tag:blogger.com,1999:blog-8895198385301704114.post7590599676019362416..comments2023-08-10T12:18:43.645+03:00Comments on Το μικρό κελλάρι: Ο Μάης του 1936 στη Θεσσαλονίκη.Miltoshttp://www.blogger.com/profile/05565363397236847771noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-8895198385301704114.post-54154632176347095682008-12-13T07:04:00.000+02:002008-12-13T07:04:00.000+02:00Τι ήταν πάλι αυτό το κακό ο χαμός του αθώου περαστ...Τι ήταν πάλι αυτό το κακό ο χαμός του αθώου περαστικού 15χρονου Αλέξανδρου;<BR/>Μιας και γυρίσατε πρόσφατα από την Ιταλία, να θυμηθούμε απόψε τον Τζουλιάνι.<BR/><BR/> ΙΤΑΛΙΑ (Ιούλιος 2001)<BR/>Περισσότεροι από 200.000 διαδηλωτές συγκεντρώνονται στη Γένοβα για να διαδηλώσουν στη διάρκεια της συνόδου κορυφής της G8, των 8 πιο ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών της Δύσης. Στις 20 Ιουλίου ο 23χρονος Κάρλο Τζουλιάνι την ώρα που παίρνει μέρος σε διαδήλωση πυροβολείται από καραμπινιέρο στην πλατεία Αλιμόντα, καθώς το αυτοκίνητο της αστυνομίας έχει περικυκλωθεί από πλήθος. Ο Τζουλιάνι, που φορούσε μια μπλε μάσκα του σκι, αρπάζει έναν πυροσβεστήρα και κινείται να τον πετάξει προς το περιπολικό. Ο καραμπινιέρος Μάριο Πλακανίκα τον πυροβολεί από κοντινή απόσταση ανάμεσα στα μάτια. Ο οδηγός του περιπολικού βάζει όπισθεν και περνά πάνω από το σώμα του ενώ μετά κάνει μπρος και τον ξαναπατά. Η νεκροψία θα δείξει ότι ο νεαρός ήταν ακόμη ζωντανός και εάν δεν είχε δεχθεί τα χτυπήματα από το αυτοκίνητο θα μπορούσε να είχε ζήσει. Αργότερα ο αστυνομικός αθωώνεται επειδή σύμφωνα με την απόφαση «είχε πυροβολήσει στον αέρα και η σφαίρα εξοστρακίστηκε σε μια πέτρα που είχε ριχθεί εκείνη τη στιγμή και χτύπησε τον Τζουλιάνι»<BR/>(-Και άσκηση συνάντησης κινητών σε τρεις διαστάσεις να ήταν δύσκολα θα λύνονταν -)<BR/>Βίαια επεισόδια ακολούθησαν την δολοφονία και το όνομα του Τζουλιάνι δόθηκε σε πλατείες και δρόμους σε αρκετές χώρες ενώ γράφτηκαν πολλά τραγούδια. <BR/>(από ΤΑ ΝΕΑ Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008)Miltoshttps://www.blogger.com/profile/05565363397236847771noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8895198385301704114.post-66065603117542630242008-12-08T02:59:00.000+02:002008-12-08T02:59:00.000+02:00Το ξέρω, δεν αξίζει τόση επιμονήμέσα στην εκμηδένι...Το ξέρω, δεν αξίζει τόση επιμονή<BR/>μέσα στην εκμηδένιση. Και όμως, χρόνια<BR/>μετά, ο Μύρωνας θα γίνει μουσική και φώτα<BR/>αίμα και γέλιο ενός παιδιού, σπαρμένοι<BR/>αγροί και θάλασσες, κι όλα τα μάτια των παιδιών<BR/>θα τον θυμίζουν γέρνοντας σα στάχυα<BR/>από ψιλή βροχή στα πεζοδρόμια. Εκείνος<BR/>ανεπανάληπτη φωνή μέσα μου θα σωπαίνει<BR/>ανάβοντας την ομορφιά στο σκοτωμένο νόημα<BR/>που η ζωή περιέχει. Γιατί τον είδα πόσο<BR/>καρτερικά φυτεύτηκε για πάντα, ψιθυρίζοντας<BR/>ήμουν πολύ νέος για θάνατο, θα επιστρέφω πάντα<BR/>τα καλοκαίρια, όσο υπάρχεις, κι ύστερα<BR/>θα σταματήσουν όλα <BR/> Θεέ μου, ετοιμάζεις<BR/>κόσμο απατηλό, ατρικύμιστο για το χαμό μου<BR/><BR/>Από τη συλλογή "Ο θάνατος του Μύρωνα" (1960) Του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου.<BR/>Συνονόματος του Αλέξη του "Gregory", όπως τον λέγανε οι φίλοι του. Αλήθεια, "Θεέ μου, ετοιμάζεις<BR/>κόσμο απατηλό, ατρικύμιστο για το χαμό μου";Stergios Nastopouloshttps://www.blogger.com/profile/05401759121087370009noreply@blogger.com