Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Που να φαντασθεί ο λύκος ότι μέσα στο βαρέλι που κατρακυλούσε ήταν το γουρουνάκι ... που εκτελούσε μόνο μεταφορική κίνηση

Ντιπ για ντιπ άσχετος ο κυρ λύκος από φυσική rigid body, tribology and lubricant (λιπαντικό)

 Το γουρουνάκι, όπως και τις άλλες φορές ξεκίνησε πιο νωρίς και πήγε στο πανηγύρι. Εκεί αγόρασε ένα βαρέλι και καθώς γύριζε είδε τον λύκο να πηγαίνει προς το σπίτι του. Τότε, μην έχοντας τι άλλο να κάνει, σκέφτηκε να μπει μέσα στο βαρέλι για να κρυφτεί. Στην προσπάθειά του όμως να μπεί μέσα στο βαρέλι, αυτό αναποδογύρισε και άρχισε να κατρακυλάει στον λόφο! Ο λύκος, που δεν είχε δει το γουρουνάκι, είδε το βαρέλι να έρχεται προς τα πάνω του και τρόμαξε πολύ. Άρχισε λοιπόν να τρέχει για να φύγει και τελικά δεν πήγε στο πανηγύρι.
Το γουρουνάκι μόλις σταμάτησε το βαρέλι, βγήκε από μέσα και πήγε γρήγορα στο σπίτι του. Μετά από λίγο, ο λύκος ηρέμησε από την λαχτάρα που πήρε και πήγε στο σπίτι του μικρού γουρουνιού. Χτύπησε την πόρτα και είπε στο γουρουνάκι τι του είχε συμβεί. Ότι δηλαδή δεν πήγε στο πανηγύρι γιατί τρόμαξε πολύ από ένα βαρέλι που κατρακυλούσε προς τα πάνω του.
- Χα χα, σε κορόιδεψα, είπε το γουρουνάκι. Είχα πάει στο πανηγύρι και αγόρασα ένα βαρέλι. Μόλις σε είδα μπήκα μέσα και άρχισα να κατρακυλάω στην πλαγιά του λόφου για να σε τρομάξω!

Δεν ξέρεις από Φυσική κυρ λύκε Το βαρέλι κάνει περιστροφική κίνηση, εγώ πασαλειμένος με ιδανικό λιπαντικό μόνο μεταφορική


  ...............................................................................................................................................................

................................................................................................................................
...αφιερωμένο σε θεματοδότες με νοοτροπία κυνηγών που βγήκαν καρτέρι για θηράματα...

...μοιάζει πλέον ο έρωτας με ρίζα στο τετράγωνο ...

Ο εξεταστής πήγε να διορθώσει μαθηματικά και βρέθηκε να διαβάζει… μαντινάδα.


Ο νεαρός μαθητής έφτιαξε μια αυτοσχέδια μαντινάδα και τη “χάρισε” στους βαθμολογητές του. Άγνωστο το γιατί.

Διαβάστε τη όπως την δημοσίευσε το thesstoday:

“Την καρδιά μου την κατέστρεψες, την έκανες οκτάγωνο και μοιάζει πλέον ο έρωτας με ρίζα στο τετράγωνο.

Θα κάνω τον αγράμματο για να ‘ρθεις να με ψάξεις, να κάνουμε ιδιαίτερα σωστά να με διδάξεις.

Αγαπητέ μου εξεταστή, σαν το γραπτό διορθώσεις, θέλω να μην τσιγκουνευτείς κανα βαθμό να δώσεις.

Γυναίκα ίσον προβλήματα, προβλήματα ίσον ασκήσεις και αυτά δια δύο τα ‘βαλα και βγήκαν συναρτήσεις.

Πολύπλοκα τα κλάσματα, τα θεωρώ απάτη, με σένα θα κάνω χιαστί μονάχα στο κρεβάτι.

Με αυτά που φέτος βάλανε στην ίδια τάξη μένω και που θα τα κάνω εφαρμογή ακόμα περιμένω.

Γεωμετρία με έκανες να μάθω ομορφιά μου, μόνο που αντί για τρίγωνα εγώ έχω την καρδιά μου.

Τον κύκλο μου ζητήσανε να σχηματίσω σπίτι και φώναξα το γέρο μου που έχει διαβήτη.”

Ιδού το “ντοκουμέντο” που έρχεται από σχολείο, όχι της Κρήτης, αλλά της Θεσσαλονίκης:



Και άλλα γραπτά που άφησαν εποχή
Δείξτε λίγη συμπόνοια 

Έκθεση 3η 
Τα πρώτα χιόνια 
Εν Λειβαδερώ τη 6-12-1966

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Απαντήσεις στη Φυσική κατ. 2013 (...το δόλιο το λιπαντικό και εκειός ο κύλινδρος που έβγαινε και έμπαινε ...)


όσο για το "ιδιαζόντως στριφνό" θέμα Δ που για πολλούς και ποικίλους λόγους ΔΕΝ έπρεπε να επιλεγεί σε πανελλήνιες εξετάσεις ξεχωριστά στη συνέχεια, μαζί με μια παρεμφερή φροντιστηριακή άσκηση της δεκαετίας του '70
( Μια τέτοια εξέλιξη είχαμε και προχτές με τα θέματα της Φυσικής. Εγώ δεν θα κολλήσω στο ότι τα θέματα ήταν δύσκολα, ότι ήθελαν μεγάλη μαθηματική επεξεργασία,
ότι οι μαθητές χρησιμοποιώντας δύο διαφορετικές σωστές σχέσεις κατέληγαν σε διαφορετικά αποτελέσματα,
ότι μια παραλλαγή της πρωτότυπης άσκησης είχε δημοσιευθεί σε ιστοσελίδα στο διαδίκτυο
ή ότι σύμφωνα με τις φήμες είχε διδαχθεί 15 μέρες πριν από τις εξετάσεις σε δημόσιο σχολείο προσφυγικού δήμου της Αθήνας. Αυτά καθεαυτά δεν έχουν πολιτικό νόημα.
Πολιτικό νόημα έχει το γεγονός πως ενώ ο νόμος αναφέρει ρητά ότι η εξεταστέα ύλη είναι η ύλη της Γ' Λυκείου είχαμε θέματα τα οποία αναφέρονταν σε ύλη προηγούμενων τάξεων, η οποία μάλιστα έχει τεθεί και εκτός αναλυτικού προγράμματος και δεν διδάσκεται στα περισσότερα σχολεία της χώρας. 
Πότε είχε διδαχθεί στους συγκεκριμένους μαθητές, π.χ., το ΘΜΚΕ με τριβή και ελατήριο;
Παλιά ήταν στην ύλη της Α' Λυκείου, στη συνέχεια όμως το υπουργείο αποφάσισε ότι θα πρέπει η ύλη να μικρύνει και να αναδιαταχθεί, για να μειωθεί - μας έλεγαν - η παραπαιδεία!
Αποτέλεσμα, κεφάλαια όπως η βαρύτητα και οι συντηρητικές δυνάμεις (που μια εξ αυτών είναι η δύναμη του ελατηρίου) να φύγουν από τη διδακτέα ύλη του σχολείου.
Το πόσο μειώθηκε η παραπαιδεία και το πόσο θα μειωθεί στη συνέχεια με αυτές τις πρακτικές είναι ολοφάνερο ...
Μ Μπουρμπoυλας στον Ριζοσπάστη) ... 
.............................................
Να περιμένουμε όταν βγουν οι βαθμοί τα τοπικά ακρότατα συγκέντρωσης των αριστούχων υποψήφιων ...
...............................

Αφιερωμένο στον/στους εμπνευστή/ές της ΚΕΕ του θέματος Δ4 της φυσικής

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Ο παρακάτω διάλογος είναι ήδη αναρτημένος στην «επίμαχη» ιστοσελίδα και αφιερώνεται στα μέλη ή το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων που θεώρησαν ή εξακολουθούν να θεωρούν ότι με θέματα όπως το Δ4 επιλέγουν τους μαθητές με κριτική σκέψη και κριτική ικανότητα.

«Παρακολουθήστε πραγματικό διάλογο μαθητή(Μ) - καθηγητή(Κ).

Κ: Τι έκανες με το 4ο θέμα;

Μ: Το έλυσα όλο

Κ: Και το 4 ερωτήματα;

Μ: Το Δ1 ήταν απλό. Το Δ2 με δυσκόλεψε λίγο στις πράξεις. Στο Δ3 σκέφτηκα το εξής απλό. Δεν μπορεί να μου ζητάει το ίδιο αποτέλεσμα με το Δ1. Όλο το σώμα εκτελεί μεταφορική κίνηση. Επομένως ΣF=Macm.

Στον νόμο Στ=Ιαγ έβαλα την ροπή αδράνειας του Δ2 .Το ίδιο έκανα και στο Δ4.

Δεν μπορεί άλλο Ι να ισχύει στον θεμελιώδη νόμο και άλλο στην κινητική ενέργεια περιστροφής.

Κ: Τι κίνηση κάνει το εσωτερικό τμήμα;

Μ: Περιστροφική, μεταφορική, σύνθετη δεν ξέρω.»
---(Μπράβο θα πάρει ΟΛΑ τα μόρια)---

Δεν ξέρω αν οι περισσότεροι από τους μαθητές που έλυσαν το επίμαχο θέμα Δ4 (ειλικρινά μπράβο στα παιδιά) ακολούθησαν τη λογική του μαθητή του παραπάνω διαλόγου ή αν κάποιος συνάδελφος τους το δίδαξε στο σχολείο ή αν όντως έχουν το «σημάδι» της φυσικής.

Το σίγουρο είναι πώς έτσι δεν χτυπιούνται τα φροντιστήρια και τα βοηθήματα (γιατί ακούστηκε και αυτό), αλλά αντιθέτως ενισχύονται. Αν θέλουν κάτι τέτοιο ο μόνος τρόπος, κατά τη γνώμη μου, είναι τα θέματα να είναι μέσα από το σχολικό βιβλίο.
..............................
-Μάνα το δόλιο το λιπαντικό και αυτός ο κύλινδρος που έμπαινε και έβγαινε εμένα με καθήλωσε και με πήγε πολύ πίσω από το επιθυμητό αποτέλεσμα.
(από το γράμμα μιας μάνας στην alfavita)

 


Στις πανελλήνιες εξετάσεις πριν 34 χρόνια

...κάθε φορά το εσπέρας που συνέρχονται στο υπουργείο παιδείας οι θεματοδότες και αρχίζουν να κατεβάζουν (προτείνουν) ιδέες και θέματα, να ανοίγει μια κουρτίνα και τρία πουλάκια  με ανθρώπινη φωνή να λένε
Το πρώτο: Θυμηθείτε απόψε τον Ράμμο -
Το δεύτερο  Θυμηθείτε τότε που δίνατε εσείς εξετάσεις -
Το τρίτο το καλύτερο:   Οι πιο καλοί σας αριστούχοι  μαθητές ΔΕΝ θα δώσουν ποτέ αν χρειασθεί ένα ποτήρι νερό, θα κάνουν ότι ΔΕΝ σας είδαν, θα σας προσπεράσουν λέγοντας ΔΕΝ προβλέπεται αν τυχόν τους συναντήσετε μεγάλους γιατρούς σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία 

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Το λιπαντικό στα ρουλεμάν του Δ, είχε συμβολικό χαρακτήρα;



Προς υπουργείο παιδείας: Το λιπαντικό είχε συμβολικό χαρακτήρα;

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Αναρωτιέμαι, αν το λιπαντικό στο θέμα Δ της Φυσικής Κατεύθυνσης των Πανελληνίων είχε συμβολικό χαρακτήρα.

Αν, δηλαδή, ήθελε να λιπάνει την αγωνία των μαθητών, για την οποία προσπάθησε να μας πείσει η ηγεσία του υπουργείου ότι νοιάζεται τόσο πολύ, όλο το προηγούμενο διάστημα.

Τα τελευταία χρόνια, χρόνο με το χρόνο, το σχολικό εγχειρίδιο που μοιράζεται σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, απαξιώνεται όλο και περισσότερο. Το λιπαντικό ήταν για τη σφαίρα της χαριστικής βολής του;

Ας αποφασίσουν, εκεί στο υπουργείο από πού πρέπει να διαβάζουν οι μαθητές και με βάση ποιο βιβλίο πρέπει οι εκπαιδευτικοί να κάνουν το μάθημα. Πάντως, τα θέματα των τελευταίων χρόνων, δείχνουν ότι το σχολικό βιβλίο δεν είναι η βάση πάνω στην οποία πρέπει να πατάμε, ούτε εμείς οι εκπαιδευτικοί, ούτε οι μαθητές.

Τότε γιατί το μοιράζουν; Γιατί κάθε τρεις και λίγο ελέγχουν, τάχαμου, την πορεία της ύλης; Μόνο για τυπικούς λόγους;

Αν είναι να πρέπει να διδάσκουμε με βάση τα βοηθήματα ή με βάση τις διάφορες «εγκεκριμένες» ιστοσελίδες του υπουργείου τότε ας το καταργήσουν το ρημάδι το σχολικό βιβλίο. Αυτό θέλουν;

Αν θα πρέπει ο κάθε μαθητής, για να μπορέσει να «πιάσει» το θέμα, να ξημεροβραδιάζεται με σχολικά βοηθήματα, με ιστοσελίδες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο τότε να μην ψάχνουν το λόγο που τα τμήματα της Γ λυκείου αδειάζουν από τον Μάρτιο.

Αφού με τις επιλογές των θεμάτων, απαξιώνουν την όποια εκπαιδευτική προσπάθεια γίνεται μέσα στα σχολεία, μην ψάχνουμε την αιτία γιατί και οι ίδιοι οι μαθητές νιώθουν την ίδια απαξίωση.

Όποιος εκπαιδευτικός προσπαθήσει να δώσει στα παιδιά τη γνώση στην ολότητά της καταντάει γραφικός αφού δεν προσαρμόζεται στη λογική του «συστήματος» των πανελληνίων που είναι: να πιάσω το θέμα που θα πέσει.

Ας αναρωτηθούμε τουλάχιστον εμείς οι εκπαιδευτικοί, τι σχολείο θέλουμε, τι είδους γνώση επιδιώκουμε να αποκτήσουν τα παιδιά μας και ας το κάνουμε αίτημα-σημαία προς το υπουργείο.

Αλλιώς, οι μαθητές θα εξακολουθούν να μεταλλάσσονται σε άλογα κούρσας και το σχολείο σε ένα απαξιωμένο κάτεργο με απαξιωμένους εκπαιδευτικούς.

Ελπίζω, να μην έχουμε μια επανάληψη την ερχόμενη Δευτέρα.


Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Ατόφιο το σημερινό Δ2 ... και μη χειρότερα,αλλά και το Δ3 τρισχειρότερα!



  ... όσο για τον τρόπο υπολογισμού της Ικοιλ. με το τέχνασμα αφαίρεσης ροπών αδράνειας πάλι δεν ελέγχεται η φυσική σκέψη. 
Πρόκειται για ένα τέχνασμα που είναι μάλλον απίθανο να το σκεφτεί ένας μαθητής αν δεν το έχει συναντήσει κάπου.
Και μάλιστα έτσι όπως εκφράζεται η Ικοιλ. σε συνάρτηση με την μάζα Μ του συμπαγούς κυλίνδρου, αυξάνεται η πιθανότητα να τη χρησιμοποιήσει κάποιος μαθητής μηχανικά στα επόμενα ερωτήματα, και να καταλήξει σε «σωστό» αποτέλεσμα χωρίς να ξέρει ακριβώς τι κάνει.
................................

Σε μία πολύ σοβαρή καταγγελία προχώρησε το πρωί στο ραδιόφωνο του ΒΗΜΑ 99,5 ο α' αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών, Παναγιώτης Φιλντίσης.

Σύμφωνα με τον κ. Φιλντίση, ένα από τα θέματα των πανελλαδικών εξετάσεων στη Φυσική είχε αναρτηθεί πριν από δύο μήνες σειστοσελίδα καθηγητών, που συνδιαχειρίζεται μέλος της Κεντρικής ΕπιτροπήςΕξετάσεων.

Mάλιστα, σύμφωνα πάντα με την καταγγελία, είχε γίνει και αναλυτική συζήτηση για τη λύση του μεταξύ των μελών της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων. Σύμφωνα με τον κ. Φιλντίση, τουλάχιστον 50 καθηγητές αντάλλαξαν απόψεις για το πώς μπορεί να λυθεί το εν λόγω ζήτημα.

Μάλιστα σε παρέμβασή του ο πρόεδρος των Φαρμακοποιών Αττικής Κ. Λουράντος, του οποίου το παιδί συμμετέχει στις εξετάσεις, δήλωσε ότι θα επικοινωνήσει με το υπουργείο Παιδείας για να διαμαρτυρηθεί τονίζοντας πως αν χρειαστεί θα προσφύγει και στη Δικαιοσύνη. «Δεν μπορούν να παίζουν με τα παιδιά μας» δήλωσε.


Αναστάτωση με τη Φυσική
Η καθυστέρηση για περίπου μια ώρα στην έναρξη της διαδικασίας αλλά και ορισμένα θέματα δυσκολίας που επέλεξε η Κεντρική Επιτροπή στη Φυσική Θετικής και Τεχνολογικής Κατεύθυνσης προκάλεσαν αναστάτωση και εκνευρισμό σε χιλιάδες υποψηφίους.
Η καθυστέρηση οφειλόταν σε πρόβλημα στην εκτύπωση των θεμάτων που προέκυψε σε ορισμένα εξεταστικά κέντρα του Βορείου Αιγαίου, με αποτέλεσμα να παγώσει η έναρξη για όλους μέχρι να αποκατασταθεί το πρόβλημα.
Με το που μοιράστηκαν όμως τα θέματα, οι υποψήφιοι ήρθαν αντιμέτωποι με δύσκολες και απαιτητικές ασκήσεις.

Από την πλευρά τους, οι καθηγητές της ΟΕΦΕ κρίνουν ότι τα θέματα της Φυσικής ήταν «βατά και κατανοητά», ωστόσο, χρειάζονταν την απαιτούμενη προσοχή, πολλές πράξεις και καλή σκέψη, με το τρίτο και το τέταρτο θέμα να ανεβάζουν τον βαθμό δυσκολίας.

Πάντως, η Επιτροπή επίλυσης των θεμάτων της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών διατυπώνει ενστάσεις και υποστηρίζει ότι τρία από τα θέματα ήταν «έξω από το πνεύμα της διδασκαλίας».

Όπως σημειώνει σε ανακοίνωσή της:

- Τρεις ερωτήσεις (Β2, Δ2, Δ3) ήταν έξω από το πνεύμα διδασκαλίας, το πνεύμα του σχολικού βιβλίου και της αξιολόγησης της Φυσικής

-  Προεκλήθη σύγχυση στην έναρξη επεξεργασίας των θεμάτων από τους εξεταζόμενους, εξαιτίας διευκρίνησης που δόθηκε για το θέμα Β2 από την επιτροπή, η οποία θα μπορούσε να μην είχε δοθεί, πράγμα που επιβάρυνε την συνολική απόδοση των υποψηφίων.

Παρατηρεί ακόμη πως τα θέματα κάλυπταν σχεδόν όλο το εύρος της εξεταστέας ύλης, ήταν απαιτητικά, για καλά προετοιμασμένους μαθητές, αλλά δεν είχαν την απαιτούμενη διαβάθμιση. Και αναφέρει ότι τα περισσότερα ερωτήματα απαιτούσαν αυξημένη μαθηματική επεξεργασία σε βάρος της αξιολόγησης των εννοιών της Φυσικής και του συνολικού χρόνου εξέτασης.


Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Ήμουνα ο τελευταίος από τους 109.313 υποψήφιους στις πανελλαδικές




 
του Γιώργου Γραμματικάκη

Την Παρασκευή το πρωί, έδωσα κι εγώ εξετάσεις στην Εκθεση. Πανελλαδικές, εννοώ. Σύμφωνα, μάλιστα, με τα στοιχεία της τρόικας, που καταγράφει τους μελλοντικούς ανέργους, ήμουνα ο τελευταίος από τους 109.313 υποψηφίους.
Είχα αριθμό 109.314. Καθώς έτσι, ήμουνα ο τελευταίος υποψήφιος, και έφτασα με καθυστέρηση, θεωρήθηκα εκτός συναγωνισμού.

Οι καλοί καθηγητές μας, επιστρατευμένοι και με τις στολές τους, μας έδωσαν τα θέματα της Νεοελληνικής γλώσσας στις 9 το πρωί. Ιστορική στιγμή για μένα, τους άλλους υποψηφίους, για το έθνος. Εν γνώσει της αποστολής μου, άρχισα να τα μελετώ αμέσως. Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το κείμενο, που συνόδευε τις ερωτήσεις. Συνέδεε με πρωτότυπο τρόπο το περιβάλλον, την ανάπτυξη του διαδικτύου, την αποξένωση του ανθρώπου. Μου άρεσε. Καθώς όμως περνούσε η ώρα και τα πυκνά του νοήματα χόρευαν στο μυαλό μου, μου φαινόταν ολοένα και πιο οικείο.
Γρήγορα κατάλαβα τον λόγο: Το κείμενο βασιζόταν στο τελευταίο μου βιβλίο “Ενας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής”.
Ο Αστρολάβος, πανέμορφο όργανο που έδειχνε παλιά τις κατευθύνσεις, είχε κληθεί να δείξει κατευθύνσεις και στην Παιδεία.

Την αρχική μου έκπληξη διαδέχθηκε η αυτοεκτίμηση, και σε λίγο η αγωνία. Θυμήθηκα πάλι, ότι ήμουνα κι εγώ υποψήφιος. Μόνο που εμένα, θα με βαθμολογούσαν 109.313 υποψήφιοι, οι γονείς και οι συγγενείς τους, οι καθηγητές και οι φροντιστές, οι ειδικοί της γλώσσας και οι ειδικοί της Παιδείας, οι αρμόδιοι του Υπουργείου, οι δημοσιογράφοι και οι παρουσιαστές.
Το τηλέφωνο κτυπούσε από το πρωί, ο υπολογιστής είχε γεμίσει μηνύματα, εφημερίδες και τηλεοράσεις έψαχναν τον συγγραφέα του κειμένου. Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι ήταν κι αυτός υποψήφιος, χαμένος σε μια αίθουσα εξετάσεων, μετρώντας τα δευτερόλεπτα και τις ώρες.

Επιβίωσα. Όπως επιβίωσαν και οι άλλοι 109.313 υποψήφιοι, όπως επιβιώνουν χρόνια τώρα οι εκατοντάδες χιλιάδες υποψήφιοι όλων των βαθμίδων, όλων των ηλικιών. Επιβίωσα, επειδή τα χαμόγελα των παιδιών έδειχναν ότι το θέμα τους άγγιξε, ότι ανήκεστα ενδιαφέροντα και τις αναζητήσεις τους. Καθώς έφευγα σιωπηλός από την αίθουσα των εξετάσεων, ακούγονταν οι έπαινοι των επαϊόντων, ενώ οι γονείς είχαν αναστείλει την αγωνία τους. Μέχρι την επόμενη μέρα των εξετάσεων, το επόμενο μάθημα.

Ένα ερώτημα όμως παραμένει πάντα, μετέωρο και αναπάντητο:
Πώς φτάσαμε εκεί; Πώς έφτασαν τα παιδιά, στα πιο ξέγνοιαστα ίσως χρόνια τους, να τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο, να απομνημονεύουν αντί να σκέφτονται, πώς φτάσαμε στην εθνική υστερία που συνοδεύει τις εισαγωγικές εξετάσεις;
Πώς δεν επαναστατεί η ψυχή μας όταν η Παιδεία, είτε σαν άνοιγμα των οριζόντων είτε σαν εφόδια για την ζωή, αναιρεί ουσιαστικά τον ίδιο της τον ορισμό;

Πώς φτάσαμε, λοιπόν, εκεί; Yπήρξαν μεταρρυθμίσεις και νόμοι, βελτιώσεις και μέτρα, συλλαλητήρια και συζητήσεις. Ακόμα, δεν έλειψαν οι ευσυνείδητοι καθηγητές, που κάνουν θαύματα στην τάξη, κι ούτε μπορεί να ειπωθεί ότι δεν κτίσθηκαν σχολεία και πανεπιστημιακές αίθουσες.
Πέραν όμως και πάνω από αυτά, το ερώτημα παραμένει: Πώς φτάσαμε εκεί;
Πώς γίνεται, ενώ όλοι ομνύουν στον ρόλο και τη σημασία της Παιδείας, τώρα, τόσα χρόνια μετά, οι βασικοί της άξονες, η λειτουργία και το κύρος της, να παραμένουν πληγωμένοι και διάτρητοι;

Είναι αλήθεια ότι ακόμα κι ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής, δύσκολα μπορεί να συνθέσει μια απάντηση. Yπάρχουν απαντήσεις επί μέρους, οι περισσότεροι μιλούν για τις ευθύνες των πολιτικών, ότι η δημαγωγία υπερίσχυε, και ο κομματισμός επίσης, συχνά αναφέρεται και ο στείρος συνδικαλισμός. Κάπου ίσως φταίνε και οι ίδιοι οι γονείς, μερικοί γενικεύουν σε μια κοινωνία χωρίς έρμα.
Ενώ άλλωστε ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός στηρίχθηκε στην ουσία της Παιδείας, σήμερα μήτε αυτήν δεν σέβεται η ευρωπαϊκή πολιτική, τις προσδοκίες των νέων πρώτιστα ισοπεδώνουν.

Έτσι το ερώτημα «πώς φτάσαμε εκεί;» παραμένει πάντοτε μετέωρο και αιχμηρό. Υπάρχει η ελπίδα, η ευχή ίσως, ότι κάποια στιγμή η Ελλάδα θα ξεφύγει από τα σημερινά δεινά της• και ότι θα αποκτήσει πραγματική συνείδηση για τις ανάγκες του μέλλοντος - και αξίες άλλες από τις σημερινές. Tότε το ερώτημα «πώς έφτασαν εκείνοι εκεί;», θα κυριαρχεί. Kαι αν έχω μια βεβαιότητα, είναι ότι το αναπάντητο ερώτημα θα αφορά κυρίως δύο όψεις οδυνηρές της σημερινής Eλλάδας:
Mια παιδεία που παραπαίει, και κάθε χρόνο μετρά τις διαψεύσεις της• και ένα περιβάλλον, μοναδικό και ανεκτίμητο, των νησιών και της ελληνικής γης, που όσο περνά ο καιρός κακοποιείται και αλλοιώνεται.

Tα τελευταία μάλιστα χρόνια με κατατρύχει η σκέψη -σκέψη βασανιστική, αλλά επίμονη- ότι αυτά τα δύο συνδέονται. Ίσως, λοιπόν, οδηγήσουν σε μια απάντηση που εμείς οι σημερινοί δεν βρίσκουμε εύκολα τα λόγια ή την τόλμη να εκφράσουμε. Αιώνες τώρα, ο Αστρολάβος έδειχνε κατευθύνσεις και καθοδηγούσε τους ανθρώπους στα ταξίδια τους. Αν υπάρχει μια βεβαιότητα, είναι ότι οι κατευθύνσεις που έδειχνε πρέπει να αλλάξουν, και ότι οι θάλασσες είναι τώρα πια φουρτουνιασμένες και επικίνδυνες.


Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Τότε που δίναμε - 1977 ... ο Λουκάς βγήκε ασπροπρόσωπος!

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές δεν ξέρω τι αποφάσισε η ΟΛΜΕ και αν θα γίνει η απεργία μέσα στις εξετάσεις, αλλά ετσι κι αλλιώς το σημερινό το θέμα είναι προέκταση του χτεσινού. Για μια φορά, θα μου επιτρέψετε να γράψω μερικές δικές μου αναμνήσεις (συνήθως βάζω του πατέρα μου), από την εποχή που έδωσα όχι πανελλήνιες, γιατί τότε δεν λέγονταν έτσι, αλλά εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ, το σωτήριον έτος 1977. Βέβαια, οι αναμνήσεις μου μπορεί να φανούν βαρετές, αλλά γι’αντάλλαγμα θα μπορέσετε κι εσείς ν’αφηγηθείτε τις δικές σας. Ένα άλλο κακό με τις αναμνήσεις είναι ότι έχουμε την τάση είτε να εξιδανικεύουμε το παρελθόν, είτε, αντίθετα, να παρασταίνουμε αβάσταχτα σκληρά και δύσκολα τα χρόνια που περάσαμε, σε μια όχι και τόσο έμμεση μομφή προς τους τωρινούς νέους “που τα βρίσκουν όλα στο πιάτο”, και να καταντάμε σαν τους τέσσερις Γιορκσιριώτες στο γνωστό σκετσάκι των Μόντι Πάιθον, που πλειοδοτώντας ο ένας μετά τον άλλο σε ανατριχιαστικές αναμνήσεις της βασανισμένης νιότης τους φτάνουν να λένε πως δούλευαν 48 ώρες τη μέρα.
Τότε δίναμε όχι Μάιο, αλλά τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου, έτσι το πολύ διάβασμα έπεφτε καλοκαιριάτικα και επειδή υπήρχαν αυτοί οι τρεις επιπλέον μήνες ο πολύς κόσμος άρχιζε τα φροντιστήρια μόλις τελείωνε την 5η Γυμνασίου, όχι από την αρχή της 5ης, που άλλωστε τώρα λέγεται Β’ Λυκείου. Το πρώτο μάθημα δεν ήταν η Έκθεση, όπως τώρα, που είναι κοινό σε όλες τις κατευθύνσεις, τότε άρχιζε η κάθε κατεύθυνση με το δικό της μάθημα, εμείς (δηλαδή ο Πολυτεχνικός-Φυσικομαθηματικός-Γεωπονοδασολογικός Κύκλος, όπως λεγόμασταν) ξεκινήσαμε στις 26 Αυγούστου με Άλγεβρα. Μη νομίζετε ότι η ημερομηνία χαράχτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα: έψαξα και τη βρήκα τώρα σε εφημερίδες της εποχής.
Είχαμε μαζευτεί εκείνο το πρωί έξω από το συγκρότημα των σχολείων στην οδόν Αρτάκης, στη Νέα Σμύρνη και συζητούσαμε σε πηγαδάκια περιμένοντας να μας φωνάξουν μέσα. – Άκουσα πως θα πέσουν συναρτήσεις, είπε ο Γιώργος ο Π. – Στ’ αρχίδια μας! τον έκοψε αγέρωχα ο Λουκάς, ο φροντιστής μας, που είχε έρθει να μας εμψυχώσει, άλλωστε δυο βήματα πιο πέρα ήταν το φροντιστήριό μας. “Ό,τι και να πέσει, θα σκίσουμε!”, δήλωσε με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις.
Πέσανε όντως συναρτήσεις, τα θέματα μπορείτε να τα βρείτε εδώ, αλλά δεν σκίσαμε. Θυμάμαι πως έχασα ένα ολόκληρο θέμα, και κάτι ψιλά από τα άλλα, οπότε πήγαινα μάξιμουμ για 12-13 με άριστα το 20. Ήτανε όμως άλλες εποχές τότε, οι βάσεις δεν είχαν φτάσει στο Θεό, ένα στραβοπάτημα μπορούσες να το καλύψεις, όχι όπως τώρα που πρέπει να μαζέψεις 19.000 μόρια, οπότε με ένα 13/20 βγαίνεις και μαθηματικά απ’ το παιχνίδι. Κι έτσι δεν έχασα ολότελα τις ελπίδες μου.
Ούτε οι άλλοι δυο που κάναμε μαζί φροντιστήριο γράψαν καλά Άλγεβρα -και είχαμε ν’ ακούμε και τη γκρίνια του Λουκά, να μας μαλώνει που τον κάναμε ρεζίλι. Διότι ξέχασα να πω ότι με δυο φίλους και συμμαθητές είχαμε διαλέξει να μην πάμε στα μεγάλα φροντιστήρια του κέντρου (ο Ηράκλειτος ήταν τότε ονομαστός), αλλά σε ένα συνοικιακό, που είχε καλό όνομα -κι έτσι κάναμε ένα μικρό γκρουπάκι, τρία άτομα, και εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στον Λουκά.
Γιατί ο Λουκάς τα έκανε ο ίδιος όλα τα μαθήματα, Άλγεβρα, Γεωμετρία-Τριγωνομετρία, Φυσική και Χημεία. Οι φίλοι μας που πήγαιναν σε συμβατικά φροντιστήρια παραξενεύονταν πώς είναι δυνατόν ο ίδιος καθηγητής να τα διδάσκει όλα, αλλά το αυτί του Λουκά δεν ίδρωνε, τα κατάφερνε μια χαρά. Μάλιστα, τον πρώτο καιρό είχε επιχειρήσει να μας κάνει και Έκθεση, αλλά ύστερα από ένα επεισοδιακό πρώτο μάθημα του ζητήσαμε να μας φέρει κανονικό φιλόλογο, γιατί παρόλο που μας άρεσαν τα αποφθέγματά του (“Επιστήμη με συμφέροντα, ρε αρουραίοι, δεν είναι επιστήμη, είναι καφενείο”) σκεφτήκαμε πως δεν θα άρεσαν στους βαθμολογητές. “Από Σεπτέμβρη θα φέρω φιλόλογο”, μας υποσχέθηκε. Αλλά για να φέρει φιλόλογο έπρεπε να τον πληρώνει, οπότε η υπόσχεση ανανεώθηκε για τα Χριστούγεννα, μετά για το Πάσχα, και μπήκε το καλοκαίρι και έκθεση δεν είχαμε κάνει. Βέβαια εκθέσεις γράφαμε στο σχολείο, και τότε η έκθεση ήταν σκέτη έκθεση ιδεών, όχι όπως τώρα που έχει περιλήψεις και αναλύσεις κειμένων, οπότε δεν ανησυχούσαμε και πολύ.
Τελικά ο πολυπόθητος φιλόλογος ήρθε μέσα στον Αύγουστο, μας έκανε ένα μάθημα, μας έδωσε πέντε θέματα αναπτυγμένα από τον ίδιο, και μετά συζητήσαμε το θέμα “Η αμφιβολία οδηγεί στη γνώση ή η γνώση στην αμφιβολία;” που είχε πέσει σε εξετάσεις δυο χρόνια νωρίτερα. Τυχεροί ήμασταν, γιατί στη δική μας τη χρονιά έπεσε θέμα παρεμφερές. Τον ακριβή τίτλο τον είχα ξεχάσει, αλλά κοιτάζω τώρα στην εφημερίδα και βλέπω πως ήταν: “Η αμφιβολία χωρίς προκατάληψη και η δημιουργική απορία ως προϋποθέσεις κάθε επιστήμης”. «Παλουκάκι», ήταν η ετυμηγορία τότε, αλλά έγραψα καλούτσικα, το ίδιο και οι άλλοι δυο της παρέας.
Η Έκθεση ήταν το δεύτερο μάθημα που δώσαμε, στις 29 Αυγούστου. Μετά, στις 31 Αυγούστου, γράψαμε Γεωμετρία-Τριγωνομετρία. Εκεί δεν ήταν τόσο δύσκολα τα θέματα όσο στην Άλγεβρα, αλλά ήταν πολλά, με αποτέλεσμα να τελειώσω την τελευταία στιγμή -με τη σημαία έτοιμη να πέσει, θα λέγαμε στο σκάκι. Ο επιτηρητής ήρθε από πάνω μου για να μου πάρει την κόλλα ενώ τελείωνα την τελευταία απόδειξη, με το ένα χέρι έσπρωχνα το δικό του και με το άλλο έγραφα τα τελευταία σύμβολα. Τελικά παρά την πίεση χρόνου δεν έκανα κανένα λάθος, κι έτσι ανέβηκε και η ψυχολογία μου, όπως θα λέγαμε σήμερα.
Μετά, τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου, γράψαμε Χημεία, που ήταν το καλό μου μάθημα. Εκεί τα πήγα καλά. Στο μάθημα αυτό ξέσπασε κι ένα μικροσκάνδαλο, όταν σε ένα εξεταστικό κέντρο σχετικά κοντά μας, στη Δάφνη, έπιασαν έναν υποψήφιο που έπαιρνε τις λύσεις των θεμάτων με ασύρματο, όπως του τις υπαγόρευαν φίλοι του. Είχε ολόκληρη εγκατάσταση με δέκτη και καλώδια που τη φορούσε κατάσαρκα, και ένα ακουστικό στο αυτί. Ήταν και μεγάλος, 22 χρονών.
Τελευταίο μάθημα, στις 7 Σεπτεμβρίου, η Φυσική. Εκεί οι θεματοθέτες θέλησαν να πρωτοτυπήσουν, κι έβαλαν ένα θέμα εντελώς έξω από τα καθιερωμένα. Το μισοθυμόμουν έτσι κι αλλιώς, αλλά το αντιγράφω αυτολεξεί όπως το βρίσκω στην εφημερίδα. “Τι καλείται μάζα και τι βάρος ενός σώματος; Αν σας ζητούσαν να μετρήσετε τη μάζα και το βάρος ενός σώματος στον πλανήτη Άρη, ποια όργανα θα χρησιμοποιούσατε αντίστοιχα; Αν γνωρίζετε τη μάζα ενός σώματος και την παγκόσμια σταθερά έλξεως, ποια είναι τα υπόλοιπα στοιχεία του πλανήτη Άρη που πρέπει να γνωρίζετε για να υπολογίσετε το βάρος του σώματος στην επιφάνεια του πλανήτη; (Σημ.: Ο πλανήτης Άρης να θεωρηθεί σφαιρικός).” Ποτέ δεν ήμουν καλός να βρίσκω τη λύση στο φτερό χωρίς να την έχω έτοιμη από τα πριν (“πάνω στη σκακιέρα”, θα έλεγα τότε, που έπαιζα και σκάκι), αλλά εδώ μου ήρθε μια καλή ιδέα, που δεν τη θυμάμαι βέβαια τώρα, κι έτσι κάτι σωστό έγραψα, που το επαλήθευσα και την άλλη μέρα από τις εφημερίδες.
Τότε δηλώναμε τις σχολές της επιλογής μας στο μηχανογραφικό από τα πριν, και στον δικό μας κλάδο η τελευταία σχολή ήταν οι Δασολόγοι Θεσσαλονίκης (αν θυμάμαι καλά, στην Αθήνα δεν είχε Δασολόγους), οπότε συχνά άκουγες στις κουβέντες μας “έστω και Δασολόγος Θεσσαλονίκης”. Όσοι έδιναν και ΚΑΤΕΕ (τα αντίστοιχα των ΤΕΙ) είχαν το αντίστοιχο κάτω όριο, Μηχανικών Αυτοκινήτων Κοζάνης. Όταν όμως βγήκαν τα αποτελέσματα, είχα περάσει στην πρώτη σχολή που ήθελα, με το μαγικό νούμερο 187, μαγικό επειδή ισοβάθμησα στην τελευταία θέση με άλλους 15 κι έτσι από 35 εισακτέους περάσαμε 50 (και αποφοιτήσαμε 200, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Το άριστα ήταν 220, δηλαδή 40 σε κάθε μάθημα και 20 το απολυτήριο Γυμνασίου, 5×40+20. Εγώ είχα 18 στο απολυτήριο, άρα έπιασα 169 μονάδες στα μαθήματα. Στην Άλγεβρα, που ήταν το Βατερλό μου, πήρα τελικά 26, το μέγιστο που έλπιζα. Στην Έκθεση 32, που μου είχε φανεί πολύ καλό τότε, και μετά 37-38-39  αντίστοιχα σε Φυσική, Γεωμετρία και Χημεία. Και οι άλλοι δυο φίλοι μου πέρασαν στην πρώτη και τη δεύτερη επιλογή τους, στο Μετσόβιο, οπότε ο Λουκάς, συνολικά, βγήκε ασπροπρόσωπος και πίναμε νερό στ’ όνομά του.
Το να συγκρίνεις το παρελθόν με το παρόν και να βρίσκεις το παρελθόν καλύτερο, είναι ένδειξη πως έχεις γεράσει, αλλά εμένα το εξεταστικό σύστημα που είχαμε τότε μου φαίνεται καλύτερο, γιατί δεν υπήρχε ο πληθωρισμός των βάσεων, που έχει οδηγήσει τις περιζήτητες σχολές σε στρατοσφαιρικά ύψη -γιατί, όταν η βάση έχει φτάσει σε μέσον όρο 19,5 μου φαίνεται αδύνατο να ξεχωρίζουν οι υποψήφιοι με βάση την αξία τους -για να γίνει αυτό χρειάζονται πιο αδρές γραμμές, δεν βολεύουν τα μιλιγκράμ. Εκτός αυτού, όπως ήδη είπα, με το σημερινό επίπεδο των βάσεων δεν συγχωρείται το στραβοπάτημα -ενώ στην εποχή μου, όπως είδαμε, μπορούσε κανείς να περάσει στη σχολή με την ψηλότερη βάση ακόμα κι αν τα είχε κάνει μούσκεμα σε ένα μάθημα (όχι και εντελώς μούσκεμα πάντως).
Θυμάμαι πως όταν άλλαξε το σύστημα, δυο-τρία χρόνια μετά πρέπει να ήταν, γύρω στο 1979-80, είχα στομφωδώς προβλέψει ένα σωρό δεινά για την εκπαίδευση και για τη χώρα, και ακόμα και σήμερα, αν κάποιος μου πει ότι η παιδεία άρχισε να παρακμάζει από το 1982 επειδή καθιερώθηκε το μονοτονικό ή από το 1976 επειδή καθιερώθηκε η δημοτική, μπορεί να απαντήσω ότι η αληθινή υδροκριτική γραμμή είναι πριν και μετά τη θέσπιση των Πανελλήνιων εξετάσεων. Χαζομάρα βέβαια, αφού τα φαινόμενα αυτά δεν εξαρτώνται από έναν μόνο παράγοντα, αλλά εκείνοι άρχισαν πρώτοι.
Όσο για τα παιδιά που δίνουν, είτε αύριο είτε όποτε αρχίσουν οι εξετάσεις, καλή τους επιτυχία -τα δύσκολα αρχίζουν μετά.

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Ιωάννης Πανάρετος: Μνήμες από την απεργία της ΟΛΜΕ το 1988


Πολλά μέσα ενημέρωσης κάνουν αναφορά στο γεγονός ότι είναι η πρώτη φορά από το 1988 που η ΟΛΜΕ προκηρύσσει απεργία μέσα στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Οι αναφορές στην απεργία του 1988 και τον τρόπο που λύθηκε, είναι αποσπασματικές και ανακριβείς. Γράφεται από πολλούς π.χ. ότι η απεργία σταμάτησε όταν τα δικαστήρια την κήρυξαν παράνομη και καταχρηστική, αφού είχαν παραιτηθεί δύο υπουργοί (Α. Τρίτσης και Α. Κακλαμάνης) εξ αιτίας της. Δεν εχω δει κάπου να αναφέρεται ότι η απεργία λύθηκε επί υπουργίας Γ. Παπανδρέου, μετά από εξαντλητικό διάλογο με αμοιβαίες υποχωρήσεις και όχι με δικαστική απόφαση.

Εχοντας προσωπική εμπειρία στο θέμα αφού διαχειρίστηκα από πλευράς Υπουργείου Παιδείας την διαπραγμάτευση με την ΟΛΜΕ (ως Γενικός Γραμματέας του ΥΠΕΠΘ τότε), θέλω να καταγράψω ορισμένες αναμνήσεις, τόσο για την ιστορική αλήθεια, αλλά και για την άντληση, πιθανόν, ορισμένων χρήσιμων συμπερασμάτων. Δυστυχώς, δεν έχω κρατήσει σημειώσεις ή ντοκουμέντα και ό,τι ακολουθεί αποτελεί ανάκληση από μνήμες της εποχής εκείνης. Ισως και άλλοι που έπαιξαν ρόλο τότε, ή έχουν σχετικό υλικό, να μπορούν να συνεισφέρουν για την καλύτερη ιστορική αποτύπωση.

Η προηγηθείσα κατάσταση
Η απεργία είχε αρχίσει όταν υπουργός ήταν ο Α Τρίτσης. Ο ΑΤ παραιτήθηκε, όχι λόγω της απεργίας της ΟΛΜΕ αλλά λόγω της σύγκρουσης με την εκκλησία για το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας (κρίση που επίσης έκλεισε επί υπουργίας Γ. Παπανδρέου μετά από διαπραγματεύσεις με τον μακαριστό Σεραφείμ και τον σύμβουλό του Γιώργο Λιλαίο. Η διαπραγμάτευση αυτή, εξ ίσου ιστορική και ενδιαφέρουσα, ίσως αποτελέσει αντικείμενο μιας χωριστής ανάρτησης).
Μετά την παραίτηση του Α. Τρίτση ανέλαβε ως μεταβατικός υπουργός ο Α. Κακλαμάνης (αν θυμάμαι καλά, ήταν ηδη υπουργός σε άλλο υπουργείο).

Η Υπουργία Παπανδρέου και η διαπραγμάτευση
Στα τέλη Ιουνίου -μέσα σε ένα πλήρες αδιέξοδο με την απεργία της ΟΛΜΕ- αναλαμβάνει υπουργός Παιδείας ο Γ. Παπανδρέου. Εγώ τοποθετούμαι Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου.
Η πρώτη ενέργεια της νέας ηγεσίας ήταν η αντιμετώπιση της απεργίας. Το μεσημέρι, καλέσαμε στην αίθουσα συσκέψεων (που ήταν δίπλα στο γραφείου του Υπουργού) στην Μητροπόλεως την ηγεσία της ΟΛΜΕ. Μετά από διάλογο που κράτησε επί μερικές ώρες κατά την διάρκεια του οποίου τέθηκαν στο τραπέζι όλα τα αιτήματα της ΟΛΜΕ και οι θέσεις της κυβέρνησης, ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε να συνεχιστεί η διαπραγμάτευση στα επί μέρους θέματα με εμένα ως εκπρόσωπο του Υπουργείου και την ΟΛΜΕ. Ταυτόχρονα όμως είπε και το εξής: Δεν θα φύγει κανείς από του Υπουργείο αν δεν λυθεί το πρόβλημα.  Δεν είμαι σίγουρος οτι το πίστεψαν πολλοί. Ούτε οι δημοσιογράφοι που ήταν απ' έξω.

Ο διάλογος συνεχίστηκε με ανταλλαγή απόψεων σε όλες τις λεπτομέρειες και τα αιτήματα της ΟΛΜΕ.  Τα θέματα ήταν πολλά. Από την πλευρά μου, τέθηκε ως όρος ότι, οποιαδήποτε συμφωνία σε επι μέρους αίτημα δεν θα είναι δεσμευτική για καμιά πλευρά αν δεν υπήρχε πλήρης συμφωνία σε όλα τα θέματα.
Η συζήτηση γενικά ήταν ήρεμη. Υπήρχαν και στιγμές έντασης αλλά χωρίς να ξεπεραστούν τα όρια. (Οι περισσότερες εντάσεις σημειώθηκαν λόγω φυσιολογικών διαφορών μεταξύ των παρατάξεων της ΟΛΜΕ).
Οταν πλησίασαν μεσάνυκτα, η ΟΛΜΕ πρότεινε να διακοπεί η συνάντηση για την επόμενη μέρα. Δεν το δέχθηκα και συνεχίσαμε. Παρά την κούραση, όλοι έδειχναν οτι ήθελαν να βρεθεί λύση. Καμιά πλευρά δεν είχε την πολυτέλεια να καταστεί υπεύθυνη για μια αποτυχία. Ξεκινήσαμε από τα ευκολότερα θέματα και προχωρούσαμε στα δυσκολότερα. Σταδιακά βρίσκονταν λύσεις. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ έδειχνε υπευθυνότητα κάνοντας υποχωρήσεις σε θέματα που τις προηγούμενες μέρες ήταν γι' αυτούς αδιαπραγμάτευτα. Αυτό όμως έγινε αφού πείσθηκαν ότι και η κυβέρνηση ήταν ειλικρινής στον διάλογο.
Σε όλα τα στάδια της διαπραγμάτευσης ενημέρωνα τον Υπουργό για επικύρωση των επί μέρους συμφωνιών στις οποίες καταλήγαμε με την ΟΛΜΕ.
Τις πρώτες πρωινές ώρες και ενώ όλα έδειχναν ότι πλησιάζαμε σε ένα θετικό αποτέλεσμα, υπήρξε εμπλοκή σε ένα ζήτημα.
Ηταν σε ένα από τα οικονομικά αιτήματα που η ηγεσία της ΟΛΜΕ έδειχνε ότι ήταν σε πολύ δυσχερή θέση να υποχωρήσει και η κυβέρνηση δεν είχε περιθώρια να δεχθεί. Προκειμένου να αποφευχθεί το αδιέξοδο, προτείναμε όπως κάποιο ποσόν που πλησίαζε στα αιτήματα των καθηγητών, δοθεί ως χρηματοδότηση βιβλιοθήκης των καθηγητών. Τα χρήματα όμως δεν θα δίνονταν στους καθηγητές με μορφή επιδόματος, αλλά με μορφή κουπονιών που θα μπορούσαν να ανταλλάξουν με βιβλία σε βιβλιοπωλεία.
Η ηγεσία της ΟΛΜΕ ζήτησε κάποιο χρόνο για να υπάρξουν συνεννοήσεις με τις τοπικές ΕΛΜΕ  μια και αυτό δεν ήταν από τα πράγματα που είχαν συζητηθεί προηγουμένως. Αυτό και έγινε. Σε μερικές ώρες και με μεγάλη δυσκολία φθάσαμε σε συμφωνία. Τότε ζήτησα εγώ κάποιο χρόνο για να πάρουμε τελική έγκριση από το Υπουργείο Οικονομικών για την συνολική συμφωνία. Η έγκριση δόθηκε (και πάλι με δυσκολία) και έτσι σταμάτησε η απεργία.

Πολλά ελέχθησαν μετά από την λήξη της απεργίας. Αλλοι μίλησαν για "προίκα Παπανδρέου" (που φυσικά δεν υπήρχε) και άλλοι για "ξεπούλημα της ηγεσίας της ΟΛΜΕ" (πράγμα επίσης άδικο γιατί νομίζω ότι πέτυχαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, ενώ σε περίπτωση αποτυχίας οι συνέπειες για τους καθηγητές θα ήταν πολύ χειρότερες από οποιαδήποτε συμφωνία).

Τα μαθήματα
Είναι δύσκολο να κάνει κανείς συγκρίσεις του τότε με το τώρα. Και δεν θα το επιχειρήσω για να μην αδικήσω κανένα. Ομως υπάρχουν μερικές επισημάνσεις που μπορώ να κάνω.
-Καθοριστικής σημασίας ήταν νομίζω η δέσμευση και των δύο πλευρών να μην φύγουμε χωρίς συμφωνία. Δεν ξέρω αν είχαν γίνει προηγουμένως -ή έχουν γίνει από τότε- τέτοιες διαπραγματεύσεις που να ξεκινούν το μεσημέρι της μιας μέρας και να τελειώνουν το μεσημέρι της άλλης. Πέραν των άλλων, οι ατέλειωτες ώρες διαπραγμάτευσης βοήθησαν στο να γίνει πιο ανθρώπινη η επικοινωνία ανάμεσα στις δύο πλευρές.
-Εγιναν λάθη; Πιθανότατα ναι. Ηταν όμως τόσο σημαντικά που η αποφυγή τους έπρεπε να οδηγήσει τον διάλογο σε αποτυχία; Δεν το νομίζω.
-Πέρα από οτιδήποτε άλλο όμως, νομίζω ότι η συμφωνία αυτή εβαλε μια άλλη διάσταση. Την δημιουργία βιβλιοθήκης των εκπαιδευτικών -όχι με την μορφή επιδόματος που εκ των πραγμάτων θα πήγαινε σε άλλες ανάγκες και όχι σε βιβλία).

Τέλος, μια προσωπική εξομολόγηση:
 Στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας βρέθηκα άλλες δύο φορές στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Με την ηγεσία της ΟΛΜΕ διαφωνούσα σε αναρίθμητα θέματα (Οπως διαφωνώ και την σημερινή επιλογή τους). Η εμπειρία όμως του Ιουνίου του '88 με έκανε πάντα να προσπαθώ να βρω λύσεις μαζί τους και όχι να πηγαίνω σε συγκρούσεις. Και πάντα αυτό συνέβαινε στα θέματα για τα οποία είχα την ευθύνη, κυρίως των Πανελληνίων εξετάσεων. Γι' αυτό και η χειρότερη στιγμή της τελευταίας (υπουργικής) θητείας μου δεν είχε να κάνει με τις επιθέσεις που δέχτηκα από πρυτάνεις και εφημερίδες στην προσπάθεια αλλαγών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ηταν όταν, από κακό κυβερνητικό χειρισμό, φάνηκα ασυνεπής στην άτυπη συμφωνία με την ηγεσία της ΟΛΜΕ για τις αποζημιώσεις των καθηγητών στις εξετάσεις του 2010.
Κατι για το οποίο ανέλαβα την πλήρη ευθύνη (έστω και αν δεν ήταν δική μου). 
Το περιστατικό αυτό όμως είχε και μια ευχάριστη πλευρά στο τέλος. Οτι οι σχέσεις μου με τους καθηγητές δεν άλλαξαν. Θέλω να πιστεύω οτι είχαν πεισθεί για την ειλικρίνεια μου.
Και το 2012, εν μέσω περικοπών, φρόντισα να διορθωθεί εν μέρει η αδικία του 2011. (Παρά την μείωση του συνολικού κόστους των εξετάσεων κατα 2 περίπου εκ. ευρώ). Χωρίς ανακοινώσεις ή δηλώσεις.
POSTED BY ΙΩΆΝΝΗΣ ΠΑΝΆΡΕΤΟΣ

.................................................

Το Νοέμβριο του 1987 (υπουργός Αντώνης Τρίτσης) γίνονται προειδοποιητικές απεργίες (24ωρη στις 25-11-87, 48ωρη στις 8 και 9 – 12-87, τρεις φορές τριήμερη από 5 μέχρι 17-12-1987, από 10 μέχρι 12-2-88 και από 16 μέχρι 18-3-88). Ο Α. Τρίτσης παραιτείται από τη θέση του υπουργού παιδείας και αναλαμβάνει ο Απόστολος Κακλαμάνης.
Τον Ιούνιο 1988 ανέλαβε υπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου (μέχρι τον Ιούλιο 1989)
Οι εξετάσεις άρχισαν αμέσως μετά και οι εκπαιδευτικοί πέτυχαν τη χορήγηση υπερωριακού επιδόματος εξωδιδακτικού έργου και επιδόματος βιβλιοθήκης, τα οποία προσέγγισαν συνολικά τις 25.000 δρχ.
 Η Γενική Συνέλευση τής ΟΛΜΕ ( 23-1-1988)  κηρύσσει νέες απεργιακές κινητοποιήσεις, προειδοποιώντας, πλέον, ότι  «άν η Κυβέρνηση δεν ικανοποιήσει τα αιτήματα τών Καθηγητών, ο Κλάδος θα πραγματοποιήσει  νέα Γενική Συνέλευση, για να κηρύξει απεργιακές κινητοποιήσεις ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ  ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ (μορφή, ημερομηνίες, κλπ)».
Η απόφαση αυτή ψηφίσθηκε με συντριπτική πλειοψηφία.
(Οι καθηγητές είναι πλέον πεπεισμένοι, ότι ο αγώνας τους  είναι δικαιωμένος στα μάτια τής κοινής Γνώμης.  Σ’ αυτό, άλλωστε, πρέπει να το αναγνωρίσουμε, εβοήθησε και ο υπουργός Οικονομίας, κ. Τσοβόλας,  στην εκπομπή τής τηλεόρασης «ανοιχτά χαρτιά»! Διότι, την στιγμή που ο υπουργός οικονομίας  επιχειρούσε με «μπακάλικους» υπολογισμούς να πείσει το κοινό, πως ο νεοδιόριστος Καθηγητής παίρνει για μισθό 59.000 δρχ. τον μήνα  και όχι 53.000 δρχ., όπως δείχνουν οι μισθοδοτικές καταστάσεις, την ίδια στιγμή στο μυαλό τού απλού πολίτη στριφογύριζε η σκέψη: Πώς είναι δυνατόν, σήμερα ο Καθηγητής να καλείται, ως Επιστήμονας και Παιδαγωγός, να ασκήσει το γεμάτο αυξημένες ευθύνες  δύσκολο έργο του, ακόμη και με  τις 59.000 δρχ. τον μήνα, που λέει ο κ. Τσοβόλας;)


Τον Μάιο του 1990, ξεσπά μία από τις μεγαλύτερες απεργίες εκπαιδευτικών οι οποίοι αξιώνουν κυρίως μισθολογικά αυξήσεις. Η ΟΛΜΕ αποφάσισε απεργία μετά το Πάσχα μέχρι και την περίοδο των εξετάσεων. 
Από το δεύτερο 15νθήμερο του Μαΐου και για περίπου δύο μήνες πραγματοποιούνται 10 συλλαλητήρια στην Αττική και αντίστοιχα σε όλες τις πρωτεύουσες νομών. 
Αποφασίζεται από το υπουργείο Παιδείας, η  αναβολή των γενικών εξετάσεων και παράταση του διδακτικού έτους μέχρι τις 31 Ιουλίου. Στις 16 Ιουλίου, αρχίζουν οι γενικές εξετάσεις «σε βαριά ατμόσφαιρα και με συλλαλητήρια των εκπαιδευτικών έξω από τα εξεταστικά κέντρα», όπως ανέφερε η ΟΛΜΕ στις 16/7/1990.

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Ένα φροντιστηριακό φυλλάδιο της δεκαετίας του '70

Ένα φυλλάδιο γνωριμίας με το Φροντιστήριο των Αθαν. Μπασογιάννη  - Μιχάλη Παπαδόπουλου, στα Γιάννενα, τα μέσα της δεκαετίας του 70.
Το φυλλάδιο περιέχει από ένα πρόβλημα Γεωμετρίας, Άλγεβρας, Τριγωνομετρίας, Φυσικής, Χημείας, Απειροστικού Λογισμού, υποδειγματικά λυμένα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η μέθοδος λύσης προβλημάτων Γεωμετρίας, μια και ο ρέκτης μαθηματικός Αθανάσιος Μπασογιάννης θεωρούνταν ένας άλλος Ντάνης.
Ακολουθεί πίνακας των πολλών επιτυχόντων μαθητών -τριών του Φροντιστηρίου στις εισαγωγικές εξετάσεις του 1975 και τα σχετικά θριαμβευτικά σχόλια.

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Προνοητική η κυρία Ασπασία


....................................

Η ιστορία της ΟΛΜΕ  
Η ΟΛΜΕ ιδρύθηκε το 1924, και η έκδοση του δελτίου της (Δελτίον της ΟΛΜΕ) άρχισε το 1926. Η ίδρυση της ήταν εν μέρει προϊόν των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που επικρατούσαν στην Ελλάδα την ταραγμένη περίοδο μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Το αρχικό οργανωτικό της σχήμα ήταν μια τριμελής διοικούσα επιτροπή.
Πριν από την ΟΛΜΕ, στο χώρο της εκπαίδευσης, είχαν ιδρυθεί και δραστηριοποιηθεί ο Εκπαιδευτικός Σύνδεσμος (1914) με ιδρυτή το Δημήτρη Γληνό, ο οποίος περιέπεσε σε αδράνεια όταν ο ιδρυτής του ανέλαβε τη γραμματεία του Υπουργείου Παιδείας.

Το 1936, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου διέλυσε την ΟΛΜΕ, η οποία ανασυστάθηκε το 1949. Ένας από τους πρώτους της στόχους ήταν η βαθμολογική εξέλιξη του κλάδου και πέρα από το βαθμό του διευθυντή β. Η δράση πήρε τη μορφή ομαδικής υποβολής παραιτήσεων υπηρετούντων εκπαιδευτικών. Παραιτήθηκαν 3.260 εκπαιδευτικοί και τελικά το αίτημα δεν έγινε δεκτό εκτός από κάποιες βαθμολογικές βελτιώσεις και μια μικρή αύξηση του μηνιαίου επιδόματος της πρόσθετης εργασίας.

Το 1955, όπου κυριαρχεί το «πείνα, ξύλο και Ακρόπολη» (Β. Ρώτας, Καραγκιόζικα) επί κυβερνήσεως Παπάγου 4.200 εκπαιδευτικοί παραιτούνται και κηρύχθηκε 4ήμερη απεργία (2-5 Μαρτίου 1955) με αίτημα την καθιέρωση ιδιαίτερου μισθολογίου για τους εκπαιδευτικούς και αυξήσεις της τάξης του 10-20%.
Η ΟΛΜΕ παρακολουθεί από κοντά τις προτάσεις Επιτροπής Παιδείας της κυβέρνησης της ΕΡΕ (Κ. Καραμανλής). Αξιολογώντας τα πορίσματα της Επιτροπής Παιδείας τα κρίνει ως «υπερβολικά πτωχόν έργον». Σε ανακοίνωση της επισήμανε ότι παρά τις διαπιστώσεις, η επιτροπή παιδείας δεν μπαίνει στην ουσία του προβλήματος που ήταν η έλλειψη στοιχειωδών μέσων για τη διδασκαλία στα γυμνάσια και τα φοβερά κενά στο προσωπικό.

Το 1961, γίνεται 24ωρη προειδοποιητική απεργία (26-1-1961) και σε συνεργασία με τη ΔΟΕ εξαγγέλλεται απεργία διαρκείας. Η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή υποχωρεί στο αίτημα της αύξησης αποδοχών. Το 1963 γίνεται απεργία είκοσι ημερών (19/1/1963 – 7/2/1963) η οποία λήγει με την πολιτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών. Πρωθυπουργός ήταν ο Κ. Καραμανλής.

Τα έτη 1963-65, η Ένωση Κέντρου ως κυβέρνηση ικανοποιεί οικονομικά αιτήματα της ΟΛΜΕ χορηγώντας οικονομικό επίδομα στους εκπαιδευτικούς. Από την πλευρά της η ΟΛΜΕ στήριξε τη μεταρρύθμιση του Γ. Παπανδρέου για δημόσια και δωρεάν παιδεία και δημοτική γλώσσα.
Στο πλαίσιο της πολιτικής αστάθειας των ετών 1965-66 προωθείται ενιαίο μισθολόγιο που υποβάθμιζε τον κλάδο. Η ΟΛΜΕ αποφασίζει απεργία διαρκείας (Φεβρουάριος 1966) που λήγει στις 8/2/66 με πολιτική επιστράτευση. Το ενιαίο μισθολόγιο ψηφίζεται.

Στα χρόνια της δικτατορίας η ΟΛΜΕ λειτουργεί με διορισμένη διοίκηση. Τον Ιούνιο του 1975 εκλέγεται νέο Δ.Σ. με κεντρικά αιτήματα την κάθαρση από τους υποστηρικτές της χούντας, την άρση των μισθολογικών αδικών και την ψήφιση νέου νόμου για την εκπαίδευση.

Το 1976, γίνεται η μεταρρύθμιση (ν. 309/76). Το 1977 η ΟΛΜΕ ξεκινά απεργία διαρκείας με οικονομικά αιτήματα. Η απεργία (2/3/77 – 1/4/77) λήγει με την κατάκτηση της αύξησης της υπερωριακής αποζημίωσης.

Το 1979 ξεκινά νέα απεργία διαρκείας με οικονομικά αιτήματα η οποία λήγει σε έξι μέρες (10-16/3/79) καθώς χαρακτηρίζεται παράνομη και καταχρηστική με δικαστική απόφαση.
Στις 26-11-1980 η ΟΛΜΕ ξεκινά απεργία διαρκείας με τη μορφή επαναλαμβανόμενων εξαήμερων (άρχισε από 3/12/ μέχρι 23/12/80 και από 9/1/81 μέχρι 18/1/81), η οποία αναστέλλεται με την απόφαση 309/81 του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών ως παράνομη και καταχρηστική. 
Υπουργός παιδείας ήταν ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, ο οποίος στις 12/1/81 έκανε και την προσφυγή κατά της απεργίας.

Το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές στις 18/10/1981 και ικανοποιεί μισθολογικά αιτήματα του κλάδου. Τον Απρίλιο 1982 γίνεται νέο καταστατικό της ΟΛΜΕ ενώ την 1η Ιουλίου του 1982 δημοσιεύεται ο ν.1264/82 (ΦΕΚ 79, τ. Α΄) για τον εκδημοκρατισμού του συνδικαλιστικού κινήματος, τη δυνατότητα εκλογών με συνδυασμούς, συνδικαλιστικές άδειες και προστασία των συνδικαλιστών.

Οι πρώτες απεργίες σε πανελλαδικές εξετάσεις
Το Νοέμβριο του 1987 (υπουργός Αντώνης Τρίτσης) γίνονται προειδοποιητικές απεργίες (24ωρη στις 25-11-87, 48ωρη στις 8 και 9 – 12-87, τρεις φορές τριήμερη από 5 μέχρι 17-12-1987, από 10 μέχρι 12-2-88 και από 16 μέχρι 18-3-88). Ο Α. Τρίτσης παραιτείται από τη θέση του υπουργού παιδείας και αναλαμβάνει ο Απόστολος Κακλαμάνης.
Στις 7 Μαΐου 1988, οι καθηγητές αποφάσισαν με πλειοψηφία απεργία κατά τη διάρκεια των εξετάσεων. Η απεργία κηρύχθηκε παράνομη και καταχρηστική και έληξε στις 23 Ιουνίου.
Τον Ιούνιο 1988 ανέλαβε υπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου (μέχρι τον Ιούλιο 1989)
Οι εξετάσεις άρχισαν αμέσως μετά και οι εκπαιδευτικοί πέτυχαν τη χορήγηση υπερωριακού επιδόματος εξωδιδακτικού έργου και επιδόματος βιβλιοθήκης, τα οποία προσέγγισαν συνολικά τις 25.000 δρχ. Έκτοτε δεν έγινε απεργία κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, δεν έλειψαν όμως μεγάλες κινητοποιήσεις.

 Η Γενική Συνέλευση τής ΟΛΜΕ ( 23-1-1988)  κηρύσσει νέες απεργιακές κινητοποιήσεις, προειδοποιώντας, πλέον, ότι  «άν η Κυβέρνηση δεν ικανοποιήσει τα αιτήματα τών Καθηγητών, ο Κλάδος θα πραγματοποιήσει  νέα Γενική Συνέλευση, για να κηρύξει απεργιακές κινητοποιήσεις ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ  ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ (μορφή, ημερομηνίες, κλπ)».
Η απόφαση αυτή ψηφίσθηκε με συντριπτική πλειοψηφία.
(Οι καθηγητές είναι πλέον πεπεισμένοι, ότι ο αγώνας τους  είναι δικαιωμένος στα μάτια τής κοινής Γνώμης.  Σ’ αυτό, άλλωστε, πρέπει να το αναγνωρίσουμε, εβοήθησε και ο υπουργός Οικονομίας, κ. Τσοβόλας,  στην εκπομπή τής τηλεόρασης «ανοιχτά χαρτιά»! Διότι, την στιγμή που ο υπουργός οικονομίας  επιχειρούσε με «μπακάλικους» υπολογισμούς να πείσει το κοινό, πως ο νεοδιόριστος Καθηγητής παίρνει για μισθό 59.000 δρχ. τον μήνα  και όχι 53.000 δρχ., όπως δείχνουν οι μισθοδοτικές καταστάσεις, την ίδια στιγμή στο μυαλό τού απλού πολίτη στριφογύριζε η σκέψη: Πώς είναι δυνατόν, σήμερα ο Καθηγητής να καλείται, ως Επιστήμονας και Παιδαγωγός, να ασκήσει το γεμάτο αυξημένες ευθύνες  δύσκολο έργο του, ακόμη και με  τις 59.000 δρχ. τον μήνα, που λέει ο κ. Τσοβόλας;)

Τον Μάιο του 1990, ξεσπά μία από τις μεγαλύτερες απεργίες εκπαιδευτικών οι οποίοι αξιώνουν κυρίως μισθολογικά αυξήσεις. Η ΟΛΜΕ αποφάσισε απεργία μετά το Πάσχα μέχρι και την περίοδο των εξετάσεων. Από το δεύτερο 15νθήμερο του Μαΐου και για περίπου δύο μήνες πραγματοποιούνται 10 συλλαλητήρια στην Αττική και αντίστοιχα σε όλες τις πρωτεύουσες νομών. 
Αποφασίζεται από το υπουργείο Παιδείας, η  αναβολή των γενικών εξετάσεων και παράταση του διδακτικού έτους μέχρι τις 31 Ιουλίου. Στις 16 Ιουλίου, αρχίζουν οι γενικές εξετάσεις «σε βαριά ατμόσφαιρα και με συλλαλητήρια των εκπαιδευτικών έξω από τα εξεταστικά κέντρα», όπως ανέφερε η ΟΛΜΕ στις 16/7/1990.

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Προσπάθησε να διδάσκεις Φυσικές Επιστήμες, αιχμαλωτίζοντας καρδιά και νου. Ο Ηλίας Καλογήρου στο TEDx




Ο φίλος Ηλίας Καλογήρου, φυσικός, είναι ένας χαρισματικός εκπαιδευτικός ο οποίος το 2011, είχε αναγνωριστεί ως ο καλύτερος δάσκαλος της Ευρώπης στην Κοπεγχάγη, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Προγράμματος "Science on Stage" , για την πειραματική του διάταξη που περιγράφει εποπτικά τη λειτουργία του ουράνιου τόξου
 Ο Ηλίας Καλογήρου έχει καταξιωθεί σε πανευρωπαϊκούς διαγωνισμούς με πρώτη συμμετοχή του το 2002 με την εργασία του «μελετώντας τα κυματικά φαινόμενα με το γραμμικό ελαστικό μέσο».
 Η ευρηματικότητα του αυτή του χάρισε την 10η θέση στο Διαγωνισμό "Physics on Stage. Αλλά και την επόμενη χρονιά, 2003, κατάφερε να κερδίσει το πρώτο βραβείο στον ίδιο διαγωνισμό, ξεχωρίζοντας ανάμεσα σε 500 εργασίες, παρουσιάζοντας μια αναπαράσταση (μηχανικό μοντέλο) της κατασκευής του ανθρώπινου αυτιού και του τρόπου λειτουργίας του: «προσεγγίζοντας τη φυσιολογική λειτουργία του ανθρώπινου αυτιού".
Ο Ηλίας είναι υπεύθυνος του Εργαστηριακού Κέντρου Φυσικών Επιστημών του νομού Ηλείας.

ΠΗΓΗ: Nikosblogout