Παρόμοιες ασκήσεις προγραμματισμένης πορείαςΥπέρ των νέων συνηγορία
Ποιον ορίζοντα βλέπουν, λοιπόν, μπροστά τους οι νέοι; Στις κοινωνίες του όψιμου καπιταλισμού -και στην ελληνική με τις ιδιαιτερότητές της- καταστρέφεται ό,τι κατέκτησε ο άνθρωπος με αγώνες στην πορεία της Ιστορίας. Αν δεχτούμε τον ορισμό του Μαρξ, ότι η ουσία του ανθρώπου καθορίζεται από το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι σε μια κοινωνία όπου τα πάντα μετριούνται με «την αισχρή ανταλλαγή τοις μετρητοίς», η ιστορικά κατακτημένη ουσία του ανθρώπου εξαχνώνεται. Το άτομο μένει μετέωρο σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό, ακατανόητο και χωρίς ελπίδα. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν αυτές τις μέρες απηχούν τις προηγούμενες διαπιστώσεις.
Τα προηγούμενα ισχύουν -λιγότερο ή περισσότερο- για όλες τις κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες, εξ ου και ο φόβος των Ευρωπαίων για νέες εξεγέρσεις απ' αφορμή την εξέγερση της ελληνικής νεολαίας. Αλλά η χώρα μας έχει και τα δικά της «προνόμια», συνέπειες της καθυστερημένης και ανώμαλης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Συγκεκριμένα: Η Ελλάδα ήταν βασικά μια «καθυστερημένη» αγροτική χώρα. Μέρος της οικονομίας και του εργατικού δυναμικού της καταστράφηκε με την κατοχή και τον εμφύλιο. Η αναρχική, απρογραμμάτιστη και ραγδαία οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη που ακολούθησε, πραγματοποιήθηκε σε βάρος των «δύο μόνιμων πηγών του πλούτου: της γης και των ανθρώπων». Τα ορεινά και ημιορεινά χωριά άδειασαν, με τη βία ή εξαιτίας της φτώχειας και η οικονομία τους καταστράφηκε. Αντίστοιχα, γιγαντώθηκαν οι σημερινές φρικαλέες τερατουπόλεις, με τις γνωστές συνέπειες. Μέσα σ' αυτή τη διαδικασία καταστροφής και ανάπτυξης, οξύνθηκαν οι κοινωνικές αντιθέσεις και ειδικά η αντίθεση φτώχειας - πλούτου. Η μεταπολεμική κεφαλαιοκρατική συσσώρευση πραγματοποιήθηκε σε βάρος και της αγροτιάς και της εργατικής τάξης: άθλια ημερομίσθια, άθλιοι μισθοί και, αντίστοιχα, τιμές των αγροτικών προϊόντων κάτω από την αξία τους. Ετσι, όσοι νέοι δεν εγκατέλειψαν για πολιτικούς λόγους τα χωριά τους, κατέφυγαν στις πόλεις ελπίζοντας σε καλύτερες ημέρες!
Νέο πλέγμα αντιθέσεων: παλαιοί προλετάριοι και αγρότες-μέτοικοι, αγωνίζονταν να επιβιώσουν και αν μπορέσουν, να περάσουν στην κατηγορία των μικροαστών - και ένα ποσοστό τα κατάφερε. Από την άλλη πλευρά, αναπτύχθηκε μια νέα μεγαλοαστική τάξη από τους μαυραγορίτες της κατοχής, τους ωφελημένους από τον εμφύλιο, τους εκλεκτούς της χούντας, αλλά και από τους αετονύχηδες της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Μια αστική και μεγαλοαστική τάξη χυδαία, ματαιόδοξη, επιδειξιομανής, αδίστακτη, διαπλεκόμενη με κάθε εξουσία. Δημόσια έργα, εξοπλισμοί, χαριστικά δάνεια, φοροαπαλλαγές, κανόνας το «άρπαξε να φας» και οι συνέπειες: σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ (ατιμώρητα), σκάνδαλα της Ν.Δ. (ατιμώρητα), χρηματιστηριακή φούσκα, σκάνδαλο της Vodafone που έφτασε να κατασκοπεύει και τον πρωθυπουργό και το οποίο «κουκουλώθηκε», σκάνδαλο του ΥΠΠΟ (Ζαχόπουλος), σκάνδαλο της Ζίμενς, σκάνδαλα ιερωμένων (Βατοπέδιο, Μονή Τοπλού κ.λπ.), υπουργοί που παραβιάζουν τους νόμους τους, συγγενείς υπουργών μπλεγμένοι σε σκάνδαλα, και άλλα μικρότερα ων ουκ έστιν αριθμός. Σήψη και κρίση. Αλλά: «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».
Και το κράτος; Το κράτος μας πάντα αντιμετώπιζε το πιο ζωντανό κομμάτι της νεολαίας σαν εχθρό. Ας πάμε πενήντα χρόνια πίσω: στις τεράστιες διαδηλώσεις για την Κύπρο. Οι «αύρες» μάς ράντιζαν τότε με χημικά. Τα «όργανα της τάξεως» μάς αντιμετώπιζαν με τα κλομπ και τις κλωτσιές. Υστερα από μια διαδήλωση, δολοφόνησαν δύο νέους στα Εξάρχεια. Τότε που κράτος και παρακράτος προετοίμαζαν τη δικτατορία, δολοφόνησαν τον Σωτήρη Πέτρουλα. Η χούντα συνέχισε με βασανιστήρια, εξαφανίσεις και δολοφονίες. Και μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση των κοινοβουλετικών θεσμών; Μετρήστε τη σειρά των δολοφονημένων νέων. Τελευταίος, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος!
Γιατί αυτή η μανία εναντίον των πιο έξυπνων, των πιο ευαίσθητων και των πιο ζωντανών νέων; Επειδή στο κράτος δεν έγινε ποτέ «κάθαρση» και το παρακράτος συνεχίζει να υπάρχει και να δρα στα σκοτάδια της πιο μαύρης πραγματικότητας της κοινωνίας. Οι στρατοδίκες και οι άνθρωποι του παρακράτους του εμφυλίου και μετά, ετελεύτησαν βιολογικά. Αλλά οι πυρήνες και οι διάδοχοί τους επιβιώνουν, μεταλλασσόμενοι και μένοντας ίδιοι: εχθροί του λαού. Και με ποια κριτήρια επιλέγονται σήμερα οι αστυνομικοί και με ποια ιδεολογία διαπαιδαγωγούνται;
Και η Αριστερά; Φτώχεια μέσα στον πλούτο! Πόλεμοι! Αυταρχικό κράτος. Αυτά είναι τρία προβλήματα, απέναντι στα οποία έπρεπε να βρει τρόπους κοινής δράσης. Η ευθύνη της πολυδιάσπασης της Αριστεράς είναι ιστορική. Αλλά ιδιαίτερα βαρύνει την ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία βρήκε ως «επαναστατική» στρατηγική την επιστροφή σε ένα ηρωικό, αλλά ιστορικά, από μια άποψη, καταδικασμένο παρελθόν. Η Αριστερά θα απαντήσει, θεωρητικά και πρακτικά στα ερωτήματα για το μέλλον;
Έθνη τα πρόσθεν, τη φθορά βεβυσμένα
Όλεθρον άρδην, δυσμενούς πεφευγότα
Υψούτε χείρας, συν κρότοις εφυμνίοις
Μόνον σέβοντα, Χριστόν ως ευεργέτην
Εν τοις καθ’ ημάς, συμπαθώς αφιγμένον
1974-2008: 34 και… χρόνια, ή κοντά 13.000 μέρες.
Πολλές απ’ αυτές, αλλά και για πολλούς, «μαύρες», ή, –έστω–, ασπρόμαυρες, αν εξαιρέσουμε κάποιες χιονοπτώσεις, εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80, και κάποιες άλλες στις αρχές του 2000, όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα είδαμε αρκετές «χιονάτες μέρες», για να κάνουμε και λίγο ...μαύρο χιούμορ.
Απ’ το «Κωνσταντίνος Καραμανλής ή τανκς», φθάσαμε στο: Κώστας Καραμανλής και: «Δεν σκοπεύω να συνταξιοδοτηθώ πρόωρα»…Απ’ το «Δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε», φθάσαμε στο: «Αστυνομικοί, αμυνθείτε, καλυφθείτε, μην πυροβολείτε»…Απ’ την προσωρινή λιτότητα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, φθάσαμε στην διαρκώς παρατεινόμενη σκληρή λιτότητα των Καραμανληδο-Παπανδρέου, του Γιώργου Ράλλη, του Κώστα Μητσοτάκη, του Κώστα Σημίτη, που συνεχίστηκε και επί των ημερών του Κώστα Καραμανλή Β’, του ανηψιού, που –οσονούπω– φαίνεται να παραδίδει τη σκυτάλη στον Γιώργο Παπανδρέου Β’, τον εγγονό. Δεν είναι –φαίνεται– της μοίρας του Ελληνικού λαού ν’ απαλλαγεί απ’ τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου…Και ένας Θεός ξέρει για πόσα ακόμη χρόνια θα συνεχιστεί αυτή η μαύρη λιτότητα.Ήταν Ιούλιος του 1974, όταν μετά από τη «μαύρη 7ετία», τη χούντα των Παπαδοπουλο - Παττακο - Μακαρέζων περάσαμε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Και άνοιξε ο «Ναός» της Δημοκρατίας, –η Βουλή των Ελλήνων. Και επέστρεψαν οι εξόριστοι και αυτοεξόριστοι πολιτικοί μας, από τη Γαλλία, την Αμερική, την τότε Δυτική Γερμανία, και απ’ αλλού. Και δεν πέρασε πολύς καιρός που οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και τα συνθήματα άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν, μέσα κι έξω από τη Βουλή: «Έξω απ’ το ΝΑΤΟ - Μέσα στο ΝΑΤΟ», «Έξω απ’ την ΕΟΚ - Μέσα στην ΕΟΚ», «Έξω απ’ την ΟΝΕ - Μέσα στην ΟΝΕ», «Όχι στο Μάαστριχτ», «Όχι στις Βρυξέλλες», «Όχι» παντού. Αλλά και «ΝΑΙ» παντού.Και να τα σκάνδαλα, να οι μίζες, να οι ρεμούλες, να, να, να…Τι να πρωτοθυμηθούμε, τι να πρωτοξεχάσουμε; «Ολυμπιακή», «Πάμπερς», «Δήμητρες», «Ωνάσειο», «κωλόσπιτα», «δωράκια 500 εκατομμυρίων δραχμών», Γούκους, Κωσκοτάδες, «17 Ν», Ε.Λ.Α. και εν ψυχρώ δολοφονίες πολιτικών, δικαστικών λειτουργών και δημοσιογράφων, «Σταμούλους», κλπ., κλπ.…
Κοντά 20 χρόνια λιτότητα, υποσχέσεις απ’ τους ΝΔ-ΠΑΣΟΚους πολιτικούς, υπομονή απ’ τους εργαζόμενους. Φθάσαμε και στο αποκαλούμενο «βρώμικο ’89» και τις «ανίερες συμμαχίες», τη «συγκυβέρνηση» –κατά το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου,– Δεξιάς - Αριστεράς, παρ’ ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν ξεκάθαρος: «Ανοχή στην κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη, μέχρι την έκδοση της Απόφασης του «Ειδικού Δικαστηρίου».
Και το ’90, ο ελληνικός λαός αποφάσισε ν’ αλλάξει σελίδα και εξέλεξε πρωθυπουργό τον Κώστα Μητσοτάκη, αλλά οι περιπέτειες συνεχίστηκαν. Στήριξε όλες του τις ελπίδες ο δύσμοιρος λαός μας στον Κώστα Μητσοτάκη, αλλά ούτε εκείνος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Και το 1990, με αφορμή το «Ειδικό Δικαστήριο», για όσα «φοβερά και τρομερά» είχαν συμβεί στη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας απ’ το ΠΑΣΟΚ, το μίσος μπήκε ανάμεσα στις δυο παρατάξεις και λίγο έλλειψε να γίνουν όλα «μπάχαλο». Και να τα «γαλάζια και πράσινα καφενεία», να το απύθμενο μίσος μεταξύ γονιών και παιδιών, μεταξύ αδελφών, μεταξύ συγγενών και φίλων. Πόσες καλημέρες κόπηκαν τότε και πόσες οικογένειες κινδύνεψαν να διαλυθούν!… Και να τα καινούργια σκάνδαλα: «ΟΤΕ - Υποκλοπές», Γριλάκηδες, «ΑΓΕΤ» ή «(Φ)ΑΓΕΤ», Μητσοτάκηδες», «Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες»… Κι ο κυρίαρχος λαός και πάλι στη γωνία…
Σαν έφθασαν οι εκλογές του ’93, διαδέχτηκε τη Ν.Δ. και τον Κώστα Μητσοτάκη, –για δεύτερη φορά–, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και πάλι το ίδιο σκηνικό: Καινούργια σκάνδαλα, καινούργιοι αντεργατικοί νόμοι! «Άρθρο 330», «Νόμος Σιούφα», «Άρθρο 4», «Νόμος Ρέππα», «Νόμος Γιαννίτση». Κι αργότερα –επί Σημίτη– άλλα δεινά: Ίμια, ευχαριστήρια στους Αμερικάνους, «κραχ» στο Χρηματιστήριο, παράνομες μίζες, κλπ.,κλπ.…
Αλλαγή πολιτικής σκυτάλης το 2004, και πάλι στην εξουσία η Ν.Δ. Και ξανά σκάνδαλα!… Κι είναι ν’ αναρωτιέται κανείς: Μα, τίποτε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο!; Κατάρα τον «δέρνει»; «ΖΙΜΕΝΣ», «Βαρθολομαίος», «Θέμος και Μάκης», παράνομη εξαγωγή «μαύρου» χρήματος σε τράπεζες της Ευρώπης και σε λογαριασμούς του Θέμου, –για 5,5 εκατομμύρια ευρώ μιλάμε–, DVD, «Ζαχόπουλος», «Τσιτουρίδης», «Μαγγίνας», «Καταστροφή της Πελοποννήσου από πυρκαγιές», σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, και οι… προφητείες του Αγίου Κοσμά επαληθεύονται!…Κι ύστερα απ’ τα όσα δεινά και τους δυνάστες που πέρασαν από μπροστά μας, φθάσαμε στις Βιστωνίδες και τα Βατοπαίδια ή Βατοπαιδία ή «Φάτε Παιδία»… Στους Δρύδες, στους Φωτιάδηδες, στους Δούκες, Ρουσόπουλους, Πελέκες, Σωτηρόπουλες και δεν έχει τέλος ο κατάλογος των εμπλεκόμενων στα οικονομικά σκάνδαλα, στη μοιρασιά του «μαύρου» χρήματος, στον παράνομο πλουτισμό.
Και να ξανά το Πολυτεχνείο, τα Εξάρχεια, οι κουκουλοφόροι, οι γνωστοί - άγνωστοι, τα άδικα φονικά, η άγρια εκμετάλλευση μεταναστών, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, οι καταλήψεις, οι εξεγέρσεις μαθητών και εργατών. Και μέσα σ’ όλα τα δεινά, μας προέκυψε πρόσφατα και ο άδικος χαμός ενός 15χρονου παλληκαριού. Του Αλέξη Γρηγορόπουλου, σ’ ένα χωρίς προηγούμενο χάος, στο κέντρο της Αθήνας, όπου λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν εκατοντάδες εμπορικά καταστήματα, κι όχι μόνο!… Όπου αρκετός κόσμος έμεινε χωρίς μεροκάματο, μέρες χρονιάρες!… Όπου οι κουκουλοφόροι –οι γνωστοί-άγνωστοι– τα έκαναν «γυαλιά-καρφιά»!…, ενώ η Ελληνική Αστυνομία τα έκανε «θάλασσα»…
Και πριν αποφασίσει η Δικαιοσύνη για το τι συνέβη κι ένας άτυχος νέος έχασε τη ζωή του, βγήκαν οι «ειδήμονες» κι εξέδωσαν πόρισμα: «Τα ζητούσε ο οργανισμός του Αλέξη, που είχε αποκλίνουσα συμπεριφορά», κλπ., κλπ.…Ντροπή και αίσχος!… Κανένας σεβασμός στο νεκρό παλληκάρι. Κι αντί να βγάλουν τον «σκασμό» μέχρι ν’ αποφανθεί η Δικαιοσύνη, ξημεροβραδιάζουν στα τηλεοπτικά κανάλια –ιδιωτικά και κρατικά–, όλοι αυτοί που είναι οι μόνοι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα μας και προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι για όλα όσα συμβαίνουν, «φταίνε εκείνοι που χαϊδεύουν τ’ αφτιά των κουκουλοφόρων»!…
Λες κι ο λαός δεν ξέρει τι του γίνεται, δεν έχει μάτια να δει, δεν έχει μυαλό να σκεφτεί, λες και βρίσκεται στους δρόμους, έτσι, για πλάκα…Μεταξύ των πολιτικών αναλυτών κι ο βουλευτής Αργολίδας, Γιάννης Μανώλης. Ακούστε, ή μάλλον διαβάστε, τι είπε ο άνθρωπος: «Εμείς οι Έλληνες τρώμε τις σάρκες μας, όλοι είμαστε ίδιοι», –προφανώς εννοούσε τους πολιτικούς. «Θα μπορούσε, τα χρήματα που θα δοθούν στους καταστραφέντες μαγαζάτορες των Αθηνών, να είχαν δοθεί για την ανέγερση κάποιου νοσοκομείου, κάποιου σχολείου, ή, τέλος πάντων, κάτι ανάλογου». Και τα είπε όλα αυτά ο κ. Μανώλης, λες και η κυβέρνηση δεν είχε αντιληφθεί για ποιον σκοπό αγωνίζονταν και διαδήλωναν οι εργαζόμενοι. Λες και είχε αποφασιστεί να δοθούν τα χρήματα αυτά στους εργαζόμενους και μόλις εκδηλώθηκαν οι καταστροφές, η κυβέρνηση τα πήρε απ’ τους εργαζόμενους και τα ’δωσε στους λεηλατηθέντες και καταστραφέντες εμπόρους του κέντρου της Αθήνας.Αστείες δικαιολογίες, δηλαδή…Αμάν πια!… Αμάν!… Ή για να χρησιμοποιήσω τη φράση του συρμού: Έλεος πια!… Έλεος!… Συμπολίτευση και Αντιπολίτευση, βρείτε τα, επιτέλους!… Και η Αντιπολίτευση, πρέπει να προτείνει λύσεις, ενώ η Συμπολίτευση πρέπει ν’ αφήσει κατά μέρος τους εγωισμούς, ας πάψει να τα ρίχνει όλα στους προηγούμενους και ας αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν. Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που έστειλε τους «άλλους» στο σπίτι τους… Ας μην τους
επιτρέψει να γυρίσουν ξανά, γιατί «παλιό άλογο, καινούργια περπατησιά δεν κάνει»!…
Δεν είναι καιρός πια για διχόνοιες! Κάντε κάτι, –επιτέλους– όλοι μαζί, γιατί ο λαός θα σας γυρίσει –ολονών– την πλάτη…Από έναν απλό χωρικό, μια πρόταση, καθώς πιστεύει πως: «Πολλά και σημαντικά πράγματα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, έγιναν, ακούγοντας κάποιοι, ακόμη και τη γνώμη ενός ηλιθίου».
Με τα ελάχιστα γράμματα –τα κολλυβογράμματα– που έμαθε, προτείνει –μεταξύ σοβαρού και αστείου: Όσοι έκλεψαν, έκλεψαν, όσοι πλούτισαν, –παράνομα ή νόμιμα– πλούτισαν… Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή. Καθώς λέγεται, από χείλη ειδημόνων –εκτός αν κινδυνολογούν– η Ελλαδίτσα μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που στο άμεσο μέλλον, δεν θα μπορεί να δανειστεί από τους Ευρωπαίους ετέρους της κεφάλαια, ώστε ν’ αντεπεξέλθει στις οικονομικές δυσκολίες που αφήνει πίσω του το παγκόσμιο οικονομικό «κραχ»… Προτείνει, λοιπόν, ο απλός χωρικός: «Η ζάπλουτη Εκκλησία της Ελλάδας, δείχνοντας το χριστιανικό της πρόσωπο, την ώρα μάλιστα που λοιδορείται για όσα συμβαίνουν στους κόλπους της, αλλά, εφαρμόζοντας, παράλληλα και το Λόγο του Θεού, ας προβεί στον δανεισμό –έντοκο ή άτοκο– του Ελληνικού Κράτους, έτσι που αυτό να εξοφλήσει τις όποιες μέχρι τώρα οικονομικές του υποχρεώσεις, κι όλα ν’ αρχίσουν από το μηδέν». Για το χτίσιμο της Ελλάδας όλων των Ελλήνων, της Ελλάδας της Δικαιοσύνης, της Ελλάδας του μέλλοντος!Είναι υποχρέωση της Ελλαδικής Εκκλησίας, της Εκκλησίας της Αγάπης, της Εκκλησίας του Χριστού… Ας το κάνει, λοιπόν!…
Τον Αρνι Ντάνκαν, γενικό επιθεωρητή των Δημοσίων Σχολείων του Σικάγο, επέλεξε ο Μπαράκ Ομπάμα για τη θέση του υπουργού Παιδείας στη νέα κυβέρνησή του.
Το μεγάλο κεντρικό κυλινδρικό πηνίο (σαν βαρέλι) διαρρέεται από εναλλασσόμενο ρεύμα. Παράγεται, έτσι χρονικά μεταβαλλόμενο μαγνητικό πεδίο.
