Τυχερά τα κομπούτιερ, πάνε Σχολείο άμα γεράσουν.

Σχολεία χωρίς ψηφιακή μνήμη
Μερικές φορές τα σχολεία δεν χρειάζονται μόνο την ιστορική μνήμη, αλλά και τη μνήμη του μέλλοντος.

Οι απαρχαιωμένοι υπολογιστές στα δημοτικά των Ιωαννίνων καθιστούν στην ουσία τα νέα προγράμματα άχρηστα, αφού δεν μπορούν να τα «τρέξουν». Έτσι οι μικροί μαθητές βλέπουν σβηστές οθόνες και μια ευκαιρία να χάνεται.
Το e-school, το «Ηλεκτρονικό σχολειό» είναι μια διαδικτυακή εφαρμογή που υπό κανονικές συνθήκες, θα μπορούσε να επιδράσει αρκετά την εκπαιδευτική καθημερινότητα στο σχολείο. Προς το παρόν όμως στα Γιάννενα δεν μπορεί να το κάνει, γιατί οι περισσότεροι υπολογιστές που υπάρχουν στα δημοτικά του νομού δεν μπορούν να την… «τρέξουν».
Δεν έχουν την απαιτούμενη μνήμη γι αυτό, όχι… ιστορική, αλλά ψηφιακή. Για την ακρίβεια, οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να εγκαταστήσουν καν την εφαρμογή, καθώς το «πακέτο» που κλήθηκαν να μεταφορτώσουν από το ίντερνετ χρειάζεται τουλάχιστον ένα gigabyte μνήμης RAM. Τα δημοτικά σχολεία διαθέτουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία υπολογιστές 8 και 9 χρόνων, όταν δηλαδή το 1gb RAM στους υπολογιστές φάνταζε περίπου όπως το ιδιόκτητο τρισδιάστατο σινεμά σήμερα. Επίσης, σε αρκετές περιπτώσεις οι σημερινές «μνήμες» είναι ασύμβατες με τους προ οκταετίας υπολογιστές που υπάρχουν στα σχολεία.
Το e-school είναι μια εφαρμογή με πολλές προεκτάσεις: Μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην διδακτική διαδικασία, μπορεί όμως να βοηθήσει και στη γραμματειακή υποστήριξη και «οριζόντια» διασύνδεση των σχολείων. Αν φυσικά βρεθεί υπολογιστής που να την «τρέξει». Ένα τέτοιο πρόβλημα έχει και το 1ο δημοτικό στο Καπλάνειο, όπου ο διευθυντής του Θόδωρος Τζαρούχης περιμένει την… αναβάθμιση μνήμης για να χρησιμοποιήσει το πρόγραμμα. «Έχουμε έξι μηχανήματα στο εργαστήρι, εδώ και 8-9 χρόνια. Όταν χαλάνε, μας λένε οι τεχνικοί ότι είναι πιο συμφέρον να τα αντικαταστήσουμε, παρά να τα φτιάξουμε» τονίζει. Δεν έχει και άδικο, καθώς πλέον οι αναβαθμίσεις στους υπολογιστές έχουν «ευτελιστεί» αρκετά με τους γρήγορους ρυθμούς που ανανεώνονται τα μοντέλα και οι τεχνολογίες. Ωστόσο, για κάθε αγορά χρειάζονται χρήματα, που τα σχολεία θα κληθούν να αναζητήσουν σε μια γενικώς δύσκολη οικονομική περίοδο. Αυτή την περίοδο, η δεύτερη δόση των χρημάτων των σχολικών επιτροπών έχει καθυστερήσει ήδη.
Από αυτά τα χρήματα όμως, τα σχολεία πρέπει να εξοφλήσουν πιο ζωτικές τους ανάγκες από τους υπολογιστές.

Οι πιθανές λύσεις
Ίσως όμως τα σχολεία που έχουν μικρότερα εργαστήρια, με λιγότερους υπολογιστές, να μπορούν να κάνουν κάτι. Ο διευθυντής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Γρηγόρης Τζίμας τονίζει στον «Η.Α.» ότι θα μπορούσαν οι σχολικές επιτροπές να διαθέσουν κάποια ποσά τουλάχιστον για την απαιτούμενη αναβάθμιση της μνήμης. Ούτως ή άλλως οι τιμές στην αγορά δεν είναι μεγάλες για μια ή δύο επεκτάσεις μνήμης. «Στα μεγάλα σχολεία όμως, χρειάζεται προγραμματισμός. Πρέπει να πάμε στις δημοτικές επιτροπές παιδείας για να ζητήσουμε κάποια αύξηση» συνεχίζει ο κ. Τζίμας.
Τι γίνεται όμως με αυτόν ακριβώς τον «προγραμματισμό»; Μέχρι στιγμής, δίνεται βάρος κυρίως στην προσωπική εμπειρία των μαθητών, είτε με επιδοτήσεις αγοράς φορητών υπολογιστών από ευρωπαϊκά προγράμματα, είτε με δωρεάν παροχή στους αριστεύσαντες, αλλά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα σχολεία από την άλλη, συχνά καταφεύγουν στα «ίδια μέσα» όπως οι πρωτοβουλίες των συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων ή οι επαφές με την ιδιωτική πρωτοβουλία γενικώς (δωρεές από οργανισμούς κ.λπ.) προκειμένου να εξοπλίσουν τα εργαστήρια πληροφορικής και να δοθεί μια εναλλακτική και υποβοηθητική εκπαιδευτική μέθοδος στους μαθητές.

ΠΗΓΗ: Ηπειρωτικός Αγών