Παρασκευή Ζ. 35 ετών - Αγγελική Π. 32 ετών - Επαμεινώνδας Τ. 36 ετών.

Kαι αφού άκουσες συνθήματα, αφού έψαξες να βρεις τον προβοκάτορα -βρήκαμε τώρα νέα δουλειά για να ασχολούμαστε-, αφού έπηξες στην παπαρολογία, αφού έλυσες ασκήσεις, sudoku και σταυρόλεξα κομματικής και κοινωνικής ευαισθησίας, κράτα αυτά τα τρία ονόματα.

«Παρασκευή Ζ. 35 ετών, Αγγελική Π. 32 ετών και Επαμεινώνδας Τ. 36 ετών».

Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα τα θυμάσαι. O νόμος της ζούγκλας λέει ότι δεν θα περάσουν πολλές ώρες μέχρι να τα ξεχάσεις.
Παράπλευρες απώλειες που πνίγονται σε λίτρα από κροκοδείλια δάκρυα. Ήδη ξέχασες πόσος κόσμος πήγε στις συγκεντρώσεις κατά των οικονομικών μέτρων. Ο νόμος της ζούγκλας το λέει και αυτό. Εντελώς μεταξύ μας, το έμαθες και ποτέ;
Και αν κάποιος το είπε, το έκανε από υποχρέωση. Μετά χάθηκε στο στόμα ενός γιγάντιου ερπετού.
Πού είσαι Δαρβίνε να δεις την Εξέλιξη: Κάποτε ήταν νεκροθάφτες. Μετά έγιναν όρνια που πετούν υπομονετικά πάνω από πτώματα. Και τελικά εξελίχθηκαν σε ερπετά. Αχρείαστα τα πόδια, τα χέρια και τα φτερά. Φτάνει να σέρνονται.

Πρέπει να βρούμε επειγόντως το reset button. Κατάλαβες;

Από τον apos

................................................................................................

Ποιά θλίψη και ποιά οδύνη; Δολοφόνοι!
Της Ελένης Παπαδοπούλου, εκπαιδευτικός
Υπ. Δρ Paris III - Sorbonne Nouvelle
Για μία ακόμη φορά ακούσαμε για την απέραντη θλίψη τους για τα τραγικά αυτά γεγονότα. Για μία ακόμη φορά καταδικάσανε την βία. Για μία ακόμη φορά δείξανε τόσο μικροί, τόσο λίγοι και τόσο συνένοχοι σε αυτό που έγινε.

Ακούω βερεσέ την δήθεν θλίψη τους. Για αυτούς δεν είναι από ένα ακόμη κείμενο αντιγραφή-επικόλληση που ξεθάψανε από κάποιο συρτάρι. Δεν μπορούν να πείσουν κανέναν ότι δεν είναι συνένοχοι στο έγκλημα. Επί σειρά ετών η Αστυνομία, το δήθεν Κράτος μας και οι εκάστοτε κυβερνητικοί συντηρούν διά της ανοχής τους, της αδιαφορίας τους και σε πολλές περιπτώσεις της έμπρακτης υποστήριξης τους μία ομάδα αχαρακτήριστων, οι οποίοι δεν αφήνουν καμία, μα καμία ειρηνική πορεία εργαζομένων να εξελιχθεί σε μία υγιή διαμαρτυρία. Κάθε φορά οι συγκεκριμένες ομάδες εισχωρούν στις διαδηλώσεις, πολλές φορές έχουν απωθηθεί από διαδηλωτές (αλλά και οι διαδηλωτές δεν είναι αστυνομικοί), κάθε φορά σπάνε όλο το κέντρο χωρίς κανένα λόγο και κάθε φορά κυκλοφορούν ελεύθεροι. Χτες στο Σύνταγμα μπροστά στο πλήθος του κόσμου που φώναζε "κλέφτες" η Αστυνομία έκανε μεγάλη χρήση δακρυγόνων χωρίς κανένα λόγο, χωρίς κανένα κουκουλοφόρο, χωρίς καμία ένδειξη βίας από τους διαδηλωτές. Έτσι, για να διαλύσουν τον κόσμο που δεν έφευγε, που μαζευότανε όλο και περισσότερος. Η ρίψη δακρυγόνων μέσα σε μια πορεία είναι πράξη πρόκλησης και βίας και πρέπει να το καταλάβουν. Ο κόσμος βέβαια δεν έφευγε κι αυτό το παιχνίδι συνεχίστηκε επί ώρες. Και μετά βγαίνουν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι και καταδικάζουν την βία. Να γελάσω ή να κλάψω. Τους γελοίους.

Αντί να εκφράζουνε την οδύνη τους τάχα μου δήθεν , ας βγούνε επιτέλους να πούνε πως το γουστάρουνε το μπάχαλο, τους αρέσει βρε παιδί μου, τους εξυπηρετεί. Αντί να φαίνεται πως η Αστυνομία διαλύει τις πορείες, να φαίνεται πως άλλοι κάνουν την δουλειά και η καημένη η Αστυνομία παρεμβαίνει για να τους κυνηγήσει. Μια ζωή χημικά μέσα στον κόσμο, δήθεν για να διώξουνε τους μεμονωμένους ανεγκέφαλους. Μια ζωή τα ίδια. Μια ζωή δήθεν κυνηγητά, δήθεν συλλήψεις, δήθεν θλιψη, δήθεν αστυνομία και δήθεν κυβέρνηση. Η χώρα του δήθεν. Άντε να χαθείτε, κάφροι σας βαρέθηκα με τις γραβάτες σας και με τα κούφια λόγια σας.

Όσο για τους ανθρώπους που εργάζονταν, δυστυχώς δεν είχαν άλλη επιλογή. Συγγενικό μου πρόσωπο δούλευε σε μεγάλη ιδιωτική τράπεζα απέναντι από το Πανεπιστήμιο. Ποτέ δεν τους άφησαν να φύγουν, ό,τι και να γινόταν απ' έξω. Για απεργία δεν συζητάμε. Δεν υπάρχει ως έννοια. Φυσικά και ο Mr MIG είναι συνένοχος. Το να αφήνεις ανθρώπους μέσα σε τράπεζες, του κέντρου ενώ τα κτίρια αυτά αποτελούν στόχο όλο τον τελευταίο καιρό, ενώ τα συστήματα πυροπροστασίας σου και λοιπής ασφάλειας είναι ελλειπή, ενώ γνωρίζεις πως το Κράτος είναι σούργελο και δεν μπορεί να προστατεύσει κανέναν ουσιαστικά σε κάνει συνυπεύθυνο. Οπότε μην βγαίνεις κι εσύ να μας πεις τώρα την οδύνη σου. Όσο το Χρηματιστήριο είναι ανοιχτό οι υπάλληλοι δουλεύουν. Πάνω από όλα το Χρηματιστήριο, οι αγορές. Αυτά τα βαμπίρ, που ανησύχησαν όταν άκουσαν για νεκρούς πως δεν θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Και βέβαια το Χρηματιστήριο δεν κλείνει για να δείχνουμε ότι όλα βαίνουν καλώς σε μία χώρα που τίποτα δεν βαίνει καλώς, που πάμε κατά διαόλου και που οι γραβατωμένοι θυμούνται τον λαό όταν είναι να πληρώσει. Α, και όταν είναι να εκφράσουν την θλίψη τους από τις γυάλες μέσα στις οποίες ζούνε.

Ποτέ δεν είδα στο Παρίσι η Αστυνομία να προκαλεί, ποτέ δεν είδα συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης, ποτέ δεν είδα κουκουλοφόρους. Είδα εργαζόμενους, φοιτητές, άνεργους, μετανάστες να διαδηλώνουν ειρηνικά σε εξαιρετικά ογκώδεις πορείες. Είδα περιπολικά να διευκολύνουν την ροή του κόσμου, είδα αστυνομικούς στην αρχή της πορείας να ανοίγουν δρόμο, δεν είδα χημικά, δεν είδα κόσμο να τρέχει, να βήχει, να λιποθυμά, να πεθαίνει. Είδα Κράτος, δεν είδα παρακράτος να πάρει η ευχή.