Εικόνες από το ελληνικό σχολείο του χτές, τότε που είμαστε παιδιά.

Κυρία, κυρία... ή κύριε κύριε... Ελλείψει θρανίων το μάθημα οκλαδόν, στρωματσάδα...

Μα φυσικά το Στρούνι (σήμερα Αμφιθέα είναι στην Ήπειρο, απέναντι από τα Γιάννενα, στην όχθη της Παμβώτιδας). Γράφτηκε ότι η φωτογραφία ήταν στημένη, στο ρόλο του δάσκαλου ένας από το χωριό. Η δασκάλα και τα πενήντα τόσα ζευγάρια μάτια, τότε που υπήρχαν πενηντάρια τμήματα.

Στα θρανία τρεις - τρεις, η ξυλόσομπα, ο ξεθωριασμένος μαυροπίνακας, η μαθήτρια και η δασκάλα...

Όταν οι δάσκαλοι είχαν και τη φροντίδα του σχολικού συσσίτιου (το κίτρινο τυρί, η σούπα πληγούρι, το ρόφημα γάλα σκόνη)

Περισσότερα στο αξιοπρόσεκτο πολυγραφότατο blog trelogiannis

Δέκα οδηγίες προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν.

Εκπαιδευτικός και μαθητής: Οδηγίες «πλοήγησης» μέσα στην τάξη, του Χρήστου Κάτσικα
10 «ΟΔΗΓΙΕΣ» ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ!
Εκπαιδευτικός και μαθητής: Οδηγίες «πλοήγησης» μέσα στην τάξη
Του Χρήστου Κάτσικα

Η «απομαγνητοφώνηση» των μαθητικών συνομιλιών θα έφερνε στο προσκήνιο τη «γραμματική και το συντακτικό» ενός αισθήματος δυσαρέσκειας και έλλειψης ικανοποίησης από τη συμμετοχή τους στη σχολική ζωή και τη μαθησιακή διαδικασία, σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα - κέντρο πιέσεων και αρένα ανελέητου ανταγωνισμού, στο οποίο τα περιθώρια για αυθορμητισμό, ανάληψη πρωτοβουλιών, άσκηση κριτικής, προώθηση διαλόγου -λειτουργίες που «δένονται» με ένα νήμα με τις ανάγκες και τις προδιαθέσεις της νέας γενιάς- «αραχνιάζουν» στα «πρακτικά» των διακηρύξεων της επίσημης εκπαιδευτικής πολιτικής.

Μέσα στο κύμα των μαθητικών επικρίσεων και της αμφισβήτησης της λογικής του υπαρκτού σχολείου ξεχωρίζει ένα πρόσωπο, ο εκπαιδευτικός. Είναι ο «σημαντικός άλλος», η μόνη εμφανής φιγούρα της «ανώνυμης» σχολικής μηχανής, που στα «επεισόδια» των μαθητικών συζητήσεων παρουσιάζεται, υπαινικτικά, με μια θαυματουργική δύναμη, άλλοτε θεία και άλλοτε διαβολική, άλλοτε σα φορέας σωτηρίας και άλλοτε σα φορέας απώλειας. Ο δάσκαλος που αγαπήθηκε και ο δάσκαλος που μισήθηκε, είναι προφανώς δύο διαφορετικά πρόσωπα, χαραγμένα βαθιά, στις εμπειρίες και στις αναπαραστάσεις όλων, μαθητών και αποφοίτων, μικρών και μεγάλων, γεγονός που υποδηλώνει τον κεντρικό ρόλο που πιστεύεται ότι διαδραματίζει ο εκπαιδευτικός στη σχολική «σταδιοδρομία» του μαθητή. Βέβαια, η σχέση εκπαιδευτικού - μαθητή είναι, στα βασικά και αποφασιστικά της σημεία, μια σχέση θεσμική, όσο κι αν πολλές φορές στα μάτια των μαθητών φαντάζει ως προσωπική. Αυτό σημαίνει ότι σε γενικές γραμμές προσδιορίζεται με νόμους και διατάξεις, ανεξάρτητα από τις προσωπικές διαθέσεις καθώς κάθε εκπαιδευτικός είναι «θεσμικά» υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει προς τους μαθητές του ένα minimum από την εξουσία που του παρέχει η θέση του στο σχολείο (διδασκαλία ορισμένης ύλης, εξέταση, βαθμολογία, απουσίες, ποινές, κ.λπ) πρακτική που δημιουργεί «αυτεπαγγέλτως» αντιθέσεις, σε κάποιες περιπτώσεις εκρηκτικές. Όμως, αν είναι δύσκολη με τη συγκεκριμένη δομή και λειτουργία του υπαρκτού εκπαιδευτικού συστήματος, η λύση βασικών αντιθέσεων μεταξύ εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων σε διαπροσωπική βάση, είναι σίγουρο ότι η ανίχνευση του «μαύρου κουτιού» της αίθουσας διδασκαλίας και των μαθητικών βιωμάτων, οριοθετούν τα χαρακτηριστικά του «δασκάλου που αγαπήσαμε».

1. Η ΤΑΞΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΑ!
«Δεν χρειάζεται να σαι μάντης για να καταλάβεις. Αρκεί να κοιτάξεις του γονείς συγκεντρωμένους κάθε μέρα στην είσοδο του σχολείου, τους χοντρούς και τους λεπτούς, τους καλοντυμένους και τους φτωχοντυμένους, τους εξαντλημένους και τους ακμαίους» (Dupasc)
Το μαθητικό σώμα είναι ανομοιογενές καθώς προέρχεται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και διαπερνάται από τις υπάρχουσες κοινωνικές αντιθέσεις. Η σχολική τάξη δεν είναι ενιαία και αυτή η πραγματικότητα είναι τεκμηριωμένη από την έρευνα και την καθημερινή εμπειρία.
Κάθε μαθητής «κουβαλάει» μαζί του ένα ολόκληρο φορτίο προσωπικών, οικογενειακών και κοινωνικών «αποσκευών». Η γνώση που αποκτά ο καθηγητής για τους μαθητές του μοιάζει, πολλές φορές, με τη γνώση που αποκτά ο θεατής για τον ηθοποιό που παίζει κάποιο ρόλο στη θεατρική σκηνή. Η γνώση του δασκάλου για το μαθητή δεν μπορεί να «ρυμουλκείται» με το αυστηρό κριτήριο της επιτυχίας ή της αποτυχίας του στο σχολείο, αλλά πρέπει να περιλαμβάνει τα βασικά στοιχεία της ταυτότητας του παιδιού για την καλύτερη «χαρτογράφηση» της τάξης. Κι αυτό, βέβαια, όχι από την αίσθηση μιας αφηρημένης δικαιοκρισίας αλλά από τη βεβαιότητα ότι μόνο έτσι θα είναι σε θέση να προσεγγίσει τις στάσεις και τις πρακτικές των μαθητών.

2. ΔΙΔΑΞΕ ΜΕ!
Μια σύγχρονη μορφή διδασκαλίας κάνει το μαθητή παρατηρητή - δράστη, του διεγείρει την παρατηρητικότητα, τον αναγκάζει να πάρει αποφάσεις, του δίνει επιχειρήματα αντί να τον ταυτίζει με ιδέες, συναισθήματα ή πρόσωπα, τελικά ωθεί τα συναισθήματά του στη συνειδητοποίηση. Στο παραδοσιακό μάθημα η τάξη είναι τάξη και η κοινωνία είναι κοινωνία. Όμως οι τοίχοι της σχολικής αίθουσας δεν μπορεί να είναι τα όρια της επικοινωνίας και χρειάζεται η σχολική ομάδα να γίνει κοινωνός των προβλημάτων της τοπικής κοινωνίας, μάρτυρας, παρατηρητής και αναλυτής των κοινωνικών ζητημάτων. Ο εκπαιδευτικός απαιτείται να έχει τη γνώση και την ικανότητα να φέρει όλη την κοινωνία στην τάξη όχι με μια παραδοσιακή «επίσκεψη» αλλά αναλύοντας με κάθε ευκαιρία το σύνολο των αντιφάσεων και συγκρούσεών της. Στα πλαίσια αυτά, ο ολιγόλεπτος σχολιασμός πριν από κάθε μάθημα, με οξυδέρκεια και διεισδυτικότητα, των χτεσινών συμβάντων, δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα.

3. ΟΥΤΕ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ, ΟΥΤΕ ΑΝΤΙΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ!
Η συζήτηση που αφορά τις σχολικές ποινές συνήθως επικεντρώνεται στη χρησιμότητα ή όχι των κυρώσεων και ποτέ σχεδόν στο τι προκαλεί τις κυρώσεις. Εμφανίζονται έτσι στους σχολικούς χώρους οι «οπαδοί» των ποινών και οι «αρνητές» τους οι οποίοι δρομολογούν τις θεωρητικές τους αντιθέσεις στο αν πρέπει να επιβάλλονται ποινές, πότε και ποιες, χωρίς, όπως σημειώνει ο Θανάσης Γκότοβος, να αναφέρονται στη γέννηση και τη «βιογραφία» του μαθητικού παραπτώματος το οποίο «ελκύει» την ποινή.
Η παραπάνω λογική, ενώ για τους «οπαδούς» των ποινών παραπέμπει στην αυταρχικότητα, για τους «αρνητές» τους, κοντολογίς γι εκείνους που «καταργούν» τις ποινές, κλείνοντας τα μάτια στο πλαίσιο που λιπαίνει το έδαφος των μαθητικών παραπτωμάτων, γρήγορα οδηγείται σε αδιέξοδο και πολλές φορές στην «κάθετη» αναθεώρηση της προηγούμενης στάσης τους. Μια αντίπαλη πρόταση στη λειτουργία του σχολικού ποινολογίου δεν μπορεί να αντιπαραθέτει στον όποιο θεσμοθετημένο αυταρχισμό μια ηθικιστική λογική που μοιάζει με την «ελεημοσύνη στην επαιτεία που ησυχάζει την ψυχή χωρίς η ζητιανιά να εξαλείφεται». Ο μαθητής δεν έχει ανάγκη ούτε από την αυστηρότητα ούτε από την ανεκτικότητα του εκπαιδευτικού. Αυτό που χρειάζεται είναι η ουσιαστική συμμετοχή του σε μια διαδικασία που θα δρομολογεί τους όρους θέσπισης και τήρησης των κανόνων της σχολικής ζωής που θα εξασφαλίζουν δικαιώματα και καθήκοντα σε όλους. Η στάση του δασκάλου ορίζεται με το αν και κατά πόσο εξυπηρετεί μια ολόκληρη κίνηση προς τα μπρος, με άλλα λόγια αν διαπαιδαγωγεί και διαπαιδαγωγείται σωστά ολόκληρη η ομάδα.

4. ΟΧΙ ΣΤΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ!
«Θυμάμαι ακόμη μια καθηγήτρια που δεν έχανε ευκαιρία να με ξεφτιλίζει μέσα στην τάξη. Είχε πάρει κάποτε μια έκθεσή μου και τη διάβαζε μεγαλόφωνα στην τάξη, με ειρωνευόταν συνέχεια προκαλώντας έντεχνα και τα γέλια των συμμαθητών μου» (Ε.Ν. 36 ετών σήμερα)
Η πρώτη εικόνα που ένα παιδί μπορεί να έχει για τον ίδιο του τον εαυτό είναι συχνά διαμορφωμένη από το σχολείο. Εκεί βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπο με ομάδες παιδιών της ηλικίας του και συγκρίνει τον εαυτό του με τα άτομα που αποτελούν αυτές τις ομάδες. Περισσότερο όμως από τη συμπεριφορά των συμμαθητών του, οι εκτιμήσεις ου γίνονται από τους δασκάλους θα συντελέσουν στο να αναπτύξει το παιδί μέσα του διαθέσεις αυτοεκτίμησης ή αυτοϋποτίμησης. Η εξουσία του δασκάλου φανερώνεται με τη βαθμολογία, τον διαχωρισμό και την απροκάλυπτη εκτίμηση. Αυτά είναι τα λεγόμενα «αντικειμενικά μέσα» που έχει ο δάσκαλος στη διάθεσή του ώστε να εκφράσει την εκτίμησή του για την εργασία του παιδιού. Περισσότερο «ύπουλα» όμως είναι τα υποκειμενικά μέσα, που πολλές φορές ο δάσκαλος δεν συγκρατείται να μην χρησιμοποιήσει. Φανερώνονται μέσα στις κρίσεις, τους συλλογισμούς, τις υποτιμητικές μιμήσεις, την ειρωνεία. Φανερώνονται ακόμα μέσα στη λησμονιά, την εγκατάλειψη, την έλλειψη εκτίμησης, την αδιαφορία.
Η φυσική ποινή έχει θεωρητικά αποδυναμωθεί, χωρίς να έχει εντελώς εξοβελιστεί και συνυπάρχει με τη μη λεκτική επίκριση (παιχνίδι βλεμμάτων, γκριμάτσες αποδοκιμασίας) και με τις πιο πολιτισμένες, όχι λιγότερο οδυνηρές μορφές επίπληξης (ειρωνεία, οίκτος, αδιαφορία). Μπορεί η υποτίμηση να συντελέσει στη σχολική αποτυχία και σε διαταραχές στη φοίτηση; Έχει αποδειχθεί ότι όχι δύσκολα μπορεί το υποτιμημένο παιδί να οδηγηθεί στην παθητικότητα, την αδιαφορία ή να περάσει στην αντεπίθεση...

5. ΝΑΙ ΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !
Η σχολική ζωή έχει συρρικνωθεί, η σχολική μάθηση κυριαρχεί έναντι της κοινωνικής μάθησης και αξίες όπως δημοκρατία, συνεργασία, αλληλεγγύη έχουν «παραχωρήσει» τη θέση τους στον ανταγωνισμό, την αντιπαράθεση, τον ατομικισμό, το φθόνο, τη βαθμοθηρία, την υποτέλεια, την κυριαρχία. Η συλλογική προσπάθεια και ευθύνη, η ομαδικότητα -και μέσα σ΄ αυτήν η ανάπτυξη της ατομικότητας- δίνουν τη θέση τους στην παράλογη διάσπαση και σπατάλη δυνάμεων, σ΄ έναν αδιέξοδο ανταγωνισμό που βρίσκεται σε πλήρη αντίφαση με τις ανάγκες και τις προδιαθέσεις της νέας γενιάς που διψά για διανθρώπινη επαφή, ομαδικότητα και συναδελφικότητα. Πολύ σωστά επισημαίνεται από πλήθος ειδικών, εκπαιδευτικών, κοινωνιολόγων και ψυχολόγων ότι αυτό το κλίμα ευνοεί τη δημιουργία αντικοινωνικών συναισθημάτων και τάσεων, όπως η υπεροψία, ο φθόνος, η μνησικακία, η κακεντρέχεια, η υποκρισία και η παθολογική φιλοπρωτία. Στις απαντήσεις των πρώην μαθητών η συνεργασία και η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων αποτελεί μια από τις θετικές εμπειρίες και τα ευχάριστα βιώματά τους. Ο δάσκαλος μπορεί να υπονομεύει την ανταγωνιστική σχολική ατμόσφαιρα, δημιουργώντας όρους συνεργασίας, επιβραβεύοντας τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, επιχειρηματολογώντας υπέρ της θέσης, ότι «τα καλύτερα όνειρα στη ζωή μας είναι τα συλλογικά!»

6. ΔΙΔΑΞΕ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ! ΑΚΟΥΣΕ ΚΑΙ ΜΕΝΑ !
Ο δάσκαλος που βολεύεται στο «κοστούμι» - πανοπλία της αυθεντίας και την χρησιμοποιεί μάλιστα και ως εφαλτήριο για το κοινωνικό status του ακυρώνει γρήγορα την επικοινωνιακή σύμβαση, αποξηραίνει κάθε δυνατότητα δημιουργικής - ουσιαστικής σχέσης με τους μαθητές του. Διδάσκουμε μαθαίνοντας, σημαίνει όχι μόνο ότι διαλεκτικά προσεγγίζουμε τη γνώση, αλλά και ότι παίρνουμε από την τάξη καθετί το κοινωνικά χρήσιμο, το αξιοποιήσιμο. Ο καλός δάσκαλος δεν ξέρει μόνο να μιλάει και να μεταδίδει. ξέρει πρώτα να ακούει.

7. ΔΩΣΕ «ΧΡΩΜΑ» ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ !
Διδασκαλία δεν μπορεί να αποτελέσει ο ξύλινος μονόλογος που μετατρέπει τη μαθησιακή διαδικασία σε μια από τις πιο «στημένες» και πιο ασφυκτικές επικοινωνίες στις οποίες συμμετέχει καθημερινά ο μαθητής. Παράλληλα ο σχολικός χώρος δεν είναι απλό θέμα γεωμετρίας ή απλής και ουδέτερης διευθέτησης για τη στέγαση της μαθησιακής διαδικασίας. Η διάταξη των πραγμάτων στην τάξη (θρανία, πίνακες, έδρα, κατά παράταξιν καθίσματα) έχει συγκεκριμένη εσωτερική συνοχή και λογική, το ίδιο και η αρχιτεκτονική των σχολικών χώρων. Η γλώσσα της κίνησης του σώματος μπορεί να αλλάξει. Δώστε στις τάξεις ένα άλλο χρώμα πιο ανθρώπινο, πιο ζωηρό, πιο κοινωνικό. Δώστε στους μαθητές τη δυνατότητα να διακοσμήσουν οι ίδιοι την τάξη τους, να φέρουν αφίσες, βιβλία, περιοδικά που αγαπούν και διαβάζουν σε αυτήν. Φτιάξτε μια μικρή βιβλιοθήκη, αν αυτό είναι δυνατόν, μέσα στην τάξη με αυτά που αγαπούν να διαβάζουν τα παιδιά. Αν δεν υπάρχει πρόβλημα με το μέγεθος της αίθουσας και τον αριθμό των μαθητών αλλάξτε τη διάταξη των θρανίων. Τοποθετείστε τα σε σχήμα Π και ζητήστε από τους μαθητές να εργάζονται ομαδικά προκειμένου να λύσουν μια άσκηση, να μεταφράσουν ένα κείμενο ή να διαμορφώσουν ένα επιχείρημα. Ανοίχτε δίαυλους επικοινωνίας ανάμεσα τους. Το ομαδικό πνεύμα δεν θα πέσει στα κεφάλια των μαθητών από τον ουρανό ούτε θα έρθει μέσα από τις ανταγωνιστικές εξετάσεις και τη βαθμοθηρία, όπου ο καθένας γράφει σκυφτός μπροστά στην κόλα του. Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να έχουμε την αυταπάτη ότι οι αναγκαίες διδακτικές μας παρεμβάσεις που κινούνται προς την κατεύθυνση ενός άλλου σχολείου αρκούν για να αλλάξουν το σχολείο. Δημιουργούν ρωγμές στο σύστημα και διαμορφώνουν τους όρους να σκεφθεί η νέα γενιά κριτικά προκειμένου να αποκτήσει τα όπλα για να αλλάξει τον κόσμο. Το σχολείο αλλάζει αλλάζοντας την κοινωνία!

8. ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ !
Στη διάρκεια της μαθησιακής διαδικασίας, ο μαθητής, αρκετές φορές, είναι υποχρεωμένος να απαντήσει στις ερωτήσεις του εκπαιδευτικού που αφορούν κατά βάση το περιεχόμενο του μαθήματος. Η όχι εύστοχη απάντηση του μαθητή, γίνεται αρκετές φορές αντικείμενο επικρίσεων , γεγονός που προετοιμάζει το έδαφος για «αφοπλισμό» του μαθητή. Αντίθετα μια λειτουργική εκμετάλλευση του λάθους, μια δυναμική κατανόησή του μέσα από την οποία δε νοείται πλέον ως αποτυχία, η αναδόμηση του σωστού μέσα από την ευκαιρία του λάθους μπορεί όχι μόνο να μην απογοητεύσει το μαθητή αλλά και να ανοίξει το σύνθετο δρόμο της μάθησης. Η γνώση είναι και αποτέλεσμα σύγκρουσης του σωστού με το λαθεμένο και ακριβώς το λαθεμένο είναι απαραίτητο για τη διατύπωση του ορθού και του κοινωνικά αναγκαίου.

9. ΕΝΘΑΡΡΥΝΕ ΜΕ!
«Ο καλός δάσκαλος είναι αυτός που απλώνει το χέρι στην ψυχή του παιδιού και τονώνει αυτό που διαθέτει το καθένα» (Μίλτος Κουντουράς)
Το σχολικό σύστημα δεν έχει το δικαίωμα να δημιουργεί «παραμελημένα» παιδιά. Η ενθάρρυνση μπορεί να γίνει θετικό κίνητρο, ενώ η μείωση της αξίας πλήττει το μαθητή καίρια στην εικόνα που έχει για τον εαυτό του. Το πρώτο βήμα για μια επιτυχημένη επικοινωνιακή - μαθησιακή διαδικασία είναι η ενθάρρυνση.

10. ΓΝΩΡΙΣΕ ΜΕ! ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΟΥ!
«Τι ξέρουμε για τους μαθητές μας; επίδοση, διαγωγή, θέση στο θρανίο» (Γ.Κ., εκπαιδευτικός)
Έχει καθοριστική σημασία για την πορεία της διδασκαλίας και τις σχέσεις με τους μαθητές να τους γνωρίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, να συναντήσουμε τις ανάγκες τους. Και σε καμία περίπτωση γνωριμία με τους μαθητές δεν σημαίνει να πουν το όνομα τους, όπως γίνεται συνήθως στο πρώτο μάθημα. Γνωριμία με τους μαθητές σημαίνει να γνωρίσουμε την άποψη τους για τον κόσμο και τη ζωή τους, τις επιθυμίες τους, τις εργασίες που κάνουν οι γονείς τους, τις συνθήκες που επικρατούν στο σπίτι τους, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν και μελετούν, τη σχέση τους με το σχολείο, το πώς περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους, το πώς σκέφτονται. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αποκωδικοποιήσουμε το λόγο και τη συμπεριφορά τους και να συναντήσουμε πραγματικά τις ανάγκες τους προσαρμόζοντας τη διδασκαλία στο πολιτιστικό τους κεφάλαιο και στα υλικά μέσα που έχουν διαθέσιμα.
ΠΗΓΗ: alfavita.gr

Ευδοκίμως περατώσαντες, για τους συνάδελφους του 8ου του πρωην ΕΠΛ Ιωαννίνων.

Ένα κείμενο του Στέργιου Ναστόπουλου, για τους συνάδελφους του 8ου που θα κατεβούν στη στάση "Σεπτέμβρης του δέκα".

Στη φωτογραφία, κυκλάμινα, διώχνες τα λένε στο Ζαγόρι, γιατί όταν έβγαιναν νωρίς το Φθινόπωρο έφευγαν οι τότε "οικονομικοί μετανάστες" του Ζαγοριού για τη Ρουμανία, την Αίγυπτο, τη Σμύρνη, την Αθήνα, τα ξένα και την ξενητειά.

Ήταν περίεργη αυτή η βδομάδα που πέρασε στο σχολείο. Αρχή της σχολικής χρονιάς κι όμως κάτι έλειπε. Η δροσερή ατμόσφαιρα του Σεπτέμβρη με τα πρωτοβρόχια, τώρα που στην Ελλάδα η φύση ξαναπρασινίζει πριν τον τελικό της ύπνο, παράξενο αυτό, κι ας λένε τα σχολικά βιβλία ότι το φθινόπωρο είναι ο προθάλαμος του χειμώνα, αυτό σ’ άλλες χώρες, είχε κάτι το πυρετώδες, το θερμό, το βαρύ, το βαρύθυμο, το πένθιμο. Ναι, ξαναβρεθήκαμε την πρώτη του μηνός και πάλι: Ο Παύλος, ο Τέλης, η Δήμητρα, η Αγγέλα, η Ευγενία…

Και κάποιοι άλλοι που έλειπαν προσωρινά ξανάρθαν. Είπαμε τα «Καλή Χρονιά», «Με υγεία», τα γνωστά, τα καθιερωμένα από χρόνια, ακόμα και το γνωστό γλυκό «επί της ενάρξει» του σχολικού έτους φάγαμε.

Ναι, τα έθιμα τα τηρήσαμε. Κι όμως. Αυτό κράτησε για μια στιγμή.

Μετά τα νέα: «Φεύγω…». «Κι εσύ;» «Ναι, το αποφάσισα, δεν γίνεται, δεν πάει άλλο». «Γιατί;» «Ξέρεις, Να.» Και να σου απαριθμούν τα προβλήματα, τις ανησυχίες. Και προπάντων να εκδηλώνουν το ΦΟΒΟ, την ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ… «Μήπως έρθει κι άλλο;» «Φοβάμαι ότι…». Ναι, έχουν δίκιο. Κι εσύ φοβάσαι. Όλοι φοβούνται. (Μόνο κάποιοι νεαροί καθηγητές χαμογελάνε συγκαταβατικά: «Εμείς τι να πούμε;»). «Ξέρεις την έριξα και τη δεύτερη αίτηση». «Μα, γιατί τόσο νωρίς, εμάς τους παλιούς δεν μας πειράζουν;» «Κι αν χαθεί το εφάπαξ; Τόσα χρόνια, τόσος κόπος;» «Μα, έχεις κάποια χρόνια ακόμα». «Τίποτα δεν έχω», η τελική απάντηση με πίκρα. Σιωπή… Τι άλλο να τους πεις; «Εγώ, μ’ αυτή την κατάσταση, βαρέθηκα, κουράστηκα».

Ξέρω, δεν είναι από τη δουλειά, δεν είναι δα και τόσο «γέροι». Ξέρουμε καλά τι φταίει. Μάλλον όλοι το ξέρουμε. Ναι, έτσι είναι. Βάζεις τα πράγματα κάτω, σκέφτεσαι, ξανασκέφτεσαι, ξενυχτάς ίσως, συζητάς με τον/την σύντροφο, με το συνάδελφο, ρωτάς, ξαναρωτάς, ώρες αγωνίας, καμιά φορά αφόρητης, και αποφασίζεις. Κάπως έτσι γίνεται. Σε όλους.

Τέρμα πια τα όνειρα στην Εκπαίδευση. Όχι, δεν έχεις μέλλον εκεί πια.

Τι περιμένεις πια; Προσπαθείς να βρεις τρόπους να ξεφύγεις από το αδιέξοδο, να ονειρευτείς ξανά, ίσως. Στην πραγματικότητα ξέρεις ότι παροπλίζεσαι. Πρόωρα. Κλείνεσαι στο καβούκι σου πια. Το ατομικό πάνω από το συλλογικό.

Τι θα κάνεις από δω και πέρα; Ξέρω. Τους βλέπεις στην Πλατεία. Να περπατάνε αργά, συνήθως αργά. Δυο-δυο ή τρεις-τρεις καμιά φορά. Καφέ σε κάποια καφετέρια. Χαρτάκι σε κάποιο καφενείο. Ή να ξεκοκαλίζουν μια εφημερίδα, ώρες ατέλειωτες. Μάτια αδρανή, σβησμένα. Κι όμως κάποτε…
Όχι, ο Παύλος δεν ήξερε ότι στις 13 Μαΐου 2010, τότε που έκανε μάθημα με το Β’τάδε τμήμα, όταν έγραφε τον τελευταίο του τύπο στον πίνακα και χτυπούσε το κουδούνι ότι αυτός θα ήταν ο τελευταίος που θα έγραφε σε πίνακα στη ζωή του. Τα ωραία γράμματα του Παύλου, που πάντα θαύμαζα. «Παιδιά, τελειώσαμε για φέτος. Στις εξετάσεις θα έχετε….». Όχι, δεν είπε «Παιδιά, τελειώσαμε μαζί». Οριστικά. Δεν το ήξερε αυτό ακόμα, δεν το είχε σκεφτεί.

Και στο διάλειμμα μας μιλούσε για τον αγαπημένο του μαθηματικό, τον Galois, την κoρδέλα του Moebius και για το πόσες διαστάσεις είχε το Σύμπαν τον καιρό του Big Bang.

Και μετά με την Νίκη θα μας έλεγε ένα ανέκδοτο, να γελάμε με τις ώρες.

Όχι, η Δήμητρα, η αυστηρή και θεολογίζουσα, δεν θα ξαναφέρει φέτος το καλό της τραπεζομάντιλο να σκεπάσουμε το θρανίο στον αγιασμό φέτος. Ποτέ ξανά δεν θα το ξαναφέρει. Να βρούμε άλλο.

Ο γερόλυκος Τέλης δεν θα ξανακάνει το αγχωμένο του τσιγάρο (υπό διωγμόν, «κόψτο το ρημάδι, Τέλη», κρυφά), μήτε θα μας μιλήσει για την εποχή που ήταν μαθητής στο χωριό, πόση φτώχια μας έδερνε τότε. Πάει κι αυτό.

Η Αγγέλα, αεικίνητη πάντα, δεν θα με ξαναρωτήσει πια «Θα προτείνεις κανένα πρόγραμμα φέτος; Να σπάσουμε τη ρουτίνα».

Η Ευγενία δεν θα φλυαρήσει στο διάλειμμα για χίλια δυο, από το ποιος έχει ομορφότερο χωριό, μέχρι τα προβλήματα των παιδιών στην εφηβική ή μετέπειτα ηλικία. Ούτε πια θα κάνουμε την καθημερινή μας ανάλυση των γεγονότων, και ειδικά για την εκπαιδευτική πραγματικότητα, πρωί-πρωί με την τσίμπλα στο μάτι- πού την βρίσκουν την όρεξη;- και θα τσακωθούμε, κι έντονα καμιά φορά, για να συμφωνήσουμε απογοητευμένοι από την καθημερινή μας ζούγκλα στο τέλος. Ή, να πειράξουμε ο ένας τον άλλον, στο δρόμο για την τάξη.
Και γυρίζω ακόμα πιο παλιά: Όταν «κάναμε έφοδο προς τον ουρανό», καθηγητές σε απεργίες διαρκείας, για ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω, μόνο που στην πραγματικότητα απεργούσαμε για να δηλώσουμε ότι είμαστε παρόντες, ότι νοιαζόμαστε, ότι είμαστε (ακόμα) πολίτες. Ανήκαμε στην λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», βέβαια, όλοι τότε.

Να παλέψουμε και να ονειρευτούμε, ο καθένας το δικό του όνειρο. Τότε, θυμάστε, συνάδελφοι, που καθόμαστε μέχρι ντάλα καλοκαίρι,, επιστρατευμένοι, άεργοι, και οργανώναμε ενδοσχολική αυτό-επιμόρφωση, μόνοι μας, μεταξύ μας, ο καθένας να μάθει απ’ αυτά που ξέρει ο άλλος, τέτοια τρέλα, μου φαίνεται αδιανόητο στους σημερινούς καθηγητές.

Τότε που σπάζαμε τον τοίχο της αίθουσας του άλλου. Κι άλλα: «Θα μας βγει καλή σχολική γιορτή; Τι θα κάνουμε με τη μουσική, είναι γραμμένη καλά η κασέτα;» Πού πήγαν όλ’ αυτά; Έγιναν μνημόνιο και δηλώσεις Υπουργών; Προσλάβαμε τόσους, θα προσλάβουμε τόσους. Δεν υπάρχουν προβλήματα, κλπ. Αλίμονο στον Υπουργό Παιδείας, που μιλάει με και για αριθμούς εκπαιδευτικών, σαν να ‘ναι φασόλια.

Ξέρεις τον Παύλο, την Ευγενία, τον Τέλη, κ. Υπουργέ μου;

Έχεις ποτέ συζητήσει μαζί τους; Δεν μπορείς να τους μάθεις; Κακώς.

Εσύ χάνεις, Γιατί τότε θα γινόσουν καλύτερος Υπουργός. Μπορείς, αντί να συμμετάσχεις στον «Πρωινό καφέ» μιας σύσκεψης να συμμετάσχεις χωρίς τα γαλόνια σου στον «Πρωινό καφέ» ενός σχολείου; Αν δεν μπορείς, εσύ χάνεις. Γιατί θα ήξερες πολύ περισσότερα.
Χαθήκαν ολ’ αυτά μέσα σε μιαν απλή αίτηση παραίτησης. Και έτσι κάποιοι (καλοί) εκπαιδευτικοί πήραν το δρόμο για τα αζήτητα. Ευδοκίμως περατώσαντες; Όχι βέβαια. ΚΑΚΗΝ ΚΑΚΩΣ.
Γεια σου, Παύλο, Τέλη, Ευγενία, Δήμητρα, Αγγέλα. Κι άλλοι πολλοί.

Φίλοι και συνάδελφοι. Κάποτε οι δρόμοι μας θα διασταυρωθούνε πάλι. Πώς; Ζωή ειν’ αυτή. Ποτέ δεν ξέρεις. Αν όχι σε κάποια σχολική τάξη, σίγουρα όμως στο παράδεισο των Εκπαιδευτικών, εκεί που οι Υπουργοί γνωρίζουν όλους, μα όλους τους Εκπαιδευτικούς με τα ονόματά τους.
Αναρτήθηκε από Stergios Nastopoulos στις 3:57 π.μ.
ΠΗΓΗ: Λιγα απ ολα

Καλή Σχολική Χρονιά

Κάθε Σεπτέμβρη νέες ελπίδες, νέες γενιές στα Σχολεία.
Αισθανθείτε σαν τα πρωτάκια ...

... και αφήστε τις απαισιόδοξες σκέψεις