Ασκήσεις Φυσικής Γ Λυκείου κατεύθυνσης από μια Ελευθεροτυπία του 2002.

Τέσσερις ασκήσεις στη Φυσική Γ Λυκείου, κατεύθυνσης από μιά "Ελευθεροτυπία" του 2002.
Γραμμένες προσεκτικά με καλά σχήματα.
Η άσκηση στη διάδοση του κύματος έχει και την εξεζητημένη, κατά τη γνώμη μου, αρχική φάση.
Τα θέματα υπογράφονται από τη Φυσικό κ. Βαγγελιώ Γκαντώνα.

Υπάρχει μεγάλος αριθμός μεταναστών στην Ελλάδα;

Σε µία πρόσφατη έρευνα που έγινε στην Ελλάδα, το ερώτηµα που τέθηκε για να συµπληρώσουν γραπτώς οι ερωτηθέντες ήταν:


«ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΜEΓΑΛΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» ;




- 21% AΠΑΝΤΗΣΕ : « NAI »





- 17% ΑΠΑΝΤΗΣΕ : « OXI »







- 62% ΑΠΑΝΤΗΣΕ : « عهد الأمن العالمي بواشنط »

(e mail που μου έστειλε ο φίλος Η.Κ.)

Δέκα βιβλία που συντάραξαν τον κόσμο, τα τελευταία 500 χρόνια

( ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το ιστολόγιο e-epiloges-dionysos)

«Δος μου τόπο να σταθώ και τη γη θα κινήσω»-Όταν ο Αρχιμήδης κατέπλησσε τους αρχαίους Έλληνες μ’ αυτά τα λόγια, σκεφτόταν την ανακάλυψη των νόμων της μηχανικής.
Σήμερα ξέρουμε πως μπορούμε να «κινήσουμε» τον κόσμο, χωρίς κανένα γιγαντιαίο μοχλό.

Στα ράφια των βιβλιοθηκών βρίσκονται μερικά βιβλία τα οποία στο δεδομένο χρόνο τα κατάφεραν.Η ιστορία πραγματικά απέδειξε ότι μερικά βιβλία μπορούν ν’ αλλάξουν τη μοίρα του ανθρώπου, να την αλλάξουν σε πιο μεγάλο βαθμό απ’ ότι τα πραξικοπήματα και οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις.
Ένας μοναδικός τόμος προοδευτικής συγκεντρωτικής σκέψης μπορεί να επιδράσει στην εξέλιξη των γεγονότων περισσότερο απ’ ότι οι νικηφόρες εκστρατείες δεκάδων στρατηλατών.

Ο μεγαλοφυής ποιητής μπορεί να γίνει πιο δυνατός και από ένα δικτάτορα, ένας μεγάλος επιστήμονας μπορεί ν’ αφήσει πιο βαθιά ίχνη απ’ ότι μια μεγάλη αυτοκρατορία, ένας επαναστατικός στοχαστής μπορεί να επιδράσει στις πλατιές μάζες περισσότερο απ’ όλα τα άρχοντα κόμματα μαζί.Είναι πολλά τα βιβλία που εμφανίστηκαν από τον καιρό της ύπαρξης του ανθρωπίνου πολιτισμού, βιβλία τα οποία βοήθησαν στην «κίνηση» του κόσμου και άλλαξαν την όψη της εποχής; Πιθανό να μην είναι και τόσα πολλά.

Αν αφήσουμε κατά μέρος τα μεγάλα λογοτεχνικά έργα και περιοριστούμε στα επιστημονικά-φιλοσοφικά και πολιτικά έργα θα δούμε ότι θα μπορούσαν να χωρέσουν σ’ ένα μικρό ράφι.
Ας προσπαθήσουμε να συντάξουμε κατά προσέγγιση ένα κατάλογο αυτών των βιβλίων έστω των τελευταίων 500 χρόνων....

Έτος 1516. Η παλιά φεουδαρχική Αγγλία , το νησί των βαρώνων, των θαλασσοπόρων και των φτωχών γεωργών. Στον θρόνο ο βασιλιάς Ερρίκος ο 8ος ο οποίος θανάτωσε όλες τις γυναίκες του. Το κράτος στα χέρια της δεσποτικής αριστοκρατίας, η πνευματική ζωή στα χέρια των επισκόπων και των μοναχών.Στις άλλες χώρες το φεουδαρχικό σκότος είναι ακόμα πιο πυκνό.
Στη Ρωσία εξουσιάζει ο πατέρας του Ιβάν του Τρομερού. Ο φιλοσοφικός κόσμος ακόμα δεν είχε ξυπνήσει.
Οι άνθρωποι εργάζονται για τους Κυρίους, βασανίζονται και πιστεύουν πως μπορούν να βρουν την ευτυχία μόνος τη μετα θάνατο ζωή. Σχεδόν κανένας δεν σκέφτεται πώς μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν αλλοιώς. Δεν υπάρχουν ακόμα εφημερίδες, ορθή επιστήμη, οργανωμένα πολιτικά κόμματα.
Αυτή την εποχή ξαφνικά εμφανίζεται το βιβλίο με τον μακρύ τίτλο «Χρυσό βιβλίο, τόσο ωφέλιμο, όσοι και διασκεδαστικό για την καλύτερη διοίκηση του κράτους και για το νέο νησί Ουτοπία».
Ο δημιουργός δεν είναι ούτε ποιητής ούτε συγγραφέας, αλλά αυλικός, με το όνομα Τόμας Μουρ.Στο βιβλίο παρουσιάζει κάποια χώρα-θαύμα όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι. Οι κάτοικοι της Ουτοπίας δουλεύουν 6 ώρες την ημέρα, δεν ξέρουν τι θα πει φτώχεια, μοιράζουν τα αγαθά σύμφωνα με τις ανάγκες τους και διοικούν οι ίδιοι.
Στον ελεύθερο τους χρόνο ασχολούνται με τις επιστήμες και την τέχνη. Ιδιωτική ιδιοκτησία δεν υπάρχει, η μόρφωση είναι προσιτή σε όλους κανένας δεν εκμεταλλεύεται και δεν καταπιέζει τον άλλο. 500 χρόνια από την εποχή μας η μεγαλοφυΐα του άγγλου ονειροπόλου προβλέπει την κομμουνιστική κοινωνία.
Το βιβλίο του Μουρ ποτέ δεν θα σβήσει από τη μνήμη των ανθρώπων. Ακόμα 100 χρόνια μπροστά και θα μπορεί να βοηθά αυτούς οι οποίοι θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Όμως ο Μουρ αυτό δεν μπόρεσε να το κάνει.
Ο βασιλιάς Ερρίκος τον αποκεφαλίζει 13-4-1534 και η Αγγλία σιωπά.
Ο χρόνος του πολιτικού Αρχιμήδη ακόμα δεν ήλθε. Η λέξη «Ουτοπία» σημαίνει «το μέρος που δεν υπάρχει».
Η ιδέα, η οποία δεν καταλύει την παλιά τάξη, μένει όνειρο.
Η συνέχεια ΕΔΩ

Ευάγγελος Παπανούτσος: Εμείς σταματούμε εκεί όπου οι άλλοι ξεκινούν με μεγάλα βήματα προς τα εμπρός (1972). Θα τους προλάβουμε; (Α μπα!)

Έγραφε, πριν κάμποσα χρόνια, (1973) σε κάποιο ΒΗΜΑ εκείνης της εποχής, συγκρατημένα ίσως λόγω της Απριλιανής δικτατορίας, ο Παπανούτσος.
Αν εξαιρέσουμε το ζήτημα της γλώσσας, που ρυθμίστηκε επί Ράλλη το 1976, και μερικές ακόμη διευθετήσεις, το υπόλοιπο μέγιστο μέρος του άρθρου τραγικά επίκαιρο, λες και γράφτηκε σήμερα, για να συμβουλεύσει την νέα διοίκηση του πολύπαθου υπουργείου Παιδείας.

Η εκπαιδευτική κακοδαιμονία μας οφείλεται κατά βάθος στο γεγονός ότι δεν κατορθώσαμε ωστώρα να δώσουμε λύση σε μερικά απλά προβλήματα που αποτελούν όχι το κύριο σώμα του μεγάλου θέματος της μόρφωσης των νέων, αλλά την εισαγωγή του, την πρώτη του προσέγγιση, και που έχουν από καιρό πάψει να υπάρχουν για τους περισσότερους και τους πιο προχωρημένους στον πολιτισμό λαούς της γής.
Τις αιτίες του φαινομένου ας τις αποσιωπήσομε. Και ας περιοριστούμε στη διαπίστωση και μόνο των συνεπειών του.
Αν δεν έχουμε ακόμα εκπαίδευση (1972) σωστή, αποτελεσματική και ευθυγραμμισμένη με τις οικονομικές και πνευματικές δυνάμεις και ανάγκες του Έθνους, είναι γιατί από την αρχή, από τα πρώτα κιόλας βήματα που κάνομε για να μορφώσομε τα παιδιά μας, πάμε στραβά. Κ’ έτσι χάνεται από τα χέρια μας όλη η υπόθεση προτού καλά – καλά αρχίσει.
Θέλετε την απόδειξη; Δοκιμάστε να εξηγήσετε σ’ έναν ξένο που δεν έχει πατήσει στην Ελλάδα τι μας χωρίζει και δεν συνενοούμαστε να διδάξουμε στα σχολεία μας μια γλώσσα, αυτήν που όλοι μιλάμε και καταλαβαίνομε, ή να οδηγήσομε τα παιδιά μας πώς να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τους αρχαίους κλασικούς συγγραφείς που τους θεωρούμε εθνική μας κληρονομιά. Δεν μας παρακολοθούν. Γιατί τους είναι αδύνατο να υποθέσουν ότι υπάρχει στις περιπτώσεις αυτές ένα πρόβλημα που δεν λύνεται, ή που επιδέχεται περισσότερες από μια λύσεις.
Θυμάμαι τη ντροπή που δοκίμασα κάποτε σε μια μεγάλη πανεπιστημιακή πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν προσπάθησα να εξηγήσω σε δυο διαπρεπείς καθηγητές, ένα παιδαγωγό και ένα ψυχολόγο, τις …ριζοσπαστικές καινοτομίες της διαβόητης εκπαιδευτικής μας νομοθεσίας του 1964. Ο ένας κοίταζε τον άλλο με απορία και μόνο από υπερβολική αβρότητα δεν εκάγχαζαν ακούοντας τους κοινούς τόπους που απαριθμούσα. «Σοβαρολογεί αυτός ο κύριος;» θα έλεγαν μέσα τους «που ονομάζει εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» τέτοια κοινά και αυτονόητα μέτρα, όπως είναι …η άδεια να διδάσκεται στα σχολεία η ζωντανή γλώσσα του λαού και να πρωτογνωρίζουν τα παιδιά τους κλασικούς από δόκιμες μεταφράσεις; Ποιος συζητεί σήμερα … αν πρέπει να λέμε ό,τι καταλαβαίνομε και να καταλαβαίνομε ό,τι διαβάζομε, για να μιλούμε με την ψυχή και όχι με τα χείλη, και να τρέφομε το πνεύμα μας με πραγματικά νοήματα και όχι με κούφιες λέξεις;».
Έφυγα από το φιλικό εκείνο σπίτι ταπεινωμένος. Το μόνο που είχα καταφέρει με πολύ κόπο ήταν να παρουσιάσω την πατρίδα μου υποανάπτυκτη και τη διασημότητά μου ανόητη…

Ο πρόλογος δεν είναι για να ξανασυζητήσω αυτά τα (έως ανυπόφορα πια βαθμό) πολυαγαπημένα θέματα, αλλά για να εισαγάγω τον αναγνώστη σ’ ένα επίκαιρο κεφάλαιο του εκπαιδευτικού μας ζητήματος, σ΄ αυτό που μπορούμε να ονομάσομε: μέθοδο εργασίας και δομή της Πανεπιστημιακής Παιδείας.

Όταν διαβάζει κανείς τις προτάσεις των «Ειδικών» και τις επαγγελίες των «Υπευθύνων» για την αναμόρφωση των – λεγομένων- «Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων» μας, καθώς και όταν ακούει τα καθαυτό εκπαιδευτικά αιτήματα των φοιτητικών οργανώσεων, και στα τέσσερα Πανεπιστημιακά κέντρα της χώρας (και στις πρώτες και στις δεύτερες έχει τον τελευταίο καιρό δοθεί μεγάλη δημοσιότητα στον Τύπο μας) δεν μπορεί να απαλλαγεί από τη δυσάρεστη εντύπωση ότι με όσα σκεπτόμαστε και όσα λέγαμε δείχνομε καθαρά πως και στο μέγα τούτο εθνικό θέμα βρισκόμαστε στην είσοδο, όχι στον κύριο χώρο του προβλήματος.

Για να προσδιορίσω συγκεκριμένα, θα επισημάνω δυο από τις βαθειές πτυχές που παρουσιάζει.
Η μία αναφέρεται στη μορφή της πανεπιστημιακής διδασκαλίας και η άλλη στο περιεχόμενό της.
Για την πρώτη δεν είναι ανάγκη να μακρηγορήσω, γιατί όλοι τη γνωρίζομε όσοι περάσαμε από πανεπιστημιακά θρανία ελληνικού τύπου. Η μέθοδος που ακολουθούν στο διδακτικό τους έργο οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι (εκτός από λίγες, ελάχιστες παρήγορες εξαιρέσεις) είναι: αγόρευση από την υψηλή, τη δυσπρόσιτη καθέδρα μπροστά σε πυκνό ακροατήριο που ακούει τα σοφά ρήματα με μακάριαν αδράνεια – μελέτη κατ’ οίκον σε τακτά χρονικά διαστήματα από «σημειώσεις» όσο γίνεται λακωνικές – και εξετάσεις αλλεπάλληλες εξετάσεις απάνω σε προκαθορισμένην ύλη, δοκιμασία συνήθως ολιγόλεπτη, που κατά την αίσια έκβασή της απολήγει στο περιπόθητο «πτυχίο».
‘Ετσι όμως δεν μαθαίνεται η Επιστήμη. Γιατί επιστημονική μόρφωση θα πει μεθοδική και επίπονη άσκηση στον τρόπο που πρέπει κανείς να πλησιάζει, να παρατηρεί και να ζυγίζει τα πράγματα, για να εισχωρήσει στο βάθος τους, να συλλάβει το νόημα και να εκτιμήσει τη σημασία τους.
Επομένως: ειδική αγωγή της σκέψης, που την αποκτά ο νέος μόνο όταν με την προσωπική επαφή, το παράδειγμα και την καθοδήγηση του δάσκαλου γυμναστεί πώς να οργανώνει την έρευνα, να θέτει τους στόχους, να χρησιμοποιεί τα μέσα και να ελέγχει τα αποτελέσματά της.
Βλέπει όμως ο Έλληνας φοιτητής τον δάσκαλό του, και διαλέγεται μαζί του στο τραπέζι της παραγωγικής συνεργασίας;
Περνάει δίπλα του τις ώρες της μελέτης, του ανακοινώνει τις απορίες του, ζητεί και παίρνει τη συνδρομή του για να διαλύσει μια αμφιβολία, να προσπεράσει μια δυσχέρεια, να βασανίσει ένα πόρισμα δικής του έρευνας;

Πόσοι και πότε είχαν αυτή τη σπάνια τύχη στους χρόνους των πανεπιστημιακών σπουδών τους, να σταθούν πλάϊ – πλάϊ με το δάσκαλό τους και να μάθουν με τη χειραγώγηση του τι ανηφορικός και ανώμαλος είναι ο δρόμος προς την εύρεση και τον έλεγχο της αλήθειας, αλλά και τι βαθειάν ικανοποίηση, χαρά και υπερηφάνεια αισθάνεται όποιος έργο της ζωής του έχει κάνει να τον ανεβαίνει απτόητος;

Να λοιπόν η μία πτυχή του προβλήματος της Ανώτατης Παιδείας μας: πρέπει ν’ αλλάξει, ν’ αλλάξει το ριζικά και το γρηγορώτερο το (λεγόμενο κατ’ ευφημισμόν) σύστημα της πανεπιστημιακής μας διδασκαλίας.

Να σταματήσουν οι αγορεύσεις από το βήμα και να καθιερωθεί η σωκρατική μέθοδος της προσωπικής επαφής, του διαλόγου και της συνεργασίας δάσκαλου και μαθητή μέσα στη βιβλιοθήκη, στο εργαστήριο, στην κλινική – στο τραπέζι της κοινής έρευνας. Εύκολο δεν είναι να γίνει τούτο από τη μια μέρα στην άλλη. Ακόμη και στις Αγγλοσαξονικές χώρες όπου ο θεσμός του tutor, του «πρεσβύτερου» που κηδεμονεύει τον νεοφώτιστο και τον καθοδηγεί στις σπουδές, έχει δώσει θαυμάσια αποτελέσματα, η «έκρηξη του φοιτητικού πληθυσμού», παγκόσμιο σήμερα φαινόμενο, έχει δημιουργήσει δυσχέρειες στην εφαρμογή του συστήματος, που έχουν φέρει σε αμηχανία τις πανεπιστημιακές Αρχές. Γιατί δεν είναι, όπως υποθέτουν πολλοί, ο αριθμός, δηλαδή το ποσόν των μελών του διδακτικού σώματος, που θα φέρει την αλλαγή, αλλά το ποιόν τους.
Οσοσδήποτε και αν αν πολλαπλασιάσομε τους Ακαδημαϊκούς μας δασκάλους, το αποτέλεσμα δεν θα είναι εκείνο που περιμένομε, παρά μόνο εάν αυτοί μεταβάλλουν ριζικά την τακτική που ακολουθούν στη διδασκαλία τους.
Για να γίνει όμως τούτο, χρειάζεται αλλαγή οπτικής γωνίας, αναθεώρηση και νέος καθορισμός των στόχων και της μεθόδου του εκπαιδευτικού έργου, άρα ούτε λίγο ούτε πολύ άλλος κοινωνικός και πνευματικός προσανατολισμός. Πράγμα πολύ δυσκολώτερο απ’ όσο φανταζόμαστε. Γιατί η πανεπιστημιακή μας παράδοση στο σημείο τούτο είναι μακρά και πανίσχυρη, δεν θα υποχωρήσει γρήγορα.

Η δεύτερη περιπλοκή, εξίσου σοβαρή ή και σοβαρότερη από την πρώτη, σχετίζεται με το περιεχόμενο των σπουδών του ανώτατου επιπέδου. Το πατροπαράδοτο διαρθρωτικό σχήμα, του πανεπιστημίου – με την κλασική διάιρεση των σχολών κατά στεγανά χωρισμένες ειδικότητες, σύμφωνα με το πνεύμα του 19ου αιώνα, (σχήμα που το υιοθέτησαν και τα Ιδρύματα Ανώτατης Τεχνικής Παιδείας) σήμερα ούτε με τις θεωρητικές αντιλήψεις της Επιστήμης συμβιβάζεται, ούτε ικανοποιεί τις πρακτικές ανάγκες των οικονομικά ανεπτυγμένων κοινωνιών.
Η προοπτική έχει αλλάξει: «κλάδοι», εως τώρα ανεξάρτητοι, συγχωνεύτηκαν ή εγκαταλείφτηκαν και τη θέση τους την πήραν άλλοι ευρυχωρότεροι, συνθετικότεροι.
Και δεν είναι μόνο η θεωρία που βλέπει με πολύ σκεπτικισμό την κατάτμηση των επιστημών (κανείς λ.χ. δεν δέχεται σήμερα το σαφή διαχωρισμό Φυσικής, Χημείας και Βιολογίας).
Αυτή τη «διαμερισματοποίηση, ιδίως στον τομέα της εφαρμογής, την αποκρούει και η πράξη ως ασύμφορη. Το παράδειγμα της Ηλεκτρονικής που άλλους κλάδους της Τεχνολογίας αχρήστεψε και άλλους απορρόφησε, είναι χαρακτηριστικό.
Εξάλλου ολοένα γίνεται πιο αισθητή, από λόγους όχι μόνο εκπαιδευτικής αλλά και γενικότερα κοινωνικής σκοπιμότητας, η ανάγκη να εγκαταλειφθεί η μακρά και αδιαφόριστη φοίτηση στα πανεπιστημιακά ιδρύματα και να κλιμακωθούν οι σπουδές σε διαδοχικά επίπεδα που το καθένα θα έχει τους δικούς του στόχους και αρκετήν ανεξαρτησία στο πρόγραμμα και στις μεθοδεύσεις του.
Σήμερα (1972) σε όλα σχεδόν τα πλάτη του πολιτισμένου κόσμου μιλούν για ένα πρώτο, και ύστερα για ένα δεύτερο και τέλος για ένα τρίτο κύκλο πανεπιστημιακών σπουδών.
Ο πρώτος κύκλος θα προσφέρει την βασική επιστημονική μόρφωση κατά μεγάλες κατηγορίες 9φυσικές, ιστορικές, κοινωνικές επιστήμες) και θα απολήγει σ’ ένα πρώτο πανεπιστημιακό πτυχίο που θα επιτρέπει στους νέους να μπουν αμέσως στο στίβο της επαγγελματικής ζωής και να ευδοκιμήσουν στους τομείς και της παραγωγής και των υπηρεσιών.
Ο δεύτερος κύκλος θεμελιωμένος απάνω στον πρώτο, θα αντιστοιχεί προς τις σημερινές πανεπιστημιακές μας σχολές και θα καταρτίζει τους νέους σε διάφορες πλέον επιστημονικές ειδικότητες, μέσα σε βραχύτερο χρόνο και με θετικότερα αποτελέσματα, αφού θα έχει προηγηθεί μια γερή βασική εκπαίδευση.

Εδώ θα τελειώνει για τους πολλούς η πανεπιστημιακή μόρφωση. Οι λίγοι που επιθυμούν να επιδοθούν βαθύτερα και συστηματικότερα στην επιστημονική έρευνα, θα προχωρούν στον τρίτο και τελευταίο κύκλο με την προοπτική να αποτελέσουν αργότερα τα ανώτατα στελέχη της πνευματικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής, την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας.
Σ’ αυτό το διαρθρωτικό σχήμα επαναστατική καινοτομία του αιώνα μας είναι ο πρώτος κύκλος των πανεπιστημιακών σπουδών. Πρόδρομος στην καθιέρωση αυτής της ακαδημαϊκής βαθμίδας υπήρξε το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο (και ως ένα βαθμό οι μεταγυμνασιακές Τεχνικές Σχολές της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, που δεν κατατάσσονται στο ανώτερο επίπεδο).
Είναι το «Κολλέγιο», με δυο έτη σπουδών, που ευδοκιμεί σε πολλά πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών. Σκοπός του: από το ένα μέρος να συμπληρώσει και να βαθήνει τη γενική εκπαίδευση που έχει δώσει το (εξατάξιο) Γυμνάσιο και από το άλλο να εισαγάγει στα Γράμματα και στις Επιστήμες όσους νέους είτε θα αρκεστούν στο πρώτο πανεπιστημιακό πτυχίο (Bachelor’s degree) και θα βγουν στην κοινωνία να εργαστούν, είτε θα προχωρήσουν έπειτα σε ανώτερες ακαδημαϊκές σπουδές και θα ειδικευτούν σε ορισμένην επιστήμη.
Στην Ευρώπη έρχεται τώρα να θεμελιώσει αυτό τον τύπο «πρωτοβάθμιων» πανεπιστημιακών σπουδών η Γαλλία. Όπως εδήλωσε, δημοσιεύοντας τα ιδρυτικά του νέου θεσμού διατάγματα, ο Γάλλος υπουργός της Παιδείας J. Fontanet:
«Υπάρχουν πολλά επαγγέλματα που απαιτούν μια πιο προχωρημένη εκπαίδευση από το baccalaureat, και όμως κατώτερην από το πανεπιστημιακό πτυχίο, όπως είναι οργανωμένο. Για τούτο νομίζω ότι πρέπει να προβλέψομε, για τους φοιτητές που εγκαταλείπουν ή αποτυγχάνουν στις σπουδές τους πριν τις αποτελειώσουν, ένα πρώτο κύκλο πανεπιστημιακών μαθημάτων που θα τους επιτρέψουν ν’ αποκτήσουν μιαν αυτάρκη μόρφωση» (στην εφημερίδα t’ Express της 13 Νοεμβρίου του 1972).
Ο στόχος αυτός γίνεται φανερός. Όπως ο μεγάλος αριθμός των μαθητών που εγγράφονται στα Γυμνάσια, αλλά έπειτα από φοίτηση 2 ή 3 το πολύ ετών εγκαταλείπουν τα θρανία χωρίς να ολοκληρώσουν έναν αυθύπαρκτο κύκλο μαθημάτων, μας αναγκάζει να διαιρέσομε τη Μέση Γενικήν Εκπαίδευση σε δυο κύκλους, τον κατώτερο και τον ανώτερο, έτσι η διαρροή των φοιτητών που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να φτάσουν στο πτυχίο, επιβάλλει να σκεφτούμε και γι’ αυτούς μιαν αυτοτελή εκπαίδευση που θα έχει γενικό μορφωτικό χαρακτήρα και θα τους δώσει με περισσότερα πνευματικά εφόδια (από τους αποφοίτους εξαταξίου Γυμνασίου) στην απαιτητικότερη σήμερα Οικονομία και Διοίκηση των «αναπτυσσόμενων» χωρών.
Με το σύστημα τούτο επιδιώκονται και δυο άλλοι στόχοι: Πρώτα να αραιώσει ο φοιτητικός πληθυσμός, στον κυρίως πανεπιστημιακό κύκλο σποδών, με αποτέλεσμα να γίνεται εκεί με περισσότερη φροντίδα και απόδοση η ακαδημαϊκή διδασκαλία.
Και έπειτα, να ειδικεύονται στους διάφορους επιστημονικούς κλάδους νέοι που θα έχουν εδραιώσει και συμπληρώσει τη γενική τους μόρφωση, και έτσι θα μπορούν ν’ αφομοιώσουν βαθύτερα και γοργότερα τις έννοιες της καλπάζουσας Επιστήμης του αιώνα μας.
Αυτά τα θέματα αποτελούν τον πυρήνα του προβλήματος που έχουν να λύσουν όσοι στους χρόνους μας (1973) φιλοδοξούν να εξυγιάνουν και να ανακαινίσουν τα πανεπιστήμια. Αλλά ούτε αυτά ούτε άλλα λιγότερο ή εξίσου σοβαρά για την ανάπλαση της ακαδημαϊκής παιδείας βλέπουμε να αντιμετωπίζονται σήμερα στον τόπο μας με γνώση και με θάρρος.
Είναι λοιπόν ή δεν είναι να ανησυχεί κανείς μήπως, ως προς την εκπαίδευση του λαού μας, δεν θα κατορθώσομε ποτέ να συμπορευτούμε με τις πολιτισμένες χώρες του πλανήτη μας;
Εμείς σταματούμε εκεί όπου οι άλλοι ξεκινούν με μεγάλα βήματα προς τα εμπρός.
Πως θα τους προλάβουμε;
ΣΧΕΤΙΚΑ 1) Σχολεία Χαβαλέ στην Ελλάδα του 2009;

2) Τα αυγά και οι κότες του Κ. Ζούλα στην Καθημερινή

Μας αμφισβητούν σε ποσοστό 80%; Θα τους αμφισβητήσουμε σε ποσοστό 97%!

Ενας πολιτικός μαθαίνει τι είναι Δημοκρατία, παίρνοντας το μετρό στις έξη η ώρα το πρωϊ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Κάθε φορά που μιλάμε για δημοκρατία, οι υπό ψευδώνυμο δημοκράτες μας αραδιάζουν σειρά επιχειρημάτων, για να αποδείξουν πως δεν υπάρχει ενιαία έννοια της δημοκρατίας.
Κι άλλοι πάλι, προσθέτουν ότι έχουμε πολλές μορφές και πολλούς τύπους δημοκρατίας, ανάλογα με τις χώρες.
Θα σας δώσω (έγραφε ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος στην εφημερίδα Το Βήμα το 1972, με το ψευδώνυμο Ακροατής) μερικούς πρόχειρους ορισμούς της δημοκρατίας.
Θα δείτε ότι διαφέρουν όλοι μεταξύ τους. Όμως όλοι λένε το ίδιο πράγμα:

«Σε μια δημοκρατία η θέληση των ηλιθίων και των ληστών υπολογίζεται όπως και η θέληση των καλών πολιτών. Στα άλλα όμως καθεστώτα, η θέληση των πρώτων κάνει τους νόμους».

«Μη πιστεύετε ό,τι όταν ένας πολιτικός πηγαίνει στη βιβλιοθήκη της Βουλής για να ζητήση ένα βιβλίο που εξηγεί τι είναι δημοκρατία θα μάθη πολύ περισσότερα, παρά αν πάρη το μετρό στις έξη η ώρα το πρωί».

«Η δημοκρατία είναι το χειρότερο των πολιτευμάτων που υπάρχουν στον κόσμο, με εξαίρεση όλων των άλλων» (Το είπε ο Τσώρτσιλ, αλλά κατά τη γνώμη μου, ανήκει στον Αριστοτέλη).

«Δημοκρατία είναι το είδος του πολιτεύματος όπου μπορεί κανείς να ελπίζη, φωναχτά, ότι μια μέρα θα κυβερνηθή καλύτερα».

«Η δημοκρατία δεν σημαίνει ΄΄είμαι τόσο καλός όσο εσείς’’ αλλά ΄΄είσαστε τόσο καλός όσο και εγώ’’».

«Δημοκρατία; Ξέρετε τι είναι έλεγε ο Clemenceau: Είναι η δύναμη της ψείρας να τρώη το λιοντάρι».

Βρίσκετε καμμιά διαφορά στους ορισμούς;

ΣΧΕΤΙΚΑ 1) 42 Χρόνια μετά

2) Εγώ αναρχικός, ή εσείς που δε σεβαστήκατε ούτε Σύνταγμα, ούτε Νόμους;

3) Τι οσμή έφτανε από το Παρίσι στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1967; Ε;

Γάλλοι αγανακτισμένοι φοιτητές τα "λένε" αρχαιοελληνιστί στον Γάλλο Υπουργό.

Οι αγανακτισμένοι μιλάνε αρχαία ελληνικά
Γάλλοι φοιτητές έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας στον υπουργό Παιδείας της χώρας Ξαβιέ Νταρκός γραμμένη στην ελληνική

Τα αρχαία ελληνικά αποτελούν τη «διεθνή γλώσσα» των αγανακτισμένων. Οταν όλες οι άλλες μορφές επικοινωνίας αποτυγχάνουν, οι αδικούντες στρέφονται στον αρχαίο ελληνικό λόγο, της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία και τη λογική σκέψη. Τον ορθολογισμό και τη λογική επικαλούνται γάλλοι φοιτητές που αποφάσισαν να στείλουν στον υπουργό Παιδείας της χώρας τους
Ξαβιέ Νταρκός επιστολή γραμμένη στα αρχαία ελληνικά αντί των γαλλικών με την υποσημείωση

«Αφού δεν καταλαβαίνετε γαλλικά, σας γράφουμε στα ελληνικά»!

Πρόκειται βέβαια για ένα χαριτολόγημα των αρχαιοελληνιστών στο γαλλικό πανεπιστήμιο Παρίσι 5, οι οποίοι διάλεξαν τον τρόπο αυτόν για να τραβήξουν την προσοχή της γαλλικής κυβέρνησης. Οπως τονίζουν στην επιστολή, με το πνεύμα του κειμένου τους δεν θα μπορούσαν παρά να συμφωνήσουν ο Πλάτων και ο Δημοσθένης.

Oι φοιτητές αλλά και οι καθηγητές πολλών πανεπιστημίων της Γαλλίας βρίσκονται σε κινητοποιήσεις που έχουν ήδη περάσει τους τρεις μήνες, αντιδρώντας στον νέο νόμο για τη μεταρρύθμιση των πανεπιστημίων και το νέο καθεστώς εργασίας των εκπαιδευτικών-ερευνητών. Στη γαλλική πρωτεύουσα οι περισσότερες πανεπιστημιακές σχολές είναι υπό κατάληψη και πολλοί καθηγητές προτείνουν εναλλακτικά μαθήματα εκτός των κατειλημμένων σχολών. Οι προβληματισμοί των γάλλων πανεπιστημιακών έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα θέματα που απασχολούν τα πανεπιστήμια της χώρας μας, καθώς στη Γαλλία η πλήρης αυτονομία των ΑΕΙ της χώρας έχει γίνει ήδη πραγματικότητα και μάλιστα χωρίς να αφήσει θετικές εντυπώσεις.

Καθηγητές και φοιτητές αντιδρούν στον νέο νόμο που έχει δώσει υπερεξουσίες στους πρυτάνεις των ΑΕΙ, οι οποίοι λειτουργούν πλέον ως «μάνατζερ» με εξουσίες πρόσληψης προσωπικού, ρύθμισης του εργασιακού καθεστώτος και των μισθών τους, ένταξης εργαζομένων σε καθεστώς ιδιωτικού δικαίου αν το θέλουν κ.ά.

Παράλληλα με τον ίδιο νόμο έχουν ουσιαστικά αυξηθεί μαζί με την πρακτική άσκηση τα έτη σπουδών των φοιτητών στα παιδαγωγικά τμήματα, οι οποίοι θα πρέπει να περιμένουν πέντε έτη προτού πάρουν την άδεια εξάσκησης του επαγγέλματός τους.

Στο πνεύμα αυτό, οι φοιτητές του πανεπιστημίου Παρίσι 5 έστειλαν στον υπουργό Παιδείας επιστολή στα αρχαία ελληνικά, στην οποία αναφέρουν χαρακτηριστικά:

«Αγανακτούμε γιατί εμείς μιλάμε και εσύ δεν ακούς».

Και τον καλούν να δείξει σωφροσύνη. Οι φοιτητές ζητούν από τον κ. Νταρκός να προτείνει νέο νόμο για την ανώτατη εκπαίδευση της χώρας, ξεκαθαρίζοντας ότι οι διατάξεις του θα πρέπει να είναι δίκαιες.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από Το Βήμα 17 Απρ. 2009

(Αυτό μου θύμισε έναν παλιό Γυμνασιάρχη στην Πράμαντα στα Τζουμέρκα της Ηπείρου, στην πρωϊνή προσευχή Οκτώβρη μήνα - όταν κάποιοι μαθητές μπήκαν σε ένα υπόγειο, ήπιαν μούστο που έβραζε και ...

Ξεκίνησε από αρχαϊζουσα καθαρεύουσα και τέλειωσε ηπειρώτικα

....Ωφθησαν, συνελήφθησαν τινές πλιατσικολογούντες, έπκιαν τι έπκιαν του σκασμό, άφκαν και τουν πύρου ανοιχτό....)

Μιλώ για τους ψαράδες π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του.

ΜΙΛΩ … (Μανόλη Αναγνωστάκη)
……………………
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι’ όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι’ όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι’ όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει

Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.

ΣΧΕΤΙΚΑ: Ο Ιησούς της Ναζαρέτ

Κι η Αγλαϊα ήθελε Πάσχα και μεις να πάμε

Σχετκά: 1) Μικροπολιτικός στα ΝΕΑ

2) Οικονομόπουλος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μη ακριβές λεξιλόγιο για την επιστήμη της ακρίβειας και της απροσδιοριστίας

(Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Σχολείο και Σχόλιο)
Ισχυριζόμαστε ότι η φυσική είναι « ακριβής επιστήμη ». Ενώ πασχίζουμε για την μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια στα πειράματα μας, στην τάξη μας ή στα βιβλία μας είμαστε συχνά πολύ λιγότερο ακριβείς. Υπάρχει μια δικαιολογία για τη χρήση λέξεων που σημαίνουν όλες το ίδιο πράγμα ή λέξεων που δανειζόμαστε από το καθημερινό μας λεξιλόγιο για να ονομάσουμε ένα φυσικό μέγεθος που έχει παρόμοια, όχι όμως πάντοτε την ίδια, σημασία με την αντίστοιχη λέξη που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ζωή π.χ. το έργο.
Δεν υπάρχει όμως δικαιολογία για τη χρήση μιας λέξης, χωρίς να ακριβολογούμε, όταν υπάρχει μια αντίστοιχη ακριβής λέξη ή έκφραση για να μεταφέρουμε το νόημα που θέλουμε.
Συχνά απλά παίζουμε ένα παιχνίδι επικοινωνίας στο οποίο κάθε ένας από εμάς ακούει αυτό που εννοεί ο άλλος και όχι αυτό που λέει. Έτσι όμως αποπροσανατολίζονται οι άλλοι ακροατές, ιδιαίτερα αν είναι μαθητές ή δεν έχουν εμβαθύνει τις γνώσεις τους στο συγκεκριμένο αντικείμενο, και κάποτε και εμείς οι ίδιοι.
Η φυσική σήμερα τείνει να μεταβληθεί σε ένα όμορφο παιχνίδι λέξεων και συμβόλων. Οι ζαβολιές αυτού του παιχνιδιού είναι το αντικείμενο αυτής της εργασίας.
Συχνά χρησιμοποιούμε ένα κώδικα τόσο πυκνό σε νοήματα, παραλείποντας τόσες λεπτομέρειες, ώστε η επικοινωνία με τους μαθητές μας και τους αναγνώστες των βιβλίων μας είναι δυσχερής, κάποτε και αδύνατη. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι για αυτό το λόγο η φυσική είναι ένα από τα λιγότερο καλά διδασκόμενα μαθήματα.
Ίσως έχουν δίκιο. Χρησιμοποιούμε μερικές φορές όχι τις ακριβείς για ένα θέμα, μια έννοια, λέξεις στα βιβλία μας και πολύ συχνότερα στις τάξεις μας ενώ κατακεραυνώνουμε τους μαθητές μας όταν κάνουν το ίδιο ή όταν κάνουν λαθάκια σε αριθμητικές πράξεις.

« Άλλα λέγεις κι άλλα γράφεις -
- άλλα μας λες και άλλα κάνεις-
- άλλα λογιάζεις, άλλα λες, κι άλλα στο νου σου βάνεις »

Η συνέχεια στο εξαιρετικό ιστολόγιο Σχολείο και Σχόλιο.

Πρωτότυπη και επίκαιρη διαφήμιση φροντιστηρίου.

Άριστη ακουστική του θεάτρου της Επιδαύρου.

Χτισμένο στην IV αιώνα π.χ. προς τιμήν του θεού Ασκληπιού, το θέατρο της Επιδαύρου είναι το καλύτερο όλων των διατηρημένων αρχαίων θεάτρων.
Σύμβολο του ελληνικού και του παγκοσμίου θεάτρου.
Ο ήχος του είναι εξαιρετικός, και μοναδικός στον κόσμο.
Στα τελευταία καθίσματα στα 70μέτρα, μπορείς και ακούς τους ηθοποιούς επί σκηνής τέλεια. Κάθε λέξη ακούγεται χωρίς τεχνητή ενίσχυση.
Σε μια χαράδρα, το 340 π.Χ., ο αρχιτέκτονας Πολύκλειτος ο Νεότερος από το Άργος, έκτισε, σύμφωνα με τον Παυσανία, το θέατρο της Επιδαύρου.
Κρυμμένο ανάμεσα στους λόφους, η χωρητικότητά του θεάτρου ανέρχεται περίπου σε 14.000 θεατές.

Μέχρι τώρα οι επιστήμονες πίστευαν ότι η άριστη ακουστική του Θεάτρου της Επιδαύρου, που ασφαλώς θα ενισχυόταν από τον ανακλαστήρα του αρχικού σκηνικού οικοδομήματος, οφείλεται στην τέλεια γεωμετρία του σχεδιασμού.
Έρχεται άλλο ένα νέο στοιχείο να προστεθεί για την ακουστική.
Ερευνητές του Ινστιτούτου Τεχνολογίας ανακάλυψαν ότι του ασβεστόλιθου η μορφή, παρέχει ένα ακουστικό φίλτρο που μεταδίδει τον ήχο από το στάδιο σε υψηλές συχνότητες.
Δηλαδή ο ασβεστόλιθος των κερκίδων, ενεργεί ως φυσική ακουστική παγίδα.
Δεν είναι γνωστό εάν η ακουστική ιδιότητα είναι το αποτέλεσμα ενός τυχαίου γεγονότος ή το προϊόν προηγμένου σχεδιασμού.
Οι οικοδόμοι που το έκαναν, δεν έκαναν τίποτα από τύχη. Όλα έπρεπε να ανταποκρίνονται σε μια διαδικασία επεξεργασίας για την τελειότητα.
Και αν προσπάθησαν να αντιγράψουν το σχεδιασμό της Επιδαύρου και σε άλλους χώρους της εποχής, ποτέ δεν το έκαναν με την ίδια επιτυχία.
(αναδημοσίευση από το paratolmo blogspot)

Αρκετά πειράματα μηχανικής, με τη σειρά οργάνων μηχανικής.

Στα εργαστήρια Φυσικών Επιστημών των Λυκείων υπάρχει η σειρά οργάνων μηχανικής, που παρουσιάζει μερικά προβλήματα στη συναρμολόγησή της, επειδή τα διάφορα μέρη της βρίσκονται σε διαφορετικά κουτιά, τα δε βίντεο δεν είναι κατατοπιστικά και ευκρινή, τα φυλλάδια με κάπως θαμπές φωτογραφίες, με πολύ μικρά γράμματα και μικρά σχήματα.
Με τη σειρά όμως αυτή γίνονται πολλά πειράματα μηχανικής - στην Α Λυκείου μελέτη ελεύθερης πτώσης, νόμοι κεντρομόλου δύναμης, τριβή, διατήρηση μηχανικής ενέργειας, κρούσεις - στη Β Λυκείου το εκκρεμές με το καταπληκτικό χρονόμετρο των 8 μετρήσεων με τις φωτοπύλες - στη Γ Λυκείου κρούσεις, προσδιορισμός ροπής αδράνειας κυλίνδρου, κύλιση σε κεκλιμένο επίπεδο, διατήρηση μηχανικής ενέργειας σε ανακύκλωση.
Οι φωτοπύλες δουλεύουν ανεξάρτητα από τη κεντρική συσκευή, ή τοποθετημένες στη μεταλλική ράμπα.
Αξίζει τον κόπο να βρούμε όλα τα υλικά και να έχουμε την υπομονή να τα συναρμολογήσουμε στη βασική μονάδα με τις δυο μεταλλικές ράβδους, αλλά προπαντός να επιχειρήσουμε τα σχετικά πειράματα.
Για να βοηθήσω στην συναρμολόγηση των υλικών παραθέτω τις επόμενες φωτογραφίες.

Υπολογισμός συντελεστή τριβής ολίσθησης.
Τοποθέτηση φωτοπυλών στη κεντρική συσκευή με τις δυο μεταλλικές ράβδους.

Μελέτη διατήρησης ορμής σε δύο διαστάσεις.

Διατήρηση μηχανικής ενέργειας με τη συσκευή ανακύκλωσης και φωτοπύλες

ΣΧΕΤΙΚΑ 1) Περιγραφή της σειράς και πειράματα μηχανικής στην ιστοσελίδα του εκφε Ηλιούπολης.

Περίληψη, σκονάκια Φυσικής από μαθητή - υποψήφιο.

Γράφει ο Στέργιος Ναστόπουλος στην ιστοσελίδα "Διδάσκοντας Φυσική στο 8ο"
...Η Φυσική θεωρείται συχνά σαν ένα δύσκολο μάθημα που ολοι έχουν προβλήματα. Ακολούθησε τα επόμενα «κόλπα» για να πετύχεις στις εξετάσεις:
Για να προετοιμαστείς για τις εξετάσεις ακολούθησε την εξής στρατηγικές: Να είσαι προνοητικός και παρακολούθησε από κοντά την ύλη των μαθημάτων. Μην αφήνεις την ύλη να συσσωρεύεται.
Κάνε ένα «σκονάκι». Αυτό δεν χρειάζεται για παράνομη χρήση, αλλά για να οργανώσεις τις γνώσεις και τη μελέτη σου. Είναι μια μορφή μελέτης. Φτιάξε ένα οργανωτή της ύλης που πρέπει να ξέρεις. Αν έχει κενά στις γνώσεις σου, κοίταξε ποια σου λείπουν και να τα συμπεριλάβεις στο «σκονάκι».

Ιδού μερικά "σκονάκια" από μαθητή - υποψήφιο πριν μερικά χρόνια (εξετάσεις 2004 ή 2005 θαρρώ)
Έχει επικεντρώσει στα βασικά, αυτά που θα του μείνουν την παραμονή της εξέτασης.
Θα μπορούσε να προσθέσει και άλλες σημαντικές πληροφορίες, ειδικά στα σχήματα, ή ακόμη να επεκταθεί σε ορισμένες βασικές καθιερωμένες ασκήσεις.
Αρκετοί απο μας, τους καθηγητές, ξεχάσαμε τι μπορούσαμε εμείς να λύσουμε όντας είμαστε μαθητές.
Θυμάμαι όχι ευκαταφρόνητα ποσοστά αποτυχίας στις φροντιστηριακές ασκήσεις του Α έτους στο Φυσικό Αθήνας, γύρω στο 1970, πως τρέχαμε να αγοράσουμε (με ένα πενηνταράκι) την ειδική τυπωμένη κόλα από το περίπτερο απέναντι (ή από τον Μαζαράκη στη Μαυρομιχάλη) με τι άγχος πηγαίναμε να γράψουμε δυό φορές την εβδομάδα (Δεύτερα και Πέμπτη 12-1 το μεσημέρι αν θυμάμαι καλά) Αφού πρώτα ο βοηθός του Αλεξόπουλου έλυνε σύντομα και βιαστικά στον πίνακα την άσκηση της προηγούμενης εξέτασης, μετά εκφωνούσε την άσκηση που έπρεπε να λύσουμε σε 30 περίπου λεπτά.
Που να προσέξει κανείς, είχαμε το νου μας τι άσκηση θα βάλει μετά.
(Ω τα χρυσά που ' φυγαν νιάτα, με όνειρα πόσα ήσαν γεμάτα)




























Τα υπόλοιπα "σκονάκια" θα μαζευτούν εδώ σε εύλογο χρόνο.

Κυνηγοί αγριόχοιρου, χτύπησαν χρυσή γουρούνα.

Ομάδα κυνηγών αγριόχοιρου, αποτελούμενη από τους Μ.Σ. , Χ.Λ., Η.Κ., Κ.Γ. και Α.Χ. φέρεται να εντόπισε στην περιοχή Καμπέραγα στο ανατολικό Ζαγόρι, κρύπτη θησαυρού.
Στην περιοχή έδρασε, επιχείρησε εναντίον των Γερμανών ο ΕΛΑΣ στην κατοχή.
Ακόμη η περιοχή βρίσκεται πάνω στο δρόμο της τούρκικης παλαιάς Εγνατίας οδού που ξεκινούσε από τον κάμπο των Ιωαννίνων, χάνι Λεύκα, καλντερίμι Δρίσκου, εξοχικό παλάτι Αλή πασά, χάνι Καμπέραγα και συνέχιζε προς Μέτσοβο.
Οι κυνηγοί εντόπισαν τον θησαυρό τον περασμένο Χειμώνα, και ήδη κατέθεσαν αίτηση στην οικονομική εφορία, και στην Νομαρχία Ιωαννίνων προκειμένου να προβούν σε νόμιμη ανασκαφή.
Η περιοχή, η θέση χαλάσματα ή κονάκια του Καμπέραγα, φυλάσσεται άγρυπνα από δύο βοσκούς μέλη της ομάδας, με τα ημιάγρια σκυλιά τους, ράτσας μολοσσός.
Πιθανόν να εντόπισαν ενδείξεις θησαυρού που έκρυψαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ, ή του θησαυρού του Αλή πασά του Τεπελενλή, που μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί.
Σύμφωνα με ιστορικούς, όπως ο Αραβαντινός, η ο Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ, ο Αλή πασάς είχε μεγάλο θησαυρό από χρυσάφι, κάνουν λόγο για χρυσή γουρούνα αρκετών κιλών με 12 γουρουνάκια.

Περισσότερα για το θησαυρό του Αλή πασά του Τεπελενλή ΕΔΩ.

Στην ανακάλυψη πιθανόν να έφτασαν χρησιμοποιώντας ανιχνευτή μετάλλων,
η λειτουργία του οποίου βασίζεται στην ηλεκτρομαγνητική επαγωγή και συγκεκριμένα στα ρεύματα Foucault ή δινορεύματα.

(Σε ακίνητο μεταλλικό σώμα, που βρίσκεται σε μαγνητικό πεδίο, επάγονται ισχυρά ρεύματα, όταν το μαγνητικό πεδίο μεταβάλλεται χρονικά.
Δινορεύματα προκαλούν την περιστροφή του μεταλλικού δίσκου στους μετρητές ηλεκτρικής ενέργειας (της ΔΕΗ) που υπάρχουν στα σπίτια.
Οι γνώριμοι μεταλλικοί ανιχνευτές που βλέπουμε στα σημεία ελέγχου σε αεροδρόμια, ανιχνεύουν το μαγνητικό πεδίο των δινορευμάτων που επάγονται σε μεταλλικά αντικείμενα.
Παρόμοιες συσκευές χρησιμοποιούνται για τον εντοπισμό θαμμένων θησαυρών, που συνήθως καταλήγουν να είναι καπάκια από μπουκάλια, χαμένες δεκάρες ή δραχμές, σκουριασμένα σίδερα, ενίοτε δε κανένα κουτάκι χρυσές λίρες)