Εγκαίνια του Αρσάκειου Σχολείου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

"Εμάς σαν Γιαννιώτες μας ενδιαφέρουν τα Γράμματα και τα γρόσια τα αφήνουμε για τους τραπεζίτες". Αυτό επεσήμανε το μεσημέρι μιλώντας στα εγκαίνια του Αρσάκειου Σχολείου στους Λογγάδες Ιωαννίνων ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, αφού προηγουμένως αναφέρθηκε σε αυτό που από πολύ παλιά λεγόταν για τους Γιαννιώτες ότι, "είναι πρώτοι στα άρματα, τα γρόσια και τα γράμματα".Το Σχολείο αυτό αποτελεί ένα ακόμη παράρτημα του Αρσάκειου Ιδρύματος

Ο κ. Παπούλιας τόνισε ότι «κάθε σχολείο που ανοίγει είναι μια υπόσχεση και ένας λόγος να είμαστε αισιόδοξοι». Εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι το Αρσάκειο Ιωαννίνων θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για την Ήπειρο «θα αγαπηθεί από τους συμπολίτες μας και θα λειτουργήσει ως παράδειγμα πολιτισμικής κατάκτησης».

Στην ομιλία του ο κ. Μπαμπινιώτης στάθηκε ιδιαίτερα στην προσφορά των ηπειρωτών ευεργετών , το ρόλο που παίζει στην κοινωνία και την εκπαίδευση το Αρσάκειο, αλλά και τη σημασία της ύπαρξης ενός τέτοιου σχολείου στα Γιάννενα. Ο κ. Μπαμπινιώτης επανέλαβε πολλές φορές ότι το Αρσάκειο «δεν είναι ιδιωτικό σχολείο».

Μίλησαν επίσης ο νομάρχης Αλέκος Καχριμάνης, ο δήμαρχος Νίκος Γκόντας και ο πρύτανης Γιάννης Γεροθανάσης. Στο κοινό βρίσκονταν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κ.κ. Παντούλας, Αργύρης και Οικονόμου, ο βουλευτής της ΝΔ Σταύρος Καλογιάννης, ο νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης κ.α. Στις 7 το απόγευμα του Σαββάτου ο κ. Παπούλιας εγκαινιάζει την έκθεση στην ΕΗΜ και αμέσως μετά θα είναι στο Πνευματικό Κέντρο. Αύριο Κυριακή, στις 11.45 ξεκινάει η παρέλαση.

.....................................................................

Η τοποθεσία του νέου Αρσάκειου είναι στα παλαιά λιβάδια της κοινότητας Λογγάδων, κοντά στο παλιό καλντερήμι του Αλή Πασά, σε μιά καταπληκτική τοποθεσία κάτω από το Δρίσκο με θέα απέναντι την πόλη των Ιωαννίνων.

Πάνω από την τοποθεσία αυτή τα αμπέλια των Λογγάδων - τώρα μισοεγκαταλειμένα- και πιο πάνω η κορυφή του Δρίσκου, όπου και έπεσε για την Ελλάδα ο ποιητής και βουλευτής Λορέντζος Μαβίλης.

Φωτογραφίες από εκεί μια άλλη φορά, να κατακάτσει η αφρικανική σκόνη, να σταματήσει η λασποβροχή.

............................

Άρθρο του Άγγελου Ράπτη στον Πρωϊνό Λόγο 27 Φεβ. 2010

H επισημότητα που πήραν τα εγκαίνια του Αρσάκειου στο Βοϊδολείβαδο της Κοινότητας Λογγάδων, όπου κάποτε η Πολιτεία μας – και φυσικά δεν έχει σημασία ποιο κόμμα ήταν στην εξουσία – προγραμμάτιζε να ιδρύσει Δημόσιο Σχολείο Δ.Ε., προβλημάτισε πολύν κόσμο, ιδιαίτερα εξαιτίας, κυρίως, όσων είπε ο Πρόεδρός μας της Δημοκρατίας.

Και αυτό γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ταλαιπωρημένο, αναμφίβολα, καθόλη τη διάρκεια του νεοελληνικού μας βίου, αλλά και μπλεγμένο, προπάντων την τελευταία εικοσαετία, στο βούρκο της διαφθοράς, δεν αφήνει περιθώριο στους όντως μοιραίους μαθητές, πλην εξαιρέσεων ασφαλώς να γευτούν κάποιον γλυκόν καρπό «παιδείας», που αρκετές γενιές τον απόλαυσαν και γλυκύτατο, ανάλογα με τις ρίζες της που κατʼ ανάγκην είναι πικρές.

Είτε δημόσιο, είτε ιδιωτικό, ιστορικής μάλιστα σημασίας, όπως το Αρσάκειο, είναι σήμερα ένα σχολείο, δεν μπορεί, ας μην κοροϊδευόμαστε, να μορφώσει μεγάλα παιδιά ή ώριμους έφηβους, όσο κι αν οι εκπαιδευτικοί καταβάλουν, αν καταβάλλουν, προσπάθειες.

Αιτία του φαινομένου είναι απʼ τη μια η μακρόχρονη απαιδευσία σε όλους τους τομείς του δημοκρατικού μας, ακόμα, βίου και από την άλλη το λίαν επιεικώς διαβρωμένο, μετά διαφθοράς, εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Παραπαιδεία και διαστρέβλωση χρηστών ηθών!

Συνέπεια του καταντήματος αυτού δεν είναι μονάχα η έκπτωση του δείκτη της «παιδείας» μας ως θεραπευτικής δύναμης ψυχής αλλά και της Δημοκρατίας μας, μια και, σύμφωνα με τα χρηστά ήθη του ελληνικού μας μεγαλείου, λειτουργία όντως δημοκρατικού πολιτεύματος και παιδεία, που αξίζει, ασφαλώς, το όνομα, έστω και ως ιδανικό, συνυπάρχουν και συμπορεύονται, δίχως να νοείται ύπαρξη του ενός χωρίς σχετική ακμή και του άλλου.

Αλλά, όσο κι αν η συνύπαρξη και συμπόρευση των δυο αγαθών, της παιδείας και της δημοκρατίας, θεωρείται πλέον αξίωμα και δεν χρειάζεται απόδειξη, προτεραιότητα, ωστόσο, οφείλουμε να δώσουμε στο πρώτο.

Ως συντεταγμένη Πολιτεία και Έθνος πεπαιδευμένον έχουμε χρέος, υπό την ηγεσία του επανεκλεγέντος ήδη προέδρου Κάρολου Παπούλια, που θα κριθεί, ασφαλώς, «προς το τελευταίον εκβάν» της θητείας του, να επιδιώξουμε (πάση θυσία) την οργάνωση εκπαιδευτικού συστήματος που θα ευνοεί την απόκτηση παιδείας πραγματικής όχι μονάχα από τους μαθητές και φοιτητές αλλά και διά βίου από το σύνολο των Ελλήνων πολιτών μηδέ των πολιτικών εξαιρουμένων.

Για την κατανόηση της αναγκαιότητας νέου σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος στους δύσκολους καιρούς, ωφελεί να θυμούμαστε τη φωνή του σοφού Σωκράτη που δίδασκε ότι και οι χαρακτήρες που φαντάζονται πως είναι άριστοι – τέτοιοι εμφανίζονται οι τριακόσιοι μας, αφʼ ότου μας πλάκωσε η διαφθορά – έχουν ανάγκη παιδείας. Μιας παιδείας, όμως, που στοχεύει στην ευρυθμία και εναρμοστία της ζωής σε όλα τα επίπεδα και καλλιεργεί τη συνείδηση, τόσο του πολίτη όσο και του πολιτικού, σε βαθμό τέτοιο ώστε να μην ξαναφήνει ούτε στιγμή να μεταβληθεί από υπηρέτης του λαού και του Έθνους σε κοινόν και μάλιστα στυγνόν, απατεώνα ή απατεωνίσκο.

Διαφορετικά, εφόσον δηλ. δεν επιδιώξουμε, ομοφώνως, οι Έλληνες τη θεσμοθέτηση του αναγκαίου συστήματος εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες, «θα καταλήξουμε» απαίδευτον Έθνος, υφιστάμενοι το ανάθεμα της όποιας υπάρχει πολιτισμένης ανθρωπότητας, δικαιολογημένα, γιατί θα χαρακτηριστούμε προδότες της ένδοξης, κατά καιρούς, ιστορίας των πεπαιδευμένων προγόνων μας, τόσο στην αρχαιότητα, όσο και στους νεότερους χρόνους.

Θέση στο ριζικώς αναθεωρημένο εκπαιδευτικό σύστημα μπορούν να έχουν τόσο η δημόσια εκπαίδευση, που οφείλει να μορφώνει υπό την ευθύνη του κράτους, όλους τους ελληνόπαιδες ώστε να διαθέτουν και πολιτική παιδεία με δημοκρατικό ήθος, όσο και τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, που επιβάλλεται να ελέγχονται από θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας, όπως στα πρώτα χρόνια που η Δημοκρατία μας σημείωνε ακμή, είτε επί Ν.Δ. είτε και επί ΠΑΣΟΚ.

Αν σήμερα, συγκεκριμένα και ακριβώς τη δεκαετία του 21ου, η παιδεία γενικώς βρίσκεται υπό το μηδέν και η διαφθορά τείνει να καταστεί ανεξέλεγκτη, αυτό αιτιολογείται από την ασυδοσία της εκπαίδευσης, ιδιωτικής και δημόσιας.

Όλοι γενικά οι απόφοιτοι των ελληνικών Λυκείων κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου, είτε δημόσιων είτε ιδιωτικών, είναι βέβαια Έλληνες πολίτες αλλά έχουν μέσα τους, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, το σπόρο της διαφθοράς, εξαιτίας του διεφθαρμένου εκπαιδευτικού συστήματος, και φυσικό είναι, μες στο γενικό πολιτικό κλίμα, να μην μπορέσουν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, να ευδοκιμήσουν ως έντιμα μέλη της ελληνικής κοινωνίας, όσο κι αν σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά, γιατί, κατά βάθος, στερούνται «της Ελληνικής παιδείας».

Συνεπώς, για να έχει ελπίδα ζωής η κάποτε δοξασμένη Ελλάδα, επιβάλλεται επιτακτικά να περιορίσουμε τη διαφθορά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, προκειμένου η επόμενη γενιά μας να είναι γαλουχημένη με τις αρχές και αξίες που συντέλεσαν διαχρονικά στη διάσωση του ελληνικού πολιτισμού.

Η επανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας μας, των Ελλήνων, δεν πρόκειται να επιτευχθεί ούτε μονάχα με τη στήριξη άλλων χωρών ούτε με τη μείωση του μισθού ή της σύνταξης των χαμηλόμισθων.

Αν δεν επανακτήσουμε τα χρηστά ελληνικά μας ήθη στη βάση των αρχών του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και των αξιών του ελεύθερου, ανθρώπινου οπωσδήποτε, εθνικού μας φρονήματος, η ελληνική Πολιτεία «είναι γραμμένη του χαμού» και ο ελληνισμός των ανθρωπιστικών γραμμάτων «περασμένο μεγαλείο».Είναι καιρός, επιτέλους, να καταλάβουμε όλοι, από τον πιο απλό πολίτη ως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας, ότι ο ξεπεσμός μας, ως λαού, που τον γεύτηκαν πολλές φορές οι πρόγονοί μας, προκύπτει εύκολα και ξαφνικά, όταν προπάντων από τους πολιτικούς ηγέτες, γίνουν κάποια ολέθρια λάθη, όπως από τις κυβερνήσεις μας κατά την τελευταία, κυρίως, εικοσιπενταετία.

Η επανόρθωση, όμως, του κράτους μας, που φαίνεται ότι έχει ακόμη δυνάμεις επιβίωσης, δεν κατορθώνεται με αερολογίες από αιθεροβάμονες και μάλιστα καιροσκόπους ή κερδοσκόπους, πολιτικούς.

Απαιτείται μακρόχρονη και μακρόπνοη πολιτική διακομματικού χαρακτήρα με πολιτικούς διακεκριμένους όχι από τον υλικό τους πλούτο αλλά από τη γενική τους πολιτική παιδεία.Αυτή, όμως, η πολιτική παιδεία, τόσο των πολιτικών και πολιτευόμενων, όσο και των πολιτών, ανεξαρτήτως ειδικών προσόντων, αποκτιέται, βασικά, στα χρόνια της εκπαιδευτικής διαδικασίας και δεν προσφέρεται, κάθε άλλο μάλιστα, στα πλήθη από τα διεφθαρμένα ΜΜΕ της απροσδιόριστης διαπλοκής, όπως συμβαίνει σήμερα, κυρίως τη δεκαετία του 2010. Το αίσχος!

Γιʼ αυτό, τη στιγμή που έτσι έχουν τα πράγματα στην όντως ευτελιζόμενη, ανεξαρτήτως υπευθύνων, χώρα μας, όσο κι αν έχουν ελπιδοφόρο νόημα τα εγκαίνια ενός νέου σχολικού συγκροτήματος, ας είναι και ιδιωτικού χαρακτήρα, δικαιούται κανείς να επισημάνει την τραγική ειρωνεία του πανηγυρικού τόνου που δόθηκε στην εκδήλωση των Λογγάδων, παραμονή μάλιστα, του εορτασμού της απελεθέρωσης των Ιωαννίνων.Άλλωστε, αν και είναι γνωστή στους Έλληνες εκπαιδευτικούς η θετική προσφορά του Αρσακείου, κανείς δεν πιστεύει, αν δεν αλλάξουμε πολιτική στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, ότι και τα νέα εκπαιδευτήρια θα δουλέψουν διαφορετικά σε σύγκριση με τα άλλα Σχολεία, δημόσια ή ιδιωτικά, που λέει ο λόγος.Όλοι πια οι Έλληνες, ακόμα και όσοι δεν έχουν παιδιά, ξέρουν ότι σε όποιο σχολείο κι αν πηγαίνουν τα ελληνόπουλα, είτε δημόσιο, είτε ιδιωτικό με όνομα ή νεοσύστατο, πρέπει να πληρώσουν πολλά χρήματα, δίχως, δυστυχέστατα, πιθανότητα να πάρουν και κάποια γενική παιδεία οι μοιραίοι μαθητές.Τέλος, για να μην παρεξηγηθεί κανένας, είτε είναι υποστηρικτής του δημόσιου Σχολείου είτε ωφελείται από την προβολή ιδιωτικού συγκροτήματος, κρίνεται δίκαιο να τονιστεί ότι ποιότητα παιδείας αποκτήθηκε, ανάλογα και με την επίδραση και άλλων παραγόντων, από μαθητές και δημόσιων και ιδιωτικών Σχολείων. Και ο νοών εννοησάτω!

Υ.Γ.1.: Τη σημερινή κρίση την πέρασε και στην αρχαιότητα ο Έλληνας. Ενώ είχε στη διάθεσή του κάθε υλικό αγαθό, πάσχιζε να βρει τον Άνθρωπο. Ας μιμηθούμε λοιπόν τους αρχαίους μας προγόνους, έμπρακτα όμως.

Υ.Γ.2.: Το λάθος της δημοτικής μας αρχής, στα Γιάννενα, να μετονομάσει την κεντρική μας Πλατεία σε «Ανδρέα Παπανδρέου» από «Δημοκρατίας» είχε παρατηρηθεί, αμέσως τότε, με άρθρο στην εφημερίδα «Ήπειρος». Ήταν λάθος πολιτικής απαιδευσίας…