Η Δασκάλα
Μονάχη, πέρα απ’ τα παιδιά
και πικραμένη συλλογιέται,
όσα της σφίγγουν τη καρδιά
Ω, τα χρυσά που φύγαν νειάτα
μ’ όνειρα πόσα ήταν γεμάτα
προβιβασμός, υποτροφία
κάποιας της τύχης αλλαγή
δυο τρία χρόνια υπηρεσία
και ένας λεβέντης μιαν αυγή
που θα την κλειούσε αρχόντισσά του
στο σπίτι του και στην καρδιά του.
Μα ΄ταν φτωχό το σπιτικό της
Και καρτερούσαν να θραφούν
γονιοί και αδέλφια απ’ το μισθό της
και χρέη παλιά να πληρωθούν
Κι αυτός μικρός
δεν εξαρκούσε
κι όλο πιο μπρος
τον εξοφλούσε
Έχει σβηστεί στο πρόσωπό της
κάθε της νιότης ομορφιά.
και όσα διδάσκει στο σχολειό της
δεν τα πιστεύει εκείνη πια.
κι όλο και γίνεται η δασκάλα
πιο νευρική και ασπρομάλλα
Άλλες μαθήτριες παντρευτήκαν
άλλες παιδάκια, γίναν νιές
Από την μνήμη της σβηστήκαν
πόσες εδίδαξε γενιές
Στη νιότη της π’ ανθεί και δένει
μετράει τα χρόνια της θλιμμένη
Κι όμως στην έδρα της εκείνη
για λευτεριά, για δικαιοσύνη
διδάσκει πάντα και κηρύττει
με ραγισμένη τη φωνή,
π’ όλο και βγαίνει πιο βραχνή
από το χρόνιο φαρυγγίτη.
3 σχόλια:
Ο "δάσκαλος" στη φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου είναι ιμιτασιόν, κάποιος από το χωριό, που σήμερα λέγεται Αμφιθέα, στην βόρεια όχθη της Παμβώτιδος, απέναντι από το νησάκι.
Και βέβαια το χωριό λέγεται Στρούνι, ή Στρούνιον, κατα τους καθαρευουσιάνους. Οπως γράφει και στον πίνακα. Αλλαγή προς το ευηχότερον τα μ'ολις πρόσφατα χρόνια. Αλλά οι παλιοί Γιαννιώτες το λεν' "Στρουν'" ακόμα. Εξάλλου, γιατί Αμφιθέα; Το χωριό, πανέμορφο σήμερα, με τα νεόχτιστα του, μία θέα έχει, προς τη Λίμνη. Το "Αμφί" που κολλάει; Δεν έχουνε και φαντασία οι νεώτεροι ονοματοδότες. Ολο εις "-θέα" δίνουν.
Πιθανώς Στεργιο από τη βιασύνη του ο νουνός ονοματοδότης δεν βρήκε κάτι άλλο καλύτερο στην προσπάθεια να αλλάξουν επί το ελληνικότερο τα σλαβόφωνα ονόματα.
Ετσι η Αρδομίστα έγινε Λογγάδες, η Γιάννιστα Βασιλική, το Μπρακμάδι Καστρίτσα, η Λοχάνστα Ανατολική Κράψη, η Μπούλτση Ελάτη, το Μπισδούν Ελεούσα κ.ο.κ.
Σαν την Αμφιθέα και η Λευκοθέα το πρώτο χωριό στην παλιά εθνική Ιωαννίνων - Ηγουμενίτσας.
Δημοσίευση σχολίου