Η Λυκειάδα: Τα κουλά μαθητικά χρόνια.

Καλά εμείς από δώ. Από την άλλη όχθη του ποταμού, τι λένε οι μαθητές για τα σχολικά τους χρόνια, τους δασκάλους που είχαν;
Μην χάσετε τη γλαφυρή λογοτεχνική περιγραφή από το πολυσύχναστο ιστολόγιο peslac.
Σηκωθείτε από πολυθρόνες, ντιβάνια, .... απολαύστε την συναρπαστική, σπαρταριστική αλλά και σπαρακτική Λυκειάδα.

Εχουμε και λέμε:

Τα πιο σουρεαλιστικά χρόνια της ζωής μου ήταν αυτά που έζησα στο Λύκειο! Θα μπορούσα κάλλιστα να γράψω σενάριο για όλα τα κουλά που έζησα, αλλά θα κάνω μία προσπάθεια να συνοψίσω τα πιο ξεκαρδιστικά από αυτά! (Αν και δεν θα μου φτάσει μία μόνο εγγραφή, οπότε θα κάνω μια εισαγωγούλα εδώ!)
Πήγα, λοιπόν, σε τεχνικό Λύκειο... Ξέρετε, από αυτά που πηγαίνουν όσοι δεν έχουν ελπίδες να βγάλουν το Γενικό ούτε στα 48 τους! Εγώ, λοιπόν, με τόσα τετράδια που είχα χαραμίσει για να φτιάχνω εφημερίδες και κόμικς στο γυμνάσιο, είχα καταλήξει ότι θα γίνω γραφίστας! Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό, αλλά αφού είχε σχέση με περιοδικά, εγώ άλλο που δεν ήθελα! Έλα, όμως, που δεν υπήρχε αυτή η ειδικότητα στην πρωινή βάρδια που ήθελα να πάω από τη μία, δεν ήθελα να χωριστώ από τους δύο φίλους με τους οποίους θα πήγαινα από την άλλη, οπότε, διάλεξα την ειδικότητα που επέλεξαν κι εκείνοι με την ελπίδα να περάσω σε ΤΕΙ Γραφιστικής...
Και αποφάσισα να τελειώσω την ειδικότητα του... Ηλεκτρονικού! Τρελά πανηγύρια! Για να καταλάβετε πόση σχέση είχα και έχω εγώ με τα Ηλεκτρονικά, κάντε το εξής, απλό πείραμα: πάρτε έναν μπαμπουίνο, δώστε του ένα νυστέρι και βάλτε τον να κάνει εγχείριση ανοιχτής καρδιάς! Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ! Μόνο που αντί για νυστέρι κρατούσα πολύμετρα, κατσαβίδια και αντιστάσεις... Εννοείται ότι μέσα σε 15msec είχα βαρεθεί τη ζωή μου εκεί μέσα! Οι φίλοι μου ήταν στο στοιχείο τους, βέβαια, καθώς αυτό ήθελαν να
σπουδάσουν, εγώ όμως προτιμούσα να ζωγραφίζω πάλι κόμικς την ώρα της παράδοσης.
Όσο για τα μαθήματα, κανένα πρόβλημα! Τα ηλεκτρονικά, τις ηλεκτροτεχνίες και τα λοιπά, τα πάλεψα κάπως, με λίγο διάβασμα έβγαιναν, τα φιλολογικά τα έπαιζα στα δάχτυλα, τα Αγγλικά ήταν επιπέδου "This is a cat, this is a dog...", οπότε, με το Proficiency παρίστανα και τον προφέσορα!... Αυτά που μου έκατσαν στο λαιμό ήταν πάλι τα μαθηματικά και η φυσικοχημεία! Τι στο καλό; Αφού το τεχνικό υποτίθεται είναι για στόκους, γιατί δεν με άφηναν στην ησυχία μου;
Από την άλλη, ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα εκεί και έπεφτε τόσο "σπρώξιμο" από τους καθηγητές, που ο μόνος τρόπος να μην περάσεις την τάξη ήταν να έχεις πεθάνει στο πρώτο τρίμηνο (και πάλι, μπορεί και να σε περνούσαν αν είχες καλούς βαθμούς ως τότε!) Οπότε, μια και ο μόνος μας φόβος ήταν μην τυχόν και δεν περάσουμε στη σχολή που θέλουμε, αποφάσισα να απολαύσω το πρωτόγνωρο και σουρεαλιστικό κλίμα που ζούσα καθημερινά!!! Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν πάει σε τεχνικό και πώς ήταν τα πράγματα εκεί, αλλά εμείς νιώθαμε σαν να είχαμε περάσει στη Ζώνη του Λυκόφωτος!!! Όσα πράγματα ζούσα εκεί καθημερινά, τα έβλεπα μόνο σε ταινίες τύπου "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα"! Μόνο ο Στηβ Ντούζος έλειπε από την τάξη, για να είμαστε κομπλέ!
Πρώτα απ' όλα τα κτίριο του σχολείου σε προδιάθετε με το που έμπαινες μέσα είτε για αυτοκτονία είτε για δολοφονία... Το σχολείο είναι χτισμένο δίπλα στο κτίριο της χλιδάτης Εστίας Νέας Σμύρνης, μάλλον με όσα υλικά περίσσεψαν από αυτή!!! Ένα μικροσκοπικό προαύλιο, περιτριγυρισμένο από ψηλούς, γκρίζους τοίχους (με μερικά παλιά γκραφίτι-απέλπιδα προσπάθεια να δοθεί μια νότα ευθυμίας), με μια πανύψηλη σιδερένια πόρτα που όταν έκλεινε, δεν έβλεπες πλέον τίποτε από τον έξω κόσμο... Αφού το μόνο που έλειπε ήταν να κολλήσουν πάνω της και ώρες επισκεπτηρίου!!! Το κτίριο τραγικό όσο δεν πήγαινε! Χαλαρά πρέπει να είχαν γίνει σε αυτό τα γυρίσματα του "Πεταλούδα"!!! Ψηλό, γκρίζο, παγωμένο, με μικροσκοπικά παράθυρα με κάγκελα, στενούς διαδρόμους και τάξεις-κελιά! Κάποιος μου είχε πει ότι παλιά ήταν κάποιο είδος ιδρύματος... Τον πίστεψα! Άλλωστε, και ως σχολείο, όλα τα ιδρυματικά είχε μαζέψει μέσα!
Τις τουαλέτες θυμάμαι ότι δεν τις είδα ποτέ... Μια φορά που πέρασα απ' έξω, κόντεψα να λιποθυμίσω από τη μπόχα, και -πραγματικά- όσα χρόνια έμεινα σε εκείνο το σχολείο, δεν ξαναχρησιμοποίησα την είσοδο εκείνη! Υπήρχαν και ιστορίες για ανθρώπους που μπήκαν στην τουαλέτα και δεν ξαναβγήκαν ποτέ!!!! -οκ, πλάκα κάνω!Η γυμναστική γινόταν στην ταράτσα! Εκεί, πραγματικά νιώθαμε σαν να βρισκόμαστε στη φυλακή! Έβλεπες τύπους με σκουφιά να κόβουν βόλτες τριγύρω. Μόνο οι μαύροι με τα τατουάζ έλειπαν!!! Μερικοί τολμηροί έπαιζαν μπάσκετ, με κίνδυνο να τους φύγει η μπάλα από την ταράτσα και να αφήσει κάναν χριστιανό από κάτω, στον τόπο!!! Το τραγικά γελοίο συμβάν που θυμάμαι ήταν όταν μια μέρα αποφασίσαμε να παίξουμε... μήλα!!! Ήταν πραγματικά συναρπαστικό να βλέπεις 20χρονους μαλλιάδες (ναι... 20χρονους... είπαμε: σε τεχνικό ήμασταν!!!) να πιάνουν τη μπάλα στον αέρα και να φωνάζουν "Μήλο"!
Ο διευθυντής του σχολείου (ή δεσμοφύλακας) είχε ένα καταπληκτικό επώνυμο που δεν κάνει να αναφέρω για ευνόητους λόγους... (αλλά θυμίζει έντονα καφενείο -χαχαχα!) και ρίχναμε πολύ γέλιο όταν τον βλέπαμε! Φορούσε γυαλιά, ήταν φαλακρός και το κρανίο του είχε ένα παράξενο σχήμα, σαν να προσπαθούσε το κόκκαλο να πεταχτεί έξω! Οπότε τον φωνάζαμε... Άλιεν!!! Αυτά τα λίγα για την ώρα, έτσι για να προετοιμάσω το έδαφος! Στην επόμενη εγγραφή, θα αναφερθώ σε πρόσωπα και γεγονότα που μου έδωσαν τεράστια έμπνευση!!! to be continued....
Λοιπόν, ήρθε η ώρα να τολμήσω το ακατόρθωτο! Να γράψω τα κυριότερα απ' όσα έζησα στο τεχνικό Λύκειο! Σας μίλησα για το σχολείο-σωφρονιστικό ίδρυμα και τους κατάδικους μαθητές που οι μισοί είχαν κλείσει τα 25... Σας είπα για τον εξωγήινο Λυκειάρχη, τώρα να πω και λίγα πράγματα για τους καθηγητές που θυμάμαι!!! (όσους θυμηθώ, βέβαια!) (για ευνόητους λόγους, δεν θα χρησιμοποιήσω τα ονόματά τους, αλλά μόνο το αρχικό γράμμα!)
Ο κύριος Κ. -ο κουρασμένος από τη ζωή ηλεκτρονικός
Ήταν ένας συμπαθέστατος μεσήλικας γκριζομάλλης κύριος, που μάλλον είχε ξεχάσει να πάρει σύνταξη! Μας έκανε το μάθημα των Ηλεκτρονικών. Αντιστάσεις, τάσεις, ρεύματα, κόμβοι, κάτι νόμοι του Ωμ... Ε, καθόμουν κι εγώ και ζωγράφιζα στο τετράδιο Μπόλεκ και Λόλεκ, αλλά με το δικό στυλ. Στο τέλος αποκεφαλιζόταν ο Λόλεκ ή γινόταν κομμάτια ο Μπόλεκ!!! Ο κύριος Κ, λοιπόν, κουρασμένος από τη ζωή, ερχόταν πάντα σε μία κατάσταση αφασίας! Κάποιοι έλεγαν ότι "το έτσουζε" λιγάκι πριν το μάθημα, προφανώς να πάνε κάτω οι πίκρες που τον έριξε η άτιμη ζωή να κάνει μάθημα σε πυρότουβλα... Δεν επιβεβαιώσαμε ποτέ αν έπινε, αλλά τα στοιχεία εκεί οδηγούσαν! Πρώτα απ' όλα ξεχνούσε ονόματα! Ή, καλύτερα, θυμόταν μόνο ένα, μια και όλους με το ίδιο όνομα μας φώναζε!!! Μετά, πάθαινε κάτι στιγμές... μπλακ άουτ να το πω; Στοχασμό να το πω; Αρχές Αλτσχάιμερ; Εκεί που μιλούσε και παρέδιδε, ξαφνικά έστριβε, πήγαινε στο παράθυρο, κοιτούσε κάτω κάνα λεπτό και μετά κουνούσε το κεφάλι!!! Άλλες φορές, το πάθαινε όταν έγραφε στον πίνακα, άφηνε τον τύπο μισό κι έμενε εκεί μετέωρος... Αφού στέλναμε πάντα κάποιον με καθρεφτάκι να τσεκάρουμε αν αναπνέει!!! Επίσης, δεν τα πήγαινε καλά με το γράμμα "e". Μια ζωή το έγραφε στον πίνακα ανάποδα!!! Και όταν του το λέγαμε, έμενε πάλι εκεί μετέωρος να στοχάζεται την αβεβαιότητα του αύριο...
Η κυρία Σ. -η κουλτουριάρα κοινωνιολόγος
Μας έκανε, νομίζω, Αγωγή του Πολίτη ή κάτι τέτοιο. Ξέρετε, από αυτά τα βαρετά που δεν τα πρόσεχε η Έφη Σαρρή και τώρα δεν ξέρει τι είναι το άρθρο 16! Άντε τώρα σε μια τάξη γεμάτη ρεμάλια της ζωής να προσπαθείς να μιλάς για Προέδρους και Βουλές και Υπουργεία, τη στιγμή που οι μισοί από κει μέσα, τα έκαιγαν αυτά σε κάθε πορεία!!! Οι μόνοι, πραγματικά, που πρόσεχαν, ήταν η τετράδα μας (εγώ και οι τρεις φίλοι, που είχαμε τουλάχιστον σκοπό να περάσουμε κάπου!) Αλλά με 4 άτομα, από τα οποία το ένα σχεδιάζει αποκεφαλισμένα καρτούν, τι μάθημα να κάνεις; Οπότε, ανά τακτά διαστήματα, η κυρία Σ. μας διηγείτο την υπέροχη ζωή κουλτούρας που ζούσε! Θυμάμαι που μας έλεγε μια μέρα πόσο υπέροχη ταινία είναι το "Τσάι στη Σαχάρα" κι εμείς ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε για Σαχάρα από τη βαρεμάρα! Μια άλλη μέρα, είχε γυρίσει από ταξίδι στο εξωτερικό, με μία φουλάρα να κρέμεται από το λαιμό και μας έλεγε για τη μεγάλη χορεύτρια Ιζαντόρα Ντάνκαν που πνίγηκε όταν πιάστηκε το φουλάρι της στη ρόδα του αυτοκινήτου (και καταριόμασταν όλοι που κανείς μας δεν είχε δίπλωμα οδήγησης ακόμα!) Μετά, την πήραμε χαμπάρι κι αρχίσαμε να λέμε μεταξύ μας: "Αχ, ήταν υπέροχα στο Γκστάαντ που πήγα διακοπές" και τέτοια κουλά!!!
Ο κύριος Κ. -ο λαϊκός Φυσικός
Ε, λοιπόν, εκείνος ο τυπάκος έμοιαζε περισσότερο με νταλικέρη, παρά με Φυσικό! Για την ακρίβεια, αν τον έβλεπες στο δρόμο θα έλεγες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να έχει βγάλει δημοτικό! Ήταν η χαρά του σχολείου, όμως! Μπορεί να μην κατάλαβα ποτέ τίποτα από Φυσική, αλλά πέρασα καλά μαζί του! Ήταν ένα ανθρωπάκι κοντό, παχουλό, με το κλασικό ανοιχτό πουκάμισο και το πευκόφυτο δάσος να βγαίνει από μέσα, ενώ το παντελόνι του ήταν πάντα γεμάτο σκόνη κιμωλίας!!! Και, φυσικά, γερό ποτήρι! Ο γαμπρός μου τον είχε πριν χρόνια καθηγητή και μου έλεγε πώς του πήγαινε δώρο κάτι νταμιτζάνες με κοκκινέλι! Ο κύριος, λοιπόν, δεν έκανε μάθημα, αλλά σώου! Όλη την ώρα πέρα δώθε, να χοροπηδάει, να μιλάει, να πετάει κιμωλίες, μια μέρα πήρε το διπλανό μου και τον έβαλε να γυρίζει σαν μπαλαρίνα, για να μας μιλήσει για τη ροπή ή κάτι τέτοιο!!! Καλή ψυχούλα... πέρασαν εύκολα όλοι, καθώς πριν τις Εξετάσεις, μας είπε τι θα έβαζε!!!
Ο κύριος Χ. -ο αγωνιστής Ηλεκτροτεχνικός
Μας έκανε Ηλεκτροτεχνία -ανάθεμα κι αν κατάλαβα ποτέ τη διαφορά από τα Ηλεκτρονικά! Είχε ένα μουστάκι και ένα αυστηρό ύφος, πολύ ελαφρύ, του στυλ: "Αν απαντήσεις λάθος, θα σου φάω το λαρύγγι, αφού σε αρχίσω στις σφαλιάρες!!!" Μας αγαπούσε πολύ όλους και γι' αυτό φαντάζομαι μας αποκαλούσε "όργια"!!! Θυμάμαι μια μέρα που οι επαναστάτες της τάξεις άρχισαν να κράζουν κυβερνήσεις και πολιτικές και δεν συμμαζεύεται κι εκείνος άρχισε να διηγείται πώς ήταν στο Πολυτεχνείο και αγωνιζόταν για τη Δημοκρατία κι εκεί άλλαξα γνώμη γι' αυτόν, γιατί τον είδα να δακρύζει... Κι όταν κάποιος δακρύζει για τα πιστεύω του, δεν μπορεί να είναι τόσο σκάρτος... Κι ας μας έλεγε όλους "όργια"! Ήμασταν, άλλωστε!
Η κυρία Σ. -η αξιολύπητη φιλόλογος
Τώρα, αρχίζει το ρεσιτάλ! Η καημένη, η δύσμοιρη κυρία Σ. δεν έπρεπε να γίνει καθηγήτρια, πολύ περισσότερο σε Τεχνικό! Έπρεπε να εκτρέφει λευκά κουνελάκια σε κάποιο καταπράσινο λιβάδι, αλλά η ζωή τα φέρνει πάντα έτσι, ώστε ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος να βρίσκεται στο πιο τραγικό σημείο! Την λυπόμασταν την καημένη κυρία Σ, γιατί είχε φτάσει στα πρόθυρα της κατάρρευσης! Μία γυναικούλα λεπτεπίλεπτη, μαζεμένη, τρομαγμένη, χωρίς καθόλου πυγμή και πολύ, μα πολύ αφελής! Την έκαναν όλοι ό,τι ήθελαν! Κι εκείνη, εγκλωβισμένοι σε μία τάξη με μελλοντικούς δολοφόνους, προσπαθούσε να τη βγάλει ζωντανή! Εννοείται ότι σχεδόν κανείς δεν πρόσεχε στο μάθημα (εκτός από την κλασική τετράδα και 2-3 άλλους)... Η κυρία Σ, λοιπόν, είχε τραβήξει τα ΠΑΝΔΕΙΝΑ!!! Όταν ψυλλιάστηκαν όλοι ότι ήταν τρομαγμένη και άβουλη, έπεσαν πάνω της! Μόνιμη απειλή της "θα σε βγάλω έξω και θα σου βάλω απουσία" (το μόνο που φοβόντουσαν όλοι, που λέει ο λόγος) Δυστυχώς, ποτέ δεν το εννοούσε και ποτέ δεν τολμούσε να το κάνει, απλώς απειλούσε! Ειδικά από τη μέρα που κάποιος της φώναξε από κάτω "Αν μου βάλεις απουσία, θα σε σκοτώσω!!!!" Από το να βρεθεί σε χαντάκι η κακομοίρα, καλύτερα να τους φάει στη μάπα! Μία άλλη μέρα, σηκώθηκε κάποιος και πήγε να φύγει από την τάξη... Όταν τον ρώτησε πού πήγαινε, της έδωσε ένα χαρτάκι και είπε ότι είχε πρόβα με τα τύμπανα, για την παρέλαση... Εκείνη το πήρε και τον άφησε να φύγει. Το γεγονός ότι ήταν Απρίλιος, μάλλον δεν την παραξένεψε όσο εμάς που είχαμε λυθεί στα γέλια!!! Εν τω μεταξύ, την είχαν καταλάβει και οι άλλες τάξεις! Το τμήμα μας ήταν δίπλα σε αυτό των Μηχανολόγων και οι δυο τάξεις είχαν μία ενδιάμεση, κλειδωμένη σιδερόπορτα, που είχε μόνο μία τρυπούλα από ένα πόμολο που έλειπε... Μια μέρα, καθώς μας έκανε "μάθημα", λοιπόν, άρχισαν ξαφνικά να βγαίνουν καπνοί πίσω από την έδρα... Οι Μηχανολόγοι είχαν ανάψει τσιγάρα και φυσούσαν τον καπνό από την τρύπα!!! Άλλη μέρα, ενώ είχαμε άλλο μάθημα, ακούσαμε γέλια και χειροκροτήματα από τους Μηχανολόγους. Μετά μάθαμε ότι είχαν μάθημα με την κυρία Σ και ξαφνικά, εκεί που καθόταν στην έδρα, εξαφανίστηκε!!! Είχε πέσει με την καρέκλα από πίσω, στο κενό του βάθρου!!! Κατακαημένη κυρία Σ... Την πέτυχα μια μέρα τυχαία σε ένα λεωφορείο, δεν με γνώρισε φυσικά, αλλά ένα χαμόγελο απέραντης συμπάθειας μου ήρθε στα χείλη...
Ο κύριος Π. -ο μυθομανής ηλεκτρονικός
Ήταν ένας από τους τρεις που μας έκαναν μάθημα και πειράματα και εργασίες στο εργαστήριο. (Ναι, είχαμε και εργαστήριο, όπου οι μισοί πάθαιναν ηλετροπληξία κι οι άλλοι μισοί αποπληξία!) Ήταν ο τυπικός, λαϊκός τύπος με το νυχάκι στο μικρό δάχτυλο, για να μπορεί να εξερευνεί το απύθμενο αυτί του με άνεση. Κάθε φορά που μιλούσε, όλοι κοιταζόμασταν, καθώς έλεγε ΤΑ απίστευτα! Τα είχε κάνει όλα, ήξερε τα πάντα και ο γιος του είχε ένα παράξενο χάρισμα: τη μία είχε πτυχίο ηλεκτρονικού, την άλλη πιλότου, την παράλλη γιατρού, αυτός δεν ήταν γιος, ο ΟΑΕΔ ήταν!!! Τον είχαμε πάρει χαμπάρι τι φούμαρα έλεγε και τον αρχίζαμε στο ψιλό... Κάποια μέρα κυκλοφόρησε η φήμη ότι είχε περάσει και κάτω από την Κρήτη με μακροβούτι, αλλά δεν την επιβεβαιώσαμε!!!

Η συνέχεια της Λυκειάδας επί άλλης οθόνης

Και τώρα αναμνήσεις από το Γυμνάσιο

Δυστυχώς τα χρόνια μου στο Γυμνάσιο δεν είχαν την αίγλη αυτών του δημοτικού. Βρέθηκα ξαφνικά σε ένα τεράστιο σχολείο με εκατοντάδες μαθητές, όλοι σχεδόν μεγαλύτεροι από μένα, και σε μία τάξη που δεν γνώριζα σχεδόν κανέναν...
Η πρώτη μου φρίκη ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι θα είχα καμιά δεκαριά διαφορετικούς καθηγητές! Σαν γνήσιο βλαμένο εγώ είχα μείνει με την εμπειρία του δημοτικού και φανταζόμουν ότι και στο Γυμνάσιο θα είχαμε την κλασική δασκάλα "πολλαπλών χρήσεων" (από μαθηματικά, μέχρι ορθογραφία). Έλα που τώρα έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα πολλών καθηγητών την ημέρα...

Άντε τώρα να μαθαίνεις όλα τα ονόματα και όλες τις παραξενιές του καθενός!
Το δεύτερο σοκ ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι και τα μαθήματα του Γυμνασίου, ουδεμία σχέση είχαν με του Δημοτικού! Και ως γνήσιος λάτρης της μελέτης και του διαβάσματος (κοινώς, ξυνόμουν όλη μέρα και δεν άνοιγα βιβλίο), τα βρήκα τελείως μπαστούνια! Διότι, οκ, όπως και να το κάνουμε, το "Ντίλι, ντίλι, το καντήλι" που διαβάζαμε στο (υπέροχο) Ανθολόγιο, δεν είχε και μεγάλη σχέση με την Οδύσσεια (και πάλι καλά που είχε τόσους σκοτωμούς και ξεκοιλιάσματα η Οδύσσεια και πρόσεχα!) Ή η διαίρεση και ο πολλαπλασιασμός, έμοιαζαν με προϊστορικά απολιθώματα μπροστά στη Γεωμετρία, τα αξιώματα και την Άλγεβρα! (Άλγεβρα;;; Μπορείτε να μου πείτε πού στο καλό μου χρειάστηκε από τότε η Άλγεβρα στη ζωή μου; Ούτε καν σε ερώτηση στο Trivial δεν τη χρειάστηκα!!!) Από την άλλη, είχαμε και τα νέα μαθήματα, που πρώτη φορά τα ακούγαμε! Κάτι Γεωλογίες, κάτι Επαγγελματικοί Προσανατολισμοί (η ώρα του παιδιού, όλοι χαβαλέ κάναμε!), κάτι Φυσικοχημείες με παλουκοτύπους... Βλέπω τώρα το παρελθόν και ανρωτιέμαι πώς στα κομμάτια κατάφερα εγώ και αποφοίτησα ποτέ!!!
Το μοναδικό πρωτόγνωρο στοιχείο που με ενθουσίασε, ήταν οι ημερήσιες εκδρομές που πηγαίναμε, συνήθως απροειδοποίητα! (Ειδικά αν έπεφταν σε μέρες που είχαμε διαγωνίσματα, ανοίγαμε σαμπάνιες στο προαύλιο!!!)

Ή εκείνες οι καταπληκτικές μέρες που χάναμε για Συνελεύσεις Καθηγητών, εκλογές του άχρηστου Δεκαπενταμελούς (το μόνο το οποίο μας έμαθε ήταν ότι οι εκλογές στην Ελλάδα γίνονται για να ανεβαίνουν πάντα άχρηστοι στην εξουσία!) και, φυσικά, οι καταλήψεις!!! Πού τέτοιες ευκαιρίες για χάσιμο μαθήματος στο δημοτικό; Χαρές και πανηγύρια που κάναμε τα πρωινά όταν φτάναμε στην πόρτα του σχολείου και την βρίσκαμε κλειδαμπαρωμένη με πέντε μαλλιάδες μαντράχαλους μέσα!
Και, φυσικά, ο μεγαλύτερος εφιάλτης ήταν τα διαγωνίσματα! Τι σκονάκια στα θρανία, τι ανοιχτά βιβλία στα πόδια, τι αγκυλώσεις στι σβέρκο προσπαθώντας να δεις τι γράφει ο μπροστινός... Και είχα την ατυχία να κάθομαι πάντα με κάποιον που ήταν το ίδιο στόκος μ' εμένα στα μαθήματα!!! Κοιτάζαμε ο ένας την κόλλα του άλλου και συγκρίναμε τα κενά! Μόνο στις τελικές εξετάσεις καθόμουν και διάβαζα και πάντα κατάφερνα να περάσω... (Η μόνη μου απορία είναι στη Γεωμετρία και την Άλγεβρα... Δεν θυμάμαι καν τι στο καλό έγραφα και με περνούσαν!!!)
Από τα highlights του Γυμνασίου:

Α' Γυμνασίου: το γονίδιο του γραφίστα. Από μικρός είχα καταλάβει τι δουλειά θα έκανα! Την ώρα του βαρετού μαθήματος, εγώ έσκιζα το μεσαίο τετράφυλλο από το τετράδιό μου και έφτιαχνα εφημεριδούλες με γελοιογραφίες, παιχνίδια, ανέκδοτα, γρίφους κτλ και μετά τις έδινα στους φίλους μου να τις διαβάζουν!!! Το κακό είναι ότι δεν ήξερα καν τότε ότι υπάρχει το επάγγελμα του γραφίστα και καθόμουν και αναρωτιόμουν την ώρα του Σ.Ε.Π. τι θα γίνω όταν μεγαλώσω! (Τελικά, έγινα εκνευριστικός!)

Β' Γυμνασίου:

η Π.! Ήταν η καθηγήτρια που μας έκανε Βιολογία, Φυσική και Χημεία. Αποτελούσε τον τρόμο όλων των μαθητών στο σχολείο! Άγρια, δηκτική, δεν χαριζόταν σε κανέναν και μπορούσε με μια λέξη να σε κάνει σκόνη στο πάτωμα! Ήταν μικρόσωμη κι ερχόταν πάντα στο σχολείο με ένα μηχανάκι, φορώντας ένα κίτρινο αδιάβροχο... Το όνομα σας φαίνεται γνωστό, διότι πρόκειται για τη μητέρα γνωστού ηθοποιού (τότε ήταν ακόμα κοινός θνητός!) Παρότι τη φοβόμουν φριχτά, ήταν η μόνη καθηγήτρια από το Γυμνάσιο που την εκτιμώ μέχρι σήμερα, καθώς ήταν η μόνη που ενδιαφερόταν να μάθουμε κάτι... Αλλά, από παιδαγωγική... άστα να πάνε! Μία μέρα μπήκε στην τάξη και πέτυχε κάποιον να πετάει την τσάντα ενός συμμαθητή! Για πότε τηλεμεταφέρθηκε δίπλα του και του έσκασε μία ΧΑΣΤΟΥΚΑ, δεν πήραμε χαμπάρι! Το χαστούκι ήταν τόσο δυνατό που έπεσε νέκρα σε ολόκληρη την τάξη!!! Φυσικά, το θύμα του ξυλοδαρμού, προσπαθούσε να θυμηθεί το όνομά του!!! Μία άλλη φορά, αποκάλεσε (έμμεσα) μία συμμαθήτρια πόρνη, επειδή είχε έρθει βαμμένη στο σχολείο!!! Μεταξύ μας, σαν πόρνη είχε βαφτεί!!! Άλλοτε, την ώρα της Βιολογίας, έπιασε μία να γελάει με κάτι φωτογραφίες από παραμορφωμένα παιδιά, οπότε της είπε χαμογελαστά: "Δεσποινίς τάδε, το μόνο που μπορώ να σας ευχηθώ, είναι να αποκτήσετε ένα τέτοιο παιδί"!!!! Με τέτοια κατάρα, είμαι σίγουρος ότι η κοπελιά έχει μείνει επίτηδες ανύπαντρη! Μια άλλη μέρα, έκραζε τους ρεπόρτερ των καναλιών, επειδή δεν τόνιζαν σωστά τις λέξεις (από τότε την λάτρεψα!) Πέταγε έξω κλωτσηδόν όποιον της την έλεγε -και, εννοώ, ΟΝΤΩΣ ΜΕ ΚΛΩΤΣΙΑ!!! Έκανε και άλλα πολλά, αλλά τη θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία και είμαι σίγουρος ότι ήταν η καλύτερη καθηγήτρια του σχολείου!!!

Γ' Γυμνασίου:

ο Αλβανός διπλανός. Στην τρίτη γυμνασίου, καθόμουν με ένα παιδί από την Αλβανία, τον Γκιον... (δεν καθόταν και κανείς μαζί μου, καθώς δεν ανήκα στους δημοφιλείς της τάξης, ευτυχώς!!!) Ο Γκιον ήταν περίπτωση! Δεν άνοιγε ΠΟΤΕ βιβλίο (ακόμα κι εγώ διάβαζα πού και πού!), δεν ήταν καλός στα ελληνικά (άντε να μάθει και αρχαία, δηλαδή!) και ανά πέντε λεπτά πετούσε μία ατάκα από τηλεοπτική σειρά... Αν είχαμε μάθημα Τηλεοπτικής Μελέτης, θα είχε γίνει απουσιολόγος!!! Καθόταν, λοιπόν, και μου έλεγε ιστορίες από την Αλβανία, την εξέγερση που έγινε τότε και φύγανε όλοι από τη χώρα (και ήρθαν εδώ!), μου μάθαινε και αλβανικά, περνούσαμε φίνα την ώρα του μαθήματος! Κάποια στιγμή, λοιπόν, μου είπε ότι παίζει βιολοντσέλο και, μάλιστα, ανήκε και στη χορωδία του Χατζηδάκι!!! Μέσα στο καμάρι εγώ που καθόμουν δίπλα σε μία διασημότητα, μέχρι που τον ρώτησα από πού αγόρασε το βιολοντσέλο και, με απαράμιλλη φυσικότητα, μου είπε το αποστομωτικό: "Το κλέψαμε από ένα μουσείο με τον πατέρα μου πριν φύγουμε από Αλβανία"!!!! ΘΕΟΣ!!!!
Αυτά για την ώρα, πολλά έγραψα πάλι! Στο τρίτο και τελευταίο μέρος, τα χρόνια του Λυκείου.... (και μάλιστα, Τεχνικού!!! Θα γίνει τριπλή η εγγραφή!!!)