι αντισώματα μπήκαν στις παιδικές μας ψυχές , που λειτούργησαν και συνεχίζουν να μας επηρεάζουν στη βαρβαρότητα της κοινωνικής πραγματικότητας της ενήλικης ζωής μας, αλλά ακόμα και στα τραγούδια μας;




Γιατί, τι ήταν ο Μπλέκ; Δεν ήταν η προσωποποίηση της αντίστασης των γηγενών Αμερικάνων εναντίον των αποικιοκρατών Άγγλων;
Τι ήταν ο Ταρζάν; Μήπως η φωνή και η συνείδηση του πρωτόγονου ανθρώπου, που δεν έστεργε στην κακοποίηση της φύσης και εμπορίας του φυτικού και ζωικού κόσμου, όταν ξεκίνησε η «επιδρομή» του «πολιτισμένων» στο βωμό της ευημερίας , που στηρίχθηκε στον άκρατο καταναλωτισμό;
Τι ήταν ο «Μικρός ήρωας»; Η ανιδιοτελής και αυθεντική αντίσταση του ανώνυμου Έλληνα πατριώτη σε κάθε μορφή φασισμού και καταπίεσης δεν ήταν;
Τι ήταν ο Δημήτρης Αδαμόπουλος; Ο μικρός Σερίφης , που υπηρετούσε με αυτοθυσία και αυστηρή προσήλωση στο καθήκον το νόμο και την τάξη δεν ήταν; Η εικόνα ενός ηρωικού και έντιμου κρατικού λειτουργού.

Τι ήταν ο Σεραφίνο; Ένας μόνιμα πεινασμένος και περιθωριακός αλητάκος δεν ήταν; Πόσο «νόμιμη» όμως και πόσο αποδεκτή ήταν η κλοπή των ψητών για να χορτάσει την πείνα του!

Με μεγάλη προθυμία θα τον βοηθούσαμε και μείς σ’ αυτή του την παραβατικότητα, όπως χωρίς αμφιβολία θα τον κρύβαμε από τους «νοικοκυραίους» διώκτες του στην προσπάθειά του να επιβιώσει. Πόσους αλήθεια ανθρώπους βλέπουμε σήμερα γύρω μας , που του μοιάζουν!
Από την άλλη ο «Μίκυ Μάους» και η παρέα του .

Τύποι που έψαχναν εναγωνίως τρόπους για να πλουτίσουν, ένας θείος Σκρούζ με το θησαυρό του , που , ενώ ήταν μόνιμος στόχος των «κακών» , πάντα κατάφερνε να τον σώζει με την αρωγή των φύσει «κληρονόμων» του.

Τύποι που σκαρφίζονταν κόλπα και μεθόδους να πλουτίσουν γρήγορα και εύκολα! Παραπέμπει κατ' ευθείαν στα σημερινά Golden boys.

Ο «Τιραμόλα» ; Τύπος εύκαμπτος που χωράει και περνάει από παντού. Βλέπουμε γύρω μας πολλούς τέτοιους σήμερα.
«Γκαούρ Ταρζάν», « Μάσκα» κ.λ.π. , η είσοδος σε έναν καινούργιο κόσμο «ηρώων», όπου ο καθένας εκφράζει ένα είδος επιδειξία δύναμης και ειδικών ικανοτήτων, λίγο πριν φτάσουμε στους τηλεοπτικούς ήρωες , όπου πλέον κυριαρχούν τα εφέ και οι εικόνες και έρχονται σε δεύτερη μοίρα οι χαρακτήρες τους και οι κοινωνικές τους αναφορές.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας και σήμερα θα αναγνωρίσουμε κάποιους από τους ήρωες , που μαζί τους μεγαλώσαμε.

Κάποιους απ’ αυτούς ίσως να τους βλέπουμε κάθε πρωί κοιτώντας στον καθρέφτη μας…

Το κείμενο στο πρωτότυπο με φωτό και πλούσιες συνδέσεις *ΕΔΩ*
Αναρτήθηκε από Χρήστος Χ.

Ρε μπας και γίναμε: Μπάτε σκύλοι αλέστε; (σκίτσο πριν 20 περίπου χρόνια)

ένα σχετικό άρθρο ΕΔΩ

Παγκύπριες εξετάσεις 2009, στη Φυσική, θέματα, λύσεις και ...σχόλια.

παγκυπριεσ φυσ 2009

View more PDF documents from pefkounar.

..... ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ .....

λυσ φυσ 2009

View more PDF documents from pefkounar.

Υπάρχει και η Τεχνική Εκπαίδευση στην Κύπρο.

Τα θέματα στη Φυσική των Τεχνικών Σχολών - ΕΔΩ - (τετράωρο διαγώνισμα) για τα Ανώτατα και Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.

Οι λύσεις των ως άνω θεμάτων των Τ.Σ. (ΕΔΩ)

ΣΧΕΤΙΚΑ: 1) Διατήρηση ορμής. Πειράματα με εκτινασσόμενα καροτσάκια.

2) Το θέμα με τα πολλά αριθμημένα σημεία στη διάδοση του κύματος, σε παλαιότερη ανάρτηση στο mikrokellari.

Σύμφωνα με τον εκλεκτό φίλο Ν.Π. ,στο 3ο κατά σειρά σχόλιο,

(τον ευχαριστώ για τον εύστοχο, εκπαιδευτικό-τεχνοκρατικό σχολιασμό του)

στα περσινά αντίστοιχα θέματα Φυσικής των Παγκύπριων εξετάσεων, γραπτά που βαθμολογήθηκαν από 18 μέχρι 20 ήταν τουλάχιστον 2%, -σύμφωνα με την βαθμολογία πρόσβασης στο Φυσικό Κύπρου και Αθήνας.- Περισσότερα *ΕΔΩ*

'Οσο για σύγκριση των μισθών των εκπαιδευτικών στις χώρες της Ε.Ε. *ΕΔΩ*


Αναμένοντας σχόλια, και ειδικότερα από την Κύπρο!

Εισαγωγικές εξετάσεις 1971: Θέματα Φυσικής, λύσεις και σχόλια.

Τα θέματα των εισαγωγικών εξετάσεων του 1971 για τα ΑΕΙ στο ίδιο γνώριμο στυλ των θεμάτων του 1972, αρκετές ασκήσεις, λείπει το καθαρό ζήτημα θεωρίας που υπήρχε στα θέματα του 1970.

Ως φαίνεται θα άλλαξαν οι υπεύθυνοι εισηγητές των θεμάτων, δίνουν την εντύπωση Αλεξοπουλικής προέλευσης – καταγωγής, σε αντίθεση με τα θέματα του 1970 που ήταν βατά, είχαν και τη καθαρή θεωρία τους.


Στον ΙΑΤΡΙΚΟ – ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΚΥΚΛΟ τέσσερις ασκήσεις ή προβλήματα (σε τρεις ώρες λίγο πολλά δεν ήταν …συντρόφοι!;)
1η άσκηση: Σύνδεση φορτισμένων πυκνωτών μέσω αντίστασης.
2η άσκηση: Αύξηση θερμοκρασίας ανόδου σε δίοδο λυχνία, όταν πάνω της πέσει δέσμη ηλεκτρονίων.
3η άσκηση: Επιβράδυνση φορτηγού, με κιβώτιο στην καρότσα, ώστε το κιβώτιο να ακινητεί σχετικά με το φορτηγό.
4η άσκηση: Δύο καθαρά είδωλα που δίνει συγκλίνων φακός που βρίσκεται σε ορισμένη απόσταση από ένα πέτασμα.

Στον ΦΥΣΙΚΟΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ – ΓΕΩΠΟΝΟΔΑΣΟΛΟΓΙΚΟ ΚΥΚΛΟ τέσσερις ασκήσεις ή προβλήματα ξανά.
1η άσκηση: Ισορροπία οριζόντιας ράβδου σε δυο στηρίγματα, γραφικές παραστάσεις των μέτρων των δυνάμεων του κάθε στηρίγματος. Γενικά δεν συνηθίζονταν γραφικές παραστάσεις σε εισαγωγικές εξετάσεις τότε αλλά και αργότερα στις πανελλήνιες, πανελλαδικές ή γενικές εξετάσεις. Κάθε φορά ο Μανωλιός έβαζε τη σκούφια του αλλιώς!
2η άσκηση: Νόμοι αερίων, δύναμη που ασκείται σε έμβολο
3η άσκηση: Μετασχηματιστής, λόγος μετασχηματισμού n1/n2.
4η άσκηση: Μαζικός αριθμός ηλεκτρονίου, πόσος είναι και γιατί.
Παρατηρούμε σαφώς ευκολότερα θέματα έναντι του Ιατρικού Κύκλου (που έδινε μόνο Έκθεση, Φυσική, Χημεία, Ανθρωπολογία, έτσι μπορούσε κανείς να περάσει Ιατρική και από κλασικά τμήματα, να αποφύγει τα πολλά μαθηματικά των πρακτικών τμημάτων, αρκεί φυσικά να πήγαινε σε ένα καλό φροντιστήριο για τη Φυσική και τη Χημεία, την Ανθρωπολογία την μάθαινε μόνος του σαν Ιστορία)
και έναντι του Πολυτεχνικού της ίδιας χρονιάς.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι την προηγούμενη χρονιά, αρκετές θέσεις στις Φυσικομαθηματικές Σχολές είχαν μείνει κενές ή συμπληρώθηκαν από επιτυχόντες του Πολυτεχνικού, οι πολυτεχνικές σχολές είχαν γεμίσει.
Μιλάμε για μια εποχή που δεν υπήρχαν οι απαιτούμενοι Μαθηματικοί, Φυσικοί, Χημικοί καθηγητές στα Γυμνάσια. Αρκετές φορές δίδασκαν στρατιώτες που υπηρετούσαν τη θητεία τους. Κάποτε μάλιστα ένας Μαθηματικός στρατιώτης, πονηρά σκεπτόμενος, ζήτησε από τους μαθητές να γράψουν σε ένα χαρτί και να το του δώσουν, το επάγγελμα του πατέρα τους. Ένας μαθητής ,πιο πονηρός αυτός, έγραψε «Ο μπαμπάς μου είναι Συνταγματάρχης».


Από το ΙΚΥ (κρατικό ίδρυμα υποτροφιών) δίνονταν αριθμός υποτροφιών σε φοιτητές/τριες αν δήλωναν ότι παίρνοντας το πτυχίο θα διοριστούν στη Μέση Εκπαίδευση, μάλιστα υπήρχε ειδική κατηγορία εισαγομένων με μικρότερη βάση.
Βλέπεις εμείς όλοι οι άλλοι γίναμε ερευνητές σε Πανεπιστήμια, στο Δημόκριτο, στο CERN, απορροφηθήκαμε στον ΟΤΕ, στην ΕΜΥ, στην ΥΠΑ (υπηρεσία πολιτικής αεροπορίας) κλπ

Στον ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΟ – ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟ ΚΥΚΛΟ μια άσκηση άνωσης με μια σφαίρα που ισορροπεί, πλήρως καλυμμένη, σε δυο υγρά που δεν αναμειγνύονται μεταξύ των, εν μέρει στο ένα υγρό, και εν μέρει στο άλλο. Θα υπήρχε υποθέτω και θεωρία ή μήπως έγραφαν Φυσική μαζί με Χημεία, μάλλον το δεύτερο.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ – Ο κύκλος του αίματος.
1η άσκηση: Επαναλαμβανόμενη ελαστική κρούση σφαιριδίων δυο εκκρεμών, εύρεση της περιόδου του φαινομένου της επανάληψης. Γνωστή πλέον άσκηση στη βιβλιογραφία των καλών ασκήσεων.
2η άσκηση: Αμφίκυρτος φακός πάνω σε επίπεδο οριζόντιο κάτοπτρο, με πλήρωση του ενδιάμεσου χώρου με υγρό… δηλαδή όπως γράφει ο Διονύσιος Μαρίνος στη λύση …ισοδυναμούσε με σύστημα δυο φακών, του δεδομένου και ενός επιπεδόκοιλου…τόσο απλά πράγματα
3η άσκηση: Ρευματοφόροι ράβδοι στηριγμένες σε ελατήρια, μέσα σε μαγνητικό πεδίο- Δύναμη κατά Laplace.
4η άσκηση: Νόμοι αερίων σε δυο ίσες ποσότητες αερίου που χωρίζονται μεταξύ των με ευκίνητο έμβολο σε οριζόντιο σωλήνα

ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
Μια άσκηση ξανά με νόμους αερίων σε συνδυασμό με την κίνηση ενός εμβόλου που πέφτει, καθόλου εύκολη να καταλάβει τη διάταξη ο διαγωνιζόμενος (τότε τα θέματα εκφωνούνταν, πιθανόν να έρχονταν σε μορφή κειμένου π.χ. εφ ίσον εκατό κόμμα πέντε χιλιόγραμμα αστερίσκος.
Και εδώ το περιοδικό Φ.Κ. δεν δίνει θεωρία, πιθανόν η Φυσική και Χημεία να αποτελούσαν ένα μάθημα κοινό εξ αδιαιρέτου, στον τεχνικό κύκλο του Μικρού Πολυτεχνείου, όπως και στον Διδασκαλικό.

Τα θέματα και οι λύσεις των θεμάτων δημοσιευμένες υποδειγματικά στο περιοδικό «Φυσικός Κόσμος» τεύχος 26 (Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1971) σε επιμέλεια του Διονυσίου Μαρίνου, Γενικού Γραμματέως της Ενώσεως Ελλήνων Φυσικών.
Τα θέματα Χημείας και οι λύσεις των εισαγωγικών εξετάσεων της ίδιας χρονιάς ΕΔΩ

Φυάλη εσοδείας 1972. Τα θέματα Φυσικής των εισαγωγικών εξετάσεων 1972. Στην υγεία των τότε υποψηφίων.

Σήμερα, μετά από υπόδειξη φίλων, ανοίγουμε μια φυάλη εσοδείας 1972. (Τα θέματα Φυσικής των εισαγωγικών εξετάσεων του 1972)

Από το περιοδικό Φυσικός Κόσμος (διπλό τεύχος 32-33 Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 1972) σε επιμέλεια Διονυσίου Μαρίνου, Γενικού Γραμματέως της Ενώσεως Ελλήνων Φυσικών.

(Εκδότης του Φ.Κ. Ευάγ. Παπαθεοφάνους, Επιτροπή Συντάξεως: Κωνσταντίνος Κρεατσάς, Σαλτερής Περιστεράκης, Δημήτριος Κοτζαμάνης, Διευθυντής Συντάξεως: Βασίλειος Σουρβίνος)

…Εις το παρόν τεύχος του «Φυσικού Κόσμου» δημοσιέυομεν τα θέματα των εφετεινών εισαγωγικών εξετάσεων εις τας Ανωτάτας Σχολάς και δη των Κύκλων Ιατρικού – Φαρμακευτικού, Φυσικομαθηματικού- Γεωπονοδασολογικού και Πολυτεχνικού. Εις το επόμενον τεύχος θα συνεχίσωμεν με τα θέματα των υπολοίπων Κυκλων ως και με τα θέματα Χημείας.

Συνήθως τα θέματα αποτελούνταν από τρία ή τέσσερα ζητήματα.
Δηλαδή ένα (ή δύο) ζητήματα θεωρίας, ένα ζήτημα μία άσκηση, και το τελευταίο ζήτημα πρόβλημα.
Η θεωρία ήταν κυρίως ανάκληση γνώσεων από την εξεταστέα ύλη, που δεν είναι σίγουρο αν περιλαμβάνονταν όλη στα βιβλία του ΟΕΔΒ.

Εδώ, στα θέματα Φυσικής του 1972, βλέπω περιέργως θέματα ερωτήσεις κρίσεως σαν αυτές που συνήθιζε ο Αλεξόπουλος στις τμηματικές εξετάσεις του 1ου έτους, αλλά πολύ εξεζητημένες τις βλέπω σαν να απευθύνονται σε πτυχιούχους Φυσικής, αφού μολονότι τη Φυσική του Αλεξόπουλου στο Α έτος την πέρασα με 9 – με άριστα το 10- καλά όχι τον Ιούνιο αλλά Σεπτέμβριο του 1971, κοίταζα το τρίτο ζήτημα του Πολυτεχνικού Κύκλου και αναρωτήθηκα τι ήθελε να πει ο ποιητής, σε τι σαϊνια μαθητές απευθυνόταν ο τζες, αφού στο τέλος λέω να διαβάσω την απάντηση, ότι ήταν να μου δώσει η Φυσική μου έδωσε.
Στο ίδιο πνεύμα προχωρημένων ερωτήσεων (α)κρίσεως το τέταρτο ζήτημα του Ιατρικού κύκλου –ειδικά αυτό είν ότ δεν είναι- το τρίτο και το τέταρτο ζήτημα του Φυσικομαθ/κού. Θα σκουξε τότε πολύς κόσμος, ούι ούι μάν μ!

Ξανά δηλαδή στο απώτερο παρελθόν θέματα αντιεκπαιδευτικά, αντισχολικά, αντιμαθητικά, αψυχολόγητα, αντιΟΕΔΒ, φροντιστηριακά ΝΑΙ, φιλοεκδοτικά ΝΑΙ , και γέμιζε τα απογεύματα και τα βραδυα η Σόλωνος και οι ΠΑΡΑ όδοι αυτής, πολλά τα έτη.

ΕΔΩ τα ΘΕΜΑΤΑ Χημείας των εισαγωγικών εξετάσεων του 1972, με κάποιο τοπικό ενδιαφέρον.

Η τύχη του πρωτάρη μαθητή, η γνώση των έμπειρων καθηγητών - Το θεώρημα ροπής αδράνειας του τυχερού μαθητή.

… Έλεγε μαθητής στον καθηγητή μας των μαθηματικών: Κύριε καθηγητά, ξέρω και μια άλλη λύση αυτού του προβλήματος.
Απάντηση: Άντε, μωρέ, μάθε τη λύση που έχει το βιβλίο κι άσε τις εφευρέσεις. Σου ‘πνιγε κάθε πρωτοβουλία…

Πολύ φασαρία, δικαιολογημένα λόγω της αναπάντεχης μαθητικής λύσης στο 4ο θέμα της Φυσικής. Προσωπικά, λόγω των Ευαγγελικών καταβολών μου από το Φροντιστήριο του Αχιλλέα Ευαγγέλου που πήγαινα σαν μαθητής, των διδαχών του Αλεξόπουλου, μου ήταν και μου είναι αδιανόητο να λύσω μια άσκηση μηχανικής με τεχνάσματα που δεν είναι σίγουρο που θα οδηγήσουν.
Το ίδιο εφάρμοσα και σαν καθηγητής στην τάξη για 20 χρόνια, όσο ήμουν σε τάξη και επί του πίνακος.
Λύσεις με ισοδύναμες μάζες είχαν κάτι παραπάνω από … απαγορευτικό απόπλου.
Η γραμμή πορείας ήταν καθορισμένη αυστηρά, σαν γραμμή τρένου:
Για κάθε σώμα σχολαστικά οι δυνάμεις που εξασκούνται, εξίσωση δυναμικής για κάθε σώμα χωριστά, ή άθροιση των εξισώσεων μετά, η χαρά της διαγραφής των ενδιάμεσων δυνάμεων και το αποτέλεσμα για την επιτάχυσνη, πάντα σε πλαίσιο, για να διευκολύνεται ο διορθωτής υποθέτω.
Έλα όμως που κατά καιρούς όλο κάτι ακούγονταν για λύσεις που δίνουν το ίδιο αποτέλεσμα, για όσους π.χ. βαριούνται να σχεδιάσουν, να γράψουν τόσες εξισώσεις.
Πιθανόν να υπήρχε σε διάφορα βιβλία, σαν εναλλακτική σύντομη λύση.
Συγκέντρωσα μερικές ασκήσεις μηχανικής στις οποίες μπορούμε να υπολογίσουμε την επιτάχυνση της κίνησης των σωμάτων εφαρμόζοντας τη μέθοδο της συνολικής μάζας του συστήματος και της συνιστάμενης εξωτερικής δύναμης, μια μέθοδο σχετικά γνωστή νομίζω, άσχετα αν τη διδάσκαμε ή αν την εφαρμόζαμε.
Είναι θάλεγα η κατασταλαγμένη γνώση και εμπειρία για έναν ειδικό να πει, να προβλέψει πρώτος τη λύση με μιά ματιά, και άσε τα μαθητούδια να τη βρουν αναλυτικά.


Και ενώ όλες οι προτεινόμενες λύσεις ήταν σχεδόν πανομοιότυπες, ξαφνικά στο ιστολόγιο του κ. Διονύση Μάργαρη σκάει η ... βόμβα, η ερώτηση μαθητή:

Να ρωτήσω κάτι: Εγώ στο 4ο θέμα βρήκα την επιτάχυνση ως εξής:
Στ=Ι.αγ. Πήρα όλο το σύστημα των σωμάτων σαν ένα. Άρα: F.2R-mg.R=(MR^2+mR^2).αγ. Και μετά βρήκα την αcm=αγ.R. Βγήκε αcm=1 m/s^2. Κάποιοι καθηγητές μου είπαν οτι είναι λάθος τρόπος. Γιατί όμως βγαίνει σωστό αποτέλεσμα; Θα το κόψουν όλο;

Και ακολούθησε τρικυμία (άσε το κύμα στο τρίτο θέμα), μέχρι που φίλοι κόντεψαν να ψυχρανθούν.

Ιδού μερικά από τα σχόλια

...Γιατί, συνάδελφοι; Μπορείτε να αποδείξετε οτι για μια στιγμή η Ι δεν είναι όσο λέει ο μαθητής; Αρα είναι σωστό για εκείνη τη στιγμή; Και επομένως το αγων μπορεί να υπολογιστεί τότε. Αλλάζει από σημείο σε σημείο η αγων; Όχι. Είναι σαν να ξέρω οτι μια κίνηση είναι ομαλά επιταχυνόμενη και να βρίσκω την επιτάχυνση για μια στιγμή, άρα ξέρω την επιτάχυνση συνολικά. Τι θα πει "ρισκάρω"; Είναι σωστό ή όχι; Πρέπει να είναι κι άλλα γραπτά σαν αυτό. Κάποιοι φροντιστές πρέπει να διδάσκουν το πρόβλημα εύρεσης του α σε συτηματα τροχαλίας-σώμα με αυτόν τον τρόπο. Μου φαίνεται απίθανο να σκέφτηκε ο μαθητής μόνος του το συγκεκριμένο τρόπο, πολύ "εξεζητημένος" μου φαίνεται. Έχει το πλεονέκτημα όμως οτι με μια σχέση "καθαρίζεις" το αγων.

Άλλο σχόλιο....

.....(ΑΥΣΤΗΡΑ ΓΙΑ ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΜΟΝΟ)
Η έννοια της ισοδύναμης ροπής αδράνειας δεν είναι πρωτότυπη, ούτε απαντάται μόνο στην περίπτωση αυτή, απ' ό,τι διαπίστωσα ψάχνοντας στο Google για τον όρο "equivalent moment of inertia". Μια ωραία χρήση της είναι στο πρόβλημα των γραναζιών:http://www.tech.plymouth.ac.uk/sme/desnotes/gears/gearaccel.htm
Φαίνεται οτι οι Μηχανικοί επίσης την χρησιμοποιούν κατά κόρον. ΑΠΛΑ εμείς οι Φυσικοί καθηγητές δεν έχουμε την ανάλογη Εκπαίδευση σχετικά. Και γι'αυτό φιλονικούμε για πράγματα που είναι (μάλλον) ειπωμένα από άλλους, πολύ (ίσως) πριν.

Εφαρμογή της μεθόδου (το θεώρημα της ροπής αδράνειας του/της αγνώστου μαθητή/τριας) σε άλλες δυο περιπτώσεις.

Ένα ακόμη σχόλιο από το ιστολόγιο του κ. Μάργαρη

.....Όταν το πρωτοανακοίνωσε ο άγνωστος μαθητής, μου φάνηκε εντελώς παράδοξο, έλα όμως που έβγαζε σωστό αποτέλεσμα.

Μετά αρκετοί συνάδελφοι δεν ήσαν καθαρά υπέρ ή κατά, ώσπου έρχεται και το σχόλιο για το βιβλίο του Timoshenko (ένα βιβλίο αναφοράς για τη Στατική και τη Μηχανική, που πάνω του ακούμπησαν όλα τα άλλα βιβλία – πανεπιστημιακά, φροντιστηριακά από τη δεκαετία του 70 ακόμα)
Να δούμε ένα αντίστοιχο παράδειγμα από την κλασική μηχανική:
Δυό σώματα με μάζες m και 3m δεμένες μεταξύ τους με σχοινιά βρίσκονται σε οριζόντιο επίπεδο. Μέσω οριζόντιου νήματος, που δένεται στην m, εξασκούμε οριζόντια δύναμη F.
Να βρεθεί η επιτάχυνση με την οποία θα κινηθούν τα σώματα.
Εκτός από τον αναλυτικό τρόπο με τη δυναμική κάθε σώματος χωριστά, υπάρχει και ο άλλος πιο σύντομος τρόπος
Επιτάχυνση = Συνιστάμενη δύναμη F / την ισοδύναμη μάζα (4m) που κινείται στο τραπέζι.
Κάτι τέτοιο γράφει το παραπάνω βιβλίο, για συγκεκριμένη παρεμφερή άσκηση, που πρέπει κανείς να δει ιδίοις όμασι για να αποφασίσει.
Νομίζω ότι κάπως έτσι πρόκυψε η λύση Timoshenko στον μαθητή, που πιθανόν να μην είναι γενική, να θέλει πολύ προσοχή να εφαρμοστεί, άρα δεν αξίζει να την ξέρουμε, κάτι ίσως παρόμοιο με τα αντίστοιχα θεωρήματα Thevenin και Norton στα κυκλώματα, που μπορούν να δώσουν την ένταση του ρεύματος ή την τάση σε μία αντίσταση, χωρίς να γίνει αναλυτική επίλυση του κυκλώματος.
Προσωπικά πιστεύω, πιό πολύ, ότι ο μαθητής από τύχη έφτασε στη λύση αυτή, και πρέπει να του αναγνωριστεί (τουλάχιστον) η σύμπλευση με τον σπουδαίο Τιμοσένκο.

Η συχνουρία, οι υπνωτισμένοι επιτηρητές, το μεγάφωνο να λαλεί: Πατάται, μελιτζάνες, πατάται, και τα κινητά νέας γενιάς.

Σταχυολογώ από σχόλια σε ανάρτηση, στο ιστολόγιο nikosblogout του συνάδελφου - φίλου Ν.Π.

Η συχνουρία είναι μια ασθένεια που χτυπάει τους μαθητές κατά την διάρκεια των πανελλαδικών και ειδικά κατά τις τρίωρες γραπτές δοκιμασίες.
Εφέτος [2008] όχι μόνο παρουσιάστηκαν αυξημένα κρούσματα σε σχέση με πέρυσι αλλά και η ένταση του φαινομένου ήταν ιδιαίτερα ανησυχητική.
Είναι χαρακτηριστικές οι περίπτωσεις μαθητών οι οποίοι πήγαν «προς νερού του» τέσσερις φορές (όσες και τα θέματα) μέσα σε εκατόν ογδόντα λεπτά.
Και εντάξει, αυτό με την συχνουρία δε μπορείς να το αποφύγεις, τι να του πεις του άλλου "κάντα πάνω σου";
Αλλά το σκάνδαλο με την επιτήρηση στα ιδιωτικά σχολεία κάποτε πρέπει επιτέλους να πάρει ένα τέλος, μάλλιασε η γλώσσα μας.
Μιλάμε για όργιο αντιγραφής, όχι στις τουαλέτες μόνο, αλλά μέσα στις «τάξεις» κάτω από τα βλέματα των «υπνωτισμένων» επιτηρητών (υποθέτω πως ο υπνωτισμός επιτυγχάνεται κουνώντας μερικά πενηντάευρα μπροστά στα μάτια τους).

Είναι τοις πάσι γνωστόν οτι οι ερωτησεις πολλαπλής επιλογής είναι ερωτήσεις πολλαπλής αντιγραφής. Κυκλοφορεί μάλιστα και το εξής (μάλλον αληθινό) ανέκδοτο: Σε σχολείο επαρχιακής πόλης οι μαθητές που είχαν βγει από την αίθουσα είχαν πληρώσει έναν τσιγγάνο που μάζευε (θεάρεστο κατά τ' άλλα έργο, οικολογικότατο) να φωνάζει με το μεγάφωνό του στο Ντάτσουν: "Σουμιέδες, Λαμαρίνες, Λαμαρίνες, Λαμαρίνες, Σουμιέδες μαζεύω":-)
Τουτέστιν στην γλώσσα μας: "Σωστό, Λάθος, Λάθος, Λάθος, Σωστό":-)
Να τα 5 μόρια!
Πάντα η αντιγραφή θα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από την επιτήρηση.
Αν θυμάμαι καλά οι αρχαίοι Σπαρτιάτες εκπαίδευαν τους νέους τους να μάθουν να κλέβουν.
Αν τους έπιαναν όμως, τους έκοβαν τον κ.
Πόσες φορές δεν έχουμε δει γραπτά να πιάνουν το 1ο θέμα (ερωτήσεις κλειστού τύπου, δυσκολότατες) άριστα=25 μόρια, και από το 2ο τη σωστή απάντηση=3χ3=9 (συνήθως) σύνολο 34 μόρια ολόσωστα, και μετά να γράφουν για αιτιολόγηση άσχετα, ενώ στις ασκήσεις να μη ξέρουν οτι μια εξίσωση θέλει ένα (=) ανάμεσα στα δύο μέλη;
'Οταν θεσπίστηκε ο τρόπος αυτός εξέτασης κατά μίμηση των Αμερικάνικων συστημάτων δεν θεσπίστηκε ούτε η αρνητική βαθμολογία, ούτε ο μεγάλος αριθμός των ερωτήσεων, ούτε η δυνατότητα (αν και δεν είναι αδύνατο τεχνικά) να ανακατεύονται οι ερωτήσεις, ώστε να έχει κάποια αξία.
Απλά η Πολιτεία "χαρίζει" 34 περίπου μόρια στους "ξύπνιους".
Και το κάνει (μάλλον) εν γνώσει της.
Δεν είναι άλλωστε δύσκολη η αντιγραφή των πολλαπλής επιλογής ή Σωστού-Λάθους, χρειάζεται μια προσυνεννόηση για το πια χειρονομία είναι το α, πια το β κλπ. ή δεξί αυτί, Σωστό, αριστερό, Λάθος κλπ., ωραία και ευτράπελα...

Η πλήρης ανάρτηση ΕΔΩ

Με τα βουνά εμάλωνε, και με τα πεύκα αχούσε, Ντελή παπά λεβέντη

Να αφήσουμε λίγο το Σίγμα ταφ = Γιώτα επί άλφα γωνιακό, και να χαρούμε το τραγούδι Ντεληπαπάς, τραγουδισμένο από τον Στέλιο Μπέλο, φιλόλογο, από την Παραμυθιά, τέως γυμνασιάρχη.
Τελικά από όντως μικρούς, και άλλους "ζουρλούς", μάθαμε πέντε πράγματα στη Φυσική παραπάνω, ξεσκονίσαμε παλαιά βιβλία, παραλίγο να φτάσουμε στις Lagrangianες και Hamiltonιανες του Φωκίωνα Χατζηϊωάννου (εξ Άρτης ορμωμένου) α πα πα, είδα και τρόμαξα να περάσω τα μαθήματά του, τη Θεωρητική Μηχανική του 2ου έτους, και τη Θεωρητική Φυσική του 3ου έτους στο Φυσικό Αθήνας, 1972,1973.
Λέγανε οι γνωρίζοντες, ότι ήταν άριστος επιστημόνας, εγώ αν κρίνω από τα ολιγοσέλιδα βιβλία - φυλλάδια, χωρίς σχήματα, και τη διδασκαλία -όσες φορές έκανε, όσες φορές πήγαινα - δεν έμεινα καθόλου ευχαριστημένος, ούτε έμαθα τίποτε, ούτε μετά τίποτε μου χρειάστηκε στη Δ/θμια, άδικα ταλαιπωρήθηκα στις αίθουσες των Ιλυσίων να βγάλω μια άκρη κυρίως από άλλα βιβλία.
Το μόνο καλό -πολύ καλό- ότι έβαζε μερικά ίδια θέματα, Ιούνιο και Σεπτέμβριο, μεγάλη ευεργεσία, και ότι γράφαμε σε δικές μας κόλες .....