Τα συστήματα σύγχρονης λήψης και απεικόνισης.

Από το πολυσέλιδο βιβλίο «Θέματα Διδακτικής για τα μαθήματα των Φυσικών Επιστημών»:

Ένα σύστημα σύγχρονης λήψης και απεικόνισης αποτελείται από ένα σύνολο αισθητήρων, μια αυτόνομη κεντρική μονάδα μετατροπής αναλογικών σημάτων σε ψηφιακά, με δυνατότητα προσωρινής αποθήκευσης δεδομένων, ένα λογισμικό που εγκαθίσταται στον Η/Υ και παρέχει τη δυνατότητα πολλαπλής επεξεργασίας και απεικόνισης των εισερχομένων δεδομένων.

Χρησιμοποιούνται αισθητήρες δύναμης, κίνησης, θερμοκρασίας, διαφοράς δυναμικού, έντασης ηλεκτρικού ρεύματος, pH διαλύματος, πίεσης αερίου, φωτεινής έντασης κλπ.

Η κεντρική μονάδα (καταγραφέας) με την οποία συνδέονται οι αισθητήρες δειγματοληπτεί και κάνει άμεσα τη μετατροπή αναλογικό/ψηφιακό.
Επιπλέον, επειδή είναι αυτόνομη, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ανεξάρτητα από τον Η/Υ, αποθηκεύοντας δεδομένα.

…. Το πλεονέκτημα του συστήματος είναι οι γραφικές απεικονίσεις που παρουσιάζονται στην οθόνη του υπολογιστή ταυτόχρονα με την εξέλιξη του φαινομένου, όπως η μεταβολή της θερμοκρασίας μιας ποσότητας νερού που θερμαίνεται, το διάγραμμα θέσης – χρόνου ενός αντικειμένου.
…. Το πείραμα μπορεί να επαναληφθεί όσες φορές χρειάζεται και με τις κατάλληλες ερωτήσεις γνωστικών συγκρούσεων μπορούμε να ξεδιαλύνουμε την (λανθασμένη) άποψη πολλών μαθητών ότι η τροχιά της πραγματικής κίνησης ενός αντικειμένου ταυτίζεται με τη μορφή του διαγράμματος θέσης – χρόνου…..
… Μέσα στην κοινωνία της πληροφορίας ο εκπαιδευτικός δεν είναι δυνατό να διατηρήσει τον παραδοσιακό ρόλο του. Παρά τους φόβους που εκφράζονται σχετικά με τη διαφαινόμενη κατάργηση του εκπαιδευτικού, μάλλον ο ρόλος του εκσυγχρονίζεται, αναβαθμίζεται και γίνεται σημαντικότερος.
Μέσα στο νέο εκπαιδευτικό περιβάλλον ο δάσκαλος επιλέγει τη μέθοδο διδασκαλίας και συντονίζει την εκπαιδευτική διαδικασία που θα ακολουθήσει κάθε φορά, με αποτέλεσμα να χάνει την κλασσική αυθεντία του και να γίνεται ένας διαρκώς επιμορφούμενος παιδαγωγός.

Παύει να έχει τον αποκλειστικό ρόλο του πομπού – μεταδότη γνώσεων (παράδοση μαθήματος) και στη συνέχεια, του ελεγκτή (εξετάσεις).
Δημιουργούνται έτσι προϋποθέσεις για να γίνει οργανωτής της εκπαιδευτικής διαδικασίας και δημιουργικός συνερευνητής με τους μαθητές του.
Ο σύγχρονος ρόλος του εκπαιδευτικού θα καθορίζεται πλέον από τις ιδιαίτερες ανάγκες και τους ρυθμούς των μαθητών και προφανώς δεν θα συμβαίνει το αντίθετο.
Οι νέες τεχνολογίες θα επιτρέψουν στους μαθητές να καταπιάνονται με άγνωστα θέματα και να προσδιορίζουν ο καθένας ξεχωριστά τη δική του πορεία μάθησης, βλέποντας τον εκπαιδευτικό να έχει θέση καθοδηγητή σε μια εξατομικευμένη διαδικασία.
Για να πραγματοποιηθούν όμως όλα αυτά, πρέπει ο εκπαιδευτικός να γνωρίζει τα εργαλεία των νέων τεχνολογιών πρώτα ως γνωστικά αντικείμενα και, στη συνέχεια, να έχει την απαραίτητη παιδαγωγική κατάρτιση, για να μπορέσει αφενός να εκμεταλλευτεί τα έτοιμα εκπαιδευτικά προγράμματα και αφετέρου να υλοποιήσει δικά του με τη βοήθεια των εργαλείων τους.
Με αυτά τα δεδομένα οι εκπαιδευτικοί πρέπει να λάβουν γνώση της παιδαγωγικής χρήσης των νέων τεχνολογιών, αποκτώντας καινούργιες ειδικότητες παιδαγωγικού χαρακτήρα, ώστε να συντελέσουν στη ριζική αναμόρφωση του συμβατικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

ΠΗΓΗ: Θέματα Διδακτικής για τα μαθήματα των Φυσικών Επιστημών
Γιώργος Ζησιμόπουλος, Κώστας Καφετζόπουλος, Ε. Μουτζούρη, Νίκος Παπασταματίου
Εκδόσεις Πατάκη Αθήνα 2002.