Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Τυχερά τα κομπούτιερ, πάνε Σχολείο άμα γεράσουν.


Σχολεία χωρίς ψηφιακή μνήμη
Μερικές φορές τα σχολεία δεν χρειάζονται μόνο την ιστορική μνήμη, αλλά και τη μνήμη του μέλλοντος.
Οι απαρχαιωμένοι υπολογιστές στα δημοτικά των Ιωαννίνων καθιστούν στην ουσία τα νέα προγράμματα άχρηστα, αφού δεν μπορούν να τα «τρέξουν». Έτσι οι μικροί μαθητές βλέπουν σβηστές οθόνες και μια ευκαιρία να χάνεται.
Το e-school, το «Ηλεκτρονικό σχολειό» είναι μια διαδικτυακή εφαρμογή που υπό κανονικές συνθήκες, θα μπορούσε να επιδράσει αρκετά την εκπαιδευτική καθημερινότητα στο σχολείο. Προς το παρόν όμως στα Γιάννενα δεν μπορεί να το κάνει, γιατί οι περισσότεροι υπολογιστές που υπάρχουν στα δημοτικά του νομού δεν μπορούν να την… «τρέξουν».
Δεν έχουν την απαιτούμενη μνήμη γι αυτό, όχι… ιστορική, αλλά ψηφιακή. Για την ακρίβεια, οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να εγκαταστήσουν καν την εφαρμογή, καθώς το «πακέτο» που κλήθηκαν να μεταφορτώσουν από το ίντερνετ χρειάζεται τουλάχιστον ένα gigabyte μνήμης RAM. Τα δημοτικά σχολεία διαθέτουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία υπολογιστές 8 και 9 χρόνων, όταν δηλαδή το 1gb RAM στους υπολογιστές φάνταζε περίπου όπως το ιδιόκτητο τρισδιάστατο σινεμά σήμερα. Επίσης, σε αρκετές περιπτώσεις οι σημερινές «μνήμες» είναι ασύμβατες με τους προ οκταετίας υπολογιστές που υπάρχουν στα σχολεία.
Το e-school είναι μια εφαρμογή με πολλές προεκτάσεις: Μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην διδακτική διαδικασία, μπορεί όμως να βοηθήσει και στη γραμματειακή υποστήριξη και «οριζόντια» διασύνδεση των σχολείων. Αν φυσικά βρεθεί υπολογιστής που να την «τρέξει». Ένα τέτοιο πρόβλημα έχει και το 1ο δημοτικό στο Καπλάνειο, όπου ο διευθυντής του Θόδωρος Τζαρούχης περιμένει την… αναβάθμιση μνήμης για να χρησιμοποιήσει το πρόγραμμα. «Έχουμε έξι μηχανήματα στο εργαστήρι, εδώ και 8-9 χρόνια. Όταν χαλάνε, μας λένε οι τεχνικοί ότι είναι πιο συμφέρον να τα αντικαταστήσουμε, παρά να τα φτιάξουμε» τονίζει. Δεν έχει και άδικο, καθώς πλέον οι αναβαθμίσεις στους υπολογιστές έχουν «ευτελιστεί» αρκετά με τους γρήγορους ρυθμούς που ανανεώνονται τα μοντέλα και οι τεχνολογίες. Ωστόσο, για κάθε αγορά χρειάζονται χρήματα, που τα σχολεία θα κληθούν να αναζητήσουν σε μια γενικώς δύσκολη οικονομική περίοδο. Αυτή την περίοδο, η δεύτερη δόση των χρημάτων των σχολικών επιτροπών έχει καθυστερήσει ήδη.
Από αυτά τα χρήματα όμως, τα σχολεία πρέπει να εξοφλήσουν πιο ζωτικές τους ανάγκες από τους υπολογιστές.

Οι πιθανές λύσεις
Ίσως όμως τα σχολεία που έχουν μικρότερα εργαστήρια, με λιγότερους υπολογιστές, να μπορούν να κάνουν κάτι. Ο διευθυντής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Γρηγόρης Τζίμας τονίζει στον «Η.Α.» ότι θα μπορούσαν οι σχολικές επιτροπές να διαθέσουν κάποια ποσά τουλάχιστον για την απαιτούμενη αναβάθμιση της μνήμης. Ούτως ή άλλως οι τιμές στην αγορά δεν είναι μεγάλες για μια ή δύο επεκτάσεις μνήμης. «Στα μεγάλα σχολεία όμως, χρειάζεται προγραμματισμός. Πρέπει να πάμε στις δημοτικές επιτροπές παιδείας για να ζητήσουμε κάποια αύξηση» συνεχίζει ο κ. Τζίμας.
Τι γίνεται όμως με αυτόν ακριβώς τον «προγραμματισμό»; Μέχρι στιγμής, δίνεται βάρος κυρίως στην προσωπική εμπειρία των μαθητών, είτε με επιδοτήσεις αγοράς φορητών υπολογιστών από ευρωπαϊκά προγράμματα, είτε με δωρεάν παροχή στους αριστεύσαντες, αλλά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα σχολεία από την άλλη, συχνά καταφεύγουν στα «ίδια μέσα» όπως οι πρωτοβουλίες των συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων ή οι επαφές με την ιδιωτική πρωτοβουλία γενικώς (δωρεές από οργανισμούς κ.λπ.) προκειμένου να εξοπλίσουν τα εργαστήρια πληροφορικής και να δοθεί μια εναλλακτική και υποβοηθητική εκπαιδευτική μέθοδος στους μαθητές.

3 σχόλια:

Stergios Nastopoulos είπε...

Να το πω ή να μην το πω; Τι ψάχνεις; Οι υπολογιστές απαξιώνονται κάθε δυο χρόνια και τα σχολεία δουλεύουν ακόμα με το κουπί των πλοίων της "Οδύσσειας". Εργαστήρια Πληροφορικής, Εργαστήρια Φυσικών Επιστημών, ΕΚΦΕ, ολόκληρα σχολεία με μαυρισμένες από την πολυκαιρία οθόνες και κεντρικές μονάδες. Να μην μπορούν να σηκώσουν τα νέα προγράμματα, μήτε ακόμα και να σερφάρουν, αφού θα πρέπει να περιμένεις να δουλεύει ο σκληρός στο φουλ σαν καβουρντιστήρι, να βρισκόμαστε στα παλιά καλά Windows 98, και να αν τολμήσουμε να τους φορέσουμε τα XP να περιμένουμε, να περιμένουμε, μέχρι να βραδυάσει για να "ανέβουν". Τα παιδιά του δημοτικού βέβαια είναι ζήτημα αν είχαν γεννηθεί το '98, καλή όμως χρονιά για τους υπολογιστές τους. Οπως μιλάγαμε εμείς για το ραδιόφωνο στο σχολείο (που δεν είχαμε) ή την τηλεόραση (που επίσης δεν είχαμε-μάλλον αυτό καλό είναι), έτσι κι αυτά θα μιλάνε για τους υπολογιστές τους. Εχουν πιθανόν σπίτι, οπότε φτάνει: Παίζουν παιχνίδια, και κάνουν και χάι-σκορ, και μιλάνε με μια ορολογία, τα μπαγάσικα, που μας φαίνεται αλαμπουρνέζικα, ακούστε τα, να δείτε, αν καταλάβαιτε, πείτε μου. Οπου το σχολείο έρχεται Β' και καταϊδρωμένο. Τι να καταλάβεις, εσύ, ο σοβαρός, "με τιράντες και γιαλιά, που όλο φοβάται το αύριο", που λέει και ο Σαββόπουλος; Και μεθαύριο, από Δευτέρα, αρχίζουν τα Σεμινάρια: Κάνε, συνάδελφε, αίτηση, λέω σε έναν φιλόλογο του σχολείου. Ασε με, ρε φίλε, εγώ σε πέντε χρόνια θα πάρω σύνταξη... -Μα,.... -Γιατί, εσύ, ξέρεις να κλαδεύεις αμπέλια; η απάντηση. -Οι επιμορφωτές φιλόλογοι είναι πολύ καλοί, επιμένω, και ο παππούς μου δεν μου άφησε αμπέλι, δυστυχώς, μόνο μια περγουλιά, αυτήν, ξέρω. Τα αμπέλια και τα Windows 7: Ωραίος τίτλος για μυθιστόρημα, ή, έστω, για ανάρτηση.
Και μετά μου λες, Μίλτο, γιατί η χώρα παρακμάζει... "Άιντε, ωρέ παιδιά, διαβάστε, γιατί μείναμαν πίσω, χειρότερα κι από τους Τούρκους", που έλεγε και αείμνηστος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο. (Εγώ δεν έχω τίποτα με τους Τούρκους, ίσα-ίσα, τους συμπαθώ, ίδιοι είμαστε και στη φάτσα εν πολλοίς στο κάτω-κάτω της γραφής).
Οσο αυτά ακούγονται, τόσο εκτιμώ τους παλιούς επιμορφούμενους, που ξεβολεύτηκαν, τώρα στα γεράματα, για να ξεμάθουν και να μάθουν. Ονόματα δε λέω, υπολήψεις δε θίγω.

Miltos είπε...

Στέργιο πολλά θίγεις με το γνώριμο λογοτεχνικό σου στυλ.
Στο αν ξέρεις να κλαδεύεις αμπέλια απαντάς …έλα να με μάθεις και να σου μάθω πράγματα. Ο,τι μαθαίνει κανείς χρήσιμο είναι. Πολύ θάθελα να μάθω να μπολιάζω δέντρα. Συνάδελφός μας στην Πράμαντα μπόλιασε τις γκορτζιές του δρόμου σε αχλαδιές, να΄χουν να τον θυμούνται. Όταν λέω πως γνωρίζω να μαζεύω άγρια μανιτάρια παραξενεύονται, και όμως από καποιον έμαθα.
Σε άλλο blog τακτικό σχολιαστή έχω έναν απόμαχο κάπου 70 ετών που τα καταφέρνει περίφημα με τους υπολογιστές, ένας τρόπος να αισθάνεται κανείς ενεργός πολίτης και να αποφεύγει το …αλτσχαϊμερ…
Θυμάμαι όταν πρωτάκουσα ραδιόφωνο ρωτούσα αν μέσα στο μεγάλο κουτί του ράδιου ζουν ανθρωπάκια που βγαίνουν και μιλούν. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνοταν με τα τραγούδια, χωρούσαν εκεί οργανοπαίκτες, τραγουδιστές
Αργότερα θα μάθαινα στη Φυσική πως ταξιδεύει η φωνή
Όσο για τους Τούρκους που μας μοιάζουν, μου έλεγε ο παλιός χημικός Θ.Π. όταν είχε διοριστεί στη Ξάνθη ή στην Κομοτηνή παρακάλεσε έναν «χαμάλη» Τούρκο της μειονότητας για μια μεταφορά ξύλων. Με τίποτα δεν τον κατάφερε και ας ήταν μεσημέρι. Τελείωσε το μεροκάματο για σήμερα του είπε…έκανα τις μεταφορές για σήμερα ..αύριο πάλι (Μη μεριμνάτε για την άυριο.Είδετε τα πετεινά του Ουρανού…)
Βλέπεις οι θρησκείες του ενός Θεού που γεννήθηκαν στη Μεσόγειο έχουν κοινά κανάλια …συγκοινωνούν…

N. είπε...

...Τι τραβάμε εμείς οι "γέροι" - για τους υπολογιστές, με υπογράμμιση,λέω.