Αλιευμένο από το ηρακλειώτικο ιστολόγιο busy bee
Το φαινόμενο Ομπάμα στο ιστολόγιο
Μεζεδάκια Ντεγκρές
Πριν από 8 ώρες
Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
Όλο στα περασμένα γυρνάς. Κακό σημάδι. Γερνάς!
Αυτή η μνήμη μου!.. Του Χριστόφορου Μηλιώνη
(Επιφυλλίδα στα ΝΕΑ -1996)
Αυτή η μνήμη μου, η ιδιόρρυθμη, είναι σαν το αυτόματο ψυγείο: ένα τις χρειάζεται, ένα απλό άνοιγμα της πόρτας, για να πάρει μπρος.
Καθισμένοι δίπλα – δίπλα στον καναπέ με τη γυναίκα μου παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση τον Μίκη, που τον ντύνανε με τη χρυσοκεντημένη τήβεννο στη Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου.
Τον θυμήθηκα τότε, που είχε έρθει στα Γιάννενα, αρχές του ’65, ως αρχηγός των «Λαμπράκηδων» κι έδωσε συναυλία στο «Παλλάδιο».
Εγώ, νεαρός καθηγητής στη Ζωσιμαία. Πολλή νεολαία στην εκδήλωση, κι ανάμεσα τους τέσσερις μαθητές μας με τα πηλήκια στο κεφάλι, που είχαν το σήμα της Σχολής: ένα χρυσό στεφάνι με τα αρχικά της.
Βούιξαν οι δεξιές εφημερίδες στην Αθήνα, που έδραξαν την ευκαιρία να χτυπήσουν τον Γ. Παπανδρέου και τη Μεταρρύθμισή του.
Οι φωτογραφίες πρωτοσέλιδες και οι τίτλοι τεράστιοι: «Οι Λαμπράκηδες κατέκτησαν τη Ζωσιμαία! Κομμουνιστοκρατούνται τα σχολεία μας»
Την επομένη είχαμε πάει τους μαθητές στον κινηματογράφο. Κατά το μεσημέρι, πριν τελειώσει το έργο, έφθασε ο επιστάτης και ψάχνοντας στα σκοτεινά μας ειδοποίησε έναν έναν να πα΄με στο σχολείο για έκτακτη συνεδρία. Είχε έρθει εντολή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό να αποβληθούν οι μαθητές.
Οι δύο ήταν δικοί μου. Προσπάθησα να τους υπερασπιστώ, πως ήταν αφέλεια τους - τελικά δεν μάθαμε αν ήταν πράγματι ή αν είχαν πάρει εντολή να εμφανισθούν με πηλήκια. Μάταια βέβαια.
Η ποινή ήταν επίσης καθορισμένη: Αποβολή από τα σχολεία της πόλης, που ισοδυναμούσε στην πράξη με εκτόπιση.
Ακολούθησαν ύστερα τα Ιουλιανά, η δικτατορία, η εξέγερση των φοιτητών.
Βρέθηκα τότε κι εγώ, δήθεν τυχαία, «με τους πολλούς», έξω από το Πολυτεχνείο. Κάποια στιγμή είδα ένα νεαρό να έρχεται τρέχοντας επάνω μου και να με αγκαλιάζει. Ήταν ο ένας από τους μαθητές μου που είχαν τότε αποβληθεί.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως νοιώθει σε τέτοιες στιγμές ένας δάσκαλος, καθώς ο άλλος παίρνει στα μάτια σου τεράστιες διαστάσεις κι εσύ, ο δάσκαλος, μικραίνεις.
Τον ρώτησα για τους συμμαθητές του. «Είναι όλοι τους εντάξει, κρατάνε γερά», μου είπε και μπήκε μέσα, με τους λίγους. Ούτε τον είδα ξανά ούτε έμαθα.
Τους θυμήθηκα λοιπόν τώρα μπροστά στην τηλεόραση και το είπα στη γυναίκα μου.
«Όλο στα περασμένα γυρνάς», μου λέει. «Κακό σημάδι! Γερνάς!»
Λογάριασα τα χρόνια μου.
«Ο Μίκης», της λέω, «είναι πιο μεγάλος από μένα. Άρα θα θυμάται πιο πολλά…»
Ένα διήγημα του Χρ. Μηλιώνη: Εισαγωγή στο μάθημα των Γαλλικών. 
(Επιφυλλίδα στα ΝΕΑ -1996)
Αυτή η μνήμη μου, η ιδιόρρυθμη, είναι σαν το αυτόματο ψυγείο: ένα τις χρειάζεται, ένα απλό άνοιγμα της πόρτας, για να πάρει μπρος.
Καθισμένοι δίπλα – δίπλα στον καναπέ με τη γυναίκα μου παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση τον Μίκη, που τον ντύνανε με τη χρυσοκεντημένη τήβεννο στη Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου.
Τον θυμήθηκα τότε, που είχε έρθει στα Γιάννενα, αρχές του ’65, ως αρχηγός των «Λαμπράκηδων» κι έδωσε συναυλία στο «Παλλάδιο».
Εγώ, νεαρός καθηγητής στη Ζωσιμαία. Πολλή νεολαία στην εκδήλωση, κι ανάμεσα τους τέσσερις μαθητές μας με τα πηλήκια στο κεφάλι, που είχαν το σήμα της Σχολής: ένα χρυσό στεφάνι με τα αρχικά της.
Βούιξαν οι δεξιές εφημερίδες στην Αθήνα, που έδραξαν την ευκαιρία να χτυπήσουν τον Γ. Παπανδρέου και τη Μεταρρύθμισή του.
Οι φωτογραφίες πρωτοσέλιδες και οι τίτλοι τεράστιοι: «Οι Λαμπράκηδες κατέκτησαν τη Ζωσιμαία! Κομμουνιστοκρατούνται τα σχολεία μας»
Την επομένη είχαμε πάει τους μαθητές στον κινηματογράφο. Κατά το μεσημέρι, πριν τελειώσει το έργο, έφθασε ο επιστάτης και ψάχνοντας στα σκοτεινά μας ειδοποίησε έναν έναν να πα΄με στο σχολείο για έκτακτη συνεδρία. Είχε έρθει εντολή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό να αποβληθούν οι μαθητές.
Οι δύο ήταν δικοί μου. Προσπάθησα να τους υπερασπιστώ, πως ήταν αφέλεια τους - τελικά δεν μάθαμε αν ήταν πράγματι ή αν είχαν πάρει εντολή να εμφανισθούν με πηλήκια. Μάταια βέβαια.
Η ποινή ήταν επίσης καθορισμένη: Αποβολή από τα σχολεία της πόλης, που ισοδυναμούσε στην πράξη με εκτόπιση.
Ακολούθησαν ύστερα τα Ιουλιανά, η δικτατορία, η εξέγερση των φοιτητών.
Βρέθηκα τότε κι εγώ, δήθεν τυχαία, «με τους πολλούς», έξω από το Πολυτεχνείο. Κάποια στιγμή είδα ένα νεαρό να έρχεται τρέχοντας επάνω μου και να με αγκαλιάζει. Ήταν ο ένας από τους μαθητές μου που είχαν τότε αποβληθεί.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως νοιώθει σε τέτοιες στιγμές ένας δάσκαλος, καθώς ο άλλος παίρνει στα μάτια σου τεράστιες διαστάσεις κι εσύ, ο δάσκαλος, μικραίνεις.
Τον ρώτησα για τους συμμαθητές του. «Είναι όλοι τους εντάξει, κρατάνε γερά», μου είπε και μπήκε μέσα, με τους λίγους. Ούτε τον είδα ξανά ούτε έμαθα.
Τους θυμήθηκα λοιπόν τώρα μπροστά στην τηλεόραση και το είπα στη γυναίκα μου.
«Όλο στα περασμένα γυρνάς», μου λέει. «Κακό σημάδι! Γερνάς!»
Λογάριασα τα χρόνια μου.
«Ο Μίκης», της λέω, «είναι πιο μεγάλος από μένα. Άρα θα θυμάται πιο πολλά…»
Ένα διήγημα του Χρ. Μηλιώνη: Εισαγωγή στο μάθημα των Γαλλικών. 
Από το βιβλίο « Η Ζωσιμαία Σχολή» του Σπύρου Εργολάβου, Φιλόλογου, Καθηγητή επί σειρά ετών της Ζωσιμαίας Σχολής (1963-1968)
Τα γεγονότα του 1965
….Τον Απρίλιο του 1965 πραγματοποιήθηκε στην πόλη μας (Γιάννενα) συνέδριο της Νεολαίας Λαμπράκη. Στο συνέδριο αυτό προσήλθε και μίλησε ο αρχηγός της Νεολαίας – βουλευτής τότε της ΕΔΑ και παλιότερα, για λίγο, μαθητής της Ζωσιμαίας Σχολής- Μίκης Θεοδωράκης.
Αρκετοί μαθητές της Ζωσιμαίας πήραν μέρος στο συνέδριο αυτό, μερικοί μάλιστα τον υποδέχτηκαν προσφέροντας και σχετική ανθοδέσμη.
Το γεγονός αυτό δεν έμεινε χωρίς συνέπειες. Σε λίγες μέρες η εφημερίδα «Ακρόπολις» δημοσιοποιεί το περιστατικό με δύο πρωτοσέλιδες φωτογραφίες – αφιερωμένες «εις τον Πρωθυπουργό Γεώργιον Παπανδρέου» και με σχετικές λεζάντες στις οποίες επισημαίνονταν:
«Επί των ημερών της εξουσίας του επέπρωτο και αυτό να συμβή: Η μαθητιώσα νεολαία κινδυνεύει να καταστή ταυτόσημος με την κομμουνιστική νεολαία. Ο ίδιος ημπορεί να αρνήται – να αρνήται τα πάντα. Αλλά τα γεγονότα και ο φωτογραφικός φακός είναι πεισματάρικα»
Με βάση τις φωτογραφίες της εφημερίδας «Ακρόπολις» συνήλθε – ύστερα από σχετική εντολή- ο σύλλογος των καθηγητών της Ζωσιμαίας και απέβαλε τους μαθητές που εμφανίζονταν στη φωτογραφία….
Τα γεγονότα του 1965
….Τον Απρίλιο του 1965 πραγματοποιήθηκε στην πόλη μας (Γιάννενα) συνέδριο της Νεολαίας Λαμπράκη. Στο συνέδριο αυτό προσήλθε και μίλησε ο αρχηγός της Νεολαίας – βουλευτής τότε της ΕΔΑ και παλιότερα, για λίγο, μαθητής της Ζωσιμαίας Σχολής- Μίκης Θεοδωράκης.
Αρκετοί μαθητές της Ζωσιμαίας πήραν μέρος στο συνέδριο αυτό, μερικοί μάλιστα τον υποδέχτηκαν προσφέροντας και σχετική ανθοδέσμη.
Το γεγονός αυτό δεν έμεινε χωρίς συνέπειες. Σε λίγες μέρες η εφημερίδα «Ακρόπολις» δημοσιοποιεί το περιστατικό με δύο πρωτοσέλιδες φωτογραφίες – αφιερωμένες «εις τον Πρωθυπουργό Γεώργιον Παπανδρέου» και με σχετικές λεζάντες στις οποίες επισημαίνονταν:
«Επί των ημερών της εξουσίας του επέπρωτο και αυτό να συμβή: Η μαθητιώσα νεολαία κινδυνεύει να καταστή ταυτόσημος με την κομμουνιστική νεολαία. Ο ίδιος ημπορεί να αρνήται – να αρνήται τα πάντα. Αλλά τα γεγονότα και ο φωτογραφικός φακός είναι πεισματάρικα»
Με βάση τις φωτογραφίες της εφημερίδας «Ακρόπολις» συνήλθε – ύστερα από σχετική εντολή- ο σύλλογος των καθηγητών της Ζωσιμαίας και απέβαλε τους μαθητές που εμφανίζονταν στη φωτογραφία….
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
Παιδαγωγική Ακαδημία των βουνών.
Με την κατάρρευση του Μετώπου και την είσοδο των στρατευμάτων κατοχής στη χώρα μας τα πράγματα στην παιδεία χειροτέρεψαν, αφού οι κατακτητές επιτάξανε για τις ανάγκες τους 8345 σχολικά κτίρια, αφήνοντας μόνο 719 απείραχτα. (Πολλά κάηκαν, άλλα γκρεμίστηκαν ή έπαθαν σοβαρές ζημιές και τα πιο πολλά ρημάχτηκαν). Το σχολικό έτος 1940-41 κράτησε μόνο 3 μήνες και το 1941-42, μόνο 20 μέρες! 
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες πως μπορεί να γίνει λόγος για μόρφωση;
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες πως μπορεί να γίνει λόγος για μόρφωση;
Υπολογίζεται ότι 600.000 παιδιά δεν φοίτησαν καθόλου στο σχολείο, ενώ αρκετά ορφανά στάλθηκαν σε αγροτικές οικογένειες, με τη φροντίδα του Ερυθρού Σταυρού και του ΠΙΚΠΑ...
Τα παιδιά δεν φοβούνται εδώ κι οι δάσκαλοι πιάνουν δουλειά. Με πρωτοβουλία των αντιστασιακών οργανώσεων της Εθνικής Αλληλεγγύης και της ΕΤΑ (Επιμελητείας του Αντάρτη) ιδρύθηκαν στο Καρπενήσι και τα χωριά μας Παιδικοί Σταθμοί, όπου τα εξουθενωμένα Ελληνόπουλα έβρισκαν ζεστό φαγητό και τη θαλπωρή της αγάπης. (Στην Ευρυτανία, σύμφωνα με την υπεύθυνη Ναυσικά Φλέγγα - Παπαδάκη, λειτούργησαν 35 τέτοιοι Παιδικοί Σταθμοί, με τη βοήθεια των Επονιτισσών και των οργανωμένων στην Εθνική Αλληλεγγύη γυναικών του τόπου).
Xαρούμενα κι ενθουσιασμένα τώρα τα παιδιά ξαναβρίσκουν τα ενδιαφέροντά τους και το ρόδινο χρώμα της υγείας επανέρχεται στα μαγουλά τους. Και σιγά - σιγά το σχολεία ανοίγει τις πόρτες του, ζωντανεύει και αποκτά στοιχειώδη οργάνωση, μετά από δυο χαμένα χρόνια...
Στις 14 Μαρτίου 1944, συνήλθε στις Κορυσχάδες το Εθνικό Συμβούλιο, με αντιπροσώπους απ' όλα τα πολιτικά κόμματα της χώρας. Κι ένα από τα πρώτα μελήματα υπήρξε η Παιδεία, ενώ ανασυστάθηκε η Διδασκαλική Ομοσπονδία, που είχε καταργήσει ο Μεταξάς.
Η ΠΕΕΑ αντιμετώπισε το πρόβλημα με τον πιο άμεσο και πρακτικό τρόπο. Με απόφασή της ίδρυσε στις 8 Ιουνίου 1944 δυο Παιδαγωγικά Φροντιστήρια - ένα στο Καρπενήσι, (που τον Αύγουστο υποχρεώθηκε να μεταφερθεί στο Τροβάτο) και ένα στην Τύρνα της Θεσσαλικής Πίνδου - που θα εκπαίδευαν δασκάλους και δασκάλες για τα σχολεία των χωριών μας. Σ' αυτά φοίτησαν 40-50 προσωρινοί δάσκαλοι, που δεν είχαν παιδαγωγική μόρφωση, αλλά και νέοι τελειόφοιτοι του γυμνασίου.
Τα παιδιά δεν φοβούνται εδώ κι οι δάσκαλοι πιάνουν δουλειά. Με πρωτοβουλία των αντιστασιακών οργανώσεων της Εθνικής Αλληλεγγύης και της ΕΤΑ (Επιμελητείας του Αντάρτη) ιδρύθηκαν στο Καρπενήσι και τα χωριά μας Παιδικοί Σταθμοί, όπου τα εξουθενωμένα Ελληνόπουλα έβρισκαν ζεστό φαγητό και τη θαλπωρή της αγάπης. (Στην Ευρυτανία, σύμφωνα με την υπεύθυνη Ναυσικά Φλέγγα - Παπαδάκη, λειτούργησαν 35 τέτοιοι Παιδικοί Σταθμοί, με τη βοήθεια των Επονιτισσών και των οργανωμένων στην Εθνική Αλληλεγγύη γυναικών του τόπου).
Xαρούμενα κι ενθουσιασμένα τώρα τα παιδιά ξαναβρίσκουν τα ενδιαφέροντά τους και το ρόδινο χρώμα της υγείας επανέρχεται στα μαγουλά τους. Και σιγά - σιγά το σχολεία ανοίγει τις πόρτες του, ζωντανεύει και αποκτά στοιχειώδη οργάνωση, μετά από δυο χαμένα χρόνια...
Στις 14 Μαρτίου 1944, συνήλθε στις Κορυσχάδες το Εθνικό Συμβούλιο, με αντιπροσώπους απ' όλα τα πολιτικά κόμματα της χώρας. Κι ένα από τα πρώτα μελήματα υπήρξε η Παιδεία, ενώ ανασυστάθηκε η Διδασκαλική Ομοσπονδία, που είχε καταργήσει ο Μεταξάς.
Και σε λίγο, με πρωτοβουλία του Γραμματέα Παιδείας της ΠΕΕΑ, καθηγητή Πέτρου Κόκκαλη, και τη συμμετοχή τριών εξεχόντων παιδαγωγών, του Κ. Δ. Σωτηρίου, του Μιχ. Παπαμαύρου και της Ρόζας Ιμβριώτη, και 5 - 6 δασκάλων, γίνεται σύσκεψη στο γυναικωνίτη της εκκλησίας στη Βίνιανη, μπαίνουν τα 
σχέδια και διαγράφονται οι άμεσοι και απώτεροι στόχοι για την Παιδεία μας.
σχέδια και διαγράφονται οι άμεσοι και απώτεροι στόχοι για την Παιδεία μας. Αρχικά έπρεπε ν' ανοίξουν όλα τα σχολεία, αφού βρεθούν οι δάσκαλοι που θα τα στελεχώσουν.
Έτσι, όσοι από τους αντάρτες ήταν δάσκαλοι αποσπάστηκαν σε σχολεία που ήταν κλειστά, τ' άνοιξαν κι άρχισαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Όσα οικήματα, σπίτια ή μαγαζιά ήταν αχρησιμοποίητα, μετατράπηκαν από τους Επονίτες σε "ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΦΩΛΙΕΣ", όπου τα παιδιά βρήκαν την πιο κατάλληλη ψυχαγωγία κι ασχολήθηκαν με πολιτιστικές δραστηριότητες, που τα έθρεψαν ψυχικά και τ' ανέβασαν πνευματικά.
Τα σχολεία λοιπόν, άρχισαν να λειτουργούν κανονικά εδώ στην Eλεύθερη Ελλάδα, έστω και με λιγότερους δασκάλους, αλλά και μαθητές. Η ύλη της διδασκαλίας προσαρμόστηκε στη νέα κατάσταση με τα αγωνιστικά και δημοκρατικά οράματα του μέλλοντος, ενώ, αργότερα, τυπώθηκαν και μοιράσθηκαν δωρεάν νέα βιβλία του Δημοτικού Σχολείου. Χρειάζονταν όμως κι άλλοι δάσκαλοι και μάλιστα νέοι, με κουράγιο, όρεξη και ζήλο, για να δουλέψουν αποδοτικότερα, μεταφέροντας τον οραματισμό και το νέο πνεύμα στις ψυχές των παιδιών.
Έτσι, όσοι από τους αντάρτες ήταν δάσκαλοι αποσπάστηκαν σε σχολεία που ήταν κλειστά, τ' άνοιξαν κι άρχισαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Όσα οικήματα, σπίτια ή μαγαζιά ήταν αχρησιμοποίητα, μετατράπηκαν από τους Επονίτες σε "ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΦΩΛΙΕΣ", όπου τα παιδιά βρήκαν την πιο κατάλληλη ψυχαγωγία κι ασχολήθηκαν με πολιτιστικές δραστηριότητες, που τα έθρεψαν ψυχικά και τ' ανέβασαν πνευματικά.
Τα σχολεία λοιπόν, άρχισαν να λειτουργούν κανονικά εδώ στην Eλεύθερη Ελλάδα, έστω και με λιγότερους δασκάλους, αλλά και μαθητές. Η ύλη της διδασκαλίας προσαρμόστηκε στη νέα κατάσταση με τα αγωνιστικά και δημοκρατικά οράματα του μέλλοντος, ενώ, αργότερα, τυπώθηκαν και μοιράσθηκαν δωρεάν νέα βιβλία του Δημοτικού Σχολείου. Χρειάζονταν όμως κι άλλοι δάσκαλοι και μάλιστα νέοι, με κουράγιο, όρεξη και ζήλο, για να δουλέψουν αποδοτικότερα, μεταφέροντας τον οραματισμό και το νέο πνεύμα στις ψυχές των παιδιών.
Η ΠΕΕΑ αντιμετώπισε το πρόβλημα με τον πιο άμεσο και πρακτικό τρόπο. Με απόφασή της ίδρυσε στις 8 Ιουνίου 1944 δυο Παιδαγωγικά Φροντιστήρια - ένα στο Καρπενήσι, (που τον Αύγουστο υποχρεώθηκε να μεταφερθεί στο Τροβάτο) και ένα στην Τύρνα της Θεσσαλικής Πίνδου - που θα εκπαίδευαν δασκάλους και δασκάλες για τα σχολεία των χωριών μας. Σ' αυτά φοίτησαν 40-50 προσωρινοί δάσκαλοι, που δεν είχαν παιδαγωγική μόρφωση, αλλά και νέοι τελειόφοιτοι του γυμνασίου.
Διδάχτηκαν : Στοιχεία Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας και Διδακτικής, καθώς και Νέα Ελληνικά και Ελληνική Ιστορία. Το διδακτικό προσωπικό κάθε Φροντιστηρίου αποτελείται από έναν παιδαγωγό, ως προϊστάμενο, και από 3-4 φιλολόγους, καθηγητές και δασκάλους.
Στο Παιδαγωγικό Φροντιστήριο Καρπενησίου, ως συνδιευθυντές ορίστηκαν ο διακεκριμένος παιδαγωγός Κώστας Σταματίου, που δίδαξε Ψυχολογία του Αναπτυσσόμενου Ανθρώπου και Εκπαιδευτική Πολιτική και ο επίσης διακεκριμένος παιδαγωγός και γνωστός συγγραφέας Μιχάλης Παπαμαύρος, που δίδαξε Γενική Παιδαγωγική και Γενική Διδακτική.
Στο Παιδαγωγικό Φροντιστήριο Καρπενησίου, ως συνδιευθυντές ορίστηκαν ο διακεκριμένος παιδαγωγός Κώστας Σταματίου, που δίδαξε Ψυχολογία του Αναπτυσσόμενου Ανθρώπου και Εκπαιδευτική Πολιτική και ο επίσης διακεκριμένος παιδαγωγός και γνωστός συγγραφέας Μιχάλης Παπαμαύρος, που δίδαξε Γενική Παιδαγωγική και Γενική Διδακτική.
Δίδαξαν επίσης οι : Αλέκος Παπαγεωργίου (Τόμπρος) Νεοελληνική Λογοτεχνία & Αισθητική, Τάσος Βαφειάδης (Μακεδονίτης) Ελληνική Ιστορία, Νίκος Μπούζος (Λύρης) Πολιτική Οικονομία & Φιλοσοφία, Μήτσος Βαϊτσος Φυσικές Επιστήμες, Δημήτρης Πάλλας Βυζαντινή Τέχνη, Κώστας Παπανικολάου Αρχές τήρησης των Βιβλίων του Σχολείου και Κ. Γεωργαλάς Γεωλογία. Υπεύθυνοι για τις Πρακτικές Ασκήσεις των σπουδαστών ήταν οι δάσκαλοι Γιώργος Ι. Μυρισιώτης, που δίδαξε και την Ειδική Διδακτική και Τερψιχόρη Γουβέλη, που δίδαξε Οικιακή Οικονομία στις σπουδάστριες και Οργάνωση της εξωσχολικής ζωής.
Τα εγκαίνια του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου, έγιναν στις αρχές Ιουλίου του 1944.
Το Φροντιστήριο, λειτούργησε στο Καρπενήσι ως τις αρχές Αυγούστου 1944.
Το Παιδαγωγικό Φροντιστήριο συνεδρίασε και αποφάσισε να συνεχίσει τη λειτουργία του όπου μπορέσει μετακινούμενο στα ενδότερα της Ευρυτανίας.
Με πορεία απ' τον Αϊ Θανάση, με λίγα πράγματα μαζί τους, σπουδαστές και καθηγητές ξεκίνησαν μια περιπετειώδη μετακίνηση για τ' Άγραφα. Τελικά κατέληξαν στο απρόσιτο ευρυτανικό χωριό Τροβάτο στα όρια με τη Θεσσαλία.
Ο Μιχάλης Παπαμαύρος σημειώνει : "Μέσα στην εκκλησία του κάτω μαχαλά του Τροβάτου στεγάστηκε τώρα η Παιδαγωγική Ακαδημία των βουνών.
Το Παιδαγωγικό Φροντιστήριο συνεδρίασε και αποφάσισε να συνεχίσει τη λειτουργία του όπου μπορέσει μετακινούμενο στα ενδότερα της Ευρυτανίας.
Με πορεία απ' τον Αϊ Θανάση, με λίγα πράγματα μαζί τους, σπουδαστές και καθηγητές ξεκίνησαν μια περιπετειώδη μετακίνηση για τ' Άγραφα. Τελικά κατέληξαν στο απρόσιτο ευρυτανικό χωριό Τροβάτο στα όρια με τη Θεσσαλία.
Ο Μιχάλης Παπαμαύρος σημειώνει : "Μέσα στην εκκλησία του κάτω μαχαλά του Τροβάτου στεγάστηκε τώρα η Παιδαγωγική Ακαδημία των βουνών.
Η διδασκαλία ήταν μυσταγωγία.
Ο παπάς του χωριού, με την αγκλίτσα του στο χέρι, καθόταν σ' ένα στασίδι, δίπλα στο δεσποτικό, και αφουγκραζόταν. Το ίδιο κι ο πρόεδρος, ο ευφυέστατος Αλέξης... ".
Ο παπάς του χωριού, με την αγκλίτσα του στο χέρι, καθόταν σ' ένα στασίδι, δίπλα στο δεσποτικό, και αφουγκραζόταν. Το ίδιο κι ο πρόεδρος, ο ευφυέστατος Αλέξης... ".
Εκεί, κάτω από τη μεγάλη καρυδιά, στο προαύλιο της εκκλησίας, που ήταν μαζί και πλατεία του χωριού, δίνονταν από τους σπουδαστές οι ψυχαγωγικές τους βραδιές, με σκετς, απαγγελίες και τραγούδια.
Μάθημα γίνονταν πότε στο σχολείο και πότε στην εκκλησία του χωριού. Οι μέρες κύλησαν γρήγορα και στις 10 Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με τον προγραμματισμό του Συμβουλίου Παιδείας, ολοκληρώθηκαν τα
μαθήματα.
Απέξω από την εκκλησία του Αι Δημήτρη οι σπουδαστές δίνουν τον όρκο τους και ο διευθυντής του Φροντιστηρίου τους τονίζει : "Από σήμερα είστε δάσκαλοι των παιδιών του ελληνικού λαού. Δουλέψτε με ενθουσιασμό, για να πλάσετε χαρακτήρες, ευγενική ψυχή, γερή καρδιά στα παιδιά. Φανείτε αντάξιοι του ηρωικού λαού μας. Γίνεται οδηγοί του. Κάμετε το λαό μας μεγάλο στην ψυχή, εργατικό και χαρούμενο. Εργαστείτε κι εσείς να γίνει η Ελλάδα μας ελεύθερη, χαρούμενη κι ευτυχισμένη!".
Την άλλη μέρα, οι νέοι δάσκαλοι, πήραν το "Αποδεικτικό Σπουδών" και έφευγαν για τα χωριά τους... Για αρκετούς το "χαρτί" αυτό στάθηκε η αφορμή να δεχτούν κάθε είδους διώξεις, φυλακίσεις κι εξορίες, και κάμποσοι να πληρώσουν την αγάπη τους για μόρφωση και παιδαγωγική κατάρτιση με την ίδια τους τη ζωή. (στην εικόνα δεξιά το εξώφυλλο του αναγνωστικού -1940- του καθεστώτος Μεταξά)
Το πλήρες κείμενο ΕΔΩ
Μάθημα γίνονταν πότε στο σχολείο και πότε στην εκκλησία του χωριού. Οι μέρες κύλησαν γρήγορα και στις 10 Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με τον προγραμματισμό του Συμβουλίου Παιδείας, ολοκληρώθηκαν τα
μαθήματα.Απέξω από την εκκλησία του Αι Δημήτρη οι σπουδαστές δίνουν τον όρκο τους και ο διευθυντής του Φροντιστηρίου τους τονίζει : "Από σήμερα είστε δάσκαλοι των παιδιών του ελληνικού λαού. Δουλέψτε με ενθουσιασμό, για να πλάσετε χαρακτήρες, ευγενική ψυχή, γερή καρδιά στα παιδιά. Φανείτε αντάξιοι του ηρωικού λαού μας. Γίνεται οδηγοί του. Κάμετε το λαό μας μεγάλο στην ψυχή, εργατικό και χαρούμενο. Εργαστείτε κι εσείς να γίνει η Ελλάδα μας ελεύθερη, χαρούμενη κι ευτυχισμένη!".
Την άλλη μέρα, οι νέοι δάσκαλοι, πήραν το "Αποδεικτικό Σπουδών" και έφευγαν για τα χωριά τους... Για αρκετούς το "χαρτί" αυτό στάθηκε η αφορμή να δεχτούν κάθε είδους διώξεις, φυλακίσεις κι εξορίες, και κάμποσοι να πληρώσουν την αγάπη τους για μόρφωση και παιδαγωγική κατάρτιση με την ίδια τους τη ζωή. (στην εικόνα δεξιά το εξώφυλλο του αναγνωστικού -1940- του καθεστώτος Μεταξά)
Το πλήρες κείμενο ΕΔΩ
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008
Έκθεση για την 28η Οκτωβρίου 1940 σε συνδυασμό με την 25η Μαρτίου 1821 (μάλλον της Ελ.Ακρίτα στα ΝΕΑ)
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα.Η 27η Οκτωβρίου και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα.
Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός.
Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του.
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.
Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου.
Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.
Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος.
Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.
Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο ΙωάννηςΜεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ».
Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι' αυτό κι εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».
Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε ο Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. Αμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.
Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει «μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».
Και μετά πέρασε η 28η Οκτωβρίου και μπήκανε άλλοι μήνες άσχετοι και διώξαμε τους Ιταλούς και μπήκανε οι Τούρκοι. Όχι, λάθος, Θάνο, μου δίνεις τη γόμα σου; Μπήκανε οι Γερμανοί. Μπήκανε οι Γερμανοί και η γιαγιά μου έκλεισε τα παντζούρια για να μην τους βλέπει και τους έβλεπε κρυφά από τις γρίλιες και την έπιασε η μαμά της και την έδειρε. Κι άλλοι άνθρωποι κλείσανε τα παντζούρια γιατί τους σιχαίνονταν. Κι εγώ σιχαίνομαι το γάλα άμα κάνει πέτσα.
Και όλοι οι Γερμανοί ήτανε χάλια, αλλά ο πιο χάλια απ' όλους ήτανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός.
Αυτός ήτανε από μητέρα Πατρινιά, πατέρα Γερμανό και το μικρό του όνομα ήταν «Παλαιών» και δεν ξέρω πότε γιορτάζει ούτε αν του φέρνανε δώρα. Αυτός πήγαινε μπροστά μπροστά και είχε μια ελληνική σημαία και την έσκισε και την πέταξε και την πάτησε και την έφτυσε.
Και μετά πήρε μια γερμανικιά, πιο σιδερωμένη και μετά πήγε στην Ακρόπολη και την έβαλε στην Ακρόπολη. Και ένα παιδί θύμωσε πάρα πολύ και πήγε με ένα φίλο του και την έβγαλε και την πέταξε στο κεφάλι ενός περαστικού.
Και τον φίλο του τον λέγανε Σάντσο και το παιδί Απόστολο Γκλέτσο και μετά επειδή ήτανε τόσο γενναίος, οι άνθρωποι θέλανε να τον κάνουνε υπερνομάρχη, αλλά κάνανε μια κυρία Φώφη.
Και μετά δεν ήτανε πια 28η Οκτωβρίου και όλοι πεινάγανε και τρώγανε γάτες.
Εμείς έχουμε μια γάτα τη Λουλού, αλλά δεν την τρώμε γιατί την αγαπάμε, αλλά γιατί είναι πολύ νευρικιά και τη φοβόμαστε. Κι εκτός από γάτες σκοτώσανε και τον αδελφό της γιαγιάς μου πάνω σε ένα βουνό που νομίζω ότι ήτανε ο Παρνασσός χωρίς τις πίστες. Και μετά περάσανε τα χρόνια και οι Γερμανοί δεν θυμάμαι πώς φύγανε.
Ή τους διώξαμε ή μας βαρέθηκαν.Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια.
Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.
Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε.
Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια. Αυτά και ελπίζω να μην ξανάρθουν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!
Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός.
Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του.
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.
Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου.
Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.
Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος.
Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.
Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο ΙωάννηςΜεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ».
Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι' αυτό κι εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».
Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε ο Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. Αμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.
Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει «μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».
Και μετά πέρασε η 28η Οκτωβρίου και μπήκανε άλλοι μήνες άσχετοι και διώξαμε τους Ιταλούς και μπήκανε οι Τούρκοι. Όχι, λάθος, Θάνο, μου δίνεις τη γόμα σου; Μπήκανε οι Γερμανοί. Μπήκανε οι Γερμανοί και η γιαγιά μου έκλεισε τα παντζούρια για να μην τους βλέπει και τους έβλεπε κρυφά από τις γρίλιες και την έπιασε η μαμά της και την έδειρε. Κι άλλοι άνθρωποι κλείσανε τα παντζούρια γιατί τους σιχαίνονταν. Κι εγώ σιχαίνομαι το γάλα άμα κάνει πέτσα.
Και όλοι οι Γερμανοί ήτανε χάλια, αλλά ο πιο χάλια απ' όλους ήτανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός.
Αυτός ήτανε από μητέρα Πατρινιά, πατέρα Γερμανό και το μικρό του όνομα ήταν «Παλαιών» και δεν ξέρω πότε γιορτάζει ούτε αν του φέρνανε δώρα. Αυτός πήγαινε μπροστά μπροστά και είχε μια ελληνική σημαία και την έσκισε και την πέταξε και την πάτησε και την έφτυσε.
Και μετά πήρε μια γερμανικιά, πιο σιδερωμένη και μετά πήγε στην Ακρόπολη και την έβαλε στην Ακρόπολη. Και ένα παιδί θύμωσε πάρα πολύ και πήγε με ένα φίλο του και την έβγαλε και την πέταξε στο κεφάλι ενός περαστικού.
Και τον φίλο του τον λέγανε Σάντσο και το παιδί Απόστολο Γκλέτσο και μετά επειδή ήτανε τόσο γενναίος, οι άνθρωποι θέλανε να τον κάνουνε υπερνομάρχη, αλλά κάνανε μια κυρία Φώφη.
Και μετά δεν ήτανε πια 28η Οκτωβρίου και όλοι πεινάγανε και τρώγανε γάτες.
Εμείς έχουμε μια γάτα τη Λουλού, αλλά δεν την τρώμε γιατί την αγαπάμε, αλλά γιατί είναι πολύ νευρικιά και τη φοβόμαστε. Κι εκτός από γάτες σκοτώσανε και τον αδελφό της γιαγιάς μου πάνω σε ένα βουνό που νομίζω ότι ήτανε ο Παρνασσός χωρίς τις πίστες. Και μετά περάσανε τα χρόνια και οι Γερμανοί δεν θυμάμαι πώς φύγανε.
Ή τους διώξαμε ή μας βαρέθηκαν.Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια.
Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.
Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε.
Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια. Αυτά και ελπίζω να μην ξανάρθουν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!
Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008
Όμως οι βρετανοί πράκτορες που έπεσαν με τ' αλεξίπτωτα ...
Χρυσές λίρες παλαιάς κοπής της βασίλισσας Βικτωρίας, που έκρυψαν οι αντάρτες ή οι Γερμανοί. Τις λίρες έστελναν ως βοήθεια οι σύμμαχοι Αγγλοι προς τις ανταρτικές ομάδες του ΕΛΑΣ, του ΕΔΕΣ, του Ψαρρού και άλλες οι οποίες δρούσαν στην κατεχόμενη Ελλάδα. Η οικονομική βοήθεια έφθανε αεροπορικώς πάνω από τη χώρα μας και έπεφτε με αλεξίπτωτα μέσα σε ανοξείδωτα βαρελάκια.
Οι ρίψεις γίνονταν τη νύχτα, με αποτέλεσμα πολλά «βαρελάκια» να χαθούν ή να πέσουν σε λάθος χέρια. Σημαντική σε όλη αυτή τη διακίνηση χρυσού ήταν και η συμβολή του ΕΛΑΝ, του ναυτικού των ανταρτών. Εκτός από το ενδεχόμενο της αιφνιδιαστικής επίθεσης του εχθρού εναντίον μιας ανταρτικής ομάδας κατά την παραλαβή του χρυσού ή του λάθους, που μπορούσε να αποτελέσει αίτια απώλειας του θησαυρού, υπήρχε πάντα και το προσωπικό κίνητρο οικειοποίησής του.
Εκείνη την εποχή οι τράπεζες δεν ήταν το ασφαλέστερο μέρος για φύλαξη, γι' αυτό οι αντάρτες έθαβαν τους θησαυρούς σε μέρη από τα οποία υπήρχε η πιθανότητα να ξαναπεράσουν ή να επιστρέψουν κάποια στιγμή με ασφάλεια. Οι πιο πολλοί από αυτούς όμως δεν επέστρεψαν ποτέ, είτε γιατί εξολοθρεύτηκαν από τους Γερμανούς είτε γιατί μετά τη λήξη του πολέμου και του Εμφυλίου έφυγαν για τις χώρες του ανατολικού μπλοκ χωρίς να μπορέσουν να πάρουν τίποτε μαζί τους.
Αυτοί οι άνθρωποι, όταν άρχισαν πριν από λίγα χρόνια να επιστρέφουν, έγιναν η πηγή μιας νέας μυθολογίας σχετικά με τους Ελληνες της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτοί ήταν που έφεραν στην ελληνική «αγορά» ένα μεγάλο μέρος από τους χάρτες οι οποίοι κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι και τόνωσαν το ενδιαφέρον του «κυνηγιού».
Το 90% περίπου αυτών των χαρτών είναι πλαστοί. Η τιμή ενός καλού χάρτη έχει σχέση με την ηλικία του προμηθευτή του. Οσο πιο ηλικιωμένος είναι αυτός που πουλάει τον χάρτη τόσο υψηλότερη είναι η τιμή του. Είναι η μόνη περίπτωση στην αγορά που η αξία ενός προϊόντος ανεβαίνει ανάλογα με την ηλικία του προμηθευτή του. Η ανώτερη τιμή που μπορεί να φθάσει ένας χάρτης είναι τα 5 εκατ. δραχμές.
Το πρώτο, πρακτικό τεστ αξιοπιστίας ενός χάρτη είναι η αντιπαραβολή του με τον επίσημο στρατιωτικό της συγκεκριμένης περιοχής. Οχι πως αυτό εξασφαλίζει τη γνησιότητά του, αλλά είναι το πρώτο βήμα εξακρίβωσής της. Από 'κεί και πέρα υπάρχουν διάφορες άλλες σκέψεις που πρέπει να κάνει ο ενδιαφερόμενος, καθώς πολλές φορές οι αντάρτες κατά τη σχεδίαση του χάρτη χρησιμοποιούσαν διάφορες τεχνικές για να δυσκολευτεί ο «κυνηγός» σε περίπτωση που ο χάρτης έπεφτε σε λάθος χέρια.
Ο γερμανός διοικητής Βορείου Ελλάδος την περίοδο της Κατοχής συνταγματάρχης Μέρτεν επέστρεψε μετά το τέλος του πολέμου ως τουρίστας. Πέρασε μερικές εβδομάδες σκάβοντας σε διάφορα σημεία της Μακεδονίας. Υστερα έφυγε για τη χώρα του κατά μερικές χιλιάδες λίρες πλουσιότερος. Ο συνταγματάρχης Μέρτεν είχε τους σωστούς χάρτες.
Το πλήρες κείμενο ΕΔΩ
Ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια για τον πόλεμο 1940-41, κατοχή, αντίσταση, εμφύλιο
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008
Δαβάκης, Κατσιμήτρος, Κωστάκης, και οι ανώνυμοι λησμονημένοι πολεμιστές.
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα http://www.remen.gr/doliana/1940.html
Ο τότε πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς απαντά στο τελεσίγραφο του Ιταλού πρέσβη με ένα ΟΧΙ. Δεν ήταν όμως κεραυνός εν αιθρία αυτό
το τελεσίγραφο.
Η Ιταλία είχε καταλάβει την γειτονική Αλβανία και συγκέντρωνε δυνάμεις στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Μήνες πριν οι ιταλικές δυνάμεις προκαλούσαν επεισόδια στα σύνορα.
Θα περίμενε κανείς ότι η ελληνική πλευρά θα ενίσχυε τα φυλάκια της και θα προετοιμαζόταν για την επίθεση. Τι συνέβη όμως στην πραγματικότητα;
Το Γενικό Επιτελείο είχε σαν δεδομένη την επίθεση και την προέλαση του ιταλικού στρατού μέχρι τα Γιάννενα και έθετε γραμμή άμυνας τον ποταμό Άραχθο (γραμμή Ιωάννινα-Ζυγός Μετσόβου) με στόχο να μην περάσει ο εχθρός αφ' ενός στην Θεσσαλία και αφ΄ετέρου στην Αιτωλοακαρνανία, αφήνοντας στα χέρια των εχθρών την Ήπειρο.
Έτσι δικαιολογείται και η πεποίθηση των Ιταλών ότι θα κάνουν βόλτα και θα πιουν τον καφέ τους στα Γιάννενα. Όλα θα " πήγαιναν ρολόι" αν δεν υπήρχε ο Κατσιμήτρος και ο Δαβάκης. Ο πρώτος γιατί έκρινε ότι, αν οι Ιταλοί περνούσαν το Καλπάκι (επίσημη ονομασία τότε Ελαία) δεν υπήρχε περίπτωση να τους σταματήσουν πουθενά, (δεν χρειάζεται γνώσεις στρατηγικής για να το διαπιστώσει ο καθένας που θα κοιτάξει έναν γεωφυσικό χάρτη της περιοχής), και ο δεύτερος γιατί ξεκίνησε την επίθεση κατά των Ιταλών (σαν διοικητής του αποσπάσματος Πίνδου), κάτι που κανείς επιτελικός "δεν το είχε φανταστεί" ούτε στον ύπνο του.
Έτσι έγινε το ελληνικό θαύμα και μας επαίνεσαν όλοι μας οι "φίλοι" και "σύμμαχοι" (οι ήρωες πολεμουν σαν έλληνες και τέτοια) , και μας βοήθησαν να απελευθερωθούμε, βάζοντας το Σκόμπυ αργότερα να "στηρίξει" την ελευθερία και τη δημοκρατία στη χώρα μας.
Πιστεύουμε ότι όλα τότε ήταν αλλιώς στημένα και οι άνθωποι αυτοί πληρώνουν μέχρι και σήμερα την άρνησή τους να παραδώσουν την πατρίδα τους.
Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τα παρακάτω σημεία:
1. Στο χώρο του Καλπακίου για πρώτη φορά στην ιστορία δεν μπαίνουν οι προτομές των συντελεστών της νίκης αλλά της ηγεσίας της χώρας. Αντί δηλ. για τον Κατσιμήτρο, τον Δαβάκη και τον Κωστάκη μπαίνουν ο Βασιλιάς, ο Αρχιστράτηγος και ο πρωθυπουργός.(Φανταστείτε στη Γραβιά να ήταν η προτομή του Μαυροκορδάτου αντί του Ανδρούτσου).
2. Και οι τρείς συντελεστές της νίκης (χωρίς να υποβιβάζουμε την προσφορά των υπολοίπων- αξιωματικών, οπλιτών και λαού), είναι γνωστοί μόνο στην ευρύτερη περιοχή των επιχειρήσεων. Μπορεί κανείς να το διαπιστώσει ρωτώντας οποιονδήποτε, ακόμη και ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα.
3. Δεν υπάρχει μέχρι και αυτή τη στιγμή επίσημος Εθνικός Εορτασμός εκείνης της Νίκης. (Στην Θεσσαλονίκη γιορτάζουμε την απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους στις 26/10/1912 και συμπίπτει απλά με τον γιορτασμό της 28ης χωρίς να συνδέεται με κανένα επίκαιρο γεγονός.).
4.Δεν υπάρχει ούτε μια προτομή του θρυλικού Κωστάκη ο οποίος με την ακρίβεια και την ταχύτατη μεταφορά των πυροβόλων του δημιουργούσε πανικό και αποδιοργάνωση των εχθρών. ( Επιτυχημένες βολές στα μαγειρεία έχοντας σαν στοιχείο μόνο το γυάλισμα των καζανιών, χτύπημα από τη Βελλά της διοίκησης των Ιταλών στα Δολιανά χωρίς αγγίξει το άγαλμα του Γεννάδιου πίσω από το οποίο ήταν στημένη η σκηνή του επιτελείου, και τόσα άλλα).
Ούτε καν στο πυροβολικό δεν αναφέρεται η προσφορά του.Μέχρι πότε η ιστορία θα τους τιμωρεί; Δεν πρέπει εμείς που γνωρίζουμε να φροντίσουμε να τους τιμήσουμε;
Βρήκα αλλού:
1. Ο ηρωϊκός Κατσιμήτρος υπουργός στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου.
( http://lefobserver.blogspot.com/2008/09/blog-post_4947.html )
2. Ειδικό ένθετο του Βήματος 20 Απριλίου 2003
( http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13843&m=Y08&aa=1 )
3) Η σκόνη της Ιστορίας Τα γεγονότα του Ιταλο - Ελληνικού Πολέμου
(http://iansta.blogspot.com/2006/05/1940.html )
Ένα συγκλονιστικό βίντεο, φόρος τιμής σ΄αυτούς που δώσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα στα ηπειρώτικα βουνά.
Ο τότε πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς απαντά στο τελεσίγραφο του Ιταλού πρέσβη με ένα ΟΧΙ. Δεν ήταν όμως κεραυνός εν αιθρία αυτό
το τελεσίγραφο.Η Ιταλία είχε καταλάβει την γειτονική Αλβανία και συγκέντρωνε δυνάμεις στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Μήνες πριν οι ιταλικές δυνάμεις προκαλούσαν επεισόδια στα σύνορα.
Θα περίμενε κανείς ότι η ελληνική πλευρά θα ενίσχυε τα φυλάκια της και θα προετοιμαζόταν για την επίθεση. Τι συνέβη όμως στην πραγματικότητα;
Το Γενικό Επιτελείο είχε σαν δεδομένη την επίθεση και την προέλαση του ιταλικού στρατού μέχρι τα Γιάννενα και έθετε γραμμή άμυνας τον ποταμό Άραχθο (γραμμή Ιωάννινα-Ζυγός Μετσόβου) με στόχο να μην περάσει ο εχθρός αφ' ενός στην Θεσσαλία και αφ΄ετέρου στην Αιτωλοακαρνανία, αφήνοντας στα χέρια των εχθρών την Ήπειρο.
Έτσι δικαιολογείται και η πεποίθηση των Ιταλών ότι θα κάνουν βόλτα και θα πιουν τον καφέ τους στα Γιάννενα. Όλα θα " πήγαιναν ρολόι" αν δεν υπήρχε ο Κατσιμήτρος και ο Δαβάκης. Ο πρώτος γιατί έκρινε ότι, αν οι Ιταλοί περνούσαν το Καλπάκι (επίσημη ονομασία τότε Ελαία) δεν υπήρχε περίπτωση να τους σταματήσουν πουθενά, (δεν χρειάζεται γνώσεις στρατηγικής για να το διαπιστώσει ο καθένας που θα κοιτάξει έναν γεωφυσικό χάρτη της περιοχής), και ο δεύτερος γιατί ξεκίνησε την επίθεση κατά των Ιταλών (σαν διοικητής του αποσπάσματος Πίνδου), κάτι που κανείς επιτελικός "δεν το είχε φανταστεί" ούτε στον ύπνο του.
Έτσι έγινε το ελληνικό θαύμα και μας επαίνεσαν όλοι μας οι "φίλοι" και "σύμμαχοι" (οι ήρωες πολεμουν σαν έλληνες και τέτοια) , και μας βοήθησαν να απελευθερωθούμε, βάζοντας το Σκόμπυ αργότερα να "στηρίξει" την ελευθερία και τη δημοκρατία στη χώρα μας.
Πιστεύουμε ότι όλα τότε ήταν αλλιώς στημένα και οι άνθωποι αυτοί πληρώνουν μέχρι και σήμερα την άρνησή τους να παραδώσουν την πατρίδα τους.
Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τα παρακάτω σημεία:
1. Στο χώρο του Καλπακίου για πρώτη φορά στην ιστορία δεν μπαίνουν οι προτομές των συντελεστών της νίκης αλλά της ηγεσίας της χώρας. Αντί δηλ. για τον Κατσιμήτρο, τον Δαβάκη και τον Κωστάκη μπαίνουν ο Βασιλιάς, ο Αρχιστράτηγος και ο πρωθυπουργός.(Φανταστείτε στη Γραβιά να ήταν η προτομή του Μαυροκορδάτου αντί του Ανδρούτσου).
2. Και οι τρείς συντελεστές της νίκης (χωρίς να υποβιβάζουμε την προσφορά των υπολοίπων- αξιωματικών, οπλιτών και λαού), είναι γνωστοί μόνο στην ευρύτερη περιοχή των επιχειρήσεων. Μπορεί κανείς να το διαπιστώσει ρωτώντας οποιονδήποτε, ακόμη και ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα.
3. Δεν υπάρχει μέχρι και αυτή τη στιγμή επίσημος Εθνικός Εορτασμός εκείνης της Νίκης. (Στην Θεσσαλονίκη γιορτάζουμε την απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους στις 26/10/1912 και συμπίπτει απλά με τον γιορτασμό της 28ης χωρίς να συνδέεται με κανένα επίκαιρο γεγονός.).
4.Δεν υπάρχει ούτε μια προτομή του θρυλικού Κωστάκη ο οποίος με την ακρίβεια και την ταχύτατη μεταφορά των πυροβόλων του δημιουργούσε πανικό και αποδιοργάνωση των εχθρών. ( Επιτυχημένες βολές στα μαγειρεία έχοντας σαν στοιχείο μόνο το γυάλισμα των καζανιών, χτύπημα από τη Βελλά της διοίκησης των Ιταλών στα Δολιανά χωρίς αγγίξει το άγαλμα του Γεννάδιου πίσω από το οποίο ήταν στημένη η σκηνή του επιτελείου, και τόσα άλλα).
Ούτε καν στο πυροβολικό δεν αναφέρεται η προσφορά του.Μέχρι πότε η ιστορία θα τους τιμωρεί; Δεν πρέπει εμείς που γνωρίζουμε να φροντίσουμε να τους τιμήσουμε;
Βρήκα αλλού:
1. Ο ηρωϊκός Κατσιμήτρος υπουργός στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου.
( http://lefobserver.blogspot.com/2008/09/blog-post_4947.html )
2. Ειδικό ένθετο του Βήματος 20 Απριλίου 2003
( http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13843&m=Y08&aa=1 )
3) Η σκόνη της Ιστορίας Τα γεγονότα του Ιταλο - Ελληνικού Πολέμου
(http://iansta.blogspot.com/2006/05/1940.html )
Ένα συγκλονιστικό βίντεο, φόρος τιμής σ΄αυτούς που δώσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα στα ηπειρώτικα βουνά.
Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
Πως είναι συνδεμένες οι λάμπες στο κουτί;
Πριν χρόνια (Φθινόπωρο 1987) σε συνέδριο για τη διδασκαλία της Φυσικής στην Αγγλία, που οργάνωσε η ΕΕΦ και το τοπικό παράρτημα, στον Πύργο της Ηλείας, σε μια εισήγηση ειπώθηκε ότι συνηθίζουν να χρησιμοποιούν στη διδασκαλία κλειστά κουτιά, που έχουν συνδεμένα διάφορα στοιχεία αντιστάτες, πηγές, πηνία, και πρέπει οι μαθητές μόνοι τους ή σε συνεργασία με τον διδάσκοντα, κάνοντας διάφορες ενέργειες, μετρήσεις να βρούν τι περιέχει το κουτί και τη συνδεσμολογία, χωρίς φυσικά να ανοίξουν το κουτί, παρά μόνο για επιβεβαιώση.
Στο πνεύμα αυτό,ένα παιχνίδι- γρίφος με τρείς λάμπες:
Το σχήμα δείχνει ένα κλειστό κουτί που περιέχει τρεις ίδιες λάμπες. Δεν γνωρίζουμε τον τρόπο σύνδεσης των λαμπτήρων. Η συνδεσμολογία είναι κρυμένη στο κουτί.
Έξω από το κουτί είναι οι τρεις λάμπες. Το πρόβλημα είναι αφαιρώντας διαδοχικά μία - μία τις λάμπες, και παρατηρώντας τι συμβαίνει στις άλλες δύο, να βρούμε τον τρόπο της σύνδεσης τους.
Καλά όταν και οι τρεις είναι συνδεμένες παράλληλα, ή σε σειρά, τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα.
Πως θα βρούμε τους άλλους δυο πιθανούς τρόπους σύνδεσης των λαμπτήρων;
Η κατασκευή είναι πιο εντυπωσιακή, αν χρησιμοποιηθούν λάμπες και τάση 220 V, τότε όμως με προσοχή και με ευθύνη του διδάσκοντα, γιατί το ηλεκτρικό ρεύμα δεν προειδοποιεί, δεν είναι σκυλί να γαυγίσει πριν δαγκώσει!
Στο πνεύμα αυτό,ένα παιχνίδι- γρίφος με τρείς λάμπες:
Το σχήμα δείχνει ένα κλειστό κουτί που περιέχει τρεις ίδιες λάμπες. Δεν γνωρίζουμε τον τρόπο σύνδεσης των λαμπτήρων. Η συνδεσμολογία είναι κρυμένη στο κουτί.
Έξω από το κουτί είναι οι τρεις λάμπες. Το πρόβλημα είναι αφαιρώντας διαδοχικά μία - μία τις λάμπες, και παρατηρώντας τι συμβαίνει στις άλλες δύο, να βρούμε τον τρόπο της σύνδεσης τους.
Καλά όταν και οι τρεις είναι συνδεμένες παράλληλα, ή σε σειρά, τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα.
Πως θα βρούμε τους άλλους δυο πιθανούς τρόπους σύνδεσης των λαμπτήρων;
Η κατασκευή είναι πιο εντυπωσιακή, αν χρησιμοποιηθούν λάμπες και τάση 220 V, τότε όμως με προσοχή και με ευθύνη του διδάσκοντα, γιατί το ηλεκτρικό ρεύμα δεν προειδοποιεί, δεν είναι σκυλί να γαυγίσει πριν δαγκώσει!
Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008
Η Λυκειάδα: Τα κουλά μαθητικά χρόνια.
Καλά εμείς από δώ. Από την άλλη όχθη του ποταμού, τι λένε οι μαθητές για τα σχολικά τους χρόνια, τους δασκάλους που είχαν;
Μην χάσετε τη γλαφυρή λογοτεχνική περιγραφή από το πολυσύχναστο ιστολόγιο peslac.
Σηκωθείτε από πολυθρόνες, ντιβάνια, .... απολαύστε την συναρπαστική, σπαρταριστική αλλά και σπαρακτική Λυκειάδα.
Εχουμε και λέμε:
Τα πιο σουρεαλιστικά χρόνια της ζωής μου ήταν αυτά που έζησα στο Λύκειο! Θα μπορούσα κάλλιστα να γράψω σενάριο για όλα τα κουλά που έζησα, αλλά θα κάνω μία προσπάθεια να συνοψίσω τα πιο ξεκαρδιστικά από αυτά! (Αν και δεν θα μου φτάσει μία μόνο εγγραφή, οπότε θα κάνω μια εισαγωγούλα εδώ!)
Πήγα, λοιπόν, σε τεχνικό Λύκειο... Ξέρετε, από αυτά που πηγαίνουν όσοι δεν έχουν ελπίδες να βγάλουν το Γενικό ούτε στα 48 τους! Εγώ, λοιπόν, με τόσα τετράδια που είχα χαραμίσει για να φτιάχνω εφημερίδες και κόμικς στο γυμνάσιο, είχα καταλήξει ότι θα γίνω γραφίστας! Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό, αλλά αφού είχε σχέση με περιοδικά, εγώ άλλο που δεν ήθελα! Έλα, όμως, που δεν υπήρχε αυτή η ειδικότητα στην πρωινή βάρδια που ήθελα να πάω από τη μία, δεν ήθελα να χωριστώ από τους δύο φίλους με τους οποίους θα πήγαινα από την άλλη, οπότε, διάλεξα την ειδικότητα που επέλεξαν κι εκείνοι με την ελπίδα να περάσω σε ΤΕΙ Γραφιστικής...
Και αποφάσισα να τελειώσω την ειδικότητα του... Ηλεκτρονικού! Τρελά πανηγύρια! Για να καταλάβετε πόση σχέση είχα και έχω εγώ με τα Ηλεκτρονικά, κάντε το εξής, απλό πείραμα: πάρτε έναν μπαμπουίνο, δώστε του ένα νυστέρι και βάλτε τον να κάνει εγχείριση ανοιχτής καρδιάς! Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ! Μόνο που αντί για νυστέρι κρατούσα πολύμετρα, κατσαβίδια και αντιστάσεις... Εννοείται ότι μέσα σε 15msec είχα βαρεθεί τη ζωή μου εκεί μέσα! Οι φίλοι μου ήταν στο στοιχείο τους, βέβαια, καθώς αυτό ήθελαν να
σπουδάσουν, εγώ όμως προτιμούσα να ζωγραφίζω πάλι κόμικς την ώρα της παράδοσης.
Όσο για τα μαθήματα, κανένα πρόβλημα! Τα ηλεκτρονικά, τις ηλεκτροτεχνίες και τα λοιπά, τα πάλεψα κάπως, με λίγο διάβασμα έβγαιναν, τα φιλολογικά τα έπαιζα στα δάχτυλα, τα Αγγλικά ήταν επιπέδου "This is a cat, this is a dog...", οπότε, με το Proficiency παρίστανα και τον προφέσορα!... Αυτά που μου έκατσαν στο λαιμό ήταν πάλι τα μαθηματικά και η φυσικοχημεία! Τι στο καλό; Αφού το τεχνικό υποτίθεται είναι για στόκους, γιατί δεν με άφηναν στην ησυχία μου;
Από την άλλη, ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα εκεί και έπεφτε τόσο "σπρώξιμο" από τους καθηγητές, που ο μόνος τρόπος να μην περάσεις την τάξη ήταν να έχεις πεθάνει στο πρώτο τρίμηνο (και πάλι, μπορεί και να σε περνούσαν αν είχες καλούς βαθμούς ως τότε!) Οπότε, μια και ο μόνος μας φόβος ήταν μην τυχόν και δεν περάσουμε στη σχολή που θέλουμε, αποφάσισα να απολαύσω το πρωτόγνωρο και σουρεαλιστικό κλίμα που ζούσα καθημερινά!!! Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν πάει σε τεχνικό και πώς ήταν τα πράγματα εκεί, αλλά εμείς νιώθαμε σαν να είχαμε περάσει στη Ζώνη του Λυκόφωτος!!! Όσα πράγματα ζούσα εκεί καθημερινά, τα έβλεπα μόνο σε ταινίες τύπου "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα"! Μόνο ο Στηβ Ντούζος έλειπε από την τάξη, για να είμαστε κομπλέ!
Πρώτα απ' όλα τα κτίριο του σχολείου σε προδιάθετε με το που έμπαινες μέσα είτε για αυτοκτονία είτε για δολοφονία... Το σχολείο είναι χτισμένο δίπλα στο κτίριο της χλιδάτης Εστίας Νέας Σμύρνης, μάλλον με όσα υλικά περίσσεψαν από αυτή!!! Ένα μικροσκοπικό προαύλιο, περιτριγυρισμένο από ψηλούς, γκρίζους τοίχους (με μερικά παλιά γκραφίτι-απέλπιδα προσπάθεια να δοθεί μια νότα ευθυμίας), με μια πανύψηλη σιδερένια πόρτα που όταν έκλεινε, δεν έβλεπες πλέον τίποτε από τον έξω κόσμο... Αφού το μόνο που έλειπε ήταν να κολλήσουν πάνω της και ώρες επισκεπτηρίου!!! Το κτίριο τραγικό όσο δεν πήγαινε! Χαλαρά πρέπει να είχαν γίνει σε αυτό τα γυρίσματα του "Πεταλούδα"!!! Ψηλό, γκρίζο, παγωμένο, με μικροσκοπικά παράθυρα με κάγκελα, στενούς διαδρόμους και τάξεις-κελιά! Κάποιος μου είχε πει ότι παλιά ήταν κάποιο είδος ιδρύματος... Τον πίστεψα! Άλλωστε, και ως σχολείο, όλα τα ιδρυματικά είχε μαζέψει μέσα!
Τις τουαλέτες θυμάμαι ότι δεν τις είδα ποτέ... Μια φορά που πέρασα απ' έξω, κόντεψα να λιποθυμίσω από τη μπόχα, και -πραγματικά- όσα χρόνια έμεινα σε εκείνο το σχολείο, δεν ξαναχρησιμοποίησα την είσοδο εκείνη! Υπήρχαν και ιστορίες για ανθρώπους που μπήκαν στην τουαλέτα και δεν ξαναβγήκαν ποτέ!!!! -οκ, πλάκα κάνω!Η γυμναστική γινόταν στην ταράτσα! Εκεί, πραγματικά νιώθαμε σαν να βρισκόμαστε στη φυλακή! Έβλεπες τύπους με σκουφιά να κόβουν βόλτες τριγύρω. Μόνο οι μαύροι με τα τατουάζ έλειπαν!!! Μερικοί τολμηροί έπαιζαν μπάσκετ, με κίνδυνο να τους φύγει η μπάλα από την ταράτσα και να αφήσει κάναν χριστιανό από κάτω, στον τόπο!!! Το τραγικά γελοίο συμβάν που θυμάμαι ήταν όταν μια μέρα αποφασίσαμε να παίξουμε... μήλα!!! Ήταν πραγματικά συναρπαστικό να βλέπεις 20χρονους μαλλιάδες (ναι... 20χρονους... είπαμε: σε τεχνικό ήμασταν!!!) να πιάνουν τη μπάλα στον αέρα και να φωνάζουν "Μήλο"!
Ο διευθυντής του σχολείου (ή δεσμοφύλακας) είχε ένα καταπληκτικό επώνυμο που δεν κάνει να αναφέρω για ευνόητους λόγους... (αλλά θυμίζει έντονα καφενείο -χαχαχα!) και ρίχναμε πολύ γέλιο όταν τον βλέπαμε! Φορούσε γυαλιά, ήταν φαλακρός και το κρανίο του είχε ένα παράξενο σχήμα, σαν να προσπαθούσε το κόκκαλο να πεταχτεί έξω! Οπότε τον φωνάζαμε... Άλιεν!!! Αυτά τα λίγα για την ώρα, έτσι για να προετοιμάσω το έδαφος! Στην επόμενη εγγραφή, θα αναφερθώ σε πρόσωπα και γεγονότα που μου έδωσαν τεράστια έμπνευση!!! to be continued....
Λοιπόν, ήρθε η ώρα να τολμήσω το ακατόρθωτο! Να γράψω τα κυριότερα απ' όσα έζησα στο τεχνικό Λύκειο! Σας μίλησα για το σχολείο-σωφρονιστικό ίδρυμα και τους κατάδικους μαθητές που οι μισοί είχαν κλείσει τα 25... Σας είπα για τον εξωγήινο Λυκειάρχη, τώρα να πω και λίγα πράγματα για τους καθηγητές που θυμάμαι!!! (όσους θυμηθώ, βέβαια!) (για ευνόητους λόγους, δεν θα χρησιμοποιήσω τα ονόματά τους, αλλά μόνο το αρχικό γράμμα!)
Ο κύριος Κ. -ο κουρασμένος από τη ζωή ηλεκτρονικός
Ήταν ένας συμπαθέστατος μεσήλικας γκριζομάλλης κύριος, που μάλλον είχε ξεχάσει να πάρει σύνταξη! Μας έκανε το μάθημα των Ηλεκτρονικών. Αντιστάσεις, τάσεις, ρεύματα, κόμβοι, κάτι νόμοι του Ωμ... Ε, καθόμουν κι εγώ και ζωγράφιζα στο τετράδιο Μπόλεκ και Λόλεκ, αλλά με το δικό στυλ. Στο τέλος αποκεφαλιζόταν ο Λόλεκ ή γινόταν κομμάτια ο Μπόλεκ!!! Ο κύριος Κ, λοιπόν, κουρασμένος από τη ζωή, ερχόταν πάντα σε μία κατάσταση αφασίας! Κάποιοι έλεγαν ότι "το έτσουζε" λιγάκι πριν το μάθημα, προφανώς να πάνε κάτω οι πίκρες που τον έριξε η άτιμη ζωή να κάνει μάθημα σε πυρότουβλα... Δεν επιβεβαιώσαμε ποτέ αν έπινε, αλλά τα στοιχεία εκεί οδηγούσαν! Πρώτα απ' όλα ξεχνούσε ονόματα! Ή, καλύτερα, θυμόταν μόνο ένα, μια και όλους με το ίδιο όνομα μας φώναζε!!! Μετά, πάθαινε κάτι στιγμές... μπλακ άουτ να το πω; Στοχασμό να το πω; Αρχές Αλτσχάιμερ; Εκεί που μιλούσε και παρέδιδε, ξαφνικά έστριβε, πήγαινε στο παράθυρο, κοιτούσε κάτω κάνα λεπτό και μετά κουνούσε το κεφάλι!!! Άλλες φορές, το πάθαινε όταν έγραφε στον πίνακα, άφηνε τον τύπο μισό κι έμενε εκεί μετέωρος... Αφού στέλναμε πάντα κάποιον με καθρεφτάκι να τσεκάρουμε αν αναπνέει!!! Επίσης, δεν τα πήγαινε καλά με το γράμμα "e". Μια ζωή το έγραφε στον πίνακα ανάποδα!!! Και όταν του το λέγαμε, έμενε πάλι εκεί μετέωρος να στοχάζεται την αβεβαιότητα του αύριο...
Η κυρία Σ. -η κουλτουριάρα κοινωνιολόγος
Μας έκανε, νομίζω, Αγωγή του Πολίτη ή κάτι τέτοιο. Ξέρετε, από αυτά τα βαρετά που δεν τα πρόσεχε η Έφη Σαρρή και τώρα δεν ξέρει τι είναι το άρθρο 16! Άντε τώρα σε μια τάξη γεμάτη ρεμάλια της ζωής να προσπαθείς να μιλάς για Προέδρους και Βουλές και Υπουργεία, τη στιγμή που οι μισοί από κει μέσα, τα έκαιγαν αυτά σε κάθε πορεία!!! Οι μόνοι, πραγματικά, που πρόσεχαν, ήταν η τετράδα μας (εγώ και οι τρεις φίλοι, που είχαμε τουλάχιστον σκοπό να περάσουμε κάπου!) Αλλά με 4 άτομα, από τα οποία το ένα σχεδιάζει αποκεφαλισμένα καρτούν, τι μάθημα να κάνεις; Οπότε, ανά τακτά διαστήματα, η κυρία Σ. μας διηγείτο την υπέροχη ζωή κουλτούρας που ζούσε! Θυμάμαι που μας έλεγε μια μέρα πόσο υπέροχη ταινία είναι το "Τσάι στη Σαχάρα" κι εμείς ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε για Σαχάρα από τη βαρεμάρα! Μια άλλη μέρα, είχε γυρίσει από ταξίδι στο εξωτερικό, με μία φουλάρα να κρέμεται από το λαιμό και μας έλεγε για τη μεγάλη χορεύτρια Ιζαντόρα Ντάνκαν που πνίγηκε όταν πιάστηκε το φουλάρι της στη ρόδα του αυτοκινήτου (και καταριόμασταν όλοι που κανείς μας δεν είχε δίπλωμα οδήγησης ακόμα!) Μετά, την πήραμε χαμπάρι κι αρχίσαμε να λέμε μεταξύ μας: "Αχ, ήταν υπέροχα στο Γκστάαντ που πήγα διακοπές" και τέτοια κουλά!!!
Ο κύριος Κ. -ο λαϊκός Φυσικός
Ε, λοιπόν, εκείνος ο τυπάκος έμοιαζε περισσότερο με νταλικέρη, παρά με Φυσικό! Για την ακρίβεια, αν τον έβλεπες στο δρόμο θα έλεγες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να έχει βγάλει δημοτικό! Ήταν η χαρά του σχολείου, όμως! Μπορεί να μην κατάλαβα ποτέ τίποτα από Φυσική, αλλά πέρασα καλά μαζί του! Ήταν ένα ανθρωπάκι κοντό, παχουλό, με το κλασικό ανοιχτό πουκάμισο και το πευκόφυτο δάσος να βγαίνει από μέσα, ενώ το παντελόνι του ήταν πάντα γεμάτο σκόνη κιμωλίας!!! Και, φυσικά, γερό ποτήρι! Ο γαμπρός μου τον είχε πριν χρόνια καθηγητή και μου έλεγε πώς του πήγαινε δώρο κάτι νταμιτζάνες με κοκκινέλι! Ο κύριος, λοιπόν, δεν έκανε μάθημα, αλλά σώου! Όλη την ώρα πέρα δώθε, να χοροπηδάει, να μιλάει, να πετάει κιμωλίες, μια μέρα πήρε το διπλανό μου και τον έβαλε να γυρίζει σαν μπαλαρίνα, για να μας μιλήσει για τη ροπή ή κάτι τέτοιο!!! Καλή ψυχούλα... πέρασαν εύκολα όλοι, καθώς πριν τις Εξετάσεις, μας είπε τι θα έβαζε!!!
Ο κύριος Χ. -ο αγωνιστής Ηλεκτροτεχνικός
Μας έκανε Ηλεκτροτεχνία -ανάθεμα κι αν κατάλαβα ποτέ τη διαφορά από τα Ηλεκτρονικά! Είχε ένα μουστάκι και ένα αυστηρό ύφος, πολύ ελαφρύ, του στυλ: "Αν απαντήσεις λάθος, θα σου φάω το λαρύγγι, αφού σε αρχίσω στις σφαλιάρες!!!" Μας αγαπούσε πολύ όλους και γι' αυτό φαντάζομαι μας αποκαλούσε "όργια"!!! Θυμάμαι μια μέρα που οι επαναστάτες της τάξεις άρχισαν να κράζουν κυβερνήσεις και πολιτικές και δεν συμμαζεύεται κι εκείνος άρχισε να διηγείται πώς ήταν στο Πολυτεχνείο και αγωνιζόταν για τη Δημοκρατία κι εκεί άλλαξα γνώμη γι' αυτόν, γιατί τον είδα να δακρύζει... Κι όταν κάποιος δακρύζει για τα πιστεύω του, δεν μπορεί να είναι τόσο σκάρτος... Κι ας μας έλεγε όλους "όργια"! Ήμασταν, άλλωστε!
Η κυρία Σ. -η αξιολύπητη φιλόλογος
Τώρα, αρχίζει το ρεσιτάλ! Η καημένη, η δύσμοιρη κυρία Σ. δεν έπρεπε να γίνει καθηγήτρια, πολύ περισσότερο σε Τεχνικό! Έπρεπε να εκτρέφει λευκά κουνελάκια σε κάποιο καταπράσινο λιβάδι, αλλά η ζωή τα φέρνει πάντα έτσι, ώστε ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος να βρίσκεται στο πιο τραγικό σημείο! Την λυπόμασταν την καημένη κυρία Σ, γιατί είχε φτάσει στα πρόθυρα της κατάρρευσης! Μία γυναικούλα λεπτεπίλεπτη, μαζεμένη, τρομαγμένη, χωρίς καθόλου πυγμή και πολύ, μα πολύ αφελής! Την έκαναν όλοι ό,τι ήθελαν! Κι εκείνη, εγκλωβισμένοι σε μία τάξη με μελλοντικούς δολοφόνους, προσπαθούσε να τη βγάλει ζωντανή! Εννοείται ότι σχεδόν κανείς δεν πρόσεχε στο μάθημα (εκτός από την κλασική τετράδα και 2-3 άλλους)... Η κυρία Σ, λοιπόν, είχε τραβήξει τα ΠΑΝΔΕΙΝΑ!!! Όταν ψυλλιάστηκαν όλοι ότι ήταν τρομαγμένη και άβουλη, έπεσαν πάνω της! Μόνιμη απειλή της "θα σε βγάλω έξω και θα σου βάλω απουσία" (το μόνο που φοβόντουσαν όλοι, που λέει ο λόγος) Δυστυχώς, ποτέ δεν το εννοούσε και ποτέ δεν τολμούσε να το κάνει, απλώς απειλούσε! Ειδικά από τη μέρα που κάποιος της φώναξε από κάτω "Αν μου βάλεις απουσία, θα σε σκοτώσω!!!!" Από το να βρεθεί σε χαντάκι η κακομοίρα, καλύτερα να τους φάει στη μάπα! Μία άλλη μέρα, σηκώθηκε κάποιος και πήγε να φύγει από την τάξη... Όταν τον ρώτησε πού πήγαινε, της έδωσε ένα χαρτάκι και είπε ότι είχε πρόβα με τα τύμπανα, για την παρέλαση... Εκείνη το πήρε και τον άφησε να φύγει. Το γεγονός ότι ήταν Απρίλιος, μάλλον δεν την παραξένεψε όσο εμάς που είχαμε λυθεί στα γέλια!!! Εν τω μεταξύ, την είχαν καταλάβει και οι άλλες τάξεις! Το τμήμα μας ήταν δίπλα σε αυτό των Μηχανολόγων και οι δυο τάξεις είχαν μία ενδιάμεση, κλειδωμένη σιδερόπορτα, που είχε μόνο μία τρυπούλα από ένα πόμολο που έλειπε... Μια μέρα, καθώς μας έκανε "μάθημα", λοιπόν, άρχισαν ξαφνικά να βγαίνουν καπνοί πίσω από την έδρα... Οι Μηχανολόγοι είχαν ανάψει τσιγάρα και φυσούσαν τον καπνό από την τρύπα!!! Άλλη μέρα, ενώ είχαμε άλλο μάθημα, ακούσαμε γέλια και χειροκροτήματα από τους Μηχανολόγους. Μετά μάθαμε ότι είχαν μάθημα με την κυρία Σ και ξαφνικά, εκεί που καθόταν στην έδρα, εξαφανίστηκε!!! Είχε πέσει με την καρέκλα από πίσω, στο κενό του βάθρου!!! Κατακαημένη κυρία Σ... Την πέτυχα μια μέρα τυχαία σε ένα λεωφορείο, δεν με γνώρισε φυσικά, αλλά ένα χαμόγελο απέραντης συμπάθειας μου ήρθε στα χείλη...
Ο κύριος Π. -ο μυθομανής ηλεκτρονικός
Ήταν ένας από τους τρεις που μας έκαναν μάθημα και πειράματα και εργασίες στο εργαστήριο. (Ναι, είχαμε και εργαστήριο, όπου οι μισοί πάθαιναν ηλετροπληξία κι οι άλλοι μισοί αποπληξία!) Ήταν ο τυπικός, λαϊκός τύπος με το νυχάκι στο μικρό δάχτυλο, για να μπορεί να εξερευνεί το απύθμενο αυτί του με άνεση. Κάθε φορά που μιλούσε, όλοι κοιταζόμασταν, καθώς έλεγε ΤΑ απίστευτα! Τα είχε κάνει όλα, ήξερε τα πάντα και ο γιος του είχε ένα παράξενο χάρισμα: τη μία είχε πτυχίο ηλεκτρονικού, την άλλη πιλότου, την παράλλη γιατρού, αυτός δεν ήταν γιος, ο ΟΑΕΔ ήταν!!! Τον είχαμε πάρει χαμπάρι τι φούμαρα έλεγε και τον αρχίζαμε στο ψιλό... Κάποια μέρα κυκλοφόρησε η φήμη ότι είχε περάσει και κάτω από την Κρήτη με μακροβούτι, αλλά δεν την επιβεβαιώσαμε!!!
Η συνέχεια της Λυκειάδας επί άλλης οθόνης
Μην χάσετε τη γλαφυρή λογοτεχνική περιγραφή από το πολυσύχναστο ιστολόγιο peslac.
Σηκωθείτε από πολυθρόνες, ντιβάνια, .... απολαύστε την συναρπαστική, σπαρταριστική αλλά και σπαρακτική Λυκειάδα.
Εχουμε και λέμε:
Τα πιο σουρεαλιστικά χρόνια της ζωής μου ήταν αυτά που έζησα στο Λύκειο! Θα μπορούσα κάλλιστα να γράψω σενάριο για όλα τα κουλά που έζησα, αλλά θα κάνω μία προσπάθεια να συνοψίσω τα πιο ξεκαρδιστικά από αυτά! (Αν και δεν θα μου φτάσει μία μόνο εγγραφή, οπότε θα κάνω μια εισαγωγούλα εδώ!)
Πήγα, λοιπόν, σε τεχνικό Λύκειο... Ξέρετε, από αυτά που πηγαίνουν όσοι δεν έχουν ελπίδες να βγάλουν το Γενικό ούτε στα 48 τους! Εγώ, λοιπόν, με τόσα τετράδια που είχα χαραμίσει για να φτιάχνω εφημερίδες και κόμικς στο γυμνάσιο, είχα καταλήξει ότι θα γίνω γραφίστας! Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό, αλλά αφού είχε σχέση με περιοδικά, εγώ άλλο που δεν ήθελα! Έλα, όμως, που δεν υπήρχε αυτή η ειδικότητα στην πρωινή βάρδια που ήθελα να πάω από τη μία, δεν ήθελα να χωριστώ από τους δύο φίλους με τους οποίους θα πήγαινα από την άλλη, οπότε, διάλεξα την ειδικότητα που επέλεξαν κι εκείνοι με την ελπίδα να περάσω σε ΤΕΙ Γραφιστικής...
Και αποφάσισα να τελειώσω την ειδικότητα του... Ηλεκτρονικού! Τρελά πανηγύρια! Για να καταλάβετε πόση σχέση είχα και έχω εγώ με τα Ηλεκτρονικά, κάντε το εξής, απλό πείραμα: πάρτε έναν μπαμπουίνο, δώστε του ένα νυστέρι και βάλτε τον να κάνει εγχείριση ανοιχτής καρδιάς! Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ! Μόνο που αντί για νυστέρι κρατούσα πολύμετρα, κατσαβίδια και αντιστάσεις... Εννοείται ότι μέσα σε 15msec είχα βαρεθεί τη ζωή μου εκεί μέσα! Οι φίλοι μου ήταν στο στοιχείο τους, βέβαια, καθώς αυτό ήθελαν να
σπουδάσουν, εγώ όμως προτιμούσα να ζωγραφίζω πάλι κόμικς την ώρα της παράδοσης.
Όσο για τα μαθήματα, κανένα πρόβλημα! Τα ηλεκτρονικά, τις ηλεκτροτεχνίες και τα λοιπά, τα πάλεψα κάπως, με λίγο διάβασμα έβγαιναν, τα φιλολογικά τα έπαιζα στα δάχτυλα, τα Αγγλικά ήταν επιπέδου "This is a cat, this is a dog...", οπότε, με το Proficiency παρίστανα και τον προφέσορα!... Αυτά που μου έκατσαν στο λαιμό ήταν πάλι τα μαθηματικά και η φυσικοχημεία! Τι στο καλό; Αφού το τεχνικό υποτίθεται είναι για στόκους, γιατί δεν με άφηναν στην ησυχία μου;
Από την άλλη, ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα εκεί και έπεφτε τόσο "σπρώξιμο" από τους καθηγητές, που ο μόνος τρόπος να μην περάσεις την τάξη ήταν να έχεις πεθάνει στο πρώτο τρίμηνο (και πάλι, μπορεί και να σε περνούσαν αν είχες καλούς βαθμούς ως τότε!) Οπότε, μια και ο μόνος μας φόβος ήταν μην τυχόν και δεν περάσουμε στη σχολή που θέλουμε, αποφάσισα να απολαύσω το πρωτόγνωρο και σουρεαλιστικό κλίμα που ζούσα καθημερινά!!! Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν πάει σε τεχνικό και πώς ήταν τα πράγματα εκεί, αλλά εμείς νιώθαμε σαν να είχαμε περάσει στη Ζώνη του Λυκόφωτος!!! Όσα πράγματα ζούσα εκεί καθημερινά, τα έβλεπα μόνο σε ταινίες τύπου "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα"! Μόνο ο Στηβ Ντούζος έλειπε από την τάξη, για να είμαστε κομπλέ!
Πρώτα απ' όλα τα κτίριο του σχολείου σε προδιάθετε με το που έμπαινες μέσα είτε για αυτοκτονία είτε για δολοφονία... Το σχολείο είναι χτισμένο δίπλα στο κτίριο της χλιδάτης Εστίας Νέας Σμύρνης, μάλλον με όσα υλικά περίσσεψαν από αυτή!!! Ένα μικροσκοπικό προαύλιο, περιτριγυρισμένο από ψηλούς, γκρίζους τοίχους (με μερικά παλιά γκραφίτι-απέλπιδα προσπάθεια να δοθεί μια νότα ευθυμίας), με μια πανύψηλη σιδερένια πόρτα που όταν έκλεινε, δεν έβλεπες πλέον τίποτε από τον έξω κόσμο... Αφού το μόνο που έλειπε ήταν να κολλήσουν πάνω της και ώρες επισκεπτηρίου!!! Το κτίριο τραγικό όσο δεν πήγαινε! Χαλαρά πρέπει να είχαν γίνει σε αυτό τα γυρίσματα του "Πεταλούδα"!!! Ψηλό, γκρίζο, παγωμένο, με μικροσκοπικά παράθυρα με κάγκελα, στενούς διαδρόμους και τάξεις-κελιά! Κάποιος μου είχε πει ότι παλιά ήταν κάποιο είδος ιδρύματος... Τον πίστεψα! Άλλωστε, και ως σχολείο, όλα τα ιδρυματικά είχε μαζέψει μέσα!
Τις τουαλέτες θυμάμαι ότι δεν τις είδα ποτέ... Μια φορά που πέρασα απ' έξω, κόντεψα να λιποθυμίσω από τη μπόχα, και -πραγματικά- όσα χρόνια έμεινα σε εκείνο το σχολείο, δεν ξαναχρησιμοποίησα την είσοδο εκείνη! Υπήρχαν και ιστορίες για ανθρώπους που μπήκαν στην τουαλέτα και δεν ξαναβγήκαν ποτέ!!!! -οκ, πλάκα κάνω!Η γυμναστική γινόταν στην ταράτσα! Εκεί, πραγματικά νιώθαμε σαν να βρισκόμαστε στη φυλακή! Έβλεπες τύπους με σκουφιά να κόβουν βόλτες τριγύρω. Μόνο οι μαύροι με τα τατουάζ έλειπαν!!! Μερικοί τολμηροί έπαιζαν μπάσκετ, με κίνδυνο να τους φύγει η μπάλα από την ταράτσα και να αφήσει κάναν χριστιανό από κάτω, στον τόπο!!! Το τραγικά γελοίο συμβάν που θυμάμαι ήταν όταν μια μέρα αποφασίσαμε να παίξουμε... μήλα!!! Ήταν πραγματικά συναρπαστικό να βλέπεις 20χρονους μαλλιάδες (ναι... 20χρονους... είπαμε: σε τεχνικό ήμασταν!!!) να πιάνουν τη μπάλα στον αέρα και να φωνάζουν "Μήλο"!
Ο διευθυντής του σχολείου (ή δεσμοφύλακας) είχε ένα καταπληκτικό επώνυμο που δεν κάνει να αναφέρω για ευνόητους λόγους... (αλλά θυμίζει έντονα καφενείο -χαχαχα!) και ρίχναμε πολύ γέλιο όταν τον βλέπαμε! Φορούσε γυαλιά, ήταν φαλακρός και το κρανίο του είχε ένα παράξενο σχήμα, σαν να προσπαθούσε το κόκκαλο να πεταχτεί έξω! Οπότε τον φωνάζαμε... Άλιεν!!! Αυτά τα λίγα για την ώρα, έτσι για να προετοιμάσω το έδαφος! Στην επόμενη εγγραφή, θα αναφερθώ σε πρόσωπα και γεγονότα που μου έδωσαν τεράστια έμπνευση!!! to be continued....
Λοιπόν, ήρθε η ώρα να τολμήσω το ακατόρθωτο! Να γράψω τα κυριότερα απ' όσα έζησα στο τεχνικό Λύκειο! Σας μίλησα για το σχολείο-σωφρονιστικό ίδρυμα και τους κατάδικους μαθητές που οι μισοί είχαν κλείσει τα 25... Σας είπα για τον εξωγήινο Λυκειάρχη, τώρα να πω και λίγα πράγματα για τους καθηγητές που θυμάμαι!!! (όσους θυμηθώ, βέβαια!) (για ευνόητους λόγους, δεν θα χρησιμοποιήσω τα ονόματά τους, αλλά μόνο το αρχικό γράμμα!)
Ο κύριος Κ. -ο κουρασμένος από τη ζωή ηλεκτρονικός
Ήταν ένας συμπαθέστατος μεσήλικας γκριζομάλλης κύριος, που μάλλον είχε ξεχάσει να πάρει σύνταξη! Μας έκανε το μάθημα των Ηλεκτρονικών. Αντιστάσεις, τάσεις, ρεύματα, κόμβοι, κάτι νόμοι του Ωμ... Ε, καθόμουν κι εγώ και ζωγράφιζα στο τετράδιο Μπόλεκ και Λόλεκ, αλλά με το δικό στυλ. Στο τέλος αποκεφαλιζόταν ο Λόλεκ ή γινόταν κομμάτια ο Μπόλεκ!!! Ο κύριος Κ, λοιπόν, κουρασμένος από τη ζωή, ερχόταν πάντα σε μία κατάσταση αφασίας! Κάποιοι έλεγαν ότι "το έτσουζε" λιγάκι πριν το μάθημα, προφανώς να πάνε κάτω οι πίκρες που τον έριξε η άτιμη ζωή να κάνει μάθημα σε πυρότουβλα... Δεν επιβεβαιώσαμε ποτέ αν έπινε, αλλά τα στοιχεία εκεί οδηγούσαν! Πρώτα απ' όλα ξεχνούσε ονόματα! Ή, καλύτερα, θυμόταν μόνο ένα, μια και όλους με το ίδιο όνομα μας φώναζε!!! Μετά, πάθαινε κάτι στιγμές... μπλακ άουτ να το πω; Στοχασμό να το πω; Αρχές Αλτσχάιμερ; Εκεί που μιλούσε και παρέδιδε, ξαφνικά έστριβε, πήγαινε στο παράθυρο, κοιτούσε κάτω κάνα λεπτό και μετά κουνούσε το κεφάλι!!! Άλλες φορές, το πάθαινε όταν έγραφε στον πίνακα, άφηνε τον τύπο μισό κι έμενε εκεί μετέωρος... Αφού στέλναμε πάντα κάποιον με καθρεφτάκι να τσεκάρουμε αν αναπνέει!!! Επίσης, δεν τα πήγαινε καλά με το γράμμα "e". Μια ζωή το έγραφε στον πίνακα ανάποδα!!! Και όταν του το λέγαμε, έμενε πάλι εκεί μετέωρος να στοχάζεται την αβεβαιότητα του αύριο...
Η κυρία Σ. -η κουλτουριάρα κοινωνιολόγος
Μας έκανε, νομίζω, Αγωγή του Πολίτη ή κάτι τέτοιο. Ξέρετε, από αυτά τα βαρετά που δεν τα πρόσεχε η Έφη Σαρρή και τώρα δεν ξέρει τι είναι το άρθρο 16! Άντε τώρα σε μια τάξη γεμάτη ρεμάλια της ζωής να προσπαθείς να μιλάς για Προέδρους και Βουλές και Υπουργεία, τη στιγμή που οι μισοί από κει μέσα, τα έκαιγαν αυτά σε κάθε πορεία!!! Οι μόνοι, πραγματικά, που πρόσεχαν, ήταν η τετράδα μας (εγώ και οι τρεις φίλοι, που είχαμε τουλάχιστον σκοπό να περάσουμε κάπου!) Αλλά με 4 άτομα, από τα οποία το ένα σχεδιάζει αποκεφαλισμένα καρτούν, τι μάθημα να κάνεις; Οπότε, ανά τακτά διαστήματα, η κυρία Σ. μας διηγείτο την υπέροχη ζωή κουλτούρας που ζούσε! Θυμάμαι που μας έλεγε μια μέρα πόσο υπέροχη ταινία είναι το "Τσάι στη Σαχάρα" κι εμείς ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε για Σαχάρα από τη βαρεμάρα! Μια άλλη μέρα, είχε γυρίσει από ταξίδι στο εξωτερικό, με μία φουλάρα να κρέμεται από το λαιμό και μας έλεγε για τη μεγάλη χορεύτρια Ιζαντόρα Ντάνκαν που πνίγηκε όταν πιάστηκε το φουλάρι της στη ρόδα του αυτοκινήτου (και καταριόμασταν όλοι που κανείς μας δεν είχε δίπλωμα οδήγησης ακόμα!) Μετά, την πήραμε χαμπάρι κι αρχίσαμε να λέμε μεταξύ μας: "Αχ, ήταν υπέροχα στο Γκστάαντ που πήγα διακοπές" και τέτοια κουλά!!!
Ο κύριος Κ. -ο λαϊκός Φυσικός
Ε, λοιπόν, εκείνος ο τυπάκος έμοιαζε περισσότερο με νταλικέρη, παρά με Φυσικό! Για την ακρίβεια, αν τον έβλεπες στο δρόμο θα έλεγες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να έχει βγάλει δημοτικό! Ήταν η χαρά του σχολείου, όμως! Μπορεί να μην κατάλαβα ποτέ τίποτα από Φυσική, αλλά πέρασα καλά μαζί του! Ήταν ένα ανθρωπάκι κοντό, παχουλό, με το κλασικό ανοιχτό πουκάμισο και το πευκόφυτο δάσος να βγαίνει από μέσα, ενώ το παντελόνι του ήταν πάντα γεμάτο σκόνη κιμωλίας!!! Και, φυσικά, γερό ποτήρι! Ο γαμπρός μου τον είχε πριν χρόνια καθηγητή και μου έλεγε πώς του πήγαινε δώρο κάτι νταμιτζάνες με κοκκινέλι! Ο κύριος, λοιπόν, δεν έκανε μάθημα, αλλά σώου! Όλη την ώρα πέρα δώθε, να χοροπηδάει, να μιλάει, να πετάει κιμωλίες, μια μέρα πήρε το διπλανό μου και τον έβαλε να γυρίζει σαν μπαλαρίνα, για να μας μιλήσει για τη ροπή ή κάτι τέτοιο!!! Καλή ψυχούλα... πέρασαν εύκολα όλοι, καθώς πριν τις Εξετάσεις, μας είπε τι θα έβαζε!!!
Ο κύριος Χ. -ο αγωνιστής Ηλεκτροτεχνικός
Μας έκανε Ηλεκτροτεχνία -ανάθεμα κι αν κατάλαβα ποτέ τη διαφορά από τα Ηλεκτρονικά! Είχε ένα μουστάκι και ένα αυστηρό ύφος, πολύ ελαφρύ, του στυλ: "Αν απαντήσεις λάθος, θα σου φάω το λαρύγγι, αφού σε αρχίσω στις σφαλιάρες!!!" Μας αγαπούσε πολύ όλους και γι' αυτό φαντάζομαι μας αποκαλούσε "όργια"!!! Θυμάμαι μια μέρα που οι επαναστάτες της τάξεις άρχισαν να κράζουν κυβερνήσεις και πολιτικές και δεν συμμαζεύεται κι εκείνος άρχισε να διηγείται πώς ήταν στο Πολυτεχνείο και αγωνιζόταν για τη Δημοκρατία κι εκεί άλλαξα γνώμη γι' αυτόν, γιατί τον είδα να δακρύζει... Κι όταν κάποιος δακρύζει για τα πιστεύω του, δεν μπορεί να είναι τόσο σκάρτος... Κι ας μας έλεγε όλους "όργια"! Ήμασταν, άλλωστε!
Η κυρία Σ. -η αξιολύπητη φιλόλογος
Τώρα, αρχίζει το ρεσιτάλ! Η καημένη, η δύσμοιρη κυρία Σ. δεν έπρεπε να γίνει καθηγήτρια, πολύ περισσότερο σε Τεχνικό! Έπρεπε να εκτρέφει λευκά κουνελάκια σε κάποιο καταπράσινο λιβάδι, αλλά η ζωή τα φέρνει πάντα έτσι, ώστε ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος να βρίσκεται στο πιο τραγικό σημείο! Την λυπόμασταν την καημένη κυρία Σ, γιατί είχε φτάσει στα πρόθυρα της κατάρρευσης! Μία γυναικούλα λεπτεπίλεπτη, μαζεμένη, τρομαγμένη, χωρίς καθόλου πυγμή και πολύ, μα πολύ αφελής! Την έκαναν όλοι ό,τι ήθελαν! Κι εκείνη, εγκλωβισμένοι σε μία τάξη με μελλοντικούς δολοφόνους, προσπαθούσε να τη βγάλει ζωντανή! Εννοείται ότι σχεδόν κανείς δεν πρόσεχε στο μάθημα (εκτός από την κλασική τετράδα και 2-3 άλλους)... Η κυρία Σ, λοιπόν, είχε τραβήξει τα ΠΑΝΔΕΙΝΑ!!! Όταν ψυλλιάστηκαν όλοι ότι ήταν τρομαγμένη και άβουλη, έπεσαν πάνω της! Μόνιμη απειλή της "θα σε βγάλω έξω και θα σου βάλω απουσία" (το μόνο που φοβόντουσαν όλοι, που λέει ο λόγος) Δυστυχώς, ποτέ δεν το εννοούσε και ποτέ δεν τολμούσε να το κάνει, απλώς απειλούσε! Ειδικά από τη μέρα που κάποιος της φώναξε από κάτω "Αν μου βάλεις απουσία, θα σε σκοτώσω!!!!" Από το να βρεθεί σε χαντάκι η κακομοίρα, καλύτερα να τους φάει στη μάπα! Μία άλλη μέρα, σηκώθηκε κάποιος και πήγε να φύγει από την τάξη... Όταν τον ρώτησε πού πήγαινε, της έδωσε ένα χαρτάκι και είπε ότι είχε πρόβα με τα τύμπανα, για την παρέλαση... Εκείνη το πήρε και τον άφησε να φύγει. Το γεγονός ότι ήταν Απρίλιος, μάλλον δεν την παραξένεψε όσο εμάς που είχαμε λυθεί στα γέλια!!! Εν τω μεταξύ, την είχαν καταλάβει και οι άλλες τάξεις! Το τμήμα μας ήταν δίπλα σε αυτό των Μηχανολόγων και οι δυο τάξεις είχαν μία ενδιάμεση, κλειδωμένη σιδερόπορτα, που είχε μόνο μία τρυπούλα από ένα πόμολο που έλειπε... Μια μέρα, καθώς μας έκανε "μάθημα", λοιπόν, άρχισαν ξαφνικά να βγαίνουν καπνοί πίσω από την έδρα... Οι Μηχανολόγοι είχαν ανάψει τσιγάρα και φυσούσαν τον καπνό από την τρύπα!!! Άλλη μέρα, ενώ είχαμε άλλο μάθημα, ακούσαμε γέλια και χειροκροτήματα από τους Μηχανολόγους. Μετά μάθαμε ότι είχαν μάθημα με την κυρία Σ και ξαφνικά, εκεί που καθόταν στην έδρα, εξαφανίστηκε!!! Είχε πέσει με την καρέκλα από πίσω, στο κενό του βάθρου!!! Κατακαημένη κυρία Σ... Την πέτυχα μια μέρα τυχαία σε ένα λεωφορείο, δεν με γνώρισε φυσικά, αλλά ένα χαμόγελο απέραντης συμπάθειας μου ήρθε στα χείλη...
Ο κύριος Π. -ο μυθομανής ηλεκτρονικός
Ήταν ένας από τους τρεις που μας έκαναν μάθημα και πειράματα και εργασίες στο εργαστήριο. (Ναι, είχαμε και εργαστήριο, όπου οι μισοί πάθαιναν ηλετροπληξία κι οι άλλοι μισοί αποπληξία!) Ήταν ο τυπικός, λαϊκός τύπος με το νυχάκι στο μικρό δάχτυλο, για να μπορεί να εξερευνεί το απύθμενο αυτί του με άνεση. Κάθε φορά που μιλούσε, όλοι κοιταζόμασταν, καθώς έλεγε ΤΑ απίστευτα! Τα είχε κάνει όλα, ήξερε τα πάντα και ο γιος του είχε ένα παράξενο χάρισμα: τη μία είχε πτυχίο ηλεκτρονικού, την άλλη πιλότου, την παράλλη γιατρού, αυτός δεν ήταν γιος, ο ΟΑΕΔ ήταν!!! Τον είχαμε πάρει χαμπάρι τι φούμαρα έλεγε και τον αρχίζαμε στο ψιλό... Κάποια μέρα κυκλοφόρησε η φήμη ότι είχε περάσει και κάτω από την Κρήτη με μακροβούτι, αλλά δεν την επιβεβαιώσαμε!!!
Η συνέχεια της Λυκειάδας επί άλλης οθόνης
Και τώρα αναμνήσεις από το Γυμνάσιο
Δυστυχώς τα χρόνια μου στο Γυμνάσιο δεν είχαν την αίγλη αυτών του δημοτικού. Βρέθηκα ξαφνικά σε ένα τεράστιο σχολείο με εκατοντάδες μαθητές, όλοι σχεδόν μεγαλύτεροι από μένα, και σε μία τάξη που δεν γνώριζα σχεδόν κανέναν...
Η πρώτη μου φρίκη ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι θα είχα καμιά δεκαριά διαφορετικούς καθηγητές! Σαν γνήσιο βλαμένο εγώ είχα μείνει με την εμπειρία του δημοτικού και φανταζόμουν ότι και στο Γυμνάσιο θα είχαμε την κλασική δασκάλα "πολλαπλών χρήσεων" (από μαθηματικά, μέχρι ορθογραφία). Έλα που τώρα έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα πολλών καθηγητών την ημέρα...
Η πρώτη μου φρίκη ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι θα είχα καμιά δεκαριά διαφορετικούς καθηγητές! Σαν γνήσιο βλαμένο εγώ είχα μείνει με την εμπειρία του δημοτικού και φανταζόμουν ότι και στο Γυμνάσιο θα είχαμε την κλασική δασκάλα "πολλαπλών χρήσεων" (από μαθηματικά, μέχρι ορθογραφία). Έλα που τώρα έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα πολλών καθηγητών την ημέρα...
Άντε τώρα να μαθαίνεις όλα τα ονόματα και όλες τις παραξενιές του καθενός!
Το δεύτερο σοκ ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι και τα μαθήματα του Γυμνασίου, ουδεμία σχέση είχαν με του Δημοτικού! Και ως γνήσιος λάτρης της μελέτης και του διαβάσματος (κοινώς, ξυνόμουν όλη μέρα και δεν άνοιγα βιβλίο), τα βρήκα τελείως μπαστούνια! Διότι, οκ, όπως και να το κάνουμε, το "Ντίλι, ντίλι, το καντήλι" που διαβάζαμε στο (υπέροχο) Ανθολόγιο, δεν είχε και μεγάλη σχέση με την Οδύσσεια (και πάλι καλά που είχε τόσους σκοτωμούς και ξεκοιλιάσματα η Οδύσσεια και πρόσεχα!) Ή η διαίρεση και ο πολλαπλασιασμός, έμοιαζαν με προϊστορικά απολιθώματα μπροστά στη Γεωμετρία, τα αξιώματα και την Άλγεβρα! (Άλγεβρα;;; Μπορείτε να μου πείτε πού στο καλό μου χρειάστηκε από τότε η Άλγεβρα στη ζωή μου; Ούτε καν σε ερώτηση στο Trivial δεν τη χρειάστηκα!!!) Από την άλλη, είχαμε και τα νέα μαθήματα, που πρώτη φορά τα ακούγαμε! Κάτι Γεωλογίες, κάτι Επαγγελματικοί Προσανατολισμοί (η ώρα του παιδιού, όλοι χαβαλέ κάναμε!), κάτι Φυσικοχημείες με παλουκοτύπους... Βλέπω τώρα το παρελθόν και ανρωτιέμαι πώς στα κομμάτια κατάφερα εγώ και αποφοίτησα ποτέ!!!
Το μοναδικό πρωτόγνωρο στοιχείο που με ενθουσίασε, ήταν οι ημερήσιες εκδρομές που πηγαίναμε, συνήθως απροειδοποίητα! (Ειδικά αν έπεφταν σε μέρες που είχαμε διαγωνίσματα, ανοίγαμε σαμπάνιες στο προαύλιο!!!)
Το δεύτερο σοκ ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι και τα μαθήματα του Γυμνασίου, ουδεμία σχέση είχαν με του Δημοτικού! Και ως γνήσιος λάτρης της μελέτης και του διαβάσματος (κοινώς, ξυνόμουν όλη μέρα και δεν άνοιγα βιβλίο), τα βρήκα τελείως μπαστούνια! Διότι, οκ, όπως και να το κάνουμε, το "Ντίλι, ντίλι, το καντήλι" που διαβάζαμε στο (υπέροχο) Ανθολόγιο, δεν είχε και μεγάλη σχέση με την Οδύσσεια (και πάλι καλά που είχε τόσους σκοτωμούς και ξεκοιλιάσματα η Οδύσσεια και πρόσεχα!) Ή η διαίρεση και ο πολλαπλασιασμός, έμοιαζαν με προϊστορικά απολιθώματα μπροστά στη Γεωμετρία, τα αξιώματα και την Άλγεβρα! (Άλγεβρα;;; Μπορείτε να μου πείτε πού στο καλό μου χρειάστηκε από τότε η Άλγεβρα στη ζωή μου; Ούτε καν σε ερώτηση στο Trivial δεν τη χρειάστηκα!!!) Από την άλλη, είχαμε και τα νέα μαθήματα, που πρώτη φορά τα ακούγαμε! Κάτι Γεωλογίες, κάτι Επαγγελματικοί Προσανατολισμοί (η ώρα του παιδιού, όλοι χαβαλέ κάναμε!), κάτι Φυσικοχημείες με παλουκοτύπους... Βλέπω τώρα το παρελθόν και ανρωτιέμαι πώς στα κομμάτια κατάφερα εγώ και αποφοίτησα ποτέ!!!
Το μοναδικό πρωτόγνωρο στοιχείο που με ενθουσίασε, ήταν οι ημερήσιες εκδρομές που πηγαίναμε, συνήθως απροειδοποίητα! (Ειδικά αν έπεφταν σε μέρες που είχαμε διαγωνίσματα, ανοίγαμε σαμπάνιες στο προαύλιο!!!)
Ή εκείνες οι καταπληκτικές μέρες που χάναμε για Συνελεύσεις Καθηγητών, εκλογές του άχρηστου Δεκαπενταμελούς (το μόνο το οποίο μας έμαθε ήταν ότι οι εκλογές στην Ελλάδα γίνονται για να ανεβαίνουν πάντα άχρηστοι στην εξουσία!) και, φυσικά, οι καταλήψεις!!! Πού τέτοιες ευκαιρίες για χάσιμο μαθήματος στο δημοτικό; Χαρές και πανηγύρια που κάναμε τα πρωινά όταν φτάναμε στην πόρτα του σχολείου και την βρίσκαμε κλειδαμπαρωμένη με πέντε μαλλιάδες μαντράχαλους μέσα!
Και, φυσικά, ο μεγαλύτερος εφιάλτης ήταν τα διαγωνίσματα! Τι σκονάκια στα θρανία, τι ανοιχτά βιβλία στα πόδια, τι αγκυλώσεις στι σβέρκο προσπαθώντας να δεις τι γράφει ο μπροστινός... Και είχα την ατυχία να κάθομαι πάντα με κάποιον που ήταν το ίδιο στόκος μ' εμένα στα μαθήματα!!! Κοιτάζαμε ο ένας την κόλλα του άλλου και συγκρίναμε τα κενά! Μόνο στις τελικές εξετάσεις καθόμουν και διάβαζα και πάντα κατάφερνα να περάσω... (Η μόνη μου απορία είναι στη Γεωμετρία και την Άλγεβρα... Δεν θυμάμαι καν τι στο καλό έγραφα και με περνούσαν!!!)
Από τα highlights του Γυμνασίου:
Και, φυσικά, ο μεγαλύτερος εφιάλτης ήταν τα διαγωνίσματα! Τι σκονάκια στα θρανία, τι ανοιχτά βιβλία στα πόδια, τι αγκυλώσεις στι σβέρκο προσπαθώντας να δεις τι γράφει ο μπροστινός... Και είχα την ατυχία να κάθομαι πάντα με κάποιον που ήταν το ίδιο στόκος μ' εμένα στα μαθήματα!!! Κοιτάζαμε ο ένας την κόλλα του άλλου και συγκρίναμε τα κενά! Μόνο στις τελικές εξετάσεις καθόμουν και διάβαζα και πάντα κατάφερνα να περάσω... (Η μόνη μου απορία είναι στη Γεωμετρία και την Άλγεβρα... Δεν θυμάμαι καν τι στο καλό έγραφα και με περνούσαν!!!)
Από τα highlights του Γυμνασίου:
Α' Γυμνασίου: το γονίδιο του γραφίστα. Από μικρός είχα καταλάβει τι δουλειά θα έκανα! Την ώρα του βαρετού μαθήματος, εγώ έσκιζα το μεσαίο τετράφυλλο από το τετράδιό μου και έφτιαχνα εφημεριδούλες με γελοιογραφίες, παιχνίδια, ανέκδοτα, γρίφους κτλ και μετά τις έδινα στους φίλους μου να τις διαβάζουν!!! Το κακό είναι ότι δεν ήξερα καν τότε ότι υπάρχει το επάγγελμα του γραφίστα και καθόμουν και αναρωτιόμουν την ώρα του Σ.Ε.Π. τι θα γίνω όταν μεγαλώσω! (Τελικά, έγινα εκνευριστικός!)
Β' Γυμνασίου:
η Π.! Ήταν η καθηγήτρια που μας έκανε Βιολογία, Φυσική και Χημεία. Αποτελούσε τον τρόμο όλων των μαθητών στο σχολείο! Άγρια, δηκτική, δεν χαριζόταν σε κανέναν και μπορούσε με μια λέξη να σε κάνει σκόνη στο πάτωμα! Ήταν μικρόσωμη κι ερχόταν πάντα στο σχολείο με ένα μηχανάκι, φορώντας ένα κίτρινο αδιάβροχο... Το όνομα σας φαίνεται γνωστό, διότι πρόκειται για τη μητέρα γνωστού ηθοποιού (τότε ήταν ακόμα κοινός θνητός!) Παρότι τη φοβόμουν φριχτά, ήταν η μόνη καθηγήτρια από το Γυμνάσιο που την εκτιμώ μέχρι σήμερα, καθώς ήταν η μόνη που ενδιαφερόταν να μάθουμε κάτι... Αλλά, από παιδαγωγική... άστα να πάνε! Μία μέρα μπήκε στην τάξη και πέτυχε κάποιον να πετάει την τσάντα ενός συμμαθητή! Για πότε τηλεμεταφέρθηκε δίπλα του και του έσκασε μία ΧΑΣΤΟΥΚΑ, δεν πήραμε χαμπάρι! Το χαστούκι ήταν τόσο δυνατό που έπεσε νέκρα σε ολόκληρη την τάξη!!! Φυσικά, το θύμα του ξυλοδαρμού, προσπαθούσε να θυμηθεί το όνομά του!!! Μία άλλη φορά, αποκάλεσε (έμμεσα) μία συμμαθήτρια πόρνη, επειδή είχε έρθει βαμμένη στο σχολείο!!! Μεταξύ μας, σαν πόρνη είχε βαφτεί!!! Άλλοτε, την ώρα της Βιολογίας, έπιασε μία να γελάει με κάτι φωτογραφίες από παραμορφωμένα παιδιά, οπότε της είπε χαμογελαστά: "Δεσποινίς τάδε, το μόνο που μπορώ να σας ευχηθώ, είναι να αποκτήσετε ένα τέτοιο παιδί"!!!! Με τέτοια κατάρα, είμαι σίγουρος ότι η κοπελιά έχει μείνει επίτηδες ανύπαντρη! Μια άλλη μέρα, έκραζε τους ρεπόρτερ των καναλιών, επειδή δεν τόνιζαν σωστά τις λέξεις (από τότε την λάτρεψα!) Πέταγε έξω κλωτσηδόν όποιον της την έλεγε -και, εννοώ, ΟΝΤΩΣ ΜΕ ΚΛΩΤΣΙΑ!!! Έκανε και άλλα πολλά, αλλά τη θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία και είμαι σίγουρος ότι ήταν η καλύτερη καθηγήτρια του σχολείου!!!
Γ' Γυμνασίου:
ο Αλβανός διπλανός. Στην τρίτη γυμνασίου, καθόμουν με ένα παιδί από την Αλβανία, τον Γκιον... (δεν καθόταν και κανείς μαζί μου, καθώς δεν ανήκα στους δημοφιλείς της τάξης, ευτυχώς!!!) Ο Γκιον ήταν περίπτωση! Δεν άνοιγε ΠΟΤΕ βιβλίο (ακόμα κι εγώ διάβαζα πού και πού!), δεν ήταν καλός στα ελληνικά (άντε να μάθει και αρχαία, δηλαδή!) και ανά πέντε λεπτά πετούσε μία ατάκα από τηλεοπτική σειρά... Αν είχαμε μάθημα Τηλεοπτικής Μελέτης, θα είχε γίνει απουσιολόγος!!! Καθόταν, λοιπόν, και μου έλεγε ιστορίες από την Αλβανία, την εξέγερση που έγινε τότε και φύγανε όλοι από τη χώρα (και ήρθαν εδώ!), μου μάθαινε και αλβανικά, περνούσαμε φίνα την ώρα του μαθήματος! Κάποια στιγμή, λοιπόν, μου είπε ότι παίζει βιολοντσέλο και, μάλιστα, ανήκε και στη χορωδία του Χατζηδάκι!!! Μέσα στο καμάρι εγώ που καθόμουν δίπλα σε μία διασημότητα, μέχρι που τον ρώτησα από πού αγόρασε το βιολοντσέλο και, με απαράμιλλη φυσικότητα, μου είπε το αποστομωτικό: "Το κλέψαμε από ένα μουσείο με τον πατέρα μου πριν φύγουμε από Αλβανία"!!!! ΘΕΟΣ!!!!
Αυτά για την ώρα, πολλά έγραψα πάλι! Στο τρίτο και τελευταίο μέρος, τα χρόνια του Λυκείου.... (και μάλιστα, Τεχνικού!!! Θα γίνει τριπλή η εγγραφή!!!)
Αυτά για την ώρα, πολλά έγραψα πάλι! Στο τρίτο και τελευταίο μέρος, τα χρόνια του Λυκείου.... (και μάλιστα, Τεχνικού!!! Θα γίνει τριπλή η εγγραφή!!!)
Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008
Φάσματα εκπομπής, απορρόφησης.
Το σύνολο των μηκών κύματος που εκπέμπουν τα άτομα ενός αερίου ονομάζεται φάσμα εκπομπής.
Μπορούμε να αναγκάσουμε τα άτομα ενός αερίου να εκπέμψουν τα χαρακτηριστικά τους χρώματα με τη μέθοδο που δείχνει το σχήμα.
(Το κείμενο με τα συνοδευτικά σχήματα: ΕΔΩ)
Το αέριο βρίσκεται σε γυάλινο σωλήνα που φέρει στα άκρα του δυο μεταλλικά ηλεκτρόδια (λυχνία) σε μικρή πίεση.
Όταν στα άκρα της λυχνίας εφαρμόσουμε υψηλή τάση, ηλεκτρόνια περνούν μέσα από το αέριο.
Τα ηλεκτρόνια συγκρούονται με τα άτομα του αερίου, μεταφέροντας σε αυτά ενέργεια.
Τα άτομα στη συνέχεια επιστρέφουν την ενέργεια με τη μορφή φωτός (καλύτερα Η/Μ κυμάτων).
Το νέον εκπέμπει κόκκινο φως. Το άζωτο και το αργό εκπέμπουν γαλαζωπό φως, ο υδράργυρος πρασινωπό-γαλάζιο φως.
Το φάσμα εκπομπής μπορούμε να το δούμε, παρατηρώντας το φως μέσα από ένα φράγμα περίθλασης ή πρίσμα.
Το φάσμα μπορεί να μελετηθεί με λεπτομέρεια χρησιμοποιώντας το φασματοσκόπιο.
Στο φασματοσκόπιο το φως περνάει από μια σχισμή και στη συνέχεια διαθλάται περνώντας από το πρίσμα, ή συμβάλλει περνώντας από το φράγμα.
Ένα σύστημα φακών συγκεντρώνει το διαθλασθέν φως ή για παρατήρηση μέσα από ένα φακό, ή για αποτύπωση σε μια φωτογραφική πλάκα.
Κάθε μήκος κύματος του φωτός σχηματίζει την εικόνα της σχισμής.
Το φάσμα ενός διάπυρου λευκοπυρωμένου στερεού (νήμα λάμπας πυράκτωσης) είναι μια συνεχής έγχρωμη ζώνη από το κόκκινο μέχρι το ιώδες.
Το φάσμα ενός αερίου είναι μια σειρά από γραμμές διαφορετικών χρωμάτων. Κάθε γραμμή αντιστοιχεί σε ορισμένο μήκος κύματος του φωτός που εκπέμπουν τα άτομα του αερίου.
Τον 19ο αιώνα αρκετοί φυσικοί προσπάθησαν να προσδιορίσουν την δομή του ατόμου χρησιμοποιώντας τα ατομικά φάσματα.
Το υδρογόνο μελετήθηκε εκτενώς, γιατί είναι το ελαφρότερο στοιχείο, ενώ δίνει το πιο απλό φάσμα.
Το ορατό μέρος του φάσματος του υδρογόνου αποτελείται από τέσσερις γραμμές: κόκκινη, πράσινη, γαλάζια και ιώδη.
Ο Σουηδός Angstrom (1814-1874) μέτρησε με ακρίβεια τα μήκη κύματος αυτών των γραμμών.
Κάθε θεωρία – μοντέλο για τη δομή του ατόμου πρέπει να ερμηνεύει τα συγκεκριμένα μήκη κύματος του φάσματος εκπομπής.
Η εργαστηριακή άσκηση "ΦΑΣΜΑΤΑ" της Φυσικής γεν. Γ Λυκείου σε φύλλο εργασίας με διαδοχικά βήματα πραγματοποίησης της άσκησης, χώρος αναγραφής των παρατηρήσεων, επεξεργασία παρατηρήσεων, απαντήσεις, κατατοπιστικά σχήματα.
Μπορούμε να αναγκάσουμε τα άτομα ενός αερίου να εκπέμψουν τα χαρακτηριστικά τους χρώματα με τη μέθοδο που δείχνει το σχήμα.
(Το κείμενο με τα συνοδευτικά σχήματα: ΕΔΩ)
Το αέριο βρίσκεται σε γυάλινο σωλήνα που φέρει στα άκρα του δυο μεταλλικά ηλεκτρόδια (λυχνία) σε μικρή πίεση.
Όταν στα άκρα της λυχνίας εφαρμόσουμε υψηλή τάση, ηλεκτρόνια περνούν μέσα από το αέριο.
Τα ηλεκτρόνια συγκρούονται με τα άτομα του αερίου, μεταφέροντας σε αυτά ενέργεια.
Τα άτομα στη συνέχεια επιστρέφουν την ενέργεια με τη μορφή φωτός (καλύτερα Η/Μ κυμάτων).
Το νέον εκπέμπει κόκκινο φως. Το άζωτο και το αργό εκπέμπουν γαλαζωπό φως, ο υδράργυρος πρασινωπό-γαλάζιο φως.
Το φάσμα εκπομπής μπορούμε να το δούμε, παρατηρώντας το φως μέσα από ένα φράγμα περίθλασης ή πρίσμα.
Το φάσμα μπορεί να μελετηθεί με λεπτομέρεια χρησιμοποιώντας το φασματοσκόπιο.
Στο φασματοσκόπιο το φως περνάει από μια σχισμή και στη συνέχεια διαθλάται περνώντας από το πρίσμα, ή συμβάλλει περνώντας από το φράγμα.
Ένα σύστημα φακών συγκεντρώνει το διαθλασθέν φως ή για παρατήρηση μέσα από ένα φακό, ή για αποτύπωση σε μια φωτογραφική πλάκα.
Κάθε μήκος κύματος του φωτός σχηματίζει την εικόνα της σχισμής.
Το φάσμα ενός διάπυρου λευκοπυρωμένου στερεού (νήμα λάμπας πυράκτωσης) είναι μια συνεχής έγχρωμη ζώνη από το κόκκινο μέχρι το ιώδες.
Το φάσμα ενός αερίου είναι μια σειρά από γραμμές διαφορετικών χρωμάτων. Κάθε γραμμή αντιστοιχεί σε ορισμένο μήκος κύματος του φωτός που εκπέμπουν τα άτομα του αερίου.
Τον 19ο αιώνα αρκετοί φυσικοί προσπάθησαν να προσδιορίσουν την δομή του ατόμου χρησιμοποιώντας τα ατομικά φάσματα.
Το υδρογόνο μελετήθηκε εκτενώς, γιατί είναι το ελαφρότερο στοιχείο, ενώ δίνει το πιο απλό φάσμα.
Το ορατό μέρος του φάσματος του υδρογόνου αποτελείται από τέσσερις γραμμές: κόκκινη, πράσινη, γαλάζια και ιώδη.
Ο Σουηδός Angstrom (1814-1874) μέτρησε με ακρίβεια τα μήκη κύματος αυτών των γραμμών.
Κάθε θεωρία – μοντέλο για τη δομή του ατόμου πρέπει να ερμηνεύει τα συγκεκριμένα μήκη κύματος του φάσματος εκπομπής.
Η εργαστηριακή άσκηση "ΦΑΣΜΑΤΑ" της Φυσικής γεν. Γ Λυκείου σε φύλλο εργασίας με διαδοχικά βήματα πραγματοποίησης της άσκησης, χώρος αναγραφής των παρατηρήσεων, επεξεργασία παρατηρήσεων, απαντήσεις, κατατοπιστικά σχήματα.
Φάσματα
View SlideShare presentation or Upload your own.
Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008
Εισαγωγικό μάθημα στη Φυσική. Γιατί να μάθουμε Φυσική; Η απάντηση στο δισέλιδο με τα σκίτσα.
WHY DO WE STUDY PHYSICS…?
What is physics about? It’s about you!
Why do we study physics…?
Physics tells you how the universe works…
You can do Physics!
Observing
Noting and drawing
Making measurements
Predicting –what’s going to happens
Testing – were you right?
Doing experiments
Having ideas
Having theories
Learning Physics will help you understand how things work
Computers
Synthesizers
Lasers
Rockets
Radios
Televisions
Magnets
Studying Physics will tell you about….
Electricity
Heat
Waves
Colour
Movement
Atoms
Molecules
Light
Sound
Energy
If you like Physics you could become a
Engineer
Nurse
Designer
Architect
Photographer
Mechanic
Astronaut
Technician
Electrician
Physics is one way you could look at the world
και σε ελεύθερη μετάφραση:
Γιατί, λοιπόν, να μελετήσουμε Φυσική;
Τι είναι η φυσική; Είναι για σας!
Η Φυσική μας λέει πώς λειτουργεί το σύμπαν ...
Τι κάνουμε στη Φυσική;
Παρατηρούμε
Σημειώνουμε και σχεδιάζουμε
Κάνουμε μετρήσεις
Προλέγουμε τι θα συμβεί
Ελέγχουμε αν προβλέψαμε σωστά
Κάνουμε πειράματα
Αναζητούμε ιδέες
Κατασκευάζουμε θεωρίες
Μαθαίνοντας Φυσική θα σας βοηθήσει να καταλάβετε πώς λειτουργούν :
οι Υπολογιστές
τα Συνθεσάιζερ
τα Λέιζερ
οι Πύραυλοι
τα Ραδιόφωνα
οι Τηλεοράσεις
οι Μαγνήτες
Σπουδάζοντας τη Φυσική θα σας μιλήσουν για ....
τον Ηλεκτρισμό
τη Θερμότητα
τα Κύματα
τα Χρώματα
την Κίνηση
τα Άτομα
τα Μόρια
το Φως
τον Ήχο
την Ενέργεια (από τα γνωστά και ελκυστικά στα δυσνόητα- η ενέργεια ...ακαταλληλότερη)
Αν σας αρέσει η Φυσική σας μια μέρα θα σας δούμε:
Μηχανικούς
Νοσοκόμους-ες
Designer
Αρχιτέκτονες -νισες
Φωτογράφους
Μηχανικούς
Αστροναύτες (Εξάπτει τη φαντασία)
Τεχνικούς
Ηλεκτρολόγους
(δεν λέει για μαθηματικούς, δάσκαλους, φυσικούς, χημικούς, γιατρούς, δημοσιογράφους)
Η Φυσική είναι ένας τρόπος να δούμε τον κόσμο, κατανοώντας τα
μυστικά της Φύσης.
(Σημείωση μεταφραστή: Με το μαλακό, χαλαρά μην παρασύρετε κόσμο και γίνουν Φυσικοί)
What is physics about? It’s about you!
Why do we study physics…?
Physics tells you how the universe works…
You can do Physics!
Observing
Noting and drawing
Making measurements
Predicting –what’s going to happens
Testing – were you right?
Doing experiments
Having ideas
Having theories
Learning Physics will help you understand how things work
Computers
Synthesizers
Lasers
Rockets
Radios
Televisions
Magnets
Studying Physics will tell you about….
Electricity
Heat
Waves
Colour
Movement
Atoms
Molecules
Light
Sound
Energy
If you like Physics you could become a
Engineer
Nurse
Designer
Architect
Photographer
Mechanic
Astronaut
Technician
Electrician
Physics is one way you could look at the world
και σε ελεύθερη μετάφραση:
Γιατί, λοιπόν, να μελετήσουμε Φυσική;
Τι είναι η φυσική; Είναι για σας!
Η Φυσική μας λέει πώς λειτουργεί το σύμπαν ...
Τι κάνουμε στη Φυσική;
Παρατηρούμε
Σημειώνουμε και σχεδιάζουμε
Κάνουμε μετρήσεις
Προλέγουμε τι θα συμβεί
Ελέγχουμε αν προβλέψαμε σωστά
Κάνουμε πειράματα
Αναζητούμε ιδέες
Κατασκευάζουμε θεωρίες
Μαθαίνοντας Φυσική θα σας βοηθήσει να καταλάβετε πώς λειτουργούν :
οι Υπολογιστές
τα Συνθεσάιζερ
τα Λέιζερ
οι Πύραυλοι
τα Ραδιόφωνα
οι Τηλεοράσεις
οι Μαγνήτες
Σπουδάζοντας τη Φυσική θα σας μιλήσουν για ....
τον Ηλεκτρισμό
τη Θερμότητα
τα Κύματα
τα Χρώματα
την Κίνηση
τα Άτομα
τα Μόρια
το Φως
τον Ήχο
την Ενέργεια (από τα γνωστά και ελκυστικά στα δυσνόητα- η ενέργεια ...ακαταλληλότερη)
Αν σας αρέσει η Φυσική σας μια μέρα θα σας δούμε:
Μηχανικούς
Νοσοκόμους-ες
Designer
Αρχιτέκτονες -νισες
Φωτογράφους
Μηχανικούς
Αστροναύτες (Εξάπτει τη φαντασία)
Τεχνικούς
Ηλεκτρολόγους
(δεν λέει για μαθηματικούς, δάσκαλους, φυσικούς, χημικούς, γιατρούς, δημοσιογράφους)
Η Φυσική είναι ένας τρόπος να δούμε τον κόσμο, κατανοώντας τα
μυστικά της Φύσης.
(Σημείωση μεταφραστή: Με το μαλακό, χαλαρά μην παρασύρετε κόσμο και γίνουν Φυσικοί)
Διορθώσεις στα σχολικά βιβλία του Γυμνασίου
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008
Το Φθινόπωρο με τα καλούδια του.
Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008
Η καλύτερη τράπεζα κυματισμών!
Από ένα διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα τη Φυσική της Ένωσης Φυσικών των ΗΠΑ. Δυστυχώς η φωτό έπεσε στην τσάκιση της αφίσας.
Καλά έγραψε ...Φυσική η γάτα. Πως λέμε γάτα η φυσικός ή ο φυσικός!
Κρίμα να μείνουν με το παράπονο οι σκύλοι.
Μπορείτε να βρείτε χοντρικά, από μακρυά και χωρίς άλλη ζυγαριά, πόσες φορές βαρύτερο είναι το ένα σκυλί από το άλλο; Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008
Το φωτοτυπικό μηχάνημα είναι εποπτικό μέσο διδασκαλίας - μάθησης; Φύλλο εργασίας. Σημεία σε συμφωνία - αντίθεση φάσης.
Ως γνωστό η κιμωλία θεωρείται εποπτικό μέσο διδασκαλίας μάθησης, πόσο μάλλον ένα φωτοτυπικό μηχάνημα, που νομίζω δεν έχει αξιοποιηθεί αρκετά σαν πολύτιμο μέσο διδασκαλίας μάθησης, παρά μόνο για τις χιλιάδες σελίδες εγγράφων που έρχονται κάθε χρονιά στα Σχολεία, άντε και για τα διαγωνίσματα, και τις επιπλέον ασκήσεις , για να αποφεύγεται η εκφώνηση.(Που τα παλιά καλά χρόνια, όταν τα έγγραφα τυπώνονταν στις γραφομηχανές και στους πολυγράφους γραφίτη ή οινοπνεύματος, όλοι πρόσεχαν να είναι λίγες οι σελίδες, η διατύπωση λιτή και ακριβόλογη, οι εργασίες στα Σχολεία τυπικές και επαναλαμβανόμενες κάθε χρονιά, σπάνιες έως ανύπαρκτες οι ξανα-κοινοποιήσεις στο σωστό. Πάντως ο χημικός γυμνασιάρχης Θ. Π. είχε ανακαλύψει από τότε -1979- την αξία του κάδου ανακύκλωσης)
Κοιτώντας το Σχολείο διαχρονικά, δεν λέει να ξεφύγει από την εικόνα του πίνακα του κρυφού σχολείου, όπου ο παπα-δάσκαλος έλεγε, οι μαθητές ακούνε, προσμένοντας να ξαστερώσει.
Μπορεί ένα φωτοτυπικό μηχάνημα να δράσει παράλληλα με τον πίνακα, με την διανομή δύο, τριών σελίδων (φωτοτυπίες) με τα βασικά σημεία του μαθήματος, με όσα σχεδόν θα γραφούν στον πίνακα κατά τη διάρκεια του μαθήματος – με κενά για την συμπλήρωση αποδείξεων, γραφικών παραστάσεων – με σχήματα, σύντομες εφαρμογές, ερωτήσεις αξιολόγησης.
Βέβαια η κάθε διδασκαλία είναι κάτι το ξεχωριστό, εξαρτάται από το επίπεδο της τάξης, τις ερωτήσεις που θα γίνουν και θα μας πάνε αλλού, αλλά λίγο – πολύ η πορεία μένει περίπου ίδια, και κάθε «καπετάνιος ή καπετάνισσα» πρέπει να κουμαντάρει το καράβι της τάξης στο λιμάνι των στόχων του μαθήματος.
Ενδεικτικά ένα φύλλο εργασίας για το μάθημα Θεωρίες για το Φως της Φυσικής Γ Λυκείου γενικής παιδείας
και για το μάθημα Εισαγωγή στα Μηχανικά κύματα -ΗΛΜ κύματα της ίδιας τάξης
Ας δούμε ένα παράδειγμα της «συνεργασίας» του συνδυασμού αίθουσας – φωτοτυπικού -πίνακα -(προβολέα όβερχεντ με την απάντηση έτοιμη σε διαφάνεια) και φυσικά του δάσκαλου - μαθητών.
Το σχήμα δείχνει τα στιγμιότυπα ενός εγκάρσιου κύματος τις χρονικές στιγμές t, t+T/4, t+T/2 . Το κύμα διαδίδεται προς τα δεξιά.
1)Ζητούμε να σχεδιασθούν οι ταχύτητες των σημείων 1,2,3 …37 που μετέχουν στη διάδοση του κύματος.
(Θα διαπιστώσουμε αν σχεδιάστηκαν οι ταχύτητες με κλίμακα – μέγιστες όταν τα κινητά περνούν από τη θέση ισορροπίας, ελαττούμενες προς τις ακραίες θέσεις των ταλαντώσεων, με τη σωστή φορά τους, και την αλληλουχία στην ταλάντωση κάθε σημείου)
2) Ποια σημεία ταλαντώνονται σε φάση;
(για δυο ή περισσότερα σημεία)
(έχουν ίδια «κινητική συμπεριφορά» κάθε χρονική στιγμή την ίδια απομάκρυνση και την ίδια ταχύτητα – ταυτόχρονα περνούν όλα από τη θέση ισορροπίας τους, ταυτόχρονα όλα φτάνουν στις ακραίες θέσεις τους)
(Ενδεικτικά είναι τα (2-14-26) (1-13-25-37) (7-19-31) Μπορείτε να βρείτε και άλλες ομάδες;)
3) Ποια σημεία ταλαντώνονται σε αντίθεση φάσης; (για δυο μόνο σημεία)
(κάθε χρονική στιγμή έχουν αντίθετες απομακρύνσεις και αντίθετες ταχύτητες, π.χ. περνούν ταυτόχρονα από τις θέσεις ισορροπίας τους αλλά με αντίθετες ταχύτητες, φθάνουν ταυτόχρονα στις διαμετρικά αντίθετες ακρινές θέσεις)
Να μερικές δυάδες σημείων που είναι σε αντίθεση φάσης: (7-13) (13-19) (7-25) όχι όμως το 7 με το 19.
Μπορείτε να βρείτε άλλες δυάδες σημείων σε αντίθεση φάσης;
4)Ποια σημεία κινούνται με ομόρροπες ταχύτητες;
(τα σημεία μεταξύ ενός όρους και της γειτονικής του κοιλάδος)
Το διπλανό σχήμα δείχνει τα στιγμιότυπα διάδοσης ενός κύματος τις χρονικές στιγμές 0, Τ/4, Τ/2, 3Τ/4, Τ.
Εντοπίστε τα λάθη που έκανε ο σχεδιαστής και δεν πρόσεξε ο φυσικός.
Απειλές από την ακτινοβολία του ασύρματου Internet.
Είναι σίγουρο ότι μας αρέσει να μεταφέρουμε τον φορητό υπολογιστή μας όπου θέλουμε. Μέσα, έξω από το σπίτι σερφάροντας κατά βούληση, χωρίς να μπερδεύονται στα πόδια μας αμέτρητα καλώδια. Δεν γνωρίζουμε, όμως, πόσο «κοστίζει» στην υγεία μας αυτή η πολυτέλεια. Δυστυχώς αρκετά!
Αποκαλυπτική είναι πρόσφατη έρευνα του καθηγητή Βιοχημείας του Πανεπιστημίου Πατρών Χρήστου Γεωργίου (βλ.: www.biology.upatras.gr/cgeorgiou), που καταγράφει τις συνέπειες στην υγεία από τη χρήση του WLAN, του γνωστού τηλεπικοινωνιακού συστήματος ασύρματης σύνδεσης. Παραθέτει επίσης πρωτοβουλίες και νομικές ρυθμίσεις, για την προστασία της δημόσιας υγείας, από τη διεθνή εμπειρία.
Διάσπαρτος κίνδυνοςΤο WLAN δείχνει ακίνδυνο, αλλά... Σκεφθείτε χρήστες με φορητούς υπολογιστές να εργάζονται σε γραφεία, αεροδρόμια, πλατείες και να συνδέονται ασύρματα με το Διαδίκτυο. Αναρωτηθήκατε πού καταλήγει όλη η ακτινοβολία από αυτές τις διάσπαρτες κεραίες;Σε όλους! Χρήστες και μη.
Και όσο αυξάνονται οι λάτρεις του Διαδικτύου, τόσο θα επεκτείνεται και θα εντείνεται το ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον της ηλεκτρομαγνητικής ρύπανσης. *Οι κεραίες του WLAN εκπέμπουν μη ιονίζουσες ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες (ΜΙΗΜΑ) με σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία.
Τα επίπεδα έκθεσης των χρηστών βρίσκονται εντός των ορίων ασφαλείας, που έχουν ωστόσο καθοριστεί μόνο για να μην προκαλούν θερμικές επιδράσεις: Προσδιορίστηκαν για την προστασία ενός ενήλικα εγκεφάλου από την υπερθέρμανση. Ακόμα κι έτσι, όμως, δεν υπολογίστηκαν τα ευαίσθητα εκτός εγκεφάλου όργανα, όπως τα μάτια και τα αφτιά, ούτε ο μικρότερος και υπό διαρκή ανάπτυξη παιδικός εγκέφαλος.
Επιπροσθέτως, αυτά τα όρια δεν λαμβάνουν υπόψη ούτε τους κρίσιμους παράγοντες χρόνο και απόσταση έκθεσης, καθώς επίσης και τις νέες έρευνες που δείχνουν την ύπαρξη και μη θερμικών επιδράσεων, πολύ πιο επικίνδυνων από τις θερμικές. Τα όρια αυτά έχουν καθοριστεί από τη Διεθνή Επιτροπή Προστασίας από τις Μη Ιονίζουσες Ακτινοβολίες, αλλά δεν έχουν υιοθετηθεί από όλες τις χώρες στον ίδιο βαθμό.
*Οπως μας εξηγεί ο καθηγητής Χρ. Γεωργίου, οι μη θερμικές επιδράσεις οφείλονται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος εξελίχθηκε, ως είδος, χωρίς να εκτίθεται σε παρόμοιες ακτινοβολίες (τις πρωτο-δημιούργησε τη δεκαετία του 1940) και ως εκ τούτου ο μεταβολισμός του δεν προσαρμόστηκε σε αυτές, ούτε ανέπτυξε μηχανισμό αντιμετώπισής τους: «Ευθύνονται για ένα μεγάλο εύρος βιολογικών βλαβών όπως καταστροφή του DNA, καρκινογενέσεις (μέσος χρόνος εμφάνισης τα 10 χρόνια, εν αντιθέσει π.χ. με τα 20 χρόνια για τον καρκίνο του πνεύμονα εξαιτίας του καπνίσματος), σκλήρυνση κατά πλάκας Αλτσχάιμερ, μείωση προσοχής, μαθησιακής ικανότητας και μνήμης, αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού, ίλιγγοι, πονοκέφαλοι, αναπαραγωγικές δυσλειτουργίες, κ.ά. »Επίσης είναι εξατομικευμένες, εκδηλώνονται άμεσα σε όσους διαθέτουν ηλεκτρομαγνητική υπερευαισθησία με κνησμό, τσούξιμο, αίσθημα θερμότητας, κοκκινίλες, μικρά συμπαγή δερματικά εξογκώματα».
ΠΗΓΗ:Ελευθεροτυπία Κυριακή 5 Οκτ 2008
Αποκαλυπτική είναι πρόσφατη έρευνα του καθηγητή Βιοχημείας του Πανεπιστημίου Πατρών Χρήστου Γεωργίου (βλ.: www.biology.upatras.gr/cgeorgiou), που καταγράφει τις συνέπειες στην υγεία από τη χρήση του WLAN, του γνωστού τηλεπικοινωνιακού συστήματος ασύρματης σύνδεσης. Παραθέτει επίσης πρωτοβουλίες και νομικές ρυθμίσεις, για την προστασία της δημόσιας υγείας, από τη διεθνή εμπειρία.
Διάσπαρτος κίνδυνοςΤο WLAN δείχνει ακίνδυνο, αλλά... Σκεφθείτε χρήστες με φορητούς υπολογιστές να εργάζονται σε γραφεία, αεροδρόμια, πλατείες και να συνδέονται ασύρματα με το Διαδίκτυο. Αναρωτηθήκατε πού καταλήγει όλη η ακτινοβολία από αυτές τις διάσπαρτες κεραίες;Σε όλους! Χρήστες και μη.
Και όσο αυξάνονται οι λάτρεις του Διαδικτύου, τόσο θα επεκτείνεται και θα εντείνεται το ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον της ηλεκτρομαγνητικής ρύπανσης. *Οι κεραίες του WLAN εκπέμπουν μη ιονίζουσες ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες (ΜΙΗΜΑ) με σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία.
Τα επίπεδα έκθεσης των χρηστών βρίσκονται εντός των ορίων ασφαλείας, που έχουν ωστόσο καθοριστεί μόνο για να μην προκαλούν θερμικές επιδράσεις: Προσδιορίστηκαν για την προστασία ενός ενήλικα εγκεφάλου από την υπερθέρμανση. Ακόμα κι έτσι, όμως, δεν υπολογίστηκαν τα ευαίσθητα εκτός εγκεφάλου όργανα, όπως τα μάτια και τα αφτιά, ούτε ο μικρότερος και υπό διαρκή ανάπτυξη παιδικός εγκέφαλος.
Επιπροσθέτως, αυτά τα όρια δεν λαμβάνουν υπόψη ούτε τους κρίσιμους παράγοντες χρόνο και απόσταση έκθεσης, καθώς επίσης και τις νέες έρευνες που δείχνουν την ύπαρξη και μη θερμικών επιδράσεων, πολύ πιο επικίνδυνων από τις θερμικές. Τα όρια αυτά έχουν καθοριστεί από τη Διεθνή Επιτροπή Προστασίας από τις Μη Ιονίζουσες Ακτινοβολίες, αλλά δεν έχουν υιοθετηθεί από όλες τις χώρες στον ίδιο βαθμό.
*Οπως μας εξηγεί ο καθηγητής Χρ. Γεωργίου, οι μη θερμικές επιδράσεις οφείλονται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος εξελίχθηκε, ως είδος, χωρίς να εκτίθεται σε παρόμοιες ακτινοβολίες (τις πρωτο-δημιούργησε τη δεκαετία του 1940) και ως εκ τούτου ο μεταβολισμός του δεν προσαρμόστηκε σε αυτές, ούτε ανέπτυξε μηχανισμό αντιμετώπισής τους: «Ευθύνονται για ένα μεγάλο εύρος βιολογικών βλαβών όπως καταστροφή του DNA, καρκινογενέσεις (μέσος χρόνος εμφάνισης τα 10 χρόνια, εν αντιθέσει π.χ. με τα 20 χρόνια για τον καρκίνο του πνεύμονα εξαιτίας του καπνίσματος), σκλήρυνση κατά πλάκας Αλτσχάιμερ, μείωση προσοχής, μαθησιακής ικανότητας και μνήμης, αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού, ίλιγγοι, πονοκέφαλοι, αναπαραγωγικές δυσλειτουργίες, κ.ά. »Επίσης είναι εξατομικευμένες, εκδηλώνονται άμεσα σε όσους διαθέτουν ηλεκτρομαγνητική υπερευαισθησία με κνησμό, τσούξιμο, αίσθημα θερμότητας, κοκκινίλες, μικρά συμπαγή δερματικά εξογκώματα».
ΠΗΓΗ:Ελευθεροτυπία Κυριακή 5 Οκτ 2008
Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008
Σώπα, όπου να 'ναι ... δεν θάχουμε καμπάνες
«Εάν δεν παρθούν σύντομα τα απαραίτητα μέτρα υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει το κτίριο του μοναδικού καμπανοποιείου στο Αιγαίο». Ο 82χρονος Τάσος Αναστασιάδης είναι καμπανοποιός τρίτης γενιάς και ήδη έχει παραδώσει τα ηνία του καμπανοποιείου που ίδρυσε ο παππούς του Μιχάλης, το 1863 στη Σύμη, στον γιο του.
Για 145 χρόνια στην περιοχή Νιμποριό της Σύμης η οικογένεια Αναστασιάδη συνεχίζει με αξιοθαύμαστο τρόπο την παράδοση. Αρχικά ο παππούς Μιχάλης, ο οποίος ίδρυσε το χυτήριο επί Τουρκοκρατίας, στη συνέχεια ο γιος του Δημήτρης και μέχρι πρόσφατα ο Τάσος, που τώρα παρέδωσε τη σκυτάλη στον γιο του Φιλήμονα, ο οποίος με την ίδια μαεστρία κατασκευάζει χειροποίητες καμπάνες σε ένα κτίριο που έχει χαρακτηρισθεί ως διατηρητέο μνημείο.
«Το καμπανοποιείο μας έχει κατασκευάσει μέχρι τώρα εκατοντάδες καμπάνες» λέει ο Τάσος Αναστασιάδης, που υπολογίζει ότι ο παππούς του με τον πατέρα του έφτιαξαν περίπου 600 καμπάνες, ο ίδιος 45 και ο γιος του 27 μέχρι τώρα. «Είναι μια δύσκολη δουλειά
ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΚΑΜΠΑΝΕΣ
Ο παππούς του με τον πατέρα του έφτιαξαν περίπου 600 καμπάνες, ο ίδιος 45 και ο γιος του 27 μέχρι τώρα
που θέλει μεράκι και τέχνη, αλλά το καλό αποτέλεσμα το απολαμβάνει κανείς στο τέλος από τον ήχο» υπογραμμίζει ο «καμπανοποιός του Αιγαίου» που μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να επιβλέπει στο χυτήριο και να δίνει τις πολύτιμες οδηγίες του.
Για την κατασκευή τους χρησιμοποιούνται τα απαραίτητα καλούπια από κεραμίδι και χώμα μέσα στα οποία οι καμπανοποιοί ρίχνουν τον χαλκό κατά ποσοστό 80% και τον κασσίτερο κατά 20%, που ψήνονται μέσα σε ξυλόφουρνο. Μέσα στο υλικό αυτό γίνεται και σμίλευση ώστε «εάν θέλουμε να έχουμε βαρύτονο ήχο αυξάνουμε τον χαλκό, ενώ όταν θέλουμε υψίτονο ήχο αυξάνουμε τον κασσίτερο», λέει ο Τάσος Αναστασιάδης.
Οι καμπάνες που κατασκευάζονται έχουν βάρος από 8 μέχρι 150 κιλά σε χειροποίητα καλούπια. Ο πατέρας του Τάσου το έτος 1910 κατασκεύασε την καμπάνα της Μονής του Πανορμίτη Σύμης που είναι βάρους 750 κιλών και μέχρι σήμερα οι ήχοι της καλωσορίζουν τους επισκέπτες του μοναστηριού.
Καλούπια του 18ου αιώνα
Το καμπανοποιείο της Σύμης έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο κτίριο επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη το 1982. Εκτός από τη μοναδικότητά του, υπάρχουν μέσα σ΄ αυτό ακόμη και ξύλινα και πήλινα καλούπια και άλλα εξαρτήματα για την κατασκευή μηχανημάτων στα τέλη του 18ου αιώνα, π.χ. αντλιών, γερανών, όπως επίσης και μια ατμομηχανή που ο παππούς Αναστασιάδης έφερε από τη Σμύρνη το έτος 1868!
Έξι καμπανάδες έχουν μείνει στην Ελλάδα
ΕΞΙ ΚΑΜΠΑΝΑΔΕΣ έχουν μείνει όλοι κι όλοι στην Ελλάδα και αυτοί βλέπουν τις δουλειές τους να συρρικνώνονται χρόνο με τον χρόνο. Εκκλησίες μεν χτίζονται, αλλά τα καμπαναριά γίνονται ολοένα και περισσότερο λιτά. Όπως λέει ο κ. Γιάννης Μπούρας, που εδώ και τριάντα χρόνια κατασκευάζει καμπάνες στο Κερατσίνι, «οι παραγγελίες έπεσαν κατακόρυφα μετά τα πρόστιμα από τον Συνήγορο του Πολίτη για ηχορρύπανση από τις καμπάνες εδώ και μία τριετία».
Η κατασκευή μιας καμπάνας δεν είναι εύκολη υπόθεση και μπορεί οι σημερινοί καμπανοποιοί να έχουν στη διάθεσή τους τυποποιημένα καλούπια και μέσα για να ελέγχουν τον ήχο και τη νότα που βγάζει κάθε καμπάνα, όμως, όπως λέει ο κ. Μπούρας, η χύτευση του μετάλλου παραμένει εδώ και δεκαετίες η ίδια. «Μετράμε τη νότα που βγάζει η καμπάνα και αυτό είναι συνάρτηση του βάρους και της διαμέτρου της- για παράδειγμα μια καμπάνα διαμέτρου 50 εκατοστών και βάρους 70 κιλών θα δίνει φα δίεση, ενώ αν θέλουμε σολ χρειαζόμαστε μια καμπάνα 450 κιλών με διάμετρο 90 εκατοστά.
Με τη βοήθεια παλμικού μικροφώνου- όπως και οι μουσικοί- οι καμπανάδες ελέγχουν τη νότα- φωνή της καμπάνας που κατασκευάζουν. Σύμφωνα με τον κ. Μπούρα, χρειάζονται από μία έως και δεκαπέντε μέρες για την κατασκευή μιας καμπάνας- ανάλογα με το μέγεθός της.
Το κόστος των μετάλλων που χρησιμοποιούνται- χαλκός και κασσίτερος, με συνηθισμένη αναλογία 80% προς 20% αντίστοιχα- έχει συνέπεια και στο κόστος της καμπάνας: για την πρώτη ποιότητα απαιτούνται 16- 17 ευρώ το κιλό, αφού πωλείται με το βάρος, ενώ υπάρχουν και φθηνότερες προς 12- 13 ευρώ το κιλό.
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ 1 Οκτ.2008
Για 145 χρόνια στην περιοχή Νιμποριό της Σύμης η οικογένεια Αναστασιάδη συνεχίζει με αξιοθαύμαστο τρόπο την παράδοση. Αρχικά ο παππούς Μιχάλης, ο οποίος ίδρυσε το χυτήριο επί Τουρκοκρατίας, στη συνέχεια ο γιος του Δημήτρης και μέχρι πρόσφατα ο Τάσος, που τώρα παρέδωσε τη σκυτάλη στον γιο του Φιλήμονα, ο οποίος με την ίδια μαεστρία κατασκευάζει χειροποίητες καμπάνες σε ένα κτίριο που έχει χαρακτηρισθεί ως διατηρητέο μνημείο.
«Το καμπανοποιείο μας έχει κατασκευάσει μέχρι τώρα εκατοντάδες καμπάνες» λέει ο Τάσος Αναστασιάδης, που υπολογίζει ότι ο παππούς του με τον πατέρα του έφτιαξαν περίπου 600 καμπάνες, ο ίδιος 45 και ο γιος του 27 μέχρι τώρα. «Είναι μια δύσκολη δουλειά
ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΚΑΜΠΑΝΕΣ
Ο παππούς του με τον πατέρα του έφτιαξαν περίπου 600 καμπάνες, ο ίδιος 45 και ο γιος του 27 μέχρι τώρα
που θέλει μεράκι και τέχνη, αλλά το καλό αποτέλεσμα το απολαμβάνει κανείς στο τέλος από τον ήχο» υπογραμμίζει ο «καμπανοποιός του Αιγαίου» που μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να επιβλέπει στο χυτήριο και να δίνει τις πολύτιμες οδηγίες του.
Για την κατασκευή τους χρησιμοποιούνται τα απαραίτητα καλούπια από κεραμίδι και χώμα μέσα στα οποία οι καμπανοποιοί ρίχνουν τον χαλκό κατά ποσοστό 80% και τον κασσίτερο κατά 20%, που ψήνονται μέσα σε ξυλόφουρνο. Μέσα στο υλικό αυτό γίνεται και σμίλευση ώστε «εάν θέλουμε να έχουμε βαρύτονο ήχο αυξάνουμε τον χαλκό, ενώ όταν θέλουμε υψίτονο ήχο αυξάνουμε τον κασσίτερο», λέει ο Τάσος Αναστασιάδης.
Οι καμπάνες που κατασκευάζονται έχουν βάρος από 8 μέχρι 150 κιλά σε χειροποίητα καλούπια. Ο πατέρας του Τάσου το έτος 1910 κατασκεύασε την καμπάνα της Μονής του Πανορμίτη Σύμης που είναι βάρους 750 κιλών και μέχρι σήμερα οι ήχοι της καλωσορίζουν τους επισκέπτες του μοναστηριού.
Καλούπια του 18ου αιώνα
Το καμπανοποιείο της Σύμης έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο κτίριο επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη το 1982. Εκτός από τη μοναδικότητά του, υπάρχουν μέσα σ΄ αυτό ακόμη και ξύλινα και πήλινα καλούπια και άλλα εξαρτήματα για την κατασκευή μηχανημάτων στα τέλη του 18ου αιώνα, π.χ. αντλιών, γερανών, όπως επίσης και μια ατμομηχανή που ο παππούς Αναστασιάδης έφερε από τη Σμύρνη το έτος 1868!
Έξι καμπανάδες έχουν μείνει στην Ελλάδα
ΕΞΙ ΚΑΜΠΑΝΑΔΕΣ έχουν μείνει όλοι κι όλοι στην Ελλάδα και αυτοί βλέπουν τις δουλειές τους να συρρικνώνονται χρόνο με τον χρόνο. Εκκλησίες μεν χτίζονται, αλλά τα καμπαναριά γίνονται ολοένα και περισσότερο λιτά. Όπως λέει ο κ. Γιάννης Μπούρας, που εδώ και τριάντα χρόνια κατασκευάζει καμπάνες στο Κερατσίνι, «οι παραγγελίες έπεσαν κατακόρυφα μετά τα πρόστιμα από τον Συνήγορο του Πολίτη για ηχορρύπανση από τις καμπάνες εδώ και μία τριετία».
Η κατασκευή μιας καμπάνας δεν είναι εύκολη υπόθεση και μπορεί οι σημερινοί καμπανοποιοί να έχουν στη διάθεσή τους τυποποιημένα καλούπια και μέσα για να ελέγχουν τον ήχο και τη νότα που βγάζει κάθε καμπάνα, όμως, όπως λέει ο κ. Μπούρας, η χύτευση του μετάλλου παραμένει εδώ και δεκαετίες η ίδια. «Μετράμε τη νότα που βγάζει η καμπάνα και αυτό είναι συνάρτηση του βάρους και της διαμέτρου της- για παράδειγμα μια καμπάνα διαμέτρου 50 εκατοστών και βάρους 70 κιλών θα δίνει φα δίεση, ενώ αν θέλουμε σολ χρειαζόμαστε μια καμπάνα 450 κιλών με διάμετρο 90 εκατοστά.
Με τη βοήθεια παλμικού μικροφώνου- όπως και οι μουσικοί- οι καμπανάδες ελέγχουν τη νότα- φωνή της καμπάνας που κατασκευάζουν. Σύμφωνα με τον κ. Μπούρα, χρειάζονται από μία έως και δεκαπέντε μέρες για την κατασκευή μιας καμπάνας- ανάλογα με το μέγεθός της.
Το κόστος των μετάλλων που χρησιμοποιούνται- χαλκός και κασσίτερος, με συνηθισμένη αναλογία 80% προς 20% αντίστοιχα- έχει συνέπεια και στο κόστος της καμπάνας: για την πρώτη ποιότητα απαιτούνται 16- 17 ευρώ το κιλό, αφού πωλείται με το βάρος, ενώ υπάρχουν και φθηνότερες προς 12- 13 ευρώ το κιλό.
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ 1 Οκτ.2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
