Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Φωτογραφία από κάλαντα το 1953. Σ' αφτό το τρένο που 'ρθαμε ρόδα να μην ραγίσει.


Τότε που όλα έδειχναν ήρεμα και αγνά.
Ας ξαναελπίσουμε σ' ένα καλύτερο αύριο, ειρηνικό, πιο δίκαιο, χωρίς υποκρισία και εκμετάλλευση.


Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Άσκηση σύνδεσης αντιστάσεων με ακολουθία ερωτήσεων - απαντήσεων.

Από το βιβλίο Οδηγός Μελέτης (Study Guide - 1981) για το γνωστό βιβλίο Φυσικής των Resnick, Halliday μια άσκηση σύνδεσης αντιστάσεων σε διαδοχικά βήματα.
Η σελίδα είναι χωρισμένη σε δυο στήλες, δεξιά οι ερωτήσεις κλιμακούμενης πορείας και αριστερά οι απαντήσεις, για να πάρεις την επιθυμητή απάντηση, πρέπει να γίνει η κατάλληλη ερώτηση.
Το βιβλίο σε μορφή αυτού που λέμε εδώ «βοηθήματος» έχει σύντομη θεωρία, λίγες ασκήσεις λυμένες, και στο τέλος μια γενική προγραμματισμένη άσκηση (programmed problem) με διαδοχικά βήματα πορείας σχεδόν για όλα τα κεφάλαια της φυσικής, με βάση το βιβλίο της Φυσικής των Halliday Resnick.



Σημαντικά γεγονότα σε χρονιές που λήγουν σε 9

1609: 400 χρόνια από τότε που ο Κέπλερ και ο Γαλιλαίος άνοιξαν τον δρόμο για τη σύγχρονη αστρονομία. Από τον κλειστό κόσμο στο άπειρο σύμπαν.

1969: 40 χρόνια από την κατάκτηση της Σελήνης. Τα πρώτα βήματα στο Φεγγάρι, Ιούλιος 1969

1809: 200 χρόνια από τη γέννηση του Δαρβίνου. Η θεωρία της εξέλιξης των ειδών που διατύπωσε ο Δαρβίνος καθόρισε το σύγχρονο πρόσωπο της Βιολογίας.

1969: 40 χρόνια από την παραίτηση του Καρόλου ντε Γκωλ. Το αντίο του στρατηγού.

1929: 80 χρόνια από το κραχ. Ανήκει στο παρελθόν;

1999: Ευρώπη. Το ECU γίνεται ευρώ.

1909: 100 χρόνια από το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδή. Καταλύτης επαναστατικών αλλαγών. Η έλευση του Βενιζέλου.

1939: 70 χρόνια από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

1919: 90 χρόνια από τη Συνθήκη των Βερσαλιών. Το τέλος του Μεγάλου Πολέμου.

1949: 60 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου. Τέσσερις εκδοχές του τέλους.

1959: 50 χρόνια από την είσοδο του Κάστρο στην Αβάνα. Ο Φιντέλ που άλλαξε την Κούβα.

1909: 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου. Ο ποιητής της Ρωμιοσύνης.

1919: 90 χρόνια από τη δολοφονία της Λουξεμπούργκ. Η κόκκινη Ρόζα.

1879: 130 χρόνια από τη γέννηση του Αλβέρτου Αϊνστάιν. Ο οραματιστής του χωροχρόνου.

1989: 20 χρόνια ιδιωτική τηλεόραση. Παράθυρα στον κόσμο.

1989: 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Το γκρέμισμα των συμβόλων.

1959: 50 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου δελτίου ΠΡΟ-ΠΟ.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ – Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Υπέρ των νέων συνηγορία (του Ευτύχη Μπιτσάκη)

Υπέρ των νέων συνηγορία

Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ

Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν το έναυσμα, το «εκλυτικόν αίτιον» για την εξέγερση των μαθητών, των φοιτητών και ευρύτερα της ελληνικής νεολαίας. Η δολοφονία του παιδιού ήταν το έναυσμα. Ομως οι αιτίες πηγαίνουν πολύ βαθιά, στις ενδογενείς αντιφάσεις της ελληνικής κοινωνίας.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν είναι «μπάχαλο». Είναι εξέγερση μιας νεολαίας απογοητευμένης και οργισμένης. Οι αιτίες -σε πρώτη προσέγγιση- είναι γνωστές και έχουν επισημανθεί: Ανεργία, 20% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας. Ημερομίσθια των 40 και 50 ευρώ. Μισθοί των 500, 600 και 700 ευρώ. Ειδικά: Πτυχία ανεργίας ή ετεροαπασχόλησης. Αφόρητες συνθήκες ζωής, ειδικά στο καρκίνωμα της Αθήνας, η οποία κατέχει το θλιβερό παγκόσμιο ρεκόρ, να «φιλοξενεί» τον μισό πληθυσμό της χώρας. Διάρρηξη των κοινωνικών σχέσεων. Μοναξιά. Ο ανταγωνισμός, κυρίαρχη και θεσμοθετημένη κοινωνική σχέση. 

Ποιον ορίζοντα βλέπουν, λοιπόν, μπροστά τους οι νέοι; Στις κοινωνίες του όψιμου καπιταλισμού -και στην ελληνική με τις ιδιαιτερότητές της- καταστρέφεται ό,τι κατέκτησε ο άνθρωπος με αγώνες στην πορεία της Ιστορίας. Αν δεχτούμε τον ορισμό του Μαρξ, ότι η ουσία του ανθρώπου καθορίζεται από το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι σε μια κοινωνία όπου τα πάντα μετριούνται με «την αισχρή ανταλλαγή τοις μετρητοίς», η ιστορικά κατακτημένη ουσία του ανθρώπου εξαχνώνεται. Το άτομο μένει μετέωρο σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό, ακατανόητο και χωρίς ελπίδα. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν αυτές τις μέρες απηχούν τις προηγούμενες διαπιστώσεις. 

Τα προηγούμενα ισχύουν -λιγότερο ή περισσότερο- για όλες τις κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες, εξ ου και ο φόβος των Ευρωπαίων για νέες εξεγέρσεις απ' αφορμή την εξέγερση της ελληνικής νεολαίας. Αλλά η χώρα μας έχει και τα δικά της «προνόμια», συνέπειες της καθυστερημένης και ανώμαλης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Συγκεκριμένα: Η Ελλάδα ήταν βασικά μια «καθυστερημένη» αγροτική χώρα. Μέρος της οικονομίας και του εργατικού δυναμικού της καταστράφηκε με την κατοχή και τον εμφύλιο. Η αναρχική, απρογραμμάτιστη και ραγδαία οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη που ακολούθησε, πραγματοποιήθηκε σε βάρος των «δύο μόνιμων πηγών του πλούτου: της γης και των ανθρώπων». Τα ορεινά και ημιορεινά χωριά άδειασαν, με τη βία ή εξαιτίας της φτώχειας και η οικονομία τους καταστράφηκε. Αντίστοιχα, γιγαντώθηκαν οι σημερινές φρικαλέες τερατουπόλεις, με τις γνωστές συνέπειες. Μέσα σ' αυτή τη διαδικασία καταστροφής και ανάπτυξης, οξύνθηκαν οι κοινωνικές αντιθέσεις και ειδικά η αντίθεση φτώχειας - πλούτου. Η μεταπολεμική κεφαλαιοκρατική συσσώρευση πραγματοποιήθηκε σε βάρος και της αγροτιάς και της εργατικής τάξης: άθλια ημερομίσθια, άθλιοι μισθοί και, αντίστοιχα, τιμές των αγροτικών προϊόντων κάτω από την αξία τους. Ετσι, όσοι νέοι δεν εγκατέλειψαν για πολιτικούς λόγους τα χωριά τους, κατέφυγαν στις πόλεις ελπίζοντας σε καλύτερες ημέρες! 

Νέο πλέγμα αντιθέσεων: παλαιοί προλετάριοι και αγρότες-μέτοικοι, αγωνίζονταν να επιβιώσουν και αν μπορέσουν, να περάσουν στην κατηγορία των μικροαστών - και ένα ποσοστό τα κατάφερε. Από την άλλη πλευρά, αναπτύχθηκε μια νέα μεγαλοαστική τάξη από τους μαυραγορίτες της κατοχής, τους ωφελημένους από τον εμφύλιο, τους εκλεκτούς της χούντας, αλλά και από τους αετονύχηδες της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Μια αστική και μεγαλοαστική τάξη χυδαία, ματαιόδοξη, επιδειξιομανής, αδίστακτη, διαπλεκόμενη με κάθε εξουσία. Δημόσια έργα, εξοπλισμοί, χαριστικά δάνεια, φοροαπαλλαγές, κανόνας το «άρπαξε να φας» και οι συνέπειες: σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ (ατιμώρητα), σκάνδαλα της Ν.Δ. (ατιμώρητα), χρηματιστηριακή φούσκα, σκάνδαλο της Vodafone που έφτασε να κατασκοπεύει και τον πρωθυπουργό και το οποίο «κουκουλώθηκε», σκάνδαλο του ΥΠΠΟ (Ζαχόπουλος), σκάνδαλο της Ζίμενς, σκάνδαλα ιερωμένων (Βατοπέδιο, Μονή Τοπλού κ.λπ.), υπουργοί που παραβιάζουν τους νόμους τους, συγγενείς υπουργών μπλεγμένοι σε σκάνδαλα, και άλλα μικρότερα ων ουκ έστιν αριθμός. Σήψη και κρίση. Αλλά: «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».

Λοιπόν; Λοιπόν, οι μαθητές και οι φοιτητές «τα ξέρουν όλα». Τα ξέρουν και αηδιάζουν και οργίζονται. Και τείνουν να μην πιστεύουν σε τίποτε. Και φθάνουν να περιφρονούν την πολιτική, τους πολιτικούς και τα κόμματα. Ολοι ίδιοι είναι! Συνολικά: ζούμε μια οικονομική, κοινωνική, πολιτική κρίση και αντίστοιχα μια κρίση αξιών. Και οι νέοι; Αλλοι «τη βρίσκουν» στο ποδόσφαιρο (σύγχρονο όπιο των λαών). Αλλοι στη θρησκεία (ψυχή ενός κόσμου χωρίς ψυχή). Αλλοι στον φιλοσοφικό μηδενισμό. Αλλά τα γεγονότα που ζούμε αυτές τις μέρες αποδεικνύουν ότι η πααρακμή, η σήψη και η απογοήτευση δεν έχουν νεκρώσει όλους τους ιστούς του κοινωνικού σώματος. Οι νέοι απογοητεύονται. Δεν βρίσκουν κάποιο σημείο προσανατολισμού. Ομως, αναζητούν, οργίζονται, δεν θέλουν να αφήσουν τη ζωή τους να πάει χαμένη. Και κάποια στιγμή περισσεύει η οργή. Ξεχύνονται στους δρόμους γεμάτοι οργή και περιφρόνηση, αλλά και ταυτόχρονα διεκδικώντας μια ζωή που αξίζει να τη ζήσουν.

 

Και το κράτος; Το κράτος μας πάντα αντιμετώπιζε το πιο ζωντανό κομμάτι της νεολαίας σαν εχθρό. Ας πάμε πενήντα χρόνια πίσω: στις τεράστιες διαδηλώσεις για την Κύπρο. Οι «αύρες» μάς ράντιζαν τότε με χημικά. Τα «όργανα της τάξεως» μάς αντιμετώπιζαν με τα κλομπ και τις κλωτσιές. Υστερα από μια διαδήλωση, δολοφόνησαν δύο νέους στα Εξάρχεια. Τότε που κράτος και παρακράτος προετοίμαζαν τη δικτατορία, δολοφόνησαν τον Σωτήρη Πέτρουλα. Η χούντα συνέχισε με βασανιστήρια, εξαφανίσεις και δολοφονίες. Και μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση των κοινοβουλετικών θεσμών; Μετρήστε τη σειρά των δολοφονημένων νέων. Τελευταίος, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος!

Γιατί αυτή η μανία εναντίον των πιο έξυπνων, των πιο ευαίσθητων και των πιο ζωντανών νέων; Επειδή στο κράτος δεν έγινε ποτέ «κάθαρση» και το παρακράτος συνεχίζει να υπάρχει και να δρα στα σκοτάδια της πιο μαύρης πραγματικότητας της κοινωνίας. Οι στρατοδίκες και οι άνθρωποι του παρακράτους του εμφυλίου και μετά, ετελεύτησαν βιολογικά. Αλλά οι πυρήνες και οι διάδοχοί τους επιβιώνουν, μεταλλασσόμενοι και μένοντας ίδιοι: εχθροί του λαού. Και με ποια κριτήρια επιλέγονται σήμερα οι αστυνομικοί και με ποια ιδεολογία διαπαιδαγωγούνται;

Ποιες είναι, λοιπόν, οι συνέπειες; Η κρίση των αστικών Δημοκρατιών στον Μεσοπόλεμο έθρεψε τα φασιστικά κινήματα. Η σημερινή κρίση, με την απαξίωση των θεσμών, εκτρέφει νέες μορφές αντιδραστικού εθνικισμού, μυστικισμού, αντιδραστικού ρομαντισμού, φασιστικής νοοτροπίας. Υπόσχεται να πραγματοποιήσει ανεκπλήρωτες ελπίδες. Αλλά την ίδια στιγμή ξυπνά και τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας. Και τότε επεμβαίνουν τα ασφυξιογόνα, τα χημικά, τα κλομπ και τα περίστροφα!

Η εξέγερση των νέων δεν είναι «μπάχαλο». Αν θέλει η Αστυνομία να βρει ποιοι σπάνε βιτρίνες, ας αναζητήσει τους δράστες σε ανεγκέφαλους που νομίζουν πως είναι αναρχικοί (ο αναρχισμός είναι μια ουτοπική - ανθρωπιστική ιδεολογία) αλλά και σ' αυτούς που συνομιλούν φιλικά, ένστολοι ή μη, με εκείνους που κρατούν λοστούς και σπάνε βιτρίνες.

Και η Αριστερά; Φτώχεια μέσα στον πλούτο! Πόλεμοι! Αυταρχικό κράτος. Αυτά είναι τρία προβλήματα, απέναντι στα οποία έπρεπε να βρει τρόπους κοινής δράσης. Η ευθύνη της πολυδιάσπασης της Αριστεράς είναι ιστορική. Αλλά ιδιαίτερα βαρύνει την ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία βρήκε ως «επαναστατική» στρατηγική την επιστροφή σε ένα ηρωικό, αλλά ιστορικά, από μια άποψη, καταδικασμένο παρελθόν. Η Αριστερά θα απαντήσει, θεωρητικά και πρακτικά στα ερωτήματα για το μέλλον;

ΥΓ.: Για την οικογένεια του Αλέξανδρου: θα θυμόμαστε πάντα το παιδί σας με αγάπη και θλίψη.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/12/2008 

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ


Έθνη τα πρόσθεν, τη φθορά βεβυσμένα

Όλεθρον άρδην, δυσμενούς πεφευγότα

Υψούτε χείρας, συν κρότοις εφυμνίοις

Μόνον σέβοντα, Χριστόν ως ευεργέτην

Εν τοις καθ’ ημάς, συμπαθώς αφιγμένον

Ακολουθήσωμεν ένθα οδεύει ο αστήρ, εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Τήραε τον αγά τον ψεύτη, τον κοτσάμπαση τον κλέφτη ...ο κυρίαρχος λαός.

Ο ...κυρίαρχος Λαός μια ζωή στη γωνία!

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΑΛΑΜΑΤΣΙΑ


1974-2008: 34 και… χρόνια, ή κοντά 13.000 μέρες.

Πολλές απ’ αυτές, αλλά και για πολλούς, «μαύρες», ή, –έστω–, ασπρόμαυρες, αν εξαιρέσουμε κάποιες χιονοπτώσεις, εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80, και κάποιες άλλες στις αρχές του 2000, όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα είδαμε αρκετές «χιονάτες μέρες», για να κάνουμε και λίγο ...μαύρο χιούμορ.

Απ’ το «Κωνσταντίνος Καραμανλής ή τανκς», φθάσαμε στο: Κώστας Καραμανλής και: «Δεν σκοπεύω να συνταξιοδοτηθώ πρόωρα»…Απ’ το «Δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε», φθάσαμε στο: «Αστυνομικοί, αμυνθείτε, καλυφθείτε, μην πυροβολείτε»…Απ’ την προσωρινή λιτότητα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, φθάσαμε στην διαρκώς παρατεινόμενη σκληρή λιτότητα των Καραμανληδο-Παπανδρέου, του Γιώργου Ράλλη, του Κώστα Μητσοτάκη, του Κώστα Σημίτη, που συνεχίστηκε και επί των ημερών του Κώστα Καραμανλή Β’, του ανηψιού, που –οσονούπω– φαίνεται να παραδίδει τη σκυτάλη στον Γιώργο Παπανδρέου Β’, τον εγγονό. Δεν είναι –φαίνεται– της μοίρας του Ελληνικού λαού ν’ απαλλαγεί απ’ τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου…Και ένας Θεός ξέρει για πόσα ακόμη χρόνια θα συνεχιστεί αυτή η μαύρη λιτότητα.Ήταν Ιούλιος του 1974, όταν μετά από τη «μαύρη 7ετία», τη χούντα των Παπαδοπουλο - Παττακο - Μακαρέζων περάσαμε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Και άνοιξε ο «Ναός» της Δημοκρατίας, –η Βουλή των Ελλήνων. Και επέστρεψαν οι εξόριστοι και αυτοεξόριστοι πολιτικοί μας, από τη Γαλλία, την Αμερική, την τότε Δυτική Γερμανία, και απ’ αλλού. Και δεν πέρασε πολύς καιρός που οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και τα συνθήματα άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν, μέσα κι έξω από τη Βουλή: «Έξω απ’ το ΝΑΤΟ - Μέσα στο ΝΑΤΟ», «Έξω απ’ την ΕΟΚ - Μέσα στην ΕΟΚ», «Έξω απ’ την ΟΝΕ - Μέσα στην ΟΝΕ», «Όχι στο Μάαστριχτ», «Όχι στις Βρυξέλλες», «Όχι» παντού. Αλλά και «ΝΑΙ» παντού.Και να τα σκάνδαλα, να οι μίζες, να οι ρεμούλες, να, να, να…Τι να πρωτοθυμηθούμε, τι να πρωτοξεχάσουμε; «Ολυμπιακή», «Πάμπερς», «Δήμητρες», «Ωνάσειο», «κωλόσπιτα», «δωράκια 500 εκατομμυρίων δραχμών», Γούκους, Κωσκοτάδες, «17 Ν», Ε.Λ.Α. και εν ψυχρώ δολοφονίες πολιτικών, δικαστικών λειτουργών και δημοσιογράφων, «Σταμούλους», κλπ., κλπ.…

Κοντά 20 χρόνια λιτότητα, υποσχέσεις απ’ τους ΝΔ-ΠΑΣΟΚους πολιτικούς, υπομονή απ’ τους εργαζόμενους. Φθάσαμε και στο αποκαλούμενο «βρώμικο ’89» και τις «ανίερες συμμαχίες», τη «συγκυβέρνηση» –κατά το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου,– Δεξιάς - Αριστεράς, παρ’ ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν ξεκάθαρος: «Ανοχή στην κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη, μέχρι την έκδοση της Απόφασης του «Ειδικού Δικαστηρίου».

Και το ’90, ο ελληνικός λαός αποφάσισε ν’ αλλάξει σελίδα και εξέλεξε πρωθυπουργό τον Κώστα Μητσοτάκη, αλλά οι περιπέτειες συνεχίστηκαν. Στήριξε όλες του τις ελπίδες ο δύσμοιρος λαός μας στον Κώστα Μητσοτάκη, αλλά ούτε εκείνος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Και το 1990, με αφορμή το «Ειδικό Δικαστήριο», για όσα «φοβερά και τρομερά» είχαν συμβεί στη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας απ’ το ΠΑΣΟΚ, το μίσος μπήκε ανάμεσα στις δυο παρατάξεις και λίγο έλλειψε να γίνουν όλα «μπάχαλο». Και να τα «γαλάζια και πράσινα καφενεία», να το απύθμενο μίσος μεταξύ γονιών και παιδιών, μεταξύ αδελφών, μεταξύ συγγενών και φίλων. Πόσες καλημέρες κόπηκαν τότε και πόσες οικογένειες κινδύνεψαν να διαλυθούν!… Και να τα καινούργια σκάνδαλα: «ΟΤΕ - Υποκλοπές», Γριλάκηδες, «ΑΓΕΤ» ή «(Φ)ΑΓΕΤ», Μητσοτάκηδες», «Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες»… Κι ο κυρίαρχος λαός και πάλι στη γωνία…

Σαν έφθασαν οι εκλογές του ’93, διαδέχτηκε τη Ν.Δ. και τον Κώστα Μητσοτάκη, –για δεύτερη φορά–, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και πάλι το ίδιο σκηνικό: Καινούργια σκάνδαλα, καινούργιοι αντεργατικοί νόμοι! «Άρθρο 330», «Νόμος Σιούφα», «Άρθρο 4», «Νόμος Ρέππα», «Νόμος Γιαννίτση». Κι αργότερα –επί Σημίτη– άλλα δεινά: Ίμια, ευχαριστήρια στους Αμερικάνους, «κραχ» στο Χρηματιστήριο, παράνομες μίζες, κλπ.,κλπ.…

Αλλαγή πολιτικής σκυτάλης το 2004, και πάλι στην εξουσία η Ν.Δ. Και ξανά σκάνδαλα!… Κι είναι ν’ αναρωτιέται κανείς: Μα, τίποτε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο!; Κατάρα τον «δέρνει»; «ΖΙΜΕΝΣ», «Βαρθολομαίος», «Θέμος και Μάκης», παράνομη εξαγωγή «μαύρου» χρήματος σε τράπεζες της Ευρώπης και σε λογαριασμούς του Θέμου, –για 5,5 εκατομμύρια ευρώ μιλάμε–, DVD, «Ζαχόπουλος», «Τσιτουρίδης», «Μαγγίνας», «Καταστροφή της Πελοποννήσου από πυρκαγιές», σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, και οι… προφητείες του Αγίου Κοσμά επαληθεύονται!…Κι ύστερα απ’ τα όσα δεινά και τους δυνάστες που πέρασαν από μπροστά μας, φθάσαμε στις Βιστωνίδες και τα Βατοπαίδια ή Βατοπαιδία ή «Φάτε Παιδία»… Στους Δρύδες, στους Φωτιάδηδες, στους Δούκες, Ρουσόπουλους, Πελέκες, Σωτηρόπουλες και δεν έχει τέλος ο κατάλογος των εμπλεκόμενων στα οικονομικά σκάνδαλα, στη μοιρασιά του «μαύρου» χρήματος, στον παράνομο πλουτισμό.

Και να ξανά το Πολυτεχνείο, τα Εξάρχεια, οι κουκουλοφόροι, οι γνωστοί - άγνωστοι, τα άδικα φονικά, η άγρια εκμετάλλευση μεταναστών, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, οι καταλήψεις, οι εξεγέρσεις μαθητών και εργατών. Και μέσα σ’ όλα τα δεινά, μας προέκυψε πρόσφατα και ο άδικος χαμός ενός 15χρονου παλληκαριού. Του Αλέξη Γρηγορόπουλου, σ’ ένα χωρίς προηγούμενο χάος, στο κέντρο της Αθήνας, όπου λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν εκατοντάδες εμπορικά καταστήματα, κι όχι μόνο!… Όπου αρκετός κόσμος έμεινε χωρίς μεροκάματο, μέρες χρονιάρες!… Όπου οι κουκουλοφόροι –οι γνωστοί-άγνωστοι– τα έκαναν «γυαλιά-καρφιά»!…, ενώ η Ελληνική Αστυνομία τα έκανε «θάλασσα»…

Και πριν αποφασίσει η Δικαιοσύνη για το τι συνέβη κι ένας άτυχος νέος έχασε τη ζωή του, βγήκαν οι «ειδήμονες» κι εξέδωσαν πόρισμα: «Τα ζητούσε ο οργανισμός του Αλέξη, που είχε αποκλίνουσα συμπεριφορά», κλπ., κλπ.…Ντροπή και αίσχος!… Κανένας σεβασμός στο νεκρό παλληκάρι. Κι αντί να βγάλουν τον «σκασμό» μέχρι ν’ αποφανθεί η Δικαιοσύνη, ξημεροβραδιάζουν στα τηλεοπτικά κανάλια –ιδιωτικά και κρατικά–, όλοι αυτοί που είναι οι μόνοι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα μας και προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι για όλα όσα συμβαίνουν, «φταίνε εκείνοι που χαϊδεύουν τ’ αφτιά των κουκουλοφόρων»!…

Λες κι ο λαός δεν ξέρει τι του γίνεται, δεν έχει μάτια να δει, δεν έχει μυαλό να σκεφτεί, λες και βρίσκεται στους δρόμους, έτσι, για πλάκα…Μεταξύ των πολιτικών αναλυτών κι ο βουλευτής Αργολίδας, Γιάννης Μανώλης. Ακούστε, ή μάλλον διαβάστε, τι είπε ο άνθρωπος: «Εμείς οι Έλληνες τρώμε τις σάρκες μας, όλοι είμαστε ίδιοι», –προφανώς εννοούσε τους πολιτικούς. «Θα μπορούσε, τα χρήματα που θα δοθούν στους καταστραφέντες μαγαζάτορες των Αθηνών, να είχαν δοθεί για την ανέγερση κάποιου νοσοκομείου, κάποιου σχολείου, ή, τέλος πάντων, κάτι ανάλογου». Και τα είπε όλα αυτά ο κ. Μανώλης, λες και η κυβέρνηση δεν είχε αντιληφθεί για ποιον σκοπό αγωνίζονταν και διαδήλωναν οι εργαζόμενοι. Λες και είχε αποφασιστεί να δοθούν τα χρήματα αυτά στους εργαζόμενους και μόλις εκδηλώθηκαν οι καταστροφές, η κυβέρνηση τα πήρε απ’ τους εργαζόμενους και τα ’δωσε στους λεηλατηθέντες και καταστραφέντες εμπόρους του κέντρου της Αθήνας.Αστείες δικαιολογίες, δηλαδή…Αμάν πια!… Αμάν!… Ή για να χρησιμοποιήσω τη φράση του συρμού: Έλεος πια!… Έλεος!… Συμπολίτευση και Αντιπολίτευση, βρείτε τα, επιτέλους!… Και η Αντιπολίτευση, πρέπει να προτείνει λύσεις, ενώ η Συμπολίτευση πρέπει ν’ αφήσει κατά μέρος τους εγωισμούς, ας πάψει να τα ρίχνει όλα στους προηγούμενους και ας αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν. Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που έστειλε τους «άλλους» στο σπίτι τους… Ας μην τους επιτρέψει να γυρίσουν ξανά, γιατί «παλιό άλογο, καινούργια περπατησιά δεν κάνει»!…

Δεν είναι καιρός πια για διχόνοιες! Κάντε κάτι, –επιτέλους– όλοι μαζί, γιατί ο λαός θα σας γυρίσει –ολονών– την πλάτη…Από έναν απλό χωρικό, μια πρόταση, καθώς πιστεύει πως: «Πολλά και σημαντικά πράγματα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, έγιναν, ακούγοντας κάποιοι, ακόμη και τη γνώμη ενός ηλιθίου».

Με τα ελάχιστα γράμματα –τα κολλυβογράμματα– που έμαθε, προτείνει –μεταξύ σοβαρού και αστείου: Όσοι έκλεψαν, έκλεψαν, όσοι πλούτισαν, –παράνομα ή νόμιμα– πλούτισαν… Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή. Καθώς λέγεται, από χείλη ειδημόνων –εκτός αν κινδυνολογούν– η Ελλαδίτσα μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που στο άμεσο μέλλον, δεν θα μπορεί να δανειστεί από τους Ευρωπαίους ετέρους της κεφάλαια, ώστε ν’ αντεπεξέλθει στις οικονομικές δυσκολίες που αφήνει πίσω του το παγκόσμιο οικονομικό «κραχ»… Προτείνει, λοιπόν, ο απλός χωρικός: «Η ζάπλουτη Εκκλησία της Ελλάδας, δείχνοντας το χριστιανικό της πρόσωπο, την ώρα μάλιστα που λοιδορείται για όσα συμβαίνουν στους κόλπους της, αλλά, εφαρμόζοντας, παράλληλα και το Λόγο του Θεού, ας προβεί στον δανεισμό –έντοκο ή άτοκο– του Ελληνικού Κράτους, έτσι που αυτό να εξοφλήσει τις όποιες μέχρι τώρα οικονομικές του υποχρεώσεις, κι όλα ν’ αρχίσουν από το μηδέν». Για το χτίσιμο της Ελλάδας όλων των Ελλήνων, της Ελλάδας της Δικαιοσύνης, της Ελλάδας του μέλλοντος!Είναι υποχρέωση της Ελλαδικής Εκκλησίας, της Εκκλησίας της Αγάπης, της Εκκλησίας του Χριστού… Ας το κάνει, λοιπόν!…

Το ψεύτικο δέντρο στο Σύνταγμα και το ζωντανό δέντρο στην Πίνδο

Περισσότερα στο Σκύλο της valia calda

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Ο Αρνί Ντάνκαν υπουργός παιδείας στην κυβέρνηση Ομπάμα.

Τον Αρνι Ντάνκαν, γενικό επιθεωρητή των Δημοσίων Σχολείων του Σικάγο, επέλεξε ο Μπαράκ Ομπάμα για τη θέση του υπουργού Παιδείας στη νέα κυβέρνησή του.

Ο Ντάνκαν, παλιός φίλος του εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ -με τον οποίο μάλιστα συχνά παίζουν μπάσκετ-, έχει χαρακτηριστεί ως «μεταρρυθμιστής».

Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως επικεφαλής Δημοσίων Σχολείων του Σικάγο, ο Ντάνκαν άσκησε πιέσεις για μεγαλύτερη ποιότητα στη διδασκαλία και έχει προωθήσει βελτιώσεις σε σχολεία που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα.

Η Μάργκαρετ Σπέλινγκ, σημερινή υπουργός Παιδείας των ΗΠΑ, χαρακτήρισε τον Αρν Ντάνκαν ως δάσκαλο «οραματιστή» και μεταρρυθμιστή, λέγοντας ότι αποτελεί μια «θαυμάσια επιλογή για τη θέση».

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Το γελαστό παιδί από τον Κώστα Χατζή.

Ανατολική Κράψη Ιωαννίνων. Το Δημοτικό Σχολειό.


Από το χωριό Ανατολική Κράψη το Δημοτικό Σχολείο και η κεντρική εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, τη δεκαετία 1970. Ως το 1964 δεν είχε αμαξιτό δρόμο. Θυμάμαι το Σχολείο σκεπασμένο με μαύρη σχιστόπλακα. Η φωτογραφία είναι μετά το κάψιμο του Σχολείου το 1967 και τον σεισμό της 1ης Μάη 1967 στην περιοχή. Η φωτογραφία από το αρχείο του Αποστόλου Βερτόδουλου.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους

Του Παντελη Mπουκαλα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Τρίτη 9 Δεκ 2008

Νοέμβριος 1980. Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Μαζική διαδήλωση. Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 ετών, πέφτει νεκρή, χτυπημένη από τα κλομπ των αστυνομικών, ενώ ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, 26 ετών, σκοτώνεται από πυροβόλο όπλο. Η υπεσχημένη «εξονυχιστική έρευνα» και η «παραδειγματική τιμωρία των ενόχων» έμειναν λόγος κενός. Κανένας ένοχος δεν βρέθηκε, για να δοθεί έτσι το σήμα ατιμωρησίας προς τις δυνάμεις ασφαλείας. Εκτοτε, κάποιοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί ζουν με το βάρος δύο αδικοχαμένων ψυχών· αλλά στη δική τους ψυχή δεν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα μεγάλο το βάρος αυτό.

Νοέμβριος 1985. Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Εξάρχεια. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας σκοτώνει τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά· η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Ο υπερυπουργός Μένιος Κουτσόγιωργας παραιτείται «για λόγους ευθιξίας», αλλά η παραίτησή του δεν γίνεται αποδεκτή από τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου· η ευθιξία πάντως ή υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν υπακούει σε κανένα νόμο σχετικότητας, δεν εξαρτάται από τη βούληση κανενός ανωτέρου. Ο Μελίστας καταδικάζεται πρωτοδίκως σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και στο εφετείο αθωώνεται. Το σήμα ατιμωρησίας ξαναδίνεται.

Δεκέμβριος 2008. Εξάρχεια. Ενας ειδικός φρουρός, που οι συνάδελφοί του τον αποκαλούν «Ράμπο», σκοτώνει τον μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο· η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο στήθος. Οι δεκάδες αυθόρμητες μαρτυρίες, στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο δεν επιτρέπουν στις δυνάμεις ασφαλείας να προωθήσουν το απαλλακτικό σενάριο του «αστυνομικού εν αμύνη» και του «βρασμού ψυχής». Οι αυτόπτες βεβαιώνουν ότι ο αστυνομικός εκτέλεσε εν ψυχρώ το παλικαράκι ύστερα από ασήμαντο φραστικό επεισόδιο και αμέσως έπειτα αποχώρησε μαζί με τον συνάδελφό του, αφήνοντάς το να ξεψυχάει. Ο υπερυπουργός Π. Παυλόπουλος και ο υφυπουργός Π. Χηνοφώτης υποβάλλουν την παραίτησή τους «για λόγους ευθιξίας». Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής δεν αποδέχεται την παραίτησή τους· η ευθιξία ωστόσο υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν υπακούει σε κανέναν νόμο σχετικότητας.

Συγκλονισμένοι οι μαθητές από τον φόνο του αδελφού τους διαδηλώνουν την οργή τους. Με την πικρή γνώση ότι η φωνή τους δεν θα ακουστεί, καταθέτουν στον Αγνωστο Στρατιώτη λουλούδια και βιβλία, Αρχαία, Λογοτεχνία, Μαθηματικά, όσα διαβάζει ένα παιδί. Ανάμεσα στα βιβλία ίσως διακρίνουμε κι ένα αντίτυπο του Συντάγματος, με υπογραμμισμένα δύο σημεία:
Αρθρο 2.1: «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας».
Αρθρο 5.2. «Ολοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους».
Αυτό το «όλοι» το έχουν διπλά υπογραμμίσει οι μαθητές. Με αίμα.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Η ιστορία της Ελλάδος σε 10 λεπτά

Αυτή η κουκίδα στο χάρτη ευλογία Θεού, μα κατάρα διπλωματίας.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Ενα εντυπωσιακό πείραμα ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής σε μεγάλη κλίμακα.

Το μεγάλο κεντρικό κυλινδρικό πηνίο (σαν βαρέλι) διαρρέεται από εναλλασσόμενο ρεύμα. Παράγεται, έτσι χρονικά μεταβαλλόμενο μαγνητικό πεδίο.
Το φωτιστικό με κάμποσες λάμπες, καταλήγει σε κυκλικό πηνίο από το οποίο περνάει μαγνητική ροή χρονικά μεταβαλλόμενη. Οι λάμπες είναι συνδεμένες στις άκρες του κυκλικού πηνίου.
Στο πηνίο αναπτύσσεται τάση από επαγωγή που τροφοδοτεί με ρεύμα τις λάμπες, και έτσι φωτοβολούν.
Με άλλα λόγια το κλασσικό πείραμα επαγωγής με τα δυο πηνία.
Εντυπωσιάζει όμως με τις τόσες λάμπες να φωτοβολούν, χωρίς να είναι συνδεμένες σε κάποια φανερή πηγή ρεύματος, η μεγάλη κλίμακα του πειράματος με την τόσο ευδιάκριτη μεταφορά ενέργειας από απόσταση χωρίς σύρματα.
Μερίδιο στο εντυπωσιακό πείραμα έχει και ο «ηθοποιός» δάσκαλος - πειραματιστής που κάνει το πείραμα να μιλά, δίνοντας ψυχή από την ψυχή του στα άψυχα.
Ενα εξαιρετικό ξεκίνημα στη διδασκαλία της επαγωγής ή των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων.
(η φωτογραφία από το Μουσείο Επιστημών στο Παρίσι, με το ΕΚΦΕ Ρεθύμνου τον Οκτώβριο του 1999)